U bent hier

Review Pristine - Ninja

Posted by Boswachter Johannes op Friday, 7 July 2017

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Pristine

Album: Ninja

Genre: Rock

Label: Nuclear Blast

Wie dacht dat er uit het hoge, koude, Noorwegen enkel maar zwaar zwart metalen geweld kon komen moeten we na deze review waarschijnlijk toch diep teleurstellen. Het Noorse Pristine, onder leiding van de roodharige (OK, geverfd maar we gaan hier nu niet zitten neuten hé) Heidi Solheim brengt ons namelijk verfrissende, op eind jaren zestig-begin jaren zeventig geschoolde, psychedelische bluesrock die haast recht uit het hart van deep South Alabama lijkt te komen. Net als hun Zweedse collega's van Blues Pills waarmee ze nog niet zo lang geleden ook op tournee trokken. De band vond voor hun inmiddels vierde album, Ninja, onderdak bij Nuclear Blast, wat ook nog eens de diversiteit dat dit kwaliteitslabel uitstraalt extra markeert.

In tegenstelling tot wat hun groepsnaam suggereert klinkt Pristine echter niet zo vlekkeloos of onbevlekt. En maar goed ook! Met een klassiek intstrumentarium slaagt de band er toch in om verfrissende, moderne songs te creëeren. Hoofdrollen hierin zijn weggelegd voor de beetje hese maar volle rockstem van Solheim en het orgel van Anders Oskal.

Opener You Are The One is onmiddelijk een perfecte demonstratie van wat de band in huis heeft. Een ratelende Seasick Steve gewijze bluesriff, pompende bas, drum en orgel en Heidi die invalt. "Late night, winterstorm, spent my time in bars, killing time and playing my guitar" zingt ze en we weten allemaal dat dat soort cafés meestal niet voor brave meisjes bedoeld zijn. Sophia drijft op een funky rhythm track en hier eist het orgeltje de eerste maar absoluut niet laatste keer de sidekick rol op. Eén van de leuke elementen van deze band is dat ze het aandurven om voor hun refreinen niet in de verwachte richtingen te gaan maar Heidi vaak laten zweven boven de laag gitaar + orgel. Zalig begin alvast! Het eerste oorgasme komt met The Perfect Crime, een tearjerker van heb-ik-je-daar-even-ferm-bij-je-lurven. Zo hartverscheurend, dat wanneer Heidi na de orgelsolo terug invalt, zelfs onze onderlip begint te trillen. Wie is die smeerlap die ons Pristientje heur harteken zo gebroken heeft? We slaan hem op zijn muil! 't Levert haar echter wel een prachtsong op.

Na zoveel smartlapperij (ik durf zelfs zweren dat ik uit m'n speaker een traantje gepengeld zag komen) is het tijd voor het rokende, stomende en stampende The Rebel Song. Goede wijn behoeft geen krans, een goede song ook niet altijd. The Parade is een vrolijk lopend deuntje waarover Heidi ons een onderhoudend verhaaltje serveert over één of andere goofy guy uit haar thuisstad. Ghost Chase klinkt inderdaad bezwerend en titelnummer Ninja exploreert ten volle hun psychedelisch kantje. Op het schizofrene Jeckyll and Hyde verleidt Solheim de luisteraar door als een jachtluipaardin subtiel om haar prooi heen te cirkelen. Verwacht echter niet finaal besprongen en verslonden te worden, neen, eerder krolt ze zich om je heen, verstrengelt je en terwijl je liefdevol over je bolletje geaaid wordt verstikt ze je met haar zoete woordjes. Heerlijk! En ken je dat gevoel, als tijdens een warme zomerdag de hitte plots doorbroken wordt door een verfrissende regenbui die je naar binnen jaagt maar terwijl je vanuit de veranda kijkt en wacht tot het weer overtrekt en je glimlacht omdat je het stiekem wel een fijn gevoel vindt? Wel, zo klinkt het afsluitende Forget. En dan is het opnieuw tijd voor You Are The One. And so on, and so on ... Ik vind dit een fantastisch plaatje, moest het u interesseren. Maar wat doet u hier eigenlijk nog? U had al bij uw platenboer moeten staan.

Tracklist: