U bent hier

Review Opeth - Sorceress

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Sunday, 2 October 2016

Rating:

Uw beoordeling: 9.5

Artiest: Opeth

Album: Sorceress

Genre: doom / progressive metal

Label: Nuclear Blast

Score: 93/100

Een nieuwe plaat van oppergruntmaster Mikael Akerfeldt en zijn legendarische band Opeth zal de metalzieltjes nooit onberoerd laten… Ook dit keer was het reikhalzend uitkijken naar het geluid, het concept en de uitwerking die de Zweden met Sorceress, hun twaalfde plaat, voor ons in petto hebben.

We wisten op voorhand dat de band van progressive death metal was geëvolueerd naar progressive rock, wat niet op alle banken met gejuich is onthaald. De laatste death metal exploten dateren van 'Ghost Reveries', toch al 11 jaar geleden en vorig jaar nog bejubeld tijdens het AB-concert (lees de review hier). Wel, beste metalfan, zet u schrap voor een plaat die niet geeft wat we ervan verwachtten. We krijgen geen vervolg op de trilogie van de afgelopen progressieve rockjaren. Quite on the contrary, we krijgen een plaat die zo divers is, dat het lijkt op een briljant uitgekiend duister pretpark. Een pretpark waarin spanning en sensatie om elke hoek loeren en het steevast aangenaam vertoeven is.

De plaat steekt van wal met een heerlijk droeve maar tegelijk sprankelende gitaarriedel in Persephone met een strookje parlando vrouwenstem. Titelnummer Sorceress zet meteen dreigend aan met de gekende loodzware progressieve metaldreunen van ritmesectie Akkeson-Mendez. Een song die staat als een huis en geweldig refereert aan het glorieuze Soundgarden ten tijde van 'Badmotorfinger'. Lekker meanderende melodie die geniaal voortgestuwd wordt door de aanzwellende metalgitaarrifs en warme vocals van Mikael. We vermelden met opzet “metalgitaarrifs” want de plaat klinkt nu al merkelijk zwaarder dan de voorgangers. Koude rillingen als de song op grootse wijze de aanzet geeft naar The Wilde Flowers, een nerveus huppelende track waarin het hammond orgel de gitaren in alle richtingen lijkt te duwen, en de klank erg divers maakt, iets wat het sterkste punt van de plaat zal blijken te worden. Heel complex allemaal. Zeker als de song een compleet andere wending krijgt, eerst stilvalt, de spanning opbouwt maar toch de haren verrast ten berge doet rijzen als een muur van metalgeweld wordt opgetrokken tijdens een ronduit ziedende epiloog.

Will O the Wisp is het akoestische paradepaardje van Akerfeldt en is beklijvend en beangstigend mooi. De zware teneur krijgt hier kleur en het klankpalet krijgt lucht. Een ronduit fenomenaal nummer. Het onweer barst echter ongenadig los in Chrysalis. Early nineties metal met een razende rotvaart waarin halverwege de meest tot de verbeelding sprekende passage van de ganse plaat volgt. Het hammond orgel wordt één met de wild om zich heen grijpende tentakels van de gitaren. Een compleet geflipte uitvoering die naar adem doet happen. Groots in alle mogelijke dimensies. Sorceress blijft ons naar de keel grijpen, en nijpt op onverwachte momenten steeds iets harder. Het nummer valt dan zoetjes stil, wat aanvankelijk jammer lijkt, maar eigenlijk de perfecte voorzet wordt voor Sorceress2, een tegenhanger van haar voorganger maar met dezelfde tristesse en pracht als de korte opener. Akerfeldt zingt hier op een ijle manier en maakt de song akelig koud en neemt ons als luisteraar mee in diepverzonken gedachten. Hoogtepunt na hoogtepunt.

Met The Seventh Sojourn slaan we de hoek om en komen we in een zijstraatje terecht waar een bonte broeierige Oosterse avondmarkt plaatsvindt. Een sitar draagt de song, een opmerkelijke keuze, verrassend in de stijl van de plaat, en hoe vreemd de eend ook in deze bijt is, het is alweer niet misplaatst en het draagt bij tot de mystieke beleving die 'Sorceress' ondertussen geworden is. Een warme gloed in deze instrumentale parel. Geniaal! De sitar verdwijnt en Mikael zingt met engelenstem de song zachtjes naar een bedwelmend slot. Strange Brew is het langste en wellicht meest tot de metalverbeelding sprekende nummer. Een heel trage aanzet duwt de donkere gloed naar ongekende diepten en na een tweetal minuten barst een spervuur van drums, orgel en gitaren los. ‘There is a voice surrounding me’….. zingt Mikael met de wanhoop in de stem. Pure seventiesprogrockmetal ontspint zich in de complexe parel die deze song vormt. Een nummer dat aantrekt en afstoot, en de diversiteit van deze plaat perfect weerspiegelt. We zijn bijna zeven minuten ver als Strange Brew naar een majestueuze climax klimt. Ook hier valt de song zachtjes uiteen, wat ook hier weer aanvankelijk jammer lijkt, maar des te meer de brug slaat naar het volgende nummer.

A Fleeting Glance glanst veel minder. Too much pathos in this one! Teveel seventiesrockoperasaus. Era weet ons echter mee te slepen in een pijlsnelle rollercoaster van pulserende gitaarsalvo’s en toont perfect aan dat Opeth met deze plaat niet alleen verrast, maar ook het pad van de progressieve rock verlaten heeft om de donkere weg naar het walhalla van de progressieve metal in te slaan. Daar waar het twintig jaar geleden heerlijk vertoeven was. Het woordje “death” is geschrapt, maar Opeth toont op een beklijvende manier aan dat “less more” kan zijn en de huidige sound de band eigenlijk toelaat veel diverser tekeer te gaan. Era is een klassieke metalsong met oerdegelijke gitaarsolo’s die net als Chrysalis , Strange Brew en titelsong Sorceress smeekt om een live-interpretatie (17 november in de AB opnieuw, heren?), een gevoel dat al een paar platen ontbrak. Aan het eind volgt nog een slight return naar opener Persephone. Een passend orgelpunt van een plaat die we nog het best kunnen vergelijken met een spookhuis waarin om elke hoek een ander gevaar loert, en spanning en sensatie hand in hand gaan met opluchting en rustig ademhalen.

Kandidaat plaat van het jaar!

Tracklist: