Eindejaarslijst 2015 van Hans Vermeulen
Altijd spannend om aan een eindejaarslijst te beginnen. Een concept dat pas vorm krijgt na ruim een maand herbeluisteren van gedenkwaardige plaatjes om dan te beseffen wat zich wel en niet heeft afgespeeld in het afgelopen kalenderjaar op muzikaal vlak.
Vorig jaar was een comebackjaar voor dinosaurussen, dit jaar wordt gekenmerkt door compromisloze nieuwe band (of althans bands die voor mij nieuw waren). Meer vrouwen in de lijst dan anders, maar die presenteerden zich niet als Katy Perry’s of Chan Marshalls.
Een aantal certitudes kwamen met nieuw materiaal aandraven maar haalden de lijst niet eens: Blur, Steven Wilson, Godspeed You!Black Emperor, Roisin Murphy, Soft Moon. Het zegt vooral veel over het dwingend karakter van de platen die de lijst wel haalden.
2015 was een heel erg donker jaar, met een sprankeltje hoop op de tiende plaats. Mijn lijst lijkt elk jaar obscuurder te worden, de kleur lijkt uit de muziek te zijn verdwenen, maar heeft plaatsgemaakt voor een nieuw palet aan zwart- en grijstinten. Als de muziek mijn ziel anno 2015 weerspiegelt, dan moet het een beenhard jaar geweest zijn, en ik kan het met de hand op het hart bevestigen, het was een snoeihard jaar. And it sounded a bit like this…
Albums:
10. Hindi Zahra – Homeland
Hindi Zahra is een verademing. Authenticiteit, veelzijdigheid en tonnen charisma maken haar tot dé revelatie van 2015. Woestijnblues, funky jazz en Noord-Afrikaanse improvisaties zorgen voor een broeierige brij die Homeland zo uniek maakt. Hindi woont zelf in Marokko en heeft een berberse mama en een Franse papa. Live lopen haar geweldige vocale prestaties danig in de kijker. Wie wil vatten van hoe diep precies ze haar muzikale roots uitademt, moet vooral een concertticket aanschaffen. Live is ze een bom!
Nooit gedacht ooit female fronted metal in mijn lijst te zullen opnemen… Maar ik kan echt niet om de – nochtans erg slanke en ravissante – frontvrouw van Sanguine heen. Tarin Kerrey heeft een stem die naar adem doet happen. Of zoals mijn boutade in de review eerder dit jaar al aangaf: Ze pleegt een terroristische aanslag op het prinsessenkasteel van Playmobil. Ze is Cinderella én de Koningin Van Onderland in één gedaante. Behoorlijk indrukwekkend. En de muziek is overigens ook wel ok.
8. She Keeps Bees – Eight Houses
Dat Jessica Larrabee (wat een geweldige naam!) meer dan af en toe met stip verwijst naar ene Polly Jean Harvey, is echt wel een kasteeldeur intrappen. Do we even mind? Not really, my Majesty! Los van het stemgeluid serveert haar bijenkolonie uit NYC rauwe blues vanuit een stoffige bierkelder. Mmmm…. Sharon Van Etten neemt op Owl de tweede stem voor haar fraaie rekening. Eight Houses (4de plaat in dubbel zoveel jaar) dateert eigenlijk al van de herfst van vorig jaar maar geraakte eind vorig jaar niet meer van de lange stapel. Het is desondanks een pareltje, en ik zou het mezelf nooit verkocht krijgen deze portie lekkere honing nooit te hebben opgelijst. Critici verongelukken zich over referenties als Patti Smith, Cat Power, White Stripes en The Kills. Jessica vormt een duo met haar drummende partner Laplant (waar halen ze hun namen toch?!) en beiden slijpen hun honingraat tot een heerlijk geheel dat vooral in het steviger materiaal excelleert.
7. Protomartyr – The Agent Intellect
Protomartyr staat niet alleen in mijn lijst hoog genoteerd en is tevens een Sonic City-klassebak. De band blinkt uit in strakke Detroit-postpunk en meer moet dat vooral niet zijn. No nonsense! Joe Casey kon ons backstage met moeite overtuigen van het feit dat hij echt geen wiskundeleraar is, maar een goed verstaander heeft op The Agent Intellect geen tijd voor verzwakkingen, wel in tegendeel. Het pulserende tempo werkt heerlijk hypnotiserend. Oplawaai van het jaar!
6. Disappears – Irreal
Nieuwe Amerikaanse Sonic City-uppercut. De groep rond Brian Case ziet er erg ongevaarlijk uit (koorknaapjes en van diens meer), maar vergis u vooral niet! Noiserock, shoegaze, postpunk en ga zo maar door…… Maar niettemin wegen deze termen allen veel te licht. Disappears doet elke hoop, illusie en lichtschakering verdwijnen in minutieus uitgekiende gitzwarte staaltjes doomsoundscaping. Denk aan Räpe Blossoms die met de teletijdsmachine op bezoek gaat in de home studio van Robert Smith in 1982. De plaat is een frontale aanval op de melodie in al haar facetten. Ook hier dus het advies: met mate beluisteren! Hiervan herstel je niet zomaar. Hallucinant! Live houden ze nog hun manieren, op plaat gaat Disappears all the way.
5. Chelsea Wolfe – The Abyss
Chelsea is de 31-jarige godin van de nacht. Ze klinkt als het kind dat werd grootgebracht tussen de platen van Trent Reznor en PJ Harvey. We horen zwartgalligheid die wordt gedrenkt in morbide metalgitaren. We deinzen terug…. Flarden industrial, artfolk, metal en de soundtrack van The Crow passeren de revue. Chelsea Wolfe is tegelijk adembenemend mooi en angstaanjagend. Haar achtertuin was niet voor niets een kerkhof zeker? Dissonante elektronische vondsten maken de plaat loodzwaar en haar engelenstem laat zelfs David Lynch bleek wegtrekken. Aan het eind slaan Swans en The Cranes aangedaan de handen voor de ogen. Kippenvel dat niet overgaat. Het wordt nooit meer zomer.
4. White Hills – Walks For Motorists
Adembenemend duo met tot de verbeelding sprekende namen: Dave Weinberg (gitaar) en Ego Sensation (bas). Live is dit duo even sexy als het Killsduo “Hince-Mosshart” en op plaat scheren ze dit jaar de hoogste toppen. Walks For Motorists toont een staalplaat aan experimentele vondsten. De sound is altijd warm, smerig en rauw en combineert electro met grunge die wordt overgoten met een hete saus progrock in haar meest psychedelische hoedanigheid. White Hills zijn catchy as hell en schudden met verbazingwekkend gemak de ene groovy song na de andere uit de mouwen. Geen Blood Red Shoes dit jaar en Joe Gideon heeft zijn Shark gedumpt…. Geen nood. Met Dave & Ego hebben we al een hele nazomer onze handen vol.
3. P.I.L. – What The World Needs…
Een comeback van het legendarische Public Image Ltd. Is this what the world actually needs? Lydon zet de toon meteen in Double Trouble. The toilet is fuckin’ broken again. Punkrocksongs openen het spervuur en P.I.L. neemt gas terug om dan in het 2de deel van de plaat briljant op te bouwen naar een langgerekte psychedelische new wave finale. What the world needs, is another fuck off! Eerlijk is eerlijk, Lydon blaast ons met deze plaat van de postpunksokken en blijft derhalve geloofwaardig als anarchist.
2. Thurston Moore – The Best Day
Simpele klankoefeningen konden we Thurston Moore ten tijde van Sonic Youth nooit verwijten. Virtuositeit, hypnose en genialiteit des te meer. Met deze duizelingwekkende 8-track-record doet hij nu ook genialiteit simpel klinken. Speak To The Wild en Forevermore zijn klanktapijten, geweven uit het fijnste klatergoud. We schurken tegen de 20-minuten-grens aan als Tape Song wordt aangevat dat ons met erg veel moeite uit onze trance haalt. Drummer Steve Shelley (Sonic Youth) en bassiste Debby Googe (My Bloody Valentine) zorgen voor een onnavolgbare ritmesectie die tijdens Detonation en het fel van zich afbijtende briljante slotnummer Germs Burn voor snedige hoogtepunten zorgt. De plaat werd zowel op Cactus als op Sonic City met gevarieerde tot de verbeelding sprekende optredens luister bijgezet. Thurston Moore blijft relevant en deklasseert het aanstormende gitaargeweld met één gedecideerde uithaal. Meesterlijke plaat!
1. Viet Cong – Viet Cong
Wat dan gezegd over mijn nummer 1? De band die dit jaar met bravoure Sonic City heeft gecureerd. Viet Cong nestelt zich met sprekend gemak met hun eerste langspeler in mijn Album 100. Van de eerste noot tot de laatste riff heb ik met open mond de plaat beluisterd en herbeluisterd. Again and again and again…. De Canadese noiserock zet de luisteraar constant op het verkeerde been en waait onverstoorbaar andere richtingen uit. Militante drums, repetitieve soundscapes en huppelende melodietjes ontsporen in een donkere new wave/noise-carrousel. De spanning giert door de boxen en creëert een bedwelmende sound, luguber en tijdloos. Afsluiter Death geeft een perfecte samenvatting: Een adembenemend landschap flitst voorbij, ondertussen luisterend naar een poppy melodie die nerveus klinkt door een dwingende gitaar die na een paar minuten in postpunkrazernij ontvlamt om in de finale niets ontziende brutale noise uit te braken. Vietcong houdt ons in een zaligmakende wurggreep. Plaat van het decennium?
Concerten:
Met een speciale vermelding voor het knotsgekke feestje van S.W.A.N. in de Kinky Star tijdens de Gentse Feesten.
10. Chelsea Wolfe op Sonic City in De Kreun
9. Opeth in de Ancienne Belgique (Ghost Reveries integraal + reguliere set)
8. Swans in De Kreun
7. White Hills in Villa Pace
6. Thurston Moore Band op Sonic City in De Kreun
5. The Jesus And Mary Chain op de Lokerse Feesten
4. Hindi Zahra in Moods
3. Thurston Moore Band op Cactus
2. Godspeed You! Black Emperor in Koninklijk Circus
1. Motorpsycho in Villa Pace