Interview Danko Jones: Danko Jones

Artiest: Danko Jones

Geïnterviewde: Danko Jones

Interview afgenomen in: Trix, Antwerpen

Labe: Bad Taste Records

De wereld is nog maar net bruusk wakker geschut door enkele imbecielen die het nodig vinden om angst en terreur te zaaien met als triest hoogtepunt de gebeurtenissen in Bataclan. Menig bands kiezen het hazenpad, keren als angsthazen -  met de staart tussen de benen - terug naar huis en misbruiken de golf van angst om hun tour te cancelen. Wij wandelen enkele dagen na de gebeurtenissen de kleedkamer van Danko Jones in Trix, Antwerpen binnen. ’s Middags is er nog geen spoor van militairen (dit zou ’s avonds anders zijn) en wandelen we doodleuk Trix binnen met op onze rug een rugzak vol vragen.

Helaas mogen we geen vragen stellen over het onderwerp “Parijs”, maar voor het interview wil Danko er wel iets over kwijt, off the record natuurlijk … Laten we het er op houden dat hij vindt dat het feit dat zij er wel voor kiezen hun tour verder te zetten en te blijven optreden, een statement op zich is. Op naar de orde van de dag, het nieuwe album, de hedendaagse muziekwereld en wordt Danko Jones meliger en rustiger met ouder te worden?

Wij richtten deze band op, omdat wij houden van Rock & Roll en hoewel ik ook naar rustige, “mellow” muziek luister, heb ik zelf nooit het verlangen gehad om zelf soortgelijke muziek te maken. Ik schrijf muziek als een soort uitlaatklep. Rustige, kalme muziek schrijven werkt niet als een uitlaatklep voor mij. Voor sommige anderen geldt dat ongetwijfeld wel, maar bij mij persoonlijk werkt het niet. Dus het cliché van “mellowing down with age” gaat voor mij niet op. Het is niet zo dat je niet naar rustige muziek kan luisteren omdat je rockmuziek maakt. Ik ben er zeker van dat de jongens van Slayer ook naar rustige muziek luisteren. Ik begrijp zelfs niet dat mensen daar versteld van staan. Mij leek het altijd logisch dat mensen die rustige muziek maken soms naar het zwaardere genre luisteren en vice versa.

Zelf schrijf je muziek uit frustratie, zit er dan ooit een echte rockballad aan te komen bij Danko Jones?

We hebben het vroeger geprobeerd, alleen werkt het niet voor ons.

Een akoestische tour dan misschien?

Heel eerlijk, Ik hou niet van akoestisch spelen. Ik heb best wel een akoestische gitaar, maar ik hou er niet van om er live mee op te treden. Ik voel me niet op mijn gemak wanneer ik live op mijn akoestische gitaar tokkel, ik vind mezelf als gitarist te beperkt, niet goed genoeg om een akoestische set te spelen.

Het duurde precies een tijdje alvorens 'Fire Music' af was (9 maanden cfr.)?

Dat is een beetje een misperceptie. Het opnemen zelf begon vorig jaar in juni en tegen augustus waren we klaar. Maar daarna kwam het mixen nog, de fotoshoots, het opnemen van de videoclips, … en doordat het blijkbaar moeilijk was om agenda’s op elkaar af te stemmen, duurde dat proces wel iets langer dan gewoonlijk. Het opnemen zelf gebeurde vrij snel. We schreven het album op ongeveer 3 maanden bij elkaar en zelfs dat gebeurde eerder op een rustig tempo, we waren niet aan het toeren en namen deze keer echt de tijd om de nummers een beetje te laten ademen. Vroeger hebben we al albums uitgebracht die echt héél snel bij elkaar geschreven en opgenomen zijn en waar ik achteraf van dacht, hadden we sommige tracks maar een beetje meer laten rijpen, dus deze keer hebben we er naar Danko Jones normen, echt wel onze tijd voor genomen en ik denk dat het resultaat navenant is.

Het is inderdaad een zwaar, snel album geworden, met overduidelijk veel punkinvloeden. Was dit opzettelijk?

Eén van de eerste nummers die we schreven voor het nieuwe album was Body Bags. En dat nummer heeft de toon gezet voor de rest van het album, het klonk zeer Misfits-achtig en werkte de rest van de songs in de hand. Songs zoals, There’s gonna be a Fight tonight, She ain’t coming Home, I will Break Your Heart, zwaar beïnvloed door Glenn Danzig. We hebben al wat songs geschreven die geïnspireerd waren door The Misfits, maar nog nooit zo herkenbaar als nu. Vroeger veranderden we speciaal iets, zodat we niet zouden vergeleken worden met hen, maar deze keer hadden we iets van, Screw it, we houden van The Misfits, we houden van Glenn Danzig, ik luister trouwens al meer dan de helft van mijn leven naar hem dus wat zou het!

Wanneer je een nieuw nummer schrijft, denk je dan op voorhand dat iets live gaat aanslaan, hou je daar rekening mee tijdens het schrijfproces?

Ja zeker, afhankelijk van het nummer voelen we dit vrij snel aan. Hier zit een goed meezingstukje in of een leuke breakdown, het is gewoon een stuk van Danko Jones, wij spelen nu eenmaal veel live, dus uiteraard houden we er rekening mee. Op het nieuwe album staan veel singalong stukjes, typisch voor punkmuziek, maar dat zijn nu eenmaal zaken waar ik naar luister. Alles wat ik goed vind, vind je terug in onze songs. Classic rock elementen, metal, AC/DC, Thin Lizzy, dus waarom ook geen punk? Trouwens, wij zijn door de jaren heen, door zo veel verschillende genres en bands beïnvloed, dat mensen niet kunnen zeggen, jullie zijn zo’n band of zulke band … Bij dit album hadden we zo veel plezier bij het maken ervan! Toen ik net gitaar leerde spelen, ben ik begonnen met Misfits songs te herwerken. Dus eigenlijk is dat mijn begin, The Misfits en The Ramones! Dus toen ik eindelijk eigen nummers beginnen schrijven ben, begon ik met punkrocknummers te schrijven. Ik had er geen idee van hoe ik een bluesnummer of een classic rocknummer moest schrijven! In zekere zin kan je zeggen dat 'Fire Music' een teruggaan is naar mijn begindagen als beginnend gitaarspeler.

Zat je er soms naast? Dacht je soms dacht van een nummer, dit gaat geweldig zijn en dat het dan uitdraaide op een sisser?

Absoluut. It’s a beautiful day, wanneer het af was, vond ik maar niets! We spelen het dan ook nooit live. Het nummer was eigenlijk gebaseerd op een Funkadelic nummer, ik denk Red hot mama, en in mijn hoofd was het veel rauwer, vuiler en funkier, maar toen het af was kreeg iemand het in handen (niet onze producer, want die had wel geweten wat ermee te doen), maar die persoon in kwestie zag er een echte radiohit in en net dat is de nagel aan de doodskist van een goed rocknummer! Ik vind het resultaat, een doordeweekse popsong, dus niet goed, maar ik herinner mezelf er altijd aan, dat het basisidee wel goed was en dat het eindresultaat niet mijn keuze was. Dus we spelen het niet live en we zullen het waarschijnlijk nooit doen, tenzij er echt een goede reden voor is.

Is er een manier dat je het nummer terug zou kunnen omarmen, het live aanpassen, het nummer herschrijven?

Nee, ik denk het niet, tenzij er iets op ons afkomt, dat groter is dan Danko Jones. Een sociaal of een politiek evenement waar we achter staan en waar mensen van het nummer een soort anthem maken om bv. de wereld te redden, dan zullen we het zeker spelen, maar persoonlijk hou ik echt niet van het nummer!

Nog nummers die je live niet meer speelt?

Ja, Take Me Home van 'Never too Loud', de eerste single van het album, wederom verneukte iemand het nummer. Want als we bij dichter bij de demo waren gebleven, dan was het een soort White Stripes nummer geworden, enkel een constante beat, single stomp en power chords. En uiteindelijk werd het een soort van akoestische popsong, omdat onze producer Nick, er iets in zag wat wij niet zagen, dus zijn we hem er hierin gevolgd. We hadden hem ingehuurd om dat album te producen, en ik ben niet het type artiest dat ruzie maakt met producers om hen mijn visie op te leggen. Nee, wij huren een producer in, omdat wij ons kunnen vinden in producties die zij daarvoor gedaan hebben. We zijn dus meegegaan in het popsongidee, maar het sloeg duidelijk niet aan. Ik weet gewoon niet hoe ik een popsong moet schrijven, als iemand een idee heeft hoe er één te maken van één van onze nummers, dan ga ik soms graag mee in het idee, maar meestal loopt dit gewoon mis! Ik ben met rock & roll begonnen niet enkel om rockmuziek te maken, maar ook voor al de verschillende ervaringen. Ik hou niet van strenge regels te volgen, want dat is net het tegenovergestelde van rock & roll. Ik wil ervaren wat het is om een popsong te schrijven en te producen, of op tournee te gaan met een band die ik niet ken, gewoon maar om te zien hoe zij het doen, op nieuwe plaatsen optreden, … We zijn geen band begonnen om een stel strenge regels te volgen, dat voelt aan als naar school gaan en we zijn juist gebuisd op school omdat we niet in staat waren de regels goed te volgen. Rock & roll is raar, als je buiten die rocklijntjes kleurt, verlies je blijkbaar aan geloofwaardigheid, maar ik heb geen nood aan de zogezegde “credibility”, ik heb nood aan levenservaring. Ik wil niet iets doen dat andere mensen mij opleggen, opdat ik cool zou zijn, Coole mensen zijn juist diegene die de regels niet volgen.

