U bent hier

Review Unleash The Archers - Apex

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Sunday, 4 June 2017

Rating:

Uw beoordeling: 7.5

Artiest: Unleash The Archers

Album: Apex

Genre: Heavy Metal

Label: Napalm Records

Unleash The Archers bestaan tien jaar en deze heavy metalhelden vieren dit middels hun vierde langspeler, getiteld Apex. Napalm Records schermt met de nood aan stalen zenuwen en voorspelt een vurig avontuur. Heavy metal als genre en Unleash The Archers in het bijzonder staan garant voor zwiepende gitaarsolo’s, opruiend gegrom, rollende bassen en een stem als een klok. Wat het laatste betreft bewees zangeres Brittney Slayes in het verleden al dat ze het vermoedelijk strafste instrument van de band vormt. Is er ook zonder de humor van Steel Panther leven voor de heavy metal scene? En vooral, hoe klinkt Apex? Staat de tijd stil na…eh Time Stands Still uit 2015 (lees de review daarvan hier)?

Unleash The Archers wekt ons met Awakening dat aanzwelt met een dreigende gitaar en La Slayes laat invallen als de gitaren voor het eerst gieren. Een archetypisch metalnummer dat eigenlijk al gauw verveelt maar de meest overtuigde heavymetalfreak sowieso overstag zal doen gaan. Als in het tweede luik de melodie meer baan ruimt voor snelle drums en rondvliegende gitaarsalvo’s barst een wild hangbangfeestje los. Toch wel een lekker moment. Shadow Guide en The Matriarch zijn snelle metalsongs waar het tempo hoog blijft en dit geeft een geweldige meerwaarde voor Brittneys vocale input. Meer Motörhead dan we van de band gewoon zijn, maar het slaat wel aan. Stevig duo!

In Cleanse The Bloodlines wordt teruggegrepen naar het gekende recept en het is pas als er gegrunt wordt dat het nummer echt schuurt en gromt, maar het blijft eerder lauw geserveerde salade. Coward’s Way duwt de song richting poppy metal, maar dit zorgt vreemd genoeg voor een verrassend sterk nummer dat varieert en de metalgrooves cleaner en cooler laat klinken. Slayes overtuigt ook echt in dit nummer. Waar de pers in het algemeen lyrisch reageert op deze plaat keren onze magen weer om tijdens False Walls, het zwakste moment op de plaat. De euforie in de verzamelde pers ten spijt.

Doch niet gevreesd! Er zit er een kleppertje aan te komen. Ten Thousand Against One is een geweldige metalsong die beelden oproept van woeste zeestormen, inzakkende wolkenkrabbers en vuurspuwende draken. Een beetje epische oorlogsvoering kan geen kwaad en de samenzang tilt de song naar een eenzame hoogte. Dit is wat we The Archers willen horen doen, dit smeekt en roept om een live uitvoering, met eenhoorns, brandweermannen en ontploffende Deliriumolifanten. Kortom het beste nummer dat de band ooit schreef als je het ons vraagt. De chemie lijkt een beetje verdwenen in het nochtans snel gespeelde Earth And Ashes maar het is dan ook ondankbaar om na een topnummer in de schaduw toch voldoende levensvatbaarheid af te dwingen.

Brittney claimt het label 'onsterfelijk' in Call Me Immortal maar deze vlieger gaat vooralsnog niet op. Unleash The Archers zijn ontegensprekelijk gegroeid en in metalkringen zal ongetwijfeld goedkeurend gegrom hun deel zijn, maar de beperkingen die het genre biedt maken de plaat niet tot een glooiend vruchtbaar landschap, maar eerder een grillig berglandschap met malse weiden en heerlijke wandelpaden. Let echter op de afgrond die na de bocht loert. De laatste twee tracks zijn gewoon goed tot sterk en vormen op deze manier dan ook een perfecte samenvatting van dit Apex. Het titelnummer zelf is snel gespeelde vlot verteerbare metal, uitstekend ingezongen, en unleasht the archers, maar niet the devils.

Tracklist: