Interview: de 7 hoofdzonden van Zeal & Ardor

Artiest: Zeal & Ardor

Geïnterviewde(n): Manuel Gagneux en Tiziano Volante

Interview afgenomen op Rock In Bourlon 2024

Label: Sub Pop

De organisatoren van Rock In Bourlon hebben bij een plaatselijke boer een appartement boven een garage gehuurd als uitvalsbasis voor hun headliner. Omdat de rest van de band boven aan het chillen is stellen bandleider Manuel Gagneux (M) en gitarist Tiziano Volante (T) voor om de relatieve rust van de onderliggende garage op te zoeken. En zo bevinden we ons dus in de wat vreemde situatie waarbij we beide heren interviewen tussen tot de nok volgestouwde rekken. Ondanks het feit dat het al hun derde opeenvolgende interview is hebben ze er nog altijd zin in en wat volgt is een aangenaam en bij wijlen bijzonder grappig gesprek.

(wijzend naar de rekken vol rommel) Ik hou wel van hoe je het hier hebt ingericht.

M: Hahaha, dank je, ik doe mijn best en ben er zelf ook heel tevreden over. Ik heb gekozen voor een nogal eclectische stijl.

Het is niet jullie eerste interview vandaag en jullie hebben er ongetwijfeld ondertussen al honderden gegeven. Is er een vraag die ik ten allen prijze moet vermijden?

M: de gegevens van mijn kredietkaart (gelach).Nee serieus, de vragen over hoe de band indertijd ontstaan is zijn we beu. Dat verhaal is ondertussen wel zo’n beetje verteld en er is Wikipedia dus het is vervelend om dat telkens weer te moeten herhalen.

Ik heb gekozen om het een beetje anders aan te pakken en een interviewconcept te gebruiken dat in België welbekend is. De vragen zijn gebaseerd op de 7 hoofdzonden (sorry Humo!). Kennen jullie ze?

M: euhm, ik ken ze wel maar ik kan ze nu niet zo meteen alle zeven uit het hoofd opsommen.
T: ik ben katholiek opgevoed, ik zou ze dus in theorie wel moeten kennen. Wacht even je hebt hebzucht, jaloezie, …
M: gulzigheid, hoogmoed (trots)… en zoiets als luxe?
T: nee, dat valt volgens mij ook onder hoogmoed. En luiheid, dat is absoluut mijn zonde.
M: en ook traag internet! Dat zou een hoofdzonde moeten zijn, die mogen ze meteen toevoegen. Ongelofelijk dat God er indertijd geen rekening mee heeft gehouden. Ik vind het in elk geval al een geweldige invalshoek voor een interview.
T: dat valt nog af te wachten (gelach)!

Laten we beginnen met jaloezie. Is er een artiest waar je jaloers op bent?

M: (zonder enige aarzeling): Björk! De manier waarop zij absolute muzikale vrijheid heeft in wat ze doet -en ze doet dat ook geweldig goed- maakt me enorm jaloers. Het is een onbeperkte vrijheid die wij iets minder hebben. Zij kan zomaar op een dag zeggen (met hoog stemmetje en Ijslands accent) ‘ik heb het gevoel dat ik vandaag eens iets met een orkest wil doen’ en ze krijgt meteen een orkest! Dat kunnen wij niet maken.
T: het is een kwestie van budget en management.

Als het enkel een budgettair ding is wil dat dit zeggen dat in jouw hoofd…

M: …het vol zit met orkesten (lacht)!
T: (ogen ten hemel) je wil niet weten hoeveel bestanden hij staan heeft op zijn computer met allemaal vreemde ideeën!

Is er langs de andere kant ook jaloezie van mensen of bands ten opzichte van Zeal & Ardor? Zonder in te gaan op de voorgeschiedenis; het succes was er immers vanaf het eerste moment dat de band startte.

M: en die jaloezie snap ik ook helemaal! Moest ik een band zijn die al jaren tevergeefs aan de weg timmert en Zeal & Ardor duikt opeens op vanuit het niets, ik zou ook behoorlijk ‘pissed’ zijn. Ik heb er geen bewijs van dat er veel mensen zijn die zo denken maar je hoort soms toch opmerkingen…
T: heel eerlijk, moest ik niet zelf in deze band spelen, ik zou hem ook hartsgrondig haten. Maar dat ligt waarschijnlijk aan mij.

Toch vreemd dat net black metal, waarin muzikale vrijheid bij het ontstaan een kernbegrip was, geëvolueerd is naar een genre met zoveel ongeschreven regels.

M: exact! Ik weet ook niet wat er juist gebeurd is. In pakweg het jaar 2000 kon je zowat alles doen in het genre, hoe extremer en vreemder, hoe beter. En nu lijkt het wel alsof er een soort wetboek bestaat waaraan je je moet houden zodat je helemaal hetzelfde klinkt als de bands van vroeger. Het is droevig en vooral heel saai.
T: en wij passen nu eenmaal niet binnen die strenge regeltjes.

Tot zover jaloezie, over naar luiheid. Zijn jullie snelle werkers als het aankomt op het schrijven van nieuwe nummers en het opnemen van albums?

T: hij wel, ik niet. Zeker als het aankomt op de snelheid waarmee hij werkt en met nieuwe dingen komt, dat kan ik niet altijd volgen.
M: dat klopt wel gedeeltelijk maar ik ben dan weer lui op het moment dat een song in mijn ogen af is. Ik ben nogal snel tevreden over mezelf en denk ‘zo, die song is weeral klaar’ en dan komt hij binnen en geeft mij op mijn donder omdat het helemaal niet deftig gedaan is.
T: dat is meestal onze manier van werken, hij komt met een shitload aan ideeën en half afgewerkte songs en dan gaan we er met de fijne kam door om alleen de beste dingen over te houden om zo het best mogelijke album te maken.
M: of toch op z’n minst zo aanvaardbaar mogelijk (grinnikt).

Er komt een nieuw album aan, zijn jullie tevreden met de snelheid waarmee dat ter wereld kwam?

M: mja, we zitten altijd nogal op hetzelfde ritme van een nieuw album elke twee jaar, ik denk dat dat niet slecht is.
T: je hebt op den duur een bepaald ritme van werken en met die werkwijze komen we blijkbaar automatisch terecht in intervallen van 2 jaar.
M: we hebben ook nog geen andere manier van werken geprobeerd omdat het tot nu toe altijd al goed is uitgedraaid.
T: zelfs als alle sterren gunstig staan en alles meezit, kom je toch al snel aan 2 jaar. De tijd in de jaren 80 toen bepaalde bands 2 albums per jaar produceerden is volgens mij voorbij. Tenzij morgen iemand het tegendeel bewijst natuurlijk.

De lijn tussen luiheid en ontspanning is dun en relatief. Wat doen jullie om te relaxen?

T: veel weed, heel veel weed.
M: ik rook geen weed maar ik speel veel videogames
T: thee, lekker eten en beweging beste kinderen! Dat is gezond advies!
M: komende van jou klinkt dat heel raar.

Op naar woede. Metal en woede zijn bijna synoniem maar bij Zeal & Ardor voel ik toch een andere vibe. Ik heb het voor mezelf proberen te omschrijven als ‘rebels optimisme’.

M: hey, dat slaat wel ergens op, mooie omschrijving! Er zit wel degelijk woede in onze muziek en ook woede in onszelf. Zeker op een podium stralen we dat wel uit denk ik. Je hebt ondertussen ongetwijfeld al gemerkt dat we ook in het dagelijks leven heel kwade mensen zijn (lacht luidop).

Er zijn natuurlijk verschillende vormen van woede, de koude haat en misantropie van Burzum is anders dan de opstandige woede in ‘We’re Not Gonna Take It’ van Twisted Sister.

M: helemaal mee eens, we zitten eerder richting dat tweede spectrum

Is er ook ruimte voor optimisme in Zeal & Ardor?

T: ik mag het hopen, althans ik hoop dat ons publiek het zo aanvoelt. De manier waarop jij als artiest een bepaald gevoel probeert te vertolken wordt niet per definitie op dezelfde manier aangevoeld door de mensen die naar die muziek luisteren. Je kan alleen maar hopen dat ze jouw emotie snappen. Maar tot nu toe heb ik wel het gevoel dat mensen ons op de juiste manier interpreteren.

Waar worden jullie zelf kwaad van?

T: van dingen die gebeuren in mijn ‘gewone’ job. Ik werk in een restaurant en de dingen die sommige klanten zeggen of doen… ik ben al blij dat ik er gewoon werk en niet de eigenaar ben. En dan gaat het niet over de cuisson van hun vlees, dat zou ik nog kunnen begrijpen, het gaat om veel simpelere shit waar klanten zich druk over maken.
M: traag internet! Dat is zelfs erger dan helemaal geen internet.

Ik voel hier een trauma.

M: ja man, het is al hard geweest, bedankt voor je begrip (algemeen gelach).
T: als er geen internet is leg je je daar bij neer, traag internet kan het bloed van onder je nagels halen.
M: ik word ook kwaad wanneer ik ondervoed geraak, ik kan dan echt in een klaagmodus raken ‘alles slaat tegen, niemand begrijpt me, iedereen is tegen mij!’. En dan eet ik een broodje en lijkt plotsklaps de wereld weer veel mooier.

Je bent dus de definitie van een ‘hangry’ persoon?

T: o God ja, en dat geldt ook voor mij, ik denk dat het bij mij zelfs nog erger is. Ik eet sinds een tijdje glutenvrij en het is niet evident om altijd genoeg ‘basis’ qua voedsel te vinden, zeker wanneer je op tour bent.
M: al moet ik in alle eerlijkheid zeggen dat het wel aan het verbeteren is.

We interviewden gisteren Witching, zij zien een groot verschil in de kwaliteit en de beschikbaarheid van eten tussen de VS en Europa.

M: dat klopt tot op zekere hoogte maar alles hangt af van in welke streek je bent. In de VS heb je straat na straat met dezelfde restaurants van dezelfde ketens dus je loopt wel het risico om vaak hetzelfde te eten. Maar je kan tegenwoordig tot op zekere hoogte hetzelfde zeggen van Europa. Behalve in Frankrijk, met uitzondering van de tankstations, mijn God, kan je eens uitleggen wat daar aan de hand is?
T: ja, dat is raar. Je kan hier overal lekker eten maar de rommel die ze in tankstations serveren..
M: dit lijkt kritiek maar eigenlijk is het een compliment aan de rest van Frankrijk.
T: waren we niet bezig over woede? Zijn we nu eigenlijk niet op het terrein van ‘gulzigheid’ aan het komen?

Je haalt me de woorden uit de mond, laten we het daar eens over hebben. Wat is jullie favoriete voedsel?

M: op dit moment ben ik verslingerd aan slaatjes watermeloen met feta. En, ze hebben het hier waardoor je voor een bijzonder gelukkig persoon staat.

Staat dat op jullie rider?

M: nee hoor, onze rider is heel beperkt, we vragen geen rare dingen.

Dus geen rider zoals Glenn Danzig die naar men zegt backstage graag 7 vrouwen had waarvan 2 Aziatische, 2 zwarte, eentje met een diploma filosofie…

M: wtf kerel! Hij heeft toch zelf helemaal geen diploma in de filosofie?! Dat soort rockstargedrag, daar kan ik mij ook geweldig over opwinden, wij zijn ook maar gewone kerels met een ongewoon beroep. Je moet je niet beter gaan voelen omdat je het geluk hebt om op een podium te mogen staan.

OK, ik voeg dit puntje even toe aan ‘woede’. Maar gulzigheid dus.

T: ik ga momenteel volledig voor taco’s en alle mogelijke varianten er op. De Mexicaanse keuken in het algemeen maar ook alles wat Italiaans is, daar mag je me altijd voor wakker maken. En ik ben heel blij dat ik recent een glutenvrij brood heb ontdekt dat niet vreselijk is. Dat is al heel wat!
M: man, dit moet het saaiste interview ooit zijn met een blackmetal band: glutenvrij brood! Evil!!!! (hilariteit)

OK, een meer ‘rock ’n roll vraag’ dan: wat is jullie relatie met drugs en alcohol?

M: ik drink nu en dan wel iets.
T: ik drink niet meer, ik ga voor cannabis. En tabak, dat is met voorsprong de ergste. Ook voor onze band in zijn geheel.
M: klopt, tabak is inderdaad de gedeelde verslaving. Veel mensen in de band roken en als iemand van ons een sigaret opsteekt dan denk je meteen ‘hey, misschien moet ik er ook eentje roken’ en dan versterk je elkaar.
T: je weet ook nooit hoelang de volgende busrit, treinrit of vlucht zal duren en dan heb je de neiging om van tevoren flink ‘in te roken’ om zeker niet zonder nicotine te komen zitten.
M: ik moet echt op voorhand weten hoe lang de volgende rit of vlucht zal duren zodat ik mijn voorzorgen kan nemen met nicotinekauwgom of van die vreselijke nicotinepleisters. Maar alles is beter dan te sterven van frustratie omdat het nicotinegehalte in je bloed te laag komt te staan.

Volgende zonde op het lijstje: ijdelheid. Maar ijdelheid kan je ook positief vertalen als trots; waar zijn jullie trots op?

M: Dat we het zover geschopt hebben, dat is absoluut surrealistisch. Het toeval heeft hier en daar een flink handje geholpen maar zelfs dan is het nauwelijks voor te stellen waar we ondertussen gekomen zijn.
T: volledig mee eens, het is bizar om te beseffen waar we nu staan.
M: ik mag mij ook heel gelukkig prijzen dat ik dit mag doen met deze groep getalenteerde mensen. Bovendien hebben we nog altijd niet de neiging gehad om elkaar te vermoorden.
T: dat geldt ook voor ons, en ik denk dat ik namens de hele band mag spreken, we zijn gezegend dat we in dit project zijn meegetrokken door Manuel. We zijn in de loop der jaren ook enorm gegroeid, zowel muzikaal als band als wanneer het aankomt op de intermenselijke relaties.
M: nogmaals, het is onvoorstelbaar welk een traject we hebben MOGEN afleggen.

Heel eerlijk, had je bij het schrijven van de allereerste Zeal & Ardor song echt niet het gevoel: ‘wauw, dit is iets speciaals, deze combinatie van negrospirituals en black metal zou wel eens kunnen werken’?

M: ik was wel heel tevreden en zelfs gelukkig met het resultaat, ik denk dat dat als creatieveling ook nodig is, je moet trots zijn op wat je maakt. Maar dat hoeft niet noodzakelijk een goede indicator te zijn van hoe succesvol iets wordt. En in dit geval had ik het geluk dat ook andere mensen het heel goed vonden en die mensen hebben me nu tot op het punt gebracht dat ik een heel succesvolle artiest ben en naar andere mensen mag schreeuwen (bulderlach).

Binnenkort gaan jullie als support act op tour met Heilung, op dit festival zijn jullie headliner. Knaagt dat niet een heel klein beetje aan de trots/ijdelheid?

T & M: (spuwgeluiden), de smeerlappen (gelach)!
M: nee, echt waar, daar heeft mijn ego totaal geen last van. Meer zelfs, het is meestal een kans voor ons om voor een heel nieuw publiek te spelen.
T: voor ons is het zeker een voordeel om te spelen met dit soort bands. Vooral wanneer we ze zelf ook heel goed vinden. Ook op vorige support tours hadden we heel goede ervaringen, met Messhuggah bijvoorbeeld (Manuel knikt enthousiast). Idles is misschien net iets te ver gegrepen maar ook dat zouden we zien zitten.
M: (met uitgestreken gezicht) de tour met Limp Bizkit, daar moeten we maar eens werk van beginnen maken.
T: (stikt bijna in zijn lach).

Nog 2 zonden te gaan. Volgende in de rij is lust (onkuisheid). Is optreden een erotische ervaring?

T: in veel gevallen zou het dat beter niet zijn..
M: maar ik denk wel dat het een romantische ervaring kan zijn. Er kan bij een live ervaring veel vertrouwen zijn tussen publiek en band en in dat vertrouwen is er de ruimte om dingen los te laten. Dus in die zin is er wel sprake van liefde maar wij hebben zeker geen erotische show. Ik zweet en spuw veel op het podium…
T:… en als je dat erotisch vindt wordt het toch een beetje vreemd.

Maar een bepaald stemtimbre of bepaalde lyrics kunnen toch als erotisch worden aangevoeld ook al bedoel je het zo niet?

M: klopt, maar dan zijn we terug bij het stuk vertrouwen en aanvoelen van het publiek. Maar laten we duidelijk zijn: ik ben een aseksuele performer en iedereen die er meer achter zoekt is een pervert, inclusief jij (gelach)!

Ik noteer, geen fan van groupies.

M: oh fuck no! Je zou denken dat dat heel cool is maar het is toch heel raar dat volslagen vreemden jouw liefhebben voor dingen die ze op jou projecteren maar die weinig te maken hebben met wie je echt bent? Nee, jakkes, dat is echt ziekelijk.
T: je merkt wel dat dat soms ook speelt in de gewone interactie met fans. We praten heel graag met onze volgers maar hoe gewoon we ons ook voordoen, er zal altijd een soort onevenwicht zijn door het feit dat wij nu eenmaal in de spotlichten staan. Je wordt op een voetstuk gezet en hoe zeer je ook je best doet om over te komen als een gewone gast, dat lukt nooit helemaal. Maar wij zijn echt niet zo bijzonder hoor. Natuurlijk, we doen iets dat ongewoon is maar in mijn ogen ben ik nog altijd de persoon die ik vroeger was. Ik heb dat ook gemerkt door te touren met bands die ik al jaren volgde en die mijn idolen waren en nog steeds zijn, ook dat zijn gewoon mensen.
M: integendeel, als je artiesten tegenkomt die naast hun schoenen lopen is de magie snel over en zijn ze vooral vervelend in de omgang. Als je met dat soort personen op tour gaat geeft het vooral veel stress voor ons en vooral onze crew. Doe maar lekker gewoon.

Nog één zonde te gaan: hebzucht. Veel Europese bands klagen erover dat toeren door de VS verlieslatend is geworden door de vele taksen en de hebzucht van sommige organisatoren, bijvoorbeeld als het over de verkoop van merch gaat en het afromen van de inkomsten daarvan.

M: we merken inderdaad dat het voor Europese bands een pak lastiger is geworden om te touren in de VS. En dat is op zich heel vreemd want eens je daar bent rij je rond in één land, moet je geen grenzen oversteken en zou je verlost moeten zijn van verschillende belastingssystemen zoals dat bijvoorbeeld wel het geval is in Europa.

(op dit moment komen de andere bandleden de trap af voor een rookpauze en beginnen de twee geïnterviewden amicaal uit te schelden voor rocksterren, wat volgt is een minuut lang chaotisch over en weer geroep in het Engels, Duits en Frans)

M: sorry hoor, we kunnen soms echt idioten zijn.

Geen probleem! Waar waren we gebleven, hebzucht dus. Kan je nog leven van muziek?

T: goh, hangt er van af van wat je doet. Op dit moment loopt het wel lekker.
M: we zullen wel zien, we doen er in elk geval ons best voor maar je weet nooit wat er gebeurt. We zijn in elk geval naïef genoeg om er voor te gaan en er in te geloven.
T: het wordt zeker lastiger voor middelgrote groepen om financieel te overleven gezien zowel de economische situatie als de politieke situatie in de wereld. Maar het heeft in mijn ogen nog altijd zin om dit te doen.
M: door de pandemie zijn ook veel zalen voor die middelgrote groepen op de fles gegaan. Het is in die zin makkelijker overleven voor de echt grote groepen en voor de heel kleine nichebands. Voor die kleine bands zijn er alternatieve circuits genoeg. Voor bands van onze grootte, die ook een deftige show willen opzetten, zijn de geschikte plaatsen beperkter geworden en wordt de concurrentie harder. Veel harder.
T: daar sluit ik mij volledig bij aan!

Ik zou willen afsluiten met een vraag die ik vaker bands voorschotel. Welke vraag heeft nog niemand aan jullie gesteld maar zou je wel heel graag willen beantwoorden?

M: (zonder aarzeling) mijn favoriete comic book!

Wat is jouw favoriete comic book?

M: fantastische vraag! Dankjewel daarvoor, hier zit ik al jaren op te wachten (oerlach)! Het is Fables, dat is een reeks van graphic novels en ze zijn gewoonweg briljant. Iedereen zou ze moeten gaan ontdekken.
T: ik heb zo niet meteen iets, ik ben niet zo goed in vreemde antwoorden verzinnen op vreemde vragen zoals hij.

Geen probleem. Heren, bedankt voor het leuke gesprek!

M: jij bedankt, we hebben ons geweldig geamuseerd

(Hierna ontspint zich nog een heel officieus gesprek over sigarettenmerken, Graspop, modderige festivals, meertaligheid in België en steeds kleiner wordende audiorecorders maar dat gaan we u besparen).