Interview Embers

Het veelbelovende Embers uit West-Vlaanderen: Wie zijn ze, wat doen ze en wat drijft hen?

Voor de meeste van onze lezers zijn jullie voorlopig nog totaal onbekend. Tijd om daar iets aan te veranderen.

Wie zijn de leden van de band? Welke instrumenten spelen jullie? Zijn jullie geschoolde musici? Doen jullie nog iets buiten Embers?

Steve: Embers is een creatieve samenwerking tussen  Pieter Nolf en mezelf, waarbij de nummers telkens geschreven worden vanuit het perspectief dat er geen muzikale grenzen zijn. Vaak terugkerende instrumenten zijn de meer brute (elektronische) percussie / drumpatronen en de kenmerkende akoestische gitaar, aangevuld door allerlei fijnere instrumentjes zoals mondharmonica, castagnetten. Wat lagen elektronica kruiden het geheel af. Onze vaak intuïtieve manier van werken zorgt ervoor dat we ook graag alledaags vindmateriaal (een sleutelbos, allerlei gereedschap …) als instrumentarium zien. Maar ook de percussiemogelijkheden op het menselijk lichaam worden gretig afgetast. Zo heeft Pieter zichzelf al vaak heftig afgemot ten dienste van de kunst. Ons hoge DIY-gehalte zorgt ervoor dat we niet geschoold hoeven te zijn om te produceren wat we momenteel willen en kunnen produceren. Naast Embers ben ik volledig hobbymatig bezig met zijprojectjes, maar de focus ligt toch voornamelijk op Embers. Ook wat Pieter betreft is de band de enige muzikale uitlaatklep.

Hoe is de band eigenlijk ontstaan? En waarom start je een band in deze moeilijke tijden?

Steve: De band is ontstaan vanuit het oogpunt dat we allebei wel het gevoel hadden dat er een mooie collaboratie kon zijn tussen twee mensen die ongelooflijk veel van muziek houden en meer bepaald de essentie van muziek maken. Onze muzieksmaak ligt dan ook niet zo extreem ver uit elkaar wat ook helpt als je samen muziek wil schrijven. Moeilijke tijden om muziek te schrijven bestaan volgens mij niet echt als je focust op innerlijke creativiteit. Onze ambitie is uiteindelijk om in de eerste plaats plezier te beleven aan wat we doen. De feedback die we krijgen van mensen die ons plaatje beluisterd hebben of een optreden meegepikt hebben is dan eigenlijk de kers op de taart.

Wisten jullie meteen wat voor soort muziek jullie wilden gaan maken? Hoe komt dat? Hoe zouden jullie de muziek die jullie maken zelf omschrijven?

Steve: In de eerste plaats hebben we gezocht naar een gulden middenweg tussen de gevarieerde muzieksmaken die we allebei hebben om daaruit vertrekkend op buikgevoel eens een stukje muziek te schrijven. We hadden er absoluut geen idee van wat het resultaat zou zijn omdat elk nummer vertrok van een klein zaadje, als het ware geplant door een gitaar, of een drumstel of een duistere sample die we vonden links of rechts. Omschrijven wat voor muziek we maken is zowat de moeilijkste vraag die ons gesteld kan worden omdat we er zelf tot nu toe enkel in slagen vage labels te plakken op onze muziek: filmische industrial, avant-garde, dark folk, dark ambient, … Het zijn termen die iets zeggen, maar de lading verre van dekken. Wat wel vast staat is dat Embers graag grossiert in een erg donkere en dreigende sound, maar de humor nooit uit het oog verliest…

Hoe ontstaan jullie nummers? En wie bedenkt de titels en de tekst? Waar halen jullie de inspiratie vandaan?

Steve: We vertrekken bijna altijd vanuit een vaak simpele melodielijn die dan verder open bloeit en aangedikt wordt door het toevoegen van extra elementen. Het resultaat is dan ook een samenhang van verschillende (intuïtieve) ingevingen die tot één geheel geweven worden.

Pieter: Ik kom meestal af met titels en teksten. Door een toevalligheid zijn we ons eigen West-Vlaamse dialect beginnen gebruiken, en voorlopig wijk ik daar niet meer van af. Het is uitermate boeiend om een zekere poëzie in onze eigen streektaal te leggen. Ook heb ik heel vlug ideetjes, vaak door dagdagelijkse, banale uitspraken en uitdrukkingen. Eens in de context van onze bevreemdende muziek verweven, zorgt dit voor een boeiende cocktail, vinden wij toch.

Wat betekent de titel NSCTCD?

We coveren “Insecticide” van de betreurde Fad Gadget. Onze adaptatie mocht op de plaat op voorwaarde dat we de originele naam niet zouden gebruiken. Door het weglaten van de klinkers krijg je dan NSCTCD.

Al aan nieuw werk bezig? Wanneer mogen we dat desgevallend verwachten?

Momenteel zijn we bezig aan een volgende lading nummers die ten vroegste begin volgend jaar in een nieuwe EP zullen gegoten worden. Kennismaken met de nummers zal wel al mogelijk zijn via komende optredens en snippets op het internet.

Wat is jullie doel? Waar willen jullie staan binnen, zeg maar, een jaar of vijf?

Het hoofddoel is ons amuseren door de muziek te blijven maken die we willen maken. De vrijheid die we hierbij hebben zorgt ervoor dat we de lat zo hoog kunnen leggen als we zelf willen. Ik denk dat het voor ons heel aangenaam zou zijn als we ergens erkenning krijgen omdat we ons eigen ding doen. Brengt die erkenning ons naar grotere podia of een mooie plaatverkoop dan zal ons dat enkel nog meer blijven motiveren om te doen wat we momenteel al twee jaar pogen te doen: onszelf zijn in muziek en creativiteit.

Als ik zo naar het album luister, dan zie ik met mijn imaginair oog een donkere grot, hier en daar wat kaarsen, voorovergebogen mannen in zwarte pijen, een zee van zittende mensen die steeds weer dezelfde mantra's herhalen. Het klinkt als sektemuziek dus eigenlijk. Was dat de bedoeling, of ligt het aan mij?

Vaak horen we mensen over Embers spreken in termen van duisternis, herhaling, trance enzo. De muziek heeft met vlagen wel een soort ritueel 'oergevoel', en een zekere eerlijkheid en authenticiteit, door het dialect en de humor. En het feit dat mensen door het filmische karakter van onze muziek beginnen te fantaseren en weg te dromen, kan alleen maar toegejuicht worden.

Ik heb jullie al een paar keer live bezig gezien. Telkens zeer indrukwekkend. Jullie smijten zich echt. Waarom is de output onstage zo afwijkend van de plaat? En wie zijn de extra musici die we daar te zien krijgen?

Het verschil tussen plaat en onstage is om het met één woord te zeggen: evolutie. De plaat is oorspronkelijk gemaakt met het idee om vast te leggen wat we op dat moment bereikt hadden, per nummer. Live is onze muziek en vooral onze liveband op korte tijd enkel maar gaan groeien en gaan ontplooien waardoor het contrast tussen plaat en live uiteraard steeds duidelijker wordt. De personen die voor versterking zorgen live zijn Frankie Declercq (gitaren) en sinds kort Rens Geelhoed (percussie), die Bert Nauwynck vervangt. Deze mensen zorgen er letterlijk voor dat we onze muziek live kunnen brengen zonder terug te moeten vallen op een halve playbackshow. Het organische gevoel dat we in de plaat hebben proberen leggen, kunnen we nu ook makkelijker live behouden.

Wat zijn de tourplannen nog op korte termijn?

We spitsen ons momenteel toe op het najaar omdat we de focus op dit moment leggen op het inwerken van onze nieuwe drummer Rens, en de afwerking van de nieuwe nummers die we naar het eind van dit jaar toe willen kunnen introduceren live.

Hoe moeilijk is het voor een beginnende band in een niet-commercieel genre om aan de bak te komen? Een tournee langs de doorsnee culturele centra zit er niet in zeker?

Touren is nooit onze bedoeling geweest omdat we eerst een voet in de aarde willen in (West-)Vlaanderen. Ons arsenaal aan nummers is op dit moment ook ontoereikend om een echt concert te kunnen geven. Dat 'probleem' willen we eerst van de baan krijgen. Zo zijn we op dit moment al heel tevreden als we eruit kunnen halen wat we er zelf financieel instoppen.

En toch een platencontract, en vrij snel zelfs. Verklaar!

We hadden bij aanvang het geluk om dankzij Pieter z'n uitgebreide kennissenkring al meteen een mooie kans aangeboden te krijgen om een debuut-EP uit te brengen. Het gloednieuwe Hospitalfood Records a.k.a. Robin De Groote had meteen erg veel interesse in wat we deden en juichte een samenwerking enkel maar toe. Goeie communicatie en vertrouwen zorgden er na een goed jaar voor dat ons eerste plaatje er was.

Waar luisteren jullie zelf naar?

Steve: Ik ben opgegroeid met veel alternatieve muziek gaande van grunge en heavy metal tot new wave, gothic en EBM. Die genres kunnen mij tot vandaag nog steeds bekoren. Hedendaagse nieuwe muziek bevalt me af en toe ook wel. Zaken als Agnes Obel, Blood Red Shoes en tot vorig jaar onbekend bij mij, Chelsea Wolfe. Als ik een favoriete groep zou moeten kiezen ga ik resoluut voor Marilyn Manson.

Pieter: Mijn muzieksmaak is op zijn zachtst gezegd nogal eclectisch. Ik hou erg van alles wat Mike Patton uitspookt; ik ben een gigantische fan van Faith No More. Verder smaak ik een goeie crossover: Killing Joke, Godflesh, Lard, Ministry, Swans, … Ik hou van extremen.Zo kan ik zonder problemen tegelijk genieten van de goorste grindcore, maar evenveel van pakweg Liesa Van der Aa, Lhasa de Sela, Het Zesde Metaal of het fantastische School is Cool. Moet kunnen.

Hoe zit het met de merchandise? En welke marketingacties ondernemen jullie om bekend te worden?

Onze t-shirts bleken dankzij de combinatie van een illustratie van een dodo met de West-Vlaamse slogan 'hieniewiveuhel' nogal populair en zijn uitverkocht as we speak. Erg merchandise-gericht zijn we niet; de muziek primeert. Maar het is een niet te onderschatten extra waar we zeker de nodige aandacht aan willen besteden, en de 'visie' en sfeer rond Embers mee naar buiten kunnen helpen dragen.

Wie is jullie publiek?

Mensen die buiten hokjes denken, die openstaan voor nieuwe dingen, mensen met een geduldig oor. We richten ons eigenlijk helemaal niet tot een specifiek publiek of een scene, wat ervoor kan zorgen dat we mensen van diverse pluimage aanspreken… En dat maakt de zaken er alleen maar boeiender op, dachten we zo!

Bedankt voor de uitgebreide antwoorden en hopelijk tot heel binnenkort op een groot podium voor een massa volk!

Categorie: