Review Powerstroke – The Path Against All Others

Rating: 
9.5
Uw beoordeling: 9.5

Artiest: Powerstroke

Album: The Path Against All Others

Genre: Groove Metal

Label: Graviton

Venijn en melodie gaan hand in hand. Opnieuw een knaller van formaat die je moeiteloos mag bijplaatsen in de reeks ‘wereldplaten van eigen bodem’.

Twee jaar na de release van het geweldige ‘Omissa’ maakt Powerstroke nog steeds het Meetjesland en verre omstreken onveilig, zij het voorlopig met respect voor de afstandsregels, met hun afwisselende groovende hardcore/death/trash/black combinatie. We kunnen nu (eindelijk) beginnen genieten van hun nieuwste worp. Eindelijk, want dit kleinood zou normaal al het licht zien in het voorjaar. Corona besliste er anders over. De Benelux release datum is nu 29 oktober. In november volgt de rest van Europa en in de december kan de hele wereld mee genieten. De heren van Powerstroke deelden eerder het podium met o.a. Death Angel, Pro-Pain, Agent Steel, The Haunted en Body Count. Dat bereik je enkel met hard werk en hoge kwaliteit. Bij hun vorige plaat schreven we al dat het een knaller van formaat was die je moeiteloos kon bijplaatsen in de reeks ‘wereldplaten van eigen bodem’. Wel, zet deze ‘The Path Against All Others’ maar in hetzelfde vakje van je platenkast!

Met War in Heaven krijgen we een stellaire symfonisch intro op een diepe ondertoon van bas. ‘The Path’ leidt ons vervolgens al meteen naar mijn albumfavoriet, het machtige By My Command. De cleane aanzet contrasteert sterk met de diepe grunts van in het refrein. De geest van Fear Factory waart rond en de synthesizer ondersteuning maakt het plaatje af. De passende uitdrukking is: bij je nekvel grijpen. The Awakening zit in hetzelfde straatje als is de vocale aanpak hier omgekeerd. Een melodieuze clean refrein met groovende grunts tussendoor. All hail the Morningstar! An Honest Decay, over wat een geschifte wereld met je brein kan doen, is een furieuze maalstroom van grunts, screams en zuivere zang (ongeloofelijk veelzijdige prestatie van Bavo) op een wervelend bed van blast beats met duidelijke death en hardcore invloeden. Tearcollector kennen jullie misschien al. Deze single/videoclip stuitert al een paar weken het wereldwijde web rond. Erg melodieus en toegankelijk met toch altijd dat scheurend venijn net binnen handbereik.

De productie is loepzuiver. Elk instrument komt tot zijn recht. Logisch als je weet dat Powerstroke per instrument te rade ging bij een ‘studioman’ die een zelf een krak is in dat segmenten het onderste uit de kan haalde. Zo mocht drummer Niels Matthijs zijn vellen geselen bij Matthijs Quaars (Spoil Engine), kon bandleider Maarten ‘Marty’ Geeraerts zij ding doen bij Sam De Neve en werden de baspartijen gespeeld en opgenomen door minder dan Johan Engels (Nolobox). Zanger Bavo ‘Vile’ Reyniers levert zijn beste prestatie ooit. Hij kon zich uitleven onder deskundige begeleiding van Tim ‘Bonassis’ Eierman, bekend van o.a. Liquido in de Audiodrive studio in Duitsland. De instrumenten gingen vakkundig door de mixer van Obitury man Joe Cincotta in zijn Full Force Studio in New York. Volbeat tovenaar Jacob Hansen voorzag in Denemarken het geheel van een masterlaagje.

Genoeg tranen moet Powerstroke gedacht hebben. Met Moonlight Tribe krijgen we opnieuw zo’n typisch, niet voor één gat te vangen, gevarieerd crossover nummer. Enkel het daaropvolgende Legacy of Life trekt wat onopvallend voorbij… maar bij Babalon is het opnieuw prijs. In deze voorbijbelse Perzische versie van goed tegen kwaad wordt de duivelse kant geinterpreteerd door de gitzwarte gastvocalen van Nornagast van Enthroned die scherp contrasteren met de cleane vocalen van die andere gastzanger Tim Eiermann (Liquido, Pyogenesis, Gut…).

Tekstueel begeeft Powerstroke zich voortdurend in de donkere krochten van de menselijke geest, slingerend tussen vertrouwen en verraad, bloei en verval, bewustzijn en mentale ontsporing in een transcendente en esoterische wereld. Een bestaan in de schaduwen zoals Shadowland aangeeft, opnieuw zo’n kraker met een duister randje. Dying Vein schakelt een versnelling lager en sleept je na een gesproken aanzet in een verhaal van aantrekken en afstoten met alle emoties die daarbij horen, perfect op muziek gezet en vertaald naar de verschillende instrumenten. Maar dat groovende riffs en nooit overdadige maar altijd melodieuze en smaakvolle gitaarsolo’s kenmerkend zijn voor Powerstroke wisten jullie natuurlijk al.

Met titeltrack The Path Against All Others ontdekken we weer een ander beestje uit de Powerstroke biotoop. Een symfonische intro gaat over in wat zomaar punkrock zou kunnen zijn tot de groove en de grunts je om de oren slaan, om daarna plaats te ruimen voor de zeemzoete vrouwelijke vocalen van Annick De Muynck daarbij luid aangemoedigd door de rest van de band (Hail!). In gesprekken met Maarten en Bavo hoorde ik wel eens de term ‘deathpop’ vallen. Dichter dan met dit nummer kan je niet komen, aanstekelijk en toch steeds onderhuids donker en zwaar. Afsluiter Until The Fat Lady Sings, een akoestische remake van hun oude ‘hit’, is het perfecte bewijs van de veelzijdigheid van de band. Geen wonder dat Charissa ‘Slongs’ Parassiadis en Stef Bos hier maar al te graag een bijdrage aan leveren. Klasse.

Ons advies: Aanschaf verplicht en met volle teugen consumeren vergezeld van het Powerstroke bier 'Dikke zeuge' (tripel 9% met houtachtige toetsen).

 

Tracklist:

  1. War in Heaven
  2. By My Command
  3. Awakening
  4. Honest Decay
  5. Tearcollector
  6. Moonlight Tribe
  7. Legacy of Life
  8. Babalon
  9. Shadowland
  10. Dying Vein
  11. Path Against All Others
  12. Until the Fat Lady Sings

Meer info over Powerstroke:

powerstroke the path against all others album coverart

 

Categorie: 

Dit en meer in de GigView Album reviews playlist!