Maar is op tour gaan na het maken van een album niet een regel op zich?

Ik zie het eerder als een proces, het is noodzakelijk, want als we niet op tournee vertrekken en al deze shows doen, zijn we niet in staat albums te maken en rock & roll te spelen. Dus ik wil albums maken, live spelen, op tournee gaan, en dat is inderdaad een proces dat min of meer vastligt, en we spelen binnen de grenzen daarvan, maar als het komt op muziek maken, kleuren wij heel graag buiten de lijntjes, zelfs als het valt buiten de grenzen van wat sommige mensen vinden van wat soort band we moeten zijn! Als je touren ziet als regels, zie ik het eerder als een verbintenis, iets dat je moet doen omdat het een onderdeel is van je job. Wat moet ik doen, niet opdagen voor een optreden omdat ik een free-spirit-iemand ben? Eerlijk, dat vind ik onverantwoordelijk en zelfs egoïstisch. Ik ben voor het volgen van regels, maar ik breek graag conventies.

Jij en J.C. hebben al een hele batterij drummers (7!) versleten, hoe komt dat, zijn jullie zo moeilijk om mee te werken?

Laten we eens kijken, wel ze zijn niet hier, dus ik kan je de reden waarom ze weggingen niet zeggen. En zelfs als ik het zou zeggen, en ik zou je proberen te overtuigen van de redenen van hun vertrek, blijf je nog steeds met vragen zitten, want er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, maar wat ik wel wil zeggen is, dat we sinds 1999 met dezelfde geluidstechnieker werken, al jaren bij hetzelfde record label zitten, dezelfde manager hebben sinds 2001 en onze crewleden zijn ook nog zo goed als dezelfde, zij komen altijd terug, drummers blijkbaar niet. Rich Knoxx is nu al twee en een half jaar onze drummer en tot hiertoe is het geweldig. En onze vorige drummers waren 5 en 6 jaar bij ons, wij gaan namelijk al wel een tijdje mee hoor, volgend jaar is ons 20-jarig jubileum! Dus als je er op terugkijkt, wij hebben drummers gehad die langer bij ons in de band speelden dan dat sommige bands hebben bestaan, en blijkbaar houdt niet iedereen daar rekening mee, maar zij weten niet wat er allemaal gebeurt achter de schermen. Misschien zijn wij het, misschien ligt het aan hen…

De waarheid zal waarschijnlijk ergens halverwege liggen… De laatste jaren ben je je stem anders, gevarieerder, beginnen te gebruiken, we weten dat je een Kiss fan bent, zijn die hoge noten een soort van tribute aan hen?

Het is geen tribute, het heeft gewoon te maken met het feit dat ik meer zelfvertrouwen heb als ik zing en met mijn zangkunst. Ik repeteerde het echte zingen wel en na een tijdje namen we zelfs zangpartijen op, maar ik wist gewoon niet hoe ik het live moest doen, hoe ik bijvoorbeeld moest ademen of hoe mijn stem juist te gebruiken. Het heeft enkele jaren geduurd om er echt vertrouwd mee te geraken en zelfs nu ben ik nog niet 100% zelfzeker. Ik vind van mezelf dat ik geen echt goede zangstem heb, ik roep veel beter dan ik zing en ik grom zeker veel beter, maar ik kan vrij makkelijk de melodie vinden. De live uitvoering daarvan, van de melodie die ik in mijn hoofd heb, blijft soms wat achterwege.

Talking about Kiss, vorig jaar stond je op Graspop, een dag na Kiss, ik weet niet of je het je nog herinnert, maar de reacties daar waren nogal verdeeld.

I remember, want mijn gitaar stond volledig verkeerd gestemd! En het had echt wel invloed op mijn optreden en op mijn gevoel op het podium in het algemeen die dag. Misschien hielden de mensen die ons niet goed vonden gewoon niet van onze band of van gewone rockmuziek.

Maar je voelde je niet de vreemde eend in de bijt op een Metalfestival naast bands als Slipknot of Exodus?

We hebben 3 keer op Wacken gespeeld, Hellfest 3 keer, Metal Town 2 keer, Ozzfest, noem maar op, ontelbare metalfestivals, maar er zullen altijd criticasters zijn. Op dergelijke festivals zijn er gewoon mensen die van classic rock houden, maar evengoed mensen die van metal houden, van punk, death metal, noem maar op, er zullen altijd mensen zich willen beperken tot één genre. Maar meestal zijn dit jeugdzonden, uit onwetendheid, mensen die nog niet openstaan voor andere soorten rock. Mensen die jong zijn en van één genre houden, die vergeef ik deze jeugdzonden, maar als je ouder zou zijn en je luistert al lang naar muziek en dan nog beperk je je maar tot één specifieke niche dan ben je eigenlijk eerder… euh … de dorpsidioot. Als ze zouden weten waarover ze praten, dan zouden ze moeten weten dat alle bands waar zij naar luisteren, gewoon van rockmuziek houden. Alle heavy metal bands zijn zelf opgegroeid met AC/DC en ZZ Top, … Maar onze muziek is beïnvloed door Kiss, AC/DC, The Ramones, deze bands staan of zouden niet misstaan op Graspop, niet? Laatst stonden we op Speedfest, alle leden van Obituary stonden mee te zingen met echt al onze nummers en titels te roepen van songs die we moesten spelen. Neem nu bv. Bill Steer van Carcass, hij speelt bij Carcass, Firebird en Gentlemans Pistols, hij bewandelt zowel het rock pad als het heavy metal pad! Tegenwoordig is heavy Metal zo populair, veel populairder dan wanneer ik opgroeide, dat je je gewoon kan onderdompelen in de “scene” en alle genres en bands zijn bereikbaar, maar vroeger moest je echt op zoek gaan naar bands en de verschillende subgenres! En zo ontdekte je vaak bands, waarvan je nog geeneens wist dat ze bestonden! Jongeren tegenwoordig beginnen al bij Arch Enemy of Iron Maiden, zonder nog maar te weten wie AC/DC echt is! Zij zien de connectie niet meer. Ze luisteren niet meer naar de Black Sabbath albums, want zij deden evenveel ballads als gewoon solide rock songs, niet alle Sabbath songs zijn heavy metal Er zijn zoveel verschillende lagen bij de eerste Black Sabbath albums, maar mensen snappen het blijkbaar niet. Ik snap niet hoe sommige mensen alleen naar metal kunnen luisteren, zonder naar iets anders te luisteren. Gebrek aan een open geest, wijst op gebrek aan intelligentie en wijsheid.

Je somde daarnet alle festivals waar jullie al speelden op, is er een plaats waar je nog wil spelen, maar nooit bent geweest?

Ja, veel plaatsen… Griekenland, Zuid-Amerika, we hebben buiten Brazilië nog nergens gespeeld daar, we zouden heel graag in Argentinië en Colombia spelen, we zijn daar gewoon nog nooit geweest! In Nieuw Zeeland, China en India zouden we ook echt graag een keertje spelen!

In de AB zijn jullie kind aan huis, heeft dat een bepaalde reden?

We spelen doodgraag in de AB, ik zou zelfs zeggen in veel clubs in de Benelux, maar zeker in België, ook in deze club (Trix) ik weet niet wie de clubs in België ontwerpt, maar wie het ook was, volgens mij heeft hij zelf getoerd of deel uitgemaakt van een band en ze weten duidelijk wat de noden zijn van een band die bv. op tournee is. Zij weten hoe het een band naar de zin te maken, er is eten als je aankomt, douches, een echte kleedkamer, alles is altijd kraaknet en alles wat je nodig hebt is er gewoon. Het lijken allemaal kleine zaken, maar hoe langer de tournee vordert, hoe belangrijker zulke zaken worden. En een goede dag op tournee, staat of valt soms gewoon met een propere kleedkamer, met een propere lavabo, een douche, … Je noden worden heel snel heel basic, maar zelfs dat lukt blijkbaar niet overal!

Naar het schijnt heb je een enorme platencollectie, als je daarvan 3 albums zou moeten redden uit een brand, welke zouden het dan zijn?

Oei, da’s een moeilijke … Waarschijnlijk Cooky Puss van de Beastie Boys (original pressing), Too Fast for Love van Motley Crue, gesigneerd door de hele band en Iron Maiden, de 12 inch single van 2 Minutes to Midnight gesigneerd door Bruce Dickinson.

Tot slot, nu we het toch over albums hebben, wat zijn jouw favoriete albums van 2015?

Op één Royal Thunder met 'Crooked Doors', op twee, Liturgy met 'The Ark Album' en op drie Alabama Shakes met 'Sound & Color'.