U bent hier

Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival: zondag 14 augustus 2016

Posted by Tim Vermoens op Thursday, 18 August 2016

Datum:

zondag, 14 augustus, 2016

Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in Kortrijk zorgde dit jaar opnieuw voor een spetterende affiche. Lees hier de review van de tweede festivaldag.

Had gisteren een instituut als Metal Church al de ondankbare taak om bijzonder vroeg op de dag aan de bak te moeten dan zit het de thrashers van Flotsam And Jetsam vandaag nog veel minder mee want zij moesten zowaar de debatten openen vandaag. Het publiek toonde echter het vereiste respect want was reeds massaal aanwezig om de Amerikanen te begroeten. De mannen mogen dan al met 'Doomsday For The Deceiver' en 'No Place For Disgrace' twee absolute thrashklassiekers geschreven hebben, ze zullen toch ten eeuwige en drie dagen herinnerd worden omwille van de korte passage van een bassist genaamd Jason Newstedt.Niet onder de indruk van het vroege uur vloog men er meteen vol in en al snel mocht de eerste moshpit van de dag genoteerd worden. Hammerhead en Desecrator smeekten dan ook om brutale interactie en werden loeihard en loepzuiver het publiek ingeslingerd maar ook fonkelnieuw werk als Life Is A Mess mocht op flink wat bijval rekenen. Flotsam And Jetsam heeft na enkele mindere albums en een sabbatical opnieuw aansluiting gevonden bij het roemrijke verleden en daar kunnen we alleen maar erg blij om zijn.

Op het middaguur sloeg al direct de vlam in de pan op Alcatraz, want Exodus stormde het podium op en had direct het publiek mee. De ene aanstekelijke riff na de andere werd op de toeschouwers afgevuurd en de crowdsurfers en moshpits waren niet te tellen. Het mag dan uiterst jammer zijn dat Gary Holt liever grof geld verdient als live-gitarist bij Slayer in plaats van met zijn eigen Bay Area thrash-orkestje te touren, maar de (vervangende) muzikanten van Exodus hebben hun strepen al lang verdiend en kweten zich uitstekend van hun taak, namelijk het publiek opwarmen (alsof de blinkende zon nog niet volstond). Wat doet het ook plezier om zanger Steve Zetro Souza terug bij Exodus aan het werk te horen en te zien, want de beste man slooft zich onvermoeibaar uit om het publiek tot actie aan te manen, maar weet ook met zijn karakteristieke stem de juiste snaar te raken. In de setlist was slechts ruimte voor één recent nummer, namelijk Blood In, Blood Out, maar verder was het genieten van de oudjes A Lesson In Violence, Bonded By Blood, The Toxic Waltz en Strike Of The Beast. Exodus had gerust een paar plaatsjes hoger op de affiche mogen figureren om dan een langere set te kunnen spelen.

Mochten we vorig jaar nog Coal Chamber in Europa zien met een nieuwe cd onder de arm, dan heeft frontman Dez Fafara sedertdien opnieuw zijn focus (definitief?) verlegd naar DevilDriver. Met drie nieuwe muzikanten aan zijn zijde ging Dez voorop in de strijd en werd het publiek constant opgejut om zich te smijten. Daarvoor werd er vooral geput uit de drie eerste cd’s van de Californiërs: ‘DevilDriver’, ‘The Fury Of Our Maker’s Hand’ en ‘The Last Kind Words’, terwijl ook twee songs van de meest recente cd ‘Trust No One’ werden gespeeld en er ook een opmerkelijke cover van AWOLNATION’s Sail te aanhoren viel. Over de kwaliteit van het gebodene bestaat geen twijfel, maar toch een beetje jammer dat er geen enkel nummer van de CD’s ‘Pray For Villains’, ‘Beast’ en ‘Winter Kills’ in de set zat. DevilDriver’s furieuze doch melodieuze groove metal was degelijk als altijd, maar behaalde geen medaille in Kortrijk.

