U bent hier

Review Thy Art Is Murder - Dear Desolation

Posted by Chimaeraphoto op Sunday, 22 April 2018

Rating:

Uw beoordeling: 8

Artiest: Thy Art Is Murder

Album: Dear Desolation

Genre: Deathcore

Label: Nuclear Blast

Deathcore is in de core-scene wat deathmetal is in de metal-scene: vaak verguisd maar door een harde kern geliefd. Spreken we over deathcore dan komen er spontaan enkele namen naar boven zoals o.a. Suicide Silence, Emmure en misschien wel één van de populairste in de hedendaagse scene Thy Art Is Murder. Deze laatste heeft de opvolger van 'Holy War' in de rekken liggen met CJ McMahon terug van weggeweest. De rustpauze die hij nam weg van de band en het toeren heeft hem blijkbaar deugd gedaan want op de nieuwe 'Dear Desolation' teistert hij de microfoon met zijn bulderende vocalen.

Het album gaat furieus van start met Slaves Beyond Death waarin CJ met een duidelijke “Go!” beveelt wat er van de luisteraar wordt verwacht. Onmogelijk om stil te blijven staan tijdens deze song. Laaggetunende gitaren, diepe bastonen en beukende drums het wederkerend recept dat steeds smaakt naar meer, ook op deze Son Of Misery met zijn geweldige melodieuze openingsrif. Laat jullie niet misleiden door de naam deathcore, de thema's van de songs gaan over heel wat meer dan dood. Puppet Master gaat bevoorbeeld over de priesters die hun handen niet kunnen thuishouden en hoe de mensen worden gecontroleerd door de kerk die de touwtjes stevig in de handen houdt.

Op titeltrack Dear Desolation laat CJ zijn stem nog wat dieper bulderen terwijl zijn medebandleden het tempo hoog houden. Een track die over het gehele album gezien er wat bovenuit steekt is het geweldige Death Dealer. In het begin gaat deze track de melodieuze deathmetal toer op om dan los te barsten in een strakke deathcoreschijf. De lyrics snijden door merg en been “Faith healer, death dealer, kill in the name of your tyrant” zeker met de dreigende stem van CJ. Sean Delander en Andy Marsh laten hun gitaarsnaren afzien op Man Is The Enemy terwijl Kevin Butler en Lee Stanton de vloer laten trillen met hun respectievelijke bas en drums.

Het bulderen en beuken blijft aanhouden en zorgt voor stijve nekspieren. Wie kan zijn hoofd nu stilhouden op The Skin Of A Serpent? In tegenstelling tot andere deathcore en deathmetalbands houd deze band stevig vast aan één specifiek stemgeluid, geen screams of pigsqueals te bespeuren hier. Ook valt het op dat vele lyrics duidelijk herkenbaar zijn zonder dat je de geschreven versie voor je hebt liggen waardoor je al snel de tracks kunt meebrullen. Hoe de zangers van zulke bands die grunts zo kunnen aanhouden zal ons steeds blijven verbazen, na één zinnetje van Fire In The Sky hoesten we bijna onze longen uit ons lijf. Grommen, bulderen en beuken zo kun je best de vocals omschrijven op Into Chaos We Climb. Nog voor je het goed en wel beseft staat alweer het laatste nummer door de speakers te knallen. Met The Final Curtain valt het doek over dit geweldig album.

Tracklist: