Interview - Visions Of Atlantis

Artiest: Visions Of Atlantis

Geïnterviewde(n): Clémentine Delauney (female vocals)

Label: Napalm Records

Net zoals menig andere van hun collega’s binnen het symphonic metal genre was het ook voor het Oostenrijkse Visions Of Atlantis een droom om hun muziek eens volledig tot z’n recht te laten komen in samenwerking met een full option symfonisch orkest. Die kans kregen ze in 2019. Samen met het Tsjechische Bohemian Symphony Orchestra Prague speelden ze op het Bang Your Head! Festival in Balingen. Het optreden werd ook op film vastgelegd en op 30 oktober uitgebracht op DVD/Blu-Ray onder de titel A Symphonic Journey To Remember. Wij mochten ons mooiste Frans nog eens oppoetsen en telefoneren met zangeres Clémentine Delauney die net als wij in deze corona tijden gewoon in haar comfy plunje thuis zit te zitten.

“Het was voor eerst in het twintigjarig bestaan van de band dat we met een groot symfonisch orkest konden spelen, dus dat op zich was al een bijzondere ervaring natuurlijk.”

Een première voor de band dus maar had u zelf al eens eerder met een orkest opgetreden?

Voor mijzelf ook. Ik had voorheen wel al samengewerkt met klassieke ensembles en kamerorkesten maar nooit met meer dan pakweg twintig muzikanten. Nog nooit eerder met zo’n groot, massief orkest.

Zou u durven zeggen dat er tijdens het optreden zelf veel sprake was van stress bij u of de muzikanten?

Tijdens het optreden zelf niet, neen. We waren volledig geconcentreerd en werden voortgeduwd door de adrenaline van het moment. Dan verdwijnt de stress wel een beetje. Vlak voor de show was er wel enorme stress, dan ben je nog aan het denken aan het groot aantal mensen waarmee je op het podium staat en aan dingen die zouden kunnen fout lopen op technisch vlak of ook omdat we sommige nummers uit Wanderers (het album waarmee de band in 2019 op tournee was) voor het eerst live gingen spelen. Maar tijdens de show zelf werd die stress vervangen door de energie. Alles is uiteindelijk ook goed verlopen, zoals bijvoorbeeld ook de kledingwissels en de pyrotechnische effecten.

Jullie zei dat het een droom was die uitkwam. Maar wanneer had u het gevoel ten volle van deze droom kunnen genieten? Voor, tijdens, na?

Een beetje in elk stadium eigenlijk. Tijdens de voorbereidingen beseften we al wat voor een unieke gelegenheid dit zou zijn. Of hoe we overweldigd werden door emoties toen we de eerste keer The Last Home repeteerden. Zo erg zelfs dat ik erdoor op een gegeven moment niet meer zingen, om maar te zeggen. Tijdens de show zelf zaten we allemaal een beetje in onze eigen zone maar toch waren er momenten waarop we elkaar aankeken met een gevoel van “Wow! Ongelooflijk! Wij staan hier te spelen met een orkest!” En tijdens de productie van de DVD, toen we de beelden van de show terugzagen, beseften we ook weer welk een unieke prestatie we daar gebracht hadden.

Stuit je bij het zien van de beelden achteraf soms toch niet op momenten waarbij je denkt, hmm, dit of dat had ik toch liever anders gedaan? Of die niet klinken zoals je had gewild dat ze klonken?

… daar moet je jezelf toch van kunnen en durven losmaken vind ik. Misschien zijn er wel dingen die achteraf gezien beter hadden gekund maar daar en op dat moment hebben we toen het beste van onszelf gegeven. Je leert uit elke ervaring maar het is niet eerlijk om zaken die gepasseerd zijn te beoordelen met de kennis die je nu hebt. Bijvoorbeeld, de interactie met Mick (Michele Guaitoli, de mannelijke zang), is schitterend op de DVD maar hij zat op dat moment nog maar 10 maanden in de band. Tijdens de tournees die we na BYH deden hebben we die interactie nog dieper kunnen uitwerken en verbeteren. Op dat en vele andere vlakken is een DVD dan ook maar een tijdopname.

Is het ergens niet een beetje jammer dat optreden met een orkest een redelijk unieke gebeurtenis is, gezien de zware voorbereiding die erin kruipt?

Ja, dat gevoel hadden we inderdaad wel een beetje. Nu was het wel de bedoeling dat we dit jaar op twee verschillende festivals, Masters Of Rock en Metal On The Hill, nog eens met het orkest zouden optreden. Deze, en de andere shows van de tour zijn om de gekende redenen allemaal afgelast of uitgesteld naar volgend jaar waar we hopen dat alles toch kan doorgaan en we dus opnieuw de kans krijgen om de shows mèt orkest te brengen.

Hebben jullie dit jaar nog kunnen optreden eigenlijk?

We zaten middenin een Amerikaanse tournee, die we halsoverkop moesten afbreken toen het virus ons overviel en nadien hebben we nog welgeteld één optreden kunnen doen, in Duitsland, op het einde van de zomer, in openlucht en met alle gekende veiligheidsvoorschriften. Dat was, gezien de omstandigheden, toch een heel bijzondere ervaring om te mogen spelen.

Denkt u dat we in 2021 opnieuw ‘normale’ concerten of festivals zullen kunnen beleven?

In alle eerlijkheid denk ik niet dat we voor het najaar 2021 opnieuw terug zullen kunnen gaan naar de gebruikelijke concerten en festivals. In dat opzicht lijkt het mij erg onwaarschijnlijk dat er volgende zomer weer grote festivals (genre +10.000 toeschouwers) zullen kunnen georganiseerd worden. Maar het wordt moeilijk om daar een beslissing in te nemen. HellFest bv zal in januari beslissen of ze de editie 2021 zullen laten doorgaan. Je kan in januari nog niet weten hoe de situatie in juni zal zijn maar je moet op een bepaalde manier en moment wel een beslissing durven nemen natuurlijk.

Wat zal 2021 brengen voor de band?

Momenteel zijn we aan het werken aan een nieuw album, waarvoor de opnames sowieso gepland waren voor 2021. En dan zullen we moeten bekijken wanneer dat zal uitgebracht worden. Ofwel naar het einde van de zomer toe met het oog op de uitgestelde tournee die in september hervat zal worden, of misschien wordt de release gepland voor het einde van het jaar. Maar nu zitten we dus volop in de creatieve flow en moeten we een beetje afwachten hoe de zaken nadien zullen verlopen.

Om af te sluiten, nog een vraagje voor u persoonlijk Clémentine. Met welke artiest, muzikaal of op een ander domein, zou u heel graag eens willen samen werken?

Wel, een droom die al is uitgekomen is dat ik heb mogen samenwerken met Tarja Turunen. Maar daarnaast concentreer ik me eigenlijk liever op mijn eigen carrière. Daarmee bedoel ik het verder ontwikkelen van mijn eigen capaciteiten en eigen mogelijkheden. Ik hoop ooit nog een project te kunnen starten waarin ik mijn eigen muzikale ideeën volledig kwijt kan. Maar maak je geen zorgen, dat zou iets zijn dat volledig naast Visions Of Atlantis kan bestaan, ik heb zeker niet de intentie om daarmee te stoppen.

Hartelijk dank voor uw tijd Clémentine.