Interview Dyscordia

Artiest: Dyscordia

Geïnterviewden: Martijn (gitaar), Wouter (drums), Piet (zang)

Interview afgenomen in: De Kreun

Label: Eigen beheer

Enkele uren voor hun uitverkochte (!) releaseparty in De Kreun deelden we de sofa met Dyscordia. Uiteraard kwam het nieuwe album uitgebreid ter sprake maar voor de mannen telt toch vooral het familiale gevoel in de band en ze laten niet na dit meermaals te benadrukken. Een gesprek met een 'warme' band.

Aangezien jullie er vandaag al wat interviews hebben opzitten: welke vraag zijn jullie beu gehoord?

(gelach) Ach, zo overdreven veel interviews hebben we nu ook weer niet gedaan; Je mag dus vragen wat je wil.

De nieuwe plaat ‘Words In Ruin’ is enorm goed ontvangen, zelfs een kritisch blad als Aardschok had enkel lovende woorden, hadden jullie dit verwacht?

Dat we had verwacht hadden durven we nu niet zeggen, dat klinkt ook meteen zo arrogant en dat past niet bij ons. We zijn wel enorm tevreden en trots met het eindresultaat. Eerlijk gezegd hadden we er geen flauw idee van hoe het album ontvangen zou worden omdat het toch weer erg verschilt van de vorige ‘Twin Symbiosis’. De respons is echter nog beter dan we hadden durven hopen en daar kunnen we alleen maar een goed gevoel bij hebben natuurlijk. Vaak zeggen bands dat ze op hun nieuwe album meer ‘volwassen’ klinken en die term is ondertussen zo uitgemolken dat we hem bijna niet meer durven gebruiken. Laten we het erop houden dat de nummers meer op eigen benen staan dan vroeger.

Op welk moment hadden jullie door: dit zou wel eens een heel goede plaat kunnen worden?

Goh, tijdens het hele proces van opnemen hadden we al wel door dat we niet slecht bezig waren maar toen we dan uiteindelijk de master te horen kregen hadden we echt een gevoel van ‘yes’! Maar we blijven met onze voetjes op de grond hoor.

Dit is nu al de tweede vraag waarin jullie benadrukken dat nuchterheid belangrijk is voor Dyscordia, ook tijdens ons gesprek met jullie op GMM 2104 viel dat op…

Wij vinden dat cruciaal voor deze band, we wegen altijd samen af wat mogelijk is en wat niet mogelijk is en daarbij is elke stem even belangrijk. Versta ons niet verkeerd, uiteraard hebben we wel ambitie maar we proberen ver weg te blijven van onrealistische verwachtingen.

Jullie benadrukken in interviews ook altijd de hechtheid van de band.

Dyscordia zijn deze zes mensen, een andere samenstelling is voor ons ondenkbaar. We hebben al die zes mensen ook echt nodig want iedereen heeft zijn eigen specifieke talenten. Een band levend houden vergt heel veel werk en elk van ons draagt zijn steentje bij op basis van zijn kwaliteiten. De persoon is in Dyscordia minstens even belangrijk als de muzikant; een muzikant is vervangbaar, een uniek individu veel minder. We hebben vroeger allemaal nog in andere bands gespeeld maar wat wij hier hebben is uniek. Het klinkt een beetje raar maar bij ons is niemand vervangbaar, wanneer iemand eruit zou stappen zou dat waarschijnlijk het einde van de band betekenen. Die hechte band, dat familiale bijna, is voor ons veel belangrijker dan pakweg een tour door de Verenigde Staten ofzo. Dat klinkt nu precies allemaal melig maar je hebt nu eenmaal de drie meligste mannen van de band voor jou zitten (gelach).

Die Dyscordia-familie is blijkbaar ook ruimer dan jullie zes want jullie hebben in de Dyscordia Army Fanbase een heel trouwe en actieve fanclub gevonden.

Zeg dat wel! Het is werkelijk ongelofelijk wat die mensen allemaal voor ons doen. Die fanclub is ons zomaar in de schoot geworpen en we hebben aan hen minstens evenveel te danken als aan onszelf als het gaat over onze naambekendheid en de promotie van Dyscordia. Zonder hen stonden we hier vanavond niet, in een uitverkocht huis dan nog wel! Hou ze straks maar eens in het oog, je gaat niet weten wat je ziet. Ze zijn hondstrouw, je ziet hen op alle optredens opduiken, ze zijn er altijd voor ons. Deel te mogen uitmaken van zo’n ‘community’ is iets heel speciaals en we proberen hen dan ook zo veel mogelijk in de watten te leggen. Vanavond trakteren we hen bijvoorbeeld op een gratis vat.

Zijn zij ook verantwoordelijk voor het opduiken van Chtonic Star in de Zwaarste Lijst van StuBru?

Man, dat was voor ons ook een verrassing! We wisten echt van niets; We hadden wel vernomen dat ze via Facebook een campagne hadden gevoerd om ons in De Zwaarste Lijst te krijgen maar eerlijk gezegd stonden we er nogal sceptisch tegenover of het wel ging lukken. We weten niet wie ze juist bedreigd hebben bij Studio Brussel maar het heeft wel gewerkt (gelach)! Het mooie is dat we de dag erna ook nog eens op de radio geïnterviewd werden en dat het nummer daarna nog eens een tweede keer gedraaid werd.

Laten we even de draad terug oppikken en het over ‘Words In Ruin’ hebben, op welk aspect hebben jullie de grootste vooruitgang geboekt t.o.v. ‘Twin Symbiosis’?

We hebben veel meer tijd kunnen besteden aan de vocalen en dat hoor je, we hebben op dat gebied ook heel veel bijgeleerd. Je hoort ook dat we beter op elkaar ingespeeld zijn en dat ook het hele schrijfproces wat relaxer is verlopen. Elk nummer staat meer op zichzelf en heeft zijn eigen charme. We hebben op geen enkel moment druk gevoeld om ‘Twin Symbiosis’ te moeten overtreffen. Dat is ook één van de voordelen van een album in eigen beheer uit te brengen, je vermijdt externe druk. Door via ons eigen label te werken beschermen we onszelf, al moeten we er wel bij zeggen dat we voor de distributie kunnen rekenen op de steun van Suburban.

De voorganger was min of meer een conceptplaat over schizofrenie, zit er nu weer zo’n rode draad in de teksten?

Piet: Nee, alle nummers vormen nu een verhaal op zich. Een concept is ook vreselijk moeilijk om uit te werken. Toch zou je een rode draad kunnen bespeuren omdat elk nummer wel een zekere duisternis en melancholie in zich draagt. De teksten zijn in de eerste plaats toch vooral menselijke verhalen.

Is melancholie voor jou een negatief gevoel of is het gewoon een droeve vorm van heimwee?

Piet: goh, echt vrolijk word je er toch niet van he? Maar het is gewoon heel interessant om over zo’n dingen te schrijven. Maar inderdaad is het misschien niet allemaal zo negatief. Wheels Of Fortune gaat bijvoorbeeld over iemand die aan het doodsbed van zijn geliefde staat maar toch ook terugdenkt aan de mooie dingen die ze samen beleefd hebben.

Martijn: mag ik hierbij nog even vermelden dat ik de teksten van Piet werkelijk fantastisch vind? Alle krediet voor hem dat hij uit de simpelste dingen zo’n mooie verhalen weet te puren.

Hebben jullie een persoonlijke favoriet op deze plaat?

Martijn: The Masquerade omdat het zo’n veelzijdig nummer is en alle aspecten van Dyscordia toont. En ook wel Bail Me Out omdat het een lekker stevige kraker is.

Wouter: Harlequins Grief en Wheels Of Fortune vanwege hun contrast, ze laten beiden een andere kant van de band horen. En bovendien zijn het de moeilijkste nummers om te spelen en dat is een uitdaging.

Piet: The Perfect Day, het lijkt een simpel en minder ‘muzikaal’ nummer maar het heeft zo’n herkenbare zanglijn… het blijft in je hoofd hangen. En ook Never Will.

Wie een nieuw album uit heeft wil dat ook live promoten, wat staat er naast Summer Breeze nog op het programma?

Volgende week spelen we in Nederland op Dijkrock. Normaal speelden we ook op Haunted Sky maar dat festival is momenteel uitgesteld. We kijken ook uit naar Skullfest omdat dat ook weer een thuismatch is. Maar we zijn natuurlijk heel enthousiast met onze plek op Summer Breeze. Het is niet aan ons om kritiek te leveren op Belgische festivals maar het is wel opvallend dat er maar liefst zes Belgische bands op een Duits festivalpodium staan, toch iets om op z’n minst eens over na te denken.

Tot slot, vul aan: Dyscordia is …

Martijn: zalig! Familie. Genieten van elk moment.

Wouter: een bandje uit Kortijk.

Piet: meer dan wij zes alleen.

Martijn & Wouter: moh Piet! Zo schoon gezegd jongen!

Bedankt voor dit gesprek en veel plezier vanavond!