U bent hier

Review Overkill - The Wings Of War

Posted by Boswachter Johannes op Thursday, 11 April 2019

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Overkill

Album: The Wings Of War

Genre: Thrash Metal

Label: Nuclear Blast

Als een nietsontziende diesellocomotief! Zo raast Overkill al bijna 40 jaar lang doorheen het metallandschap. Het grootste hiaat in hun creatieve output lag tussen hun oprichting (1980) en het verschijnen van hun debuutalbum (1985), sindsdien lagen er nooit meer dan 3 jaren tussen de verschijningsdata van hun LP’s. En dan rekenen wij al de EP’s, live albums en compilaties die al werden uitgebracht gemakshalve niet mee. Anno 2019 zitten ze aan album nummer 19 in het rijtje. The Wings of War. Hun vijfde inmiddels ook alweer bij het Nuclear Blast label. Ik denk dus dat we wel mogen stellen dat het wel snor zit tussen de Amerikanen en de Duitsers, om niet van een DAF te spreken.

Overkill, dat is zoals stoverij met frietjes. Terwijl het tegenwoordig hip en trendy is om te koken met allerlei tierlantijntjes en ingrediënten waarvan we vaak al niet weten hoe we de naam moeten uitspreken, blijft een oerklassiek en degelijk gerecht als dat toch steevast in onze persoonlijke top 3 staan. Food met karakter als het ware. En zo geldt het ook voor Overkill. Ze doen al 40 jaar hun onvervalst ding maar steeds met overtuiging en overgave. Het smaakt altijd en zo mogen het mij altijd voorschotelen.

Wat algemeen opvalt aan dit nieuwe album is dat er geen overbodigheden aan zijn. Tien tracks krijgen we voorgeschoteld (op sommige edities staat er nog een bonus track, In Ashes, op) die elks op zich zo lang duren als het moet, nergens worden ze nodeloos gerokken of lijken ze gekortwiekt. De drums van Jason Bittner klinken als mitrailleursalvo’s waarbij zijn gebeuk op de crash bekkens prominent aanwezig zijn in de mix, wat het vuile thrash gevoel nog extra versterkt. Bobby "Blitz" Ellsworth heeft eigenlijk nooit echt 'gezongen' en dat gaan we nu ook niet van hem verwachten. Maar wat de brave man vocaal nog gepresteerd krijgt daar doen wij onze hoed eerbiedig voor af.

De intro van Last Man Standing doet enigszins aan die van Deep Purple’s No One Came denken. Die werden in hun beginjaren nog ‘the loudest band in the world’ genoemd, een titel die ze nadien hebben moeten afstaan (met alle eerbied en respect voor Deep Purple overigens). Of Overkill zich nu de luidste band mag noemen, daarover zullen er vele meningen zijn die we voor een later moment gaan bewaren, de openingstrack is er in elk geval één waarbij de deur meteen op een deftige wijze wordt ingetrapt. En daarmee een orkaan van thrash metal geweld binnenlaat om uw huis vakkundig te slopen. Believe in the Fight en Head of a Pin nemen uw woonkamer alvast onder handen terwijl Batshitcrazy hetzelfde doet met uw keuken. Daarna wordt er met Distortion op een meer groovend tempo overgeschakeld. En horen we een korte maar zeer effectieve twin solo voorbijkomen. Let ook op de intro hier, een gitaarbewerking van Beethoven’s Moonlight Sonata. Na dit moois gaat A Mother’s Prayer er weer flink tegenaan.

Ook een band als Overkill kan af en toe toch nog eens onverwacht uit de hoek komen. Op dit album gebeurt dat middels de track Welcome to the Garden State waarin ze hun liefde voor hun thuisstaat New Jersey bejubelen. De track opent met een quote, ingesproken door James ‘Tony Soprano’ Gandolfini en barst los als een punkrocktrack in de stijl van Dropkick Murphys. Op het einde gebruiken ze zelfs de beroemde whoa-whoa-whoa uit Born To Run van die andere beroemde New Jerseynaar, Bruce Springsteen. En op Where Few Dare To Walk gaan ze de spooky toer op zoals we die ook kennen van Slayer. De afsluitende tracks, Out on the Road Kill thrashen weer als vanouds.

The Wings of War is een schot in de roos voor Overkill. Een album met thrash zoals die gemaakt werd tijdens de pioniersjaren van het genre, gemaakt en gespeeld door veteranen die hun vak kennen. Dat kan alleen maar een goede combinatie zijn. Vandaar onze negen sterren. Het is de heren van harte gegund.

Tracklist: