Review Hunter - Hunter

Rating: 
8
Uw beoordeling: 8

Artiest: Hunter

Album: Hunter

Genre: Heavy Metal

Label: Eigen Beheer

Een tijdje geleden kwam ons een fijn plaatje toegewaaid van een Belgische band, Hunter genaamd. Omdat het ons levensdoel is (goede) muziek te promoten en de Belgische metal in het algemeen zwaar ondergewaardeerd en een aantal muziekmagazines en -websites niet te na gesproken door zowat alle media in dit land dood genegeerd wordt, nemen wij met plezier onze verantwoordelijkheid op en bespreken voor u graag Hunter van … Hunter dus hé.

Zelf spreken ze van hun debuutalbum maar met zeven nummers op de tracklist en een speelduur van 26 minuten, zou ik het toch eerder een EP willen noemen. We gaan hier echter niet neuten over details, let the music do the talking!

Maar laten we eerst even dieper ingaan op wie of wat Hunter juist is. De bandleden zijn in elk geval geen groentjes. Hunter ontstond uit de as van o.a. Crusader en Monster Joe. De meesten van hen hebben dan ook al meer dan 20 jaren muzikale ervaring op hun teller staan. Eerst opereerden ze als de Twisted Sister tribute band Fisted Sister maar in 2016 werd gekozen voor een eigen naam en een eigen geluid. Hunter als bandnaam springt er an sich nu niet meteen uit maar volgens de leden kan je de jager/het jagen op allerlei manieren interpreteren. Jagen om te eten natuurlijk maar ook hoe mensen op elkaar jagen in deze jachtige (jawel, ik heb ‘em zelf bedacht) tijden of gejaagd worden door het leven. Maar ook liefde is een soort van jagen. Op die manier zijn wij wel mee natuurlijk, via Google zal het echter niet eenvoudig zijn om de band terug te vinden. Op de site van Metal Archives komen ze wel helemaal bovenin het lijstje van de zoekresultaten.

Hunter wil vooral metal maken zoals die volgens hen dient te klinken. We moeten ons daarbij geen al te gekke dingen voorstellen, de invloeden van de klassiekers als Iron Maiden, Judas Priest, Saxon en Black Sabbath zijn duidelijk herken- en hoorbaar.

Wanneer we het schijfje op ons loslaten krijgen we al eerste nummer Dominion te horen met een intro die zowaar een leftover van Tony Iommi had kunnen zijn. Zanger David Walgraeve begroet ons met de woorden: “In the name of the hunter, the killer and his prey / the mercy of the hunter be with you all / my brothers and sisters prepare celebrate the sacred mysteries … “ Dat het bij de heren vooral ook om het beleven van plezier in het maken van muziek moet gaan, zoveel is duidelijk. En we moeten onszelf daarbij vooral niet te serieus nemen. Andere leuke zinnen uit het nummer zijn o.a. “I'm the son of Lucifer, the light that leads the way … I'm the son of Jesus Christ, the rebel of the land … Slash your veins and drink your blood, The mark of Cain I bear”. Het nummer zelf barst na de slome introriff en het openingsgebed los in een volwaardige hoogmis ter metal’s ere. Compleet met hoge vocals en diepe grunts.

Walgraeve beschikt over een uitstekend strotgeluid dat ergens klinkt als een kruising tussen Bruce Dickinson en Biff Byford met een scheut Rob Halford erbij. Infiltrator dendert lekker voort op de ingeslagen weg. Het gaat over een soort van 'Evil Robot from Another Time' die ons tijdperk binnendringt en het ik personage is een soort van ridder die hem dan wilt tegenhouden. Een hoog “I’ll be back!” gehalte dus.

In Then Comes the Night dwalen we door de duistere straten van het negentiende eeuwse Londen en beleven we de gruweldaden van Jack The Ripper, verwoord door het lugubere hoofdpersonage hemzelve.

Underground is een vrij duister nummer. Niet zo moeilijk aangezien de thematiek gaat over hoe de mensheid zichzelf vrolijk de vernieling in werkt en we er allemaal op staan te kijken.

In No Man’s Land is het onderwep WO I bekeken door de lege, moedeloze ogen van een soldaat in de loopgraven. Dit nummer is wel een regelrechte Iron Maiden kopie, niet enkel omdat die ook al ettelijke nummers aan het onderwerp gewijd hebben, ook vanwege het galopperende baslijntje, en de copycat zanglijn van Walgraeve.

En we blijven stevig in de Maiden sfeer hangen met The Knight of the Black Rose. Het nummer is het eerste deel van een episch verhaal van Lord Soth, een personage uit de Dragonlance-serie. Tolkien-achtige goblins, orcs en ogers zwerven over het land, met hun gegrom en gekrijs. Dan komt de ridder op heldhaftige wijze de elf priesteres redden. De vrouw van de ridder wordt echter jaloers en bekokstooft een duister plan. Gemene heksen brouwen allerlei ingrediënten in een ketel … Een schone en vriendelijke stem kondigt de geboorte aan van het kind van de Heer, maar het is geboren in het beeld van zijn donkere ziel het wezen blijkt misvormt te zijn. De ridder vermoordt zijn familie vermoordt en glijdt af in volledige waanzin. Maar het klinkt muzikaal pakken beter en interessanter dan hoe ik het u hier probeer uit te leggen.

Afsluiter Glorious grijpt terug naar die zware Black Sabbath riff en lijkt een soort van overwinnaarslied te zijn. The Hunter is klaar voor de toekomst en om zijn rijk te verdedigen zo klinkt het toch.

Is Hunter van Hunter een geslaagd album? Absoluut! Op de korte speelduur na dan. Ik had toch graag een tweetal nummers meer gehoord. Wanneer ze de kans krijgen zal Hunter ongetwijfeld vele zieltjes kunnen overtuigen. Gaat Hunter internationaal ook potten breken? Dat denk ik van niet. In elk land of streek zullen ze wel hun eigen lokale helden hebben die spelen zoals De Groten. Maar wees eerlijk, hoeveel keer per jaar speelt Iron Maiden of Judas Priest in de muziekclub bij u op de hoek van de straat? Wel, die van Hunter zal u daar regelmatig aantreffen. Dus ga naar hun optredens kijken en laat u meeslepen in hun aangename, prettige heavy metal en koop hun album (of EP) of een shirt en support your local band!

Tracklist:

  1. Dominion
  2. Infiltrator
  3. Then Comes The Night
  4. Underground
  5. No Man's Land
  6. The Knight of the Black Rose
  7. Glorious

Meer info over Hunter:

hunter hunter album cover

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!