U bent hier

Review Metallica - Hardwired… To Self-Destruct

Posted by nik op Friday, 18 November 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Metallica

Album: Hardwired… to Self-Destruct

Genre: Metal

Label: Blackened

Score: 91/100

Hij is er, hij is er! Ja, Sinterklaas ondertussen ook, maar daar moeten we maar telkens een jaar op wachten. Nee we hebben het over 'Hardwired… to Self-Destruct', de laatste boreling van Metallica!

We maken eventjes een sprongetje terug in de tijd. In september 2008 brengt Metallica 'Death Magnetic' uit. Naar Metallicaiaanse normen vrij snel daarna, in oktober 2011, verklaart bassist Robert Trujillo dat hij en zijn kompanen bezig zijn aan nieuwe nummers. Dan blijft het twee jaar stil, maar in een interview ergens in januari 2013, laat Lars Ulrich vallen dat zij aan een soort opvolger voor 'Death Magnetic' bezig zijn, dat zij dit in 2014 zullen maken en waarschijnlijk zullen uitbrengen in 2015. Ijdele hoop blijkt echter, maar wanneer tijdens de Metallica By Request tour een nieuw nummer, Lords Of Summer, wordt gespeeld, wakkert de hoop terug aan bij de vele fans en in 2015 lekt Lars een video waarop Metallica in de studio zit. Tijdens hun 'The Night Before' optreden in februari 2016 verklapt James Hetfield dat het einde van de opnames in zicht is en dat het album zelf nog voor dit jaar zal zijn. In augustus wordt 8 jaar van wachten beloond en geeft Metallica de titel van het nieuwe album vrij en gooit het eveneens de titelsong Hardwired op het internet. De clip Moth into Flame zou volgen in september, Atlas, Rise in oktober, … en zo komen we dus uit bij 18 november, de eigenlijke release van het langverwachte tiende studioalbum van Metallica, het tweede met Robert Trujillo op de bass, 'Hardwired… to Self-Destruct'!

Eerste opvallende feit is dat niet Rick Rubin, maar Greg Fidelman, de productie op zich nam. Tweede opvallende feit is dat het album opgedeeld is in twee stukken en dat, op het titelnummer na, geen enkele song afklokt onder de 5, bijna 6 minuten. In een interview onlangs haalde James Hetfield het al aan: korte songs zijn hun werkpunt. Derde puntje is dat alle nummers geschreven zijn door Ulrich en Hetfield, en alleen door hen! Beide kunnen sinds enige tijd weer samen door dezelfde deur en dat is duidelijk te merken aan het album. Kirk Hammett zat blijkbaar een tijdje met writers block, want hij krijgt geen enkele keer credits (voor het eerst sinds 1983), maar leeft zich wel uit in aardig wat solo’s, maar daarover later meer.

Het album zelf dus: 12 tracks, bijna 80 minuten muziek! Hardwired is de opener, tevens het eerste nummer, het kortste nummer en volgens Hetfield zelf, het laatst geschreven. Maar wat een binnenkomer! Thrash metal meets speed metal meets punk rock music! Lars Ulrich geselt zijn drumvellen als vanouds en legt de rest van de band een moordend tempo op. Het nummer raast dan ook voorbij, zoals Battery dat deed als opener van 'Master of Puppets'. Volgende lekkernij die passeert is Atlas, Rise. Hierop etaleert Mister Hammett voor de eerste keer zijn sublieme soloskills en voor de rest is het een nummer waarvan Metallica er in de toekomst voor mijn part nog veel mag maken. Op Now That We’re Dead wordt er een beetje gas teruggenomen, maar het nummer wordt wel voortgestuwd door een strakke drumpartij. De song zelf heeft een jaren 80 rock-metal vibe en vooral het tweede deel is smullen. Moth Into Flame werd al vrij vroeg op de mensheid losgelaten en heeft zich ondertussen al in mijn oortjes genesteld, vooral de tempowisselingen in het nummer zijn typisch Metallica, alsook het bij momenten excellente dubbele basdrum gebruik van de soms toch als drummer verguisde Ulrich. Tot hiertoe zullen alle Metallic fans laaiend enthousiast zijn. Ik vermoed dat Dream No More voor verdeeldheid zou kunnen zorgen. Persoonlijk hou ik enorm van de trage, doomy sound die het nummer heeft, maar net zoals het voor mij epische nummer Bleeding Me zal dit nummer niet door iedereen gesmaakt worden. Laat ik u echter een goede raad geven: laat het nummer bezinken, luister er nog eens naar en het zal je besluipen als Jani in een darkroom! Als het vorige nummer al voor tweedracht kon zorgen, zal het laatste nummer van het eerste deel dit zeker doen. Halo On Fire is het langste nummer op het tweeluik en wederom een midtempo nummer. Een lange intro, zware, verrassende riffs, knappe gitaarsolo’s en Hetfield die zijn uiterste best doet om zijn zang in de verf te zetten. Het nummer is zeker een extra luisterbeurt waard!

Zo, het eerste deel zit er nu op, en hoewel het misschien iets anders eindigt dan dat het begon, kijken we reikhalzend uit naar het vervolg. Dit begint in de vorm van Confusion, met een soort van drumbandachtige intro die mij een beetje deed denken aan het begin van The Struggle Within. Hetfield verwijst graag naar oorlog en het soldatenleed in zijn muziek, denk maar aan Disposable Heroes, The Day that Never Comes en uiteraard One. Ook in Confusion worstelt een soldaat met het thuiszijn na een opdracht in oorlogsgebied. Hoewel dit misschien niet het beste nummer van het album is, zorgen de vocalen ervoor dat het nummer toch overeind blijft. Vanaf nu vindt het album zijn tweede adem met ManUNkind. Toeval of niet, het enige nummer waar bassist Robert Trujillo ook credits voor krijgt. Metallica heeft op dit album al een patent op epische intro’s en heeft er op dit album voor mijn part nog een handvol aan toegevoegd, ManUNkind valt daar zeker onder! Jonas Åkerlund maakte trouwens een zeer leuke videoclip bij dit nummer dat zeker de moeite waard is om eens te checken! In Here Comes Revenge horen we terug de nieuwere Metallica, dit nummer zou trouwens niet misstaan hebben op het zeer onderschatte 'Death Magnetic'. In Am I Savage? worstelt James Hetfield met zijn innerlijke demonen en deze song is een beetje Metallica’s antwoord op Am I Evil van Diamond Head, een nummer dat trouwens al jaren op hun setlist staat. Het heeft een beetje een sludgy doom vibe en als kers op de taart krijgen we een majestueuze gitaarsolo van Kirk Hammett geserveerd! Aan de titel zou je het niet zeggen, maar Murder One is een tribute aan wijlen Lemmy Kilmister. Wie goed naar de tekst luistert (en de clip bekijkt), weet wel waarom! Murder One, is ook de perfecte mix van de oude en de nieuwe Metallica! Op naar de grand finale van het album, Spit Out the Bone. Wat een finale! Fans die nu nog twijfelen of Metallica terug is van nooit echt weg geweest te zijn, zullen na het beluisteren van deze track, volmondig ja moeten zeggen. Want Metallica eindigt het album zoals ze 75 minuten eerder begonnen, loeihard!

Is het een goed album? Ja. Is het een heel goed album? Ja. Is het een episch album? Misschien, dat kan enkel de toekomst uitwijzen. Sommigen zullen zeggen dat ze beter één plaat gemaakt hadden dan een dubbel album en er zullen criticasters zijn die deze plaat gemiddeld zullen vinden of zelfs zullen neersabelen. Wat verwachten zulke mensen? Dat Metallica een Puppets 2 maakt? Nee, Metallica is mee geëvolueerd en heeft een knappe balans gevonden tussen het nieuwe en het oude werk. Deze plaat duikt geheid op in aardig wat eindejaarlijstjes … mark my words! En laat me nu de volgende 80 minuten met rust, want ik heb nog wat teksten vanbuiten te leren, zodat ik deze zomer hopelijk kan meezingen op één of ander festival!

Wie overigens het hele album wil beluisteren, kan dat via het Youtube kanaal van de band. Daar hebben ze immers voor elk nummer een videoclip gemaakt. Bekijk ze allemaal hier.

Tracklist:

CD1