De Finse bosbewoners van Korpiklaani staan altijd garant voor een feestje. Menig metalliefhebber mag dan al weinig hebben met folk metal maar het valt niet te ontkennen dat er weinig bands zijn die zo passen bij de barbequesfeer van vandaag als Korpiklaani. De nummers zijn soms vrij inwisselbaar en na een tijdje heb je het wel gehad maar als tussendoortje bij het thrashgeweld vandaag smaakte het niet verkeerd. Een bijzonder minpunt is wel dat zanger Jonne Järvelä zo dronken als een pekelharing op zijn benen stond te zwalpen hetgeen zijn vocale prestatie niet echt ten goede kwam. De schuld van Belgisch bier? Wanneer de band afsloot met meezinger Vodka kwam er een einde aan een bijzonder middelmatig maar nooit storend optreden.

Voor dit exclusieve optreden in Europa was Lita Ford speciaal overgevlogen vanuit de USA. Het was dan ook al een eeuwigheid geleden dat we de vroegere gitariste van The Runaways in ons landje nog eens aan het werk konden zien. En er was veel volk afgekomen om de 57-jarige blondine van dichtbij te zien. Ondersteund door een puike begeleidingsband (waaronder de drummende Sylvester Stallone-lookalike Bobby Rock) werd de set op gang getrokken met Gotta Let Go uit 1984 ook alweer. Weliswaar werd dit voorafgegaan door wel twee heel lange intro's waardoor haar eigen setlist minstens 8 minuten korter werd. Daarna ging men verder met Larger Than Life uit het album ‘Dangerous Curves’ en de Elton John-cover The Bitch Is Back. Als vierde song hoorden we het recente Living Like A Runaway, waarna we terug met de teletijdmachine naar de jaren 80 (en 70) werden gelanceerd middels Can’t Catch Me (medegeschreven door Lemmy), Cherry Bomb (cover van The Runaways), Close My Eyes Forever (medegeschreven door Ozzy) en als laatste nummer Kiss Me Deadly. Lita Ford stond haar mannetje, zowel qua zang als op gitaar, en voor een dame van haar leeftijd mag ze er zeker nog wezen. Leuke zet van de Alcatraz-programmatoren om Lita Ford over te vliegen voor dit exclusief optreden. Het smaakt naar meer en dan bedoel ik zowel dat Lita Ford nog eens een Europese tour mag doen alsook dat Alcatraz in de toekomst nog zo’n exclusieve optredens mag boeken.

Naast Korpiklaani was er nog ander Fins geweld op het festival aanwezig. De heren van Children of Bodom stonden geprogrammeerd. De band is nog steeds op tournee om hun laatste album 'I Worship Chaos' te promoten. Maar ze leken hier eerder te kiezen voor een heftige setlist in plaats van veel nieuwe nummers te spelen. Zanger/lead gitarist Alexi Laiho was goed bij stem en wist het publiek van begin tot eind op te zwepen en zijn interactie met toetsenist Janne Warman was vermakelijk.

Ze speelden eigenlijk een te korte set om al hun hits te spelen want dat zijn er ondertussen heel wat. Lake Bodom, Angels Don't Kill, Silent Night, Bodom Night, ... het een al melodischer of juist heavier dan het ander, het publiek ging er hard op in. Natuurlijk kon Downfall niet ontbreken. De Finnen deden dat uitstekend, het vroeg naar meer aan de uitbundige crowdsurfers en moshpits te zien! We hopen dat er snel nog eens een headliner show komt, want na de woelige tournee met Lamb of God tijdens de terroristische periode zijn ze ons dat nog wel verschuldigd. Maar toch veel sympathie dat ze toen in de kleine De Kreun nog een optreden zonder die eerder genoemde Amerikanen gegeven hebben! Alcatraz heeft hen duidelijk in het vizier, moge ze hen nooit meer loslaten.

Het slechtste optreden van Alcatraz 2016? Met stip staat daar Soulfly genoteerd. Na een reeds bedenkelijke performance op de Lokerse Feesten 2015 en een lamentabele concertavond in maart 2016 in de Gentse Vooruit, kan ik niet anders dan vaststellen dat Max Cavalera echt op zijn retour is. De groep is, in de huidige bezetting met weeral een nieuwe bassist en Max’s zoon Zyon op drums, een schim van wat het ooit geweest is (gitarist Marc Rizzo uitgezonderd) en de oerschreeuw die vroeger uit Max zijn strot kwam is nu nog maar een fractie daarvan. In schril contrast tot het uitmuntende geluid dat de meeste Alcatraz-bands live wisten te brengen, was de sound bij Soulfly wederom onverzorgd en dat leverde dan ook slordige versies op van bijvoorbeeld opener We Sold Our Souls To Metal, Prophecy, Back To The Primitive en Jumpdafuckup/Eye For An Eye. Gitarist Marc Rizzo weet dan nog enigszins de meubelen wat te redden met zijn messcherpe gitaarspel, maar voorts is het een bedroevend kwaliteitsniveau dat Soulfly anno 2016 ten tonele brengt. En dan heeft Soulfly nog het geluk dat het kan teren op het ooit roemrijke verleden van Max bij Sepultura, waarvan de krakers Refuse/Resist en Roots Bloody Roots uiteraard vanzelfsprekend de massa aan het springen krijgen. Goedkoop succes als u het mij vraagt. Succes dat trouwens maar weer eens uitgemolken zal worden tot en met als in november-december 2016 Max samen met drummende broer Igor op tournee gaat in Europa onder de noemer ‘Return To Roots’, waarbij dus het twintigjarig jubileum van de legendarische Sepultura-CD ‘Roots’ gevierd wordt. Een feest in mineur…? Om toch een pluspunt te geven op de Sepultura klassiekers na, Max leek zich te vermaken en was in lange tijd niet meer zo actief op het podium als hier.

Het publiek heeft zich vandaag al bijzonder ingespannen bij Exodus, Devildriver en Soulfly maar Kreator vroeg -nee, eiste- de laatste restjes energie op. Wanneer Enemy Of God de set opende (voorafgegaan door confetti uit kanonnen geschoten), veranderden de voorste rijen in een waar gekkenhuis. Het aantal crowdsurfers was bijna niet bij te houden en in de pit werd hard gewerkt aan de uitbreiding van de collectie blauwe plekken en schaafwonden. De ene na de andere thrashgranaat uit het indrukwekkende oeuvre van de Duitsers werd afgevuurd met als vroege hoogtepunten Phobia en Endless Pain. Het publiek reageerde uitzinnig wanneer de eerste tonen van het ultieme verbroederingslied From Flood Into Fire weerklonk en iedereen zette zich schrap om mee te brullen wanneer plots de stroom uitviel. Mille en co bleven er ijzig kalm onder en wanneer even later het stopcontact teruggevonden werd, beukte men er gewoonweg opnieuw op los met zo mogelijk nog meer energie. De opeenvolgende circlepits, moshpits en walls of death begonnen zo stilaan hun tol te eisen en menig thrasher stond zwetend naar adem te happen aan de kant van het geweld maar ondanks de uitputting tekende iedereen terug present voor afsluiter Pleasure To Kill (met jawel, confetti!). Kreator kwam, zag en verwoestte. En daar hadden ze zelfs Flag Of Hate en Tormentor niet voor nodig vandaag.

Het volgende optreden was wel degelijk dé vreemde eend in de bijt van deze dag. Maar we bedanken de organisatie uitgebreid om hen te boeken: Tobias Sammet's Avantasia. Het wordt ook wel de metal opera genoemd en een betere beschrijving kan er niet aan gegeven worden. De muziek is bombastisch en orkestraal maar meteen ook melodisch en heavy met momenten, het decor is impressionant (suck it, Within Temptation) en het is niet beperkt tot een of enkele zangers. Neen, Tobias wordt bijgestaan door heel wat grote namen uit de rock- en metalwereld. Het optreden was helemaal in het thema van het nieuwste album 'Ghostlights', een waar pareltje. Drummer Felix Bonhke en toetsenist Michael Rodenberg kwamen samen de trap af en namen plaats achter hun instrumenten. Gitarist Sascha Paeth en backing vocalisten Amanda Somerville en Herbie Langhans volgden al snel, de intro werd ingezet en bij eerste nummer van het nieuwe album Mystery of a Blood Red Rose kwam Tobias hemzelve ten tonele.

Het was niet lang wachten op de eerste gastartiest. In de wandelgangen werd gezegd dat Avantasia maar liefst 25 artiestenpassen had aangevraagd... Misschien een overdreven getal, maar ze waren in elk geval met veel! Michael Kiske (best bekend van zijn tijd bij Helloween) kwam op bij het razendsnelle Invoke the Machine, Ronnie Atkins (Pretty Maids) bij opvolger Ghostlights, Jorn Lande (Masterplan, eigen carrière) bij het fantastische en gevarieerde The Scarecrow en Promised Land... Het hield niet op. Even adempauze, we gaan verder: Bob Catley (Magnum) bij het melodische en emotionele The Story ain't Over, Amanda Somerville die in duet ging op de trappen met Tobias bij het prachtige Farewell, Eric Martin (Mr. Big) bij Dying for an Angel... En we zijn rond! Wat een cast, wat een spektakel. Maar wel een gemiste kans om ook Dee Schnider van Twisted Sister niet op het podium te vragen, hij zingt immers mee op het nieuwe nummer The Haunting.

Bij elk nummer was de interactie tussen Tobias en zijn kompaan leuk om zien, tussendoor werden er flink wat grappen verteld, maar Avantasia zat op een strak tijdschema, het moest vooruit gaan. Normaal speelt de band een headlinershow van maar liefst 2,5 tot 3 uur(!), nu moest de klus op 1,5 uur tijd geklaard worden. Lost In Space werd gelukkig nog gespeeld en als afsluiter werd gekozen voor de combinatie van Sign of the Cross en The Seven Angels. Iedereen kwam het podium op om het einde van de show mee te vieren. Onder daverend applaus (deze keer zonder crowdsurfers of moshpits) werd dit hoogtepunt van een optreden afgesloten. We raden je overigens zwaar aan om het hele fotoalbum te bekijken om een volledig beeld te krijgen van hoe fantastisch dit optreden wel niet was (klik hier).

De setlist:

Intro
Mystery of a Blood Red Rose
Invoke the Machine
Ghostlights (Ronnie)
The Scarecrow (Jorn)
Promised Land
The Story ain't Over (Bob)
Farewell (Amanda)
Reach out for the Light
Dying for an Angel (Eric)
Let the Storm Descend Upon You
Lost In Space
Sign of the Cross/The Seven Angels

Er waren veel goede optredens op Alcatraz dit jaar, maar als we er slechts eentje met de gouden medaille kunnen bekronen, dan is dat Twisted Sister. Al op voorhand te bestempelen als een historisch concert, want aangezien de ‘Forty And Fuck It’-tour zijn einde nadert, zou dit het laatste concert van Twisted Sister worden in Europa. En het werd een optreden om in te kaderen. Het geluid was magistraal, de belichting was dik in orde en de groep speelde op Champions League-niveau. Absolute blikvanger was, hoe kan het ook anders, zanger Dee Snider. De 61-jarige Dee lijkt wel de eeuwige jeugd te bezitten, laat als zanger geen vocale steken vallen, is een volksmenner pur sang en mag gerust nog een carrière als stand-up comedian nastreven, want gevoel voor humor heeft hij op overschot. Eervolle vermelding ook voor drummer Mike Portnoy (o.a. ex-Dream Theater) die op waardige wijze de vorig jaar overleden AJ Pero verving. En het publiek toonde zich ook van zijn beste kant, want aan publieksparticipatie was absoluut geen gebrek. Integendeel, publiek en band stimuleerden elkaar om er een onvergetelijk afscheidsfeestje van te maken. Zelfs Kortrijks burgemeester Vincent 'Quickie' Van Quikenborne (zelfs een fan van het hardere muziekgenre) stond helemaal vooraan met vriendenkring naast de fotografen het beste van zichzelf te geven op de vrolijke tonen van Twisted Sister.

Diep in de set passeerde meebrulhymne We’re Not Gonna Take It de revue en het refrein werd maar liefst vijf keer hernomen door publiek en groep. Omdat we geen beperkt aantal hoogtepunten willen opnoemen, tref je hieronder de setlist van het concert aan, want elk nummer dat gebracht werd, vormde stuk voor stuk een hoogtepunt. Viel er dan echt niets aan op te merken? Jammer dat er geen plaats was in de set voor songs zoals Love Is For Suckers, Stay Hungry en Leader Of The Pack, maar de koek was helaas op na anderhalf uur. Twisted Sister mag er dan mee ophouden, maar ga er maar prat op dat er in de toekomst nog op menige festivalwei het refrein van We’re Not Gonna Take It zal weerklinken… Op Alcatraz was dat alvast nog het geval zelfs na het optreden en de uitstroom richting thuisfront.

De setlist: