U bent hier

Review King Mothership - The Ritual

Posted by Carlyvp op Tuesday, 3 November 2020

Rating:

Uw beoordeling: 7.5

Artiest: King Mothership

Album: The Ritual

Genre: Heavy pop/prog

Label: Century Media Records

"Periphery frontman Spencer Sotelo kan het ook solo."

Progmetal wordt vaak gedefinieerd door machohouding, maar Spencer Sotelo onderscheidt zich van het genre door zijn fysieke en tonale bereik. Vaak springend in een enkele melodie van een poppunk snauw naar een brute posthardcore schreeuw naar theatrale hoge tonen die waardig zijn een Queen album. Hij heeft die veelzijdigheid laten zien als frontman van Periphery, maar al vroeg had hij al zin om meer kleuren in zijn songwriting te ontdekken. Eind 2011, tussen de eerste twee platen van de band, begon Sotelo stilletjes te werken aan een eclectisch soloproject dat anders klonk als alles in de Periferiecatalogus.

De plaat, uitgegeven onder de naam King Mothership, weerspiegelt andere kanten van Sotelo's smaak die Periphery fans misschien niet verwachten, zoals gepolijste popachtige rockriffs en weelderige ballades. Geïnspireerd door bands als Muse, Jamiroquai, The Mars Volta, The Dear Hunter en, ja, Queen, ontstond er een apart geluid. Het eindproduct, The Ritual, is een soloalbum in een zeer letterlijke zin. Sotelo, die zijn multi-instrumentale touch demonstreert, nam al het gitaarwerk voor zijn rekening, programmeerde alle keyboards, speelde een deel van de baspartijen in en mixte vervolgens het hele pakket. (Perifere bandmaat / menselijke stormram Matt Halpern behandelde de drums, en voormalig Slaven lid Tai Wright legde het grootste deel van de bas neer. Er is ook een gastsolo van de Australische proggitarist Plini op afsluiter I Stand Alone).

Na openingstrack Hope, die samen met Goodnight My Darling de twee rustige (om het woord ballade niet te moeten vermelden) bijna slaapverwekkende song op dit album. Gelukkig trekt Cosmic Meltdown het tempo wat omhoog. Tevens is dit nummer als eerste single vrijgegeven en geeft zowat de totale sfeer terug van wat we mogen verwachten op The Ritual. Veel wisselende stijlen met zuivere zang afgewisseld met grunts en een refrein dat direct blijft hangen. The Devil’s Train brengt meer het theatrale aspect naar boven terwijl afsluiter I Stand Alone (met gast bijdrage van Australische proggistarist Plini Roessler-Holgate) een iets wat steviger nummer is waarbij nog eenmaal alle troeven uit de kast worden gehaald. Nog eenmaal alles geven met cleane zang, grunts en screams. Net voordat Plini zijn solo aanvat krijgen we een rustiger gedeelte (eigen aan de progressieve metal) om er dan terug nog een laatste maal tegenaan te gaan.

Dat Spencer Sotelo niet vies is van een beetje elektronica horen we op het intermezzo genaamd Imminent Distortion. De titeltrack krijgt dan een klassiek pianodeuntje als intro en bijpassende musical achtige zang, tot de screams overnemen en een elektronisch riedeltje ons flarden van deathmetal voorschotelen. Eén van de betere nummers op deze plaat is wel Ego 101. Het einde niet meegerekend is dit nummer toch wel het stevigste op dit album. Babby was oorspronkelijk een demoversie uit 2012, die in de kast van Sotelo stof lag te verzamelen. Maar opgepolijst en bewerkt toch het debuutalbum van The Ritual heeft gehaald.

King Mothership heeft een zeer ruime speelruimte en zou kunnen beoordeeld worden al heavy pop met een progressieve toets. Een album dat vlot binnenkomt en mijlenver weg ligt van wat Sotelo brengt met Periphery.

Tracklist: