Interview Algiers

Artiest: Algiers

Geïnterviewden: Franklin James Fisher en Ryan Mahan

Interview afgenomen: AB Club

Label: Matador

Mosselen met friet en boxershorts van H&M, dat zijn de gespreksonderwerpen wanneer we Algiers treffen op het terras van een restaurant in hartje Brussel. Hoewel het een band is die als militant kan worden beschouwd, lijken het naast het podium toch vrij gewone en benaderbare jongens. Logisch, maar toch ergens verrassend. Wie Algiers aan het werk zag, weet immers dat hun shows een transcendentie trachten te benaderen. Ook later die avond, zouden ze in AB een ware aanslag plegen op ieders gemoedsrust. Een groter contrast tussen dergelijke ervaring en iets dagdagelijks als ondergoed bestaat wellicht niet.

Hoe verloopt de tour dusver?

Franklin: Fantastisch. We krijgen overal zeer bemoedigende reacties.

Ryan: Wat wel een beetje onverwacht is. We dachten er immers nooit echt aan om een album uit te brengen, laat staan ermee door Europa te kunnen toeren. Wat we momenteel meemaken is simpelweg overweldigend.

We zagen op de Algiers Facebook pagina reeds zeer positieve commentaren over jullie live-shows. Ook specifiek over de show van gisteren, op Beautés Soniques in Namen. Was dit het eerste indoor concert in België?

Franklin: Het eerste Belgische zaalconcert, jawel.

Ryan: Je kon het eigenlijk geen concertzaal noemen. Het was een soort van kunstgalerij, waar toch een andere sfeer hangt. De houding van het publiek in zo'n omgeving is ernstiger en ietwat meer afwachtend. Mensen proberen een goed beeld te vormen van wie we zijn en wat we doen, alvorens er actief in betrokken te raken.

Heel anders wellicht dan het optreden op Pukkelpop vorige zomer. Hoe hebben jullie dat ervaren?

Franklin: Net zoals een zaaloptreden heeft ook elk festival z'n unieke vibe. Pukkelpop was één van de eerste Europese festivals waar we speelden. Ondanks het feit dat het ontiegelijk vroeg op de dag was, konden we wel op bijval rekenen. Ik herinner me één kerel met ontbloot bovenlijf, helemaal vooraan, die compleet uit z'n dak ging. Ryan heeft hem vervolgens op de guestlist gezet.  

Ryan: Natuurlijk bepaalt het tijdstip wel de manier waarop je speelt en dus ook hoe het publiek dat ervaart. Dat gezegd zijnde denk ik dat we 's avonds absoluut betere shows geven. (lacht) Ook de setting is niet onbelangrijk. In mijn opinie werkt de muziek van Algiers beter in een kleine ruimte. Intimiteit speelt immers een grote rol in de connectie - of disconnectie - die we willen creëren.

Toch had ik het gevoel dat de boodschap in een ruimere setting als op Pukkelpop ook overkwam.

Ryan: Zo ervaarden wij het ook. Begrijp ons niet verkeerd, grotere podia hebben zeker hun charme. Daarbovenop verwachten wij als band niet dat iedereen onmiddellijk een klik maakt. Sommige mensen voelen zich misschien een beetje vervreemd, of geconfronteerd, door wat we brengen. En dat is ook een deel van onze betrachting. We willen confronteren! We kiezen op een bepaalde wijze voor het offensief, waarbij het logisch is dat sommige mensen misschien meer tijd nodig hebben om de boodschap te absorberen.

Franklin: Momenteel hebben we slechts één plaat om een setlist uit te puren, wat het ook minder makkelijk maakt om te anticiperen. Elke avond brengen we al onze nummers, waardoor het een hele rechttoe-rechtaan gebeurtenis is. Ik persoonlijk kijk ernaar uit om over een meer divers palet aan songs te beschikken, zodat we sets kunnen afstemmen op het moment. Of vooral op de energie die we, voor dat specifieke moment, denken te moeten uitdragen.

Om terug te komen op dat confronteren: we zien dat jullie sociale media gebruiken om een zekere politieke agenda te promoten. Jullie trachten mensen een geweten te schoppen.

Ryan: Ons doel is simpelweg om onze kijk op de wereld te delen. Om de sociale achtergrond te schetsen van waaruit onze muziek afkomstig is. Onze songs handelen vaak over herinnering, over onderdrukking, over onrechtvaardigheid. Op een bepaalde manier zijn we heel erg aangegrepen door sociale problematiek. En het sociale is onlosmakelijk verbonden met het politieke. Dat hoeft niet per sé letterlijk naar voren te komen in kunst. Het kan eveneens op een metaforische of poëtische manier. Wat we doen, heeft uiteindelijk alles te maken met eerlijkheid. We hebben geen verborgen agenda's. Wanneer je open bent over je ideeën, verplicht je tevens jezelf om ernaar te leven. Op die manier dagen we niet alleen de toehoorder uit, maar ook onszelf. Brian Eno mag dan beweren dat popmuziek gefaald heeft om de maatschappij een spiegel voor te houden, dat wil niet zeggen dat we het niet kunnen proberen. Introspectie is in kunst belangrijk, maar het is slechts een eerste stap. Confrontatie zou ons inziens de volgende kunnen - of moeten - zijn.

In een interview lazen we dat jullie zich ergerden aan de politieke apathie bij gelijkgezinde (indie)bands. De laatste tijd hebben wij echter het gevoel dat er op dat vlak een stroomversnelling ontstaat. Zowel in Europa als in Amerika heerst er een algemene ontevredenheid over de manier waarop we 'gerund' worden. Je kan het wellicht zelfs woede noemen. Ergens lijkt de alternatieve muziek meer en meer van die gevoelens te willen vertalen.

Franklin: Volgens mij zijn er altijd politiek geëngageerde artiesten geweest. Het probleem is eerder het gebrek aan gehoor dat ze krijgen. De markt, of de cultuurindustrie, verkiest bepaalde zaken te promoten. Dat is wat de grote massa over het algemeen dan ook gaat consumeren. Op die manier is er de afgelopen decennia een discrepantie ontstaan tussen wat men bijvoorbeeld in videoclips ziet en wat men in het dagelijks leven meemaakt. Gestaag groeiden popmuziek en realiteit uit elkaar, tot dit punt hier en nu, waarop je het bijna niet meer kunt negeren. Er beginnen zich barsten te vertonen in dat onrealistische ideaalbeeld dat men mensen tracht voor te houden. Vandaar heb ik het gevoel dat het vooral tekenend is voor deze tijd dat mensen meer interesse krijgen in bands als de onze.

Ryan: Natuurlijk heeft ons engagement ook met eigen invloeden te maken. De bands die in mij een muzikale interesse ontlokken, waren ook zeer recht voor de raap. Minor Threat en Fugazi, om enkel zij te noemen. Hun boodschap voelde oprecht aan en vormde op een bepaalde manier mijn politieke “opleiding”. Ook met hiphop kwam ik in contact in de zogenaamde golden age. Public Enemy, X-Clan, Goodie Mob en N.W.A. brachten elk op hun eigengereide manier een boodschap van Afro-Amerikaans bewustzijn en empowerment. Punk rock en hiphop lijken muzikaal weinig met elkaar gemeen te hebben, door het politieke misnoegen dat beiden uitdroegen zijn ze vast en zeker verwant. Tenminste toch voor mij.

De bands die je daar noemt, kwamen eveneens op in een tijdsgeest van oppressie en instabiliteit. Maar vanaf de jaren negentig tot 11 september ongeveer, voelde de wereld opeens vrij veilig aan. Zou dat de toenemende populariteit van 'ongevaarlijkere' popmuziek kunnen verklaren?

Franklin: Wat bedoel je met veilig?

Ryan: Veilig in de zin van: geen existentiële bedreiging zoals communisme, terrorisme, etc.?

Inderdaad.

Franklin: Er is zeker zo’n moment geweest. Clinton in het Witte Huis, het communisme was vernietigd en van moslimterrorisme was er nog weinig sprake,… Er heerste een gevoel van overwinning. Iets in de zin van: “Laten we het einde van de geschiedschrijving vieren.” Uiteraard was dat gevoel foutief. Je reinste overmoed, wat de daaropvolgende omwenteling ook aantoonde.

Ryan: Mensen hebben altijd een grootschalige uitbarsting, zoals nine eleven, nodig om hun aandacht te brengen op zaken die buiten het gezichtsveld verkeerd lopen. Er is doorheen de geschiedenis nochtans een constante te vrijwaren wat constitutioneel geweld betreft. Uit die constante - die structurele onderdrukking – halen wij als band veel inspiratie.

Franklin: Maar eigenlijk zeggen wij niks nieuws. We zeggen niks dat eerder niet werd uitgeschreeuwd. Velen denken dat wat wij nu brengen een soort herboren politieke bewustwording met zich meedraagt. Dat is op zijn minst gezegd merkwaardig. Alsof die bewustwording er gekomen is door wat er de laatste tijd in de wereld gebeurt. Alsof het een uitwas van het hele ‘Black Lives Matter’ activisme betreft of zoiets.

Misschien heeft dat ook met jullie – toch wel vernieuwende - geluid te maken. Jullie bevinden zich op een ondefinieerbaar kruispunt van genres dat we nog nooit eerder hoorden.

Franklin: Ik weet het niet, zou best kunnen.

Wat we bedoelen is dat jullie mix van stijlen – gospel, punk, … – er op een ongedwongen wijze in slaagt het ‘lijden’ te bevatten. Je hoeft door de teneur van de muziek geen teksten te begrijpen om door te hebben dat het om een bepaalde zwaarmoedigheid gaat.

Ryan: Juist, dat is ook de denkoefening. Hoe kan de sound, naast de lyrics, onze denkwijzen en motieven reflecteren? Dit is iets wat we constant overwegen als we muziek schrijven. Ik prijs mezelf gelukkig met deze jongens, in deze band, die zoveel gevoel kunnen overbrengen met geluid. Zoveel meer dan moest ik bijvoorbeeld een thesis schrijven over dezelfde politieke onderwerpen.

Maar het is dus wel een zeer bewust proces. Niet iets wat organisch ontstaat tussen jullie?

Ryan: Ook organisch, al overdenken we veel zaken.

Franklin: Het gaat erom de balans tussen intuïtie en beredenering te vinden. Dat maakt het een kunstvorm. Dat houdt het ook interessant.

Wat houdt de toekomst in voor Algiers? Hoe zien jullie de band evolueren?

Franklin: We zijn de volgende stap aan het plannen. Wat op dit moment zeker is, is dat Matt (Tong, drummer voor deze tournee, ex-Bloc Party, red.) ons gaat helpen in het schrijf- en opnameproces van nieuwe muziek. Na een jaar toeren, willen we met onze volgende plaat meer dat soort live-energie bevatten. Hoe dat zal gaan klinken, weten we nog niet exact. We kijken ernaar uit om, na het einde van onze tour, de talloze ideeën vorm te gaan geven.

Ryan: We hebben met ons debuutalbum vele richtingen verkend, zodanig dat we nu keuze hebben welke uit te gaan. Daarbij houden we het vooral in ons achterhoofd dat we dingen vooruit willen bewegen. Het hoeft geen noise te zijn, of artrock, of wat dan ook, zolang het maar vooruitstrevend blijft.

Jullie zijn in ieder geval niet begrensd door deel uit te maken van een scene, dus de kans dat mensen gaan roepen dat jullie sellouts zijn, lijkt ons nihil.

Franklin: (lacht) Er zijn natuurlijk altijd criticasters.

Ryan: Mij lijkt het in een bepaald opzicht zelfs kwetsbaarder om geen deel uit te maken van een scene. We creëren momenteel een soort van hype, die voor- en tegenstanders met zich meebrengt. Maar uiteraard zijn we bereid die tegenstanders te confronteren.

Categorie: