Evanescence - Evanescence

Evanescence is na vijf jaar terug met een nieuw album. De plaat draagt de naam van de band zelf. Een ding is duidelijk, ze zijn terug van weggeweest.

Niemand had het verwacht, maar na vijf jaar is Evanescence opnieuw samenkomen en hebben ze een nieuw, selftitled album uitgebracht. Na het heel bekritiseerde "The Open Door" was het dan ook zeer reikhalzend uitkijken hoe dit album zou zijn. De songs zijn geschreven door zangeres Amy Lee, die de band wat miste na al die jaren. Een reünie kwam dan ook tot stand en de band is hechter dan ooit tevoren. Het resultaat mag er ook naar zijn, Evanescence is een pakkend album, het geeft de band een tweede leven.

Het album start goed met "What you Want". Dit nummer was de single die in augustus is uitgekomen. Onmiddelijk vallen de zware gitaren op. Dit is ongezien op alle voorgaande albums, deze plaat klinkt dan ook over het algemeen zwaarder dan de andere. Toch is er een goede balans tussen 'heavier' songs en de goede oude rustige, emotionele nummers.

"Made of Stone" is zowaar een combinatie van beiden. Het begint opnieuw met zware gitaarlijnen maar tussenin zijn melodische stukken begeleid door piano terug te vinden. Zo is er een zeer mooi stuk dat net door die rustigheid eruit springt. Dit wordt gevolgd door een knappe gitaarsolo.

"The Change" is dan weer het tegenovergestelde, een rustig nummer met hardere stukken dankzij de zwaardere gitaren. Een combinatie die resulteert in een goed en catchy nummer. Het einde vloeit onmiddelijk over in de piano intro van "My Heart is Broken". Dit is een sfeervol nummer dat met een mooie pianomelodie begint en aangevuld wordt met Amy's engelenstem. De drum komt er daarna bij, gevolgd door gitaar. Toch is het vooral de combinatie van piano en Amy's stem die je op dit nummer laten genieten. The Other Side daarentegen is misschien een van de eenvoudigste nummers en springt er het minste uit. Het is een rustig, melodisch nummer maar zo zijn er zoveel in een dozijn.

Meteen is de dofheid verdwenen met "Erase This". Amy zingt met meer kracht en alle instrumenten worden mooi gecombineerd. De piano op de achtergrond van de gitaar en drum (of staan zij eerder op de achtergrond) maakt ook hier weer het nummer wat uniek. Het nummer eindigt met een vrij snelle gitaarriff, die in groot contrast staat met de volgende track. Met Lost in Paradise hebben we de eerste ballade. Amy zingt en wordt hierbij ondersteund door piano en zelfs viool. In combinatie met de tekst smelt je gewoon weg, hoewel de lyrics hiervoor niet noodzakelijk zijn. Zachte gitaar en drum zorgen voor mooie tussenstukjes en blijven daarna aanwezig, zij het op de achtergrond. Een waar muzikaal genot, samen met de prachtige stem van Amy Lee.

"Sick" is het volgende nummer. De dromerige sfeer van hiervoor wordt verbroken door, jawel, de zwaardere gitaarpartijen, die vooral net voor en tijdens het refrein te horen zijn. Net als "End of the Dream" doet het denken aan de vorige nummers, beiden dus nummers die er niet tussenuit springen. "Oceans" daarentegen schept een speciale sfeer van in het begin. Muzikaal horen we hier zeer mooie gitaarriffs en Amy legt verschillende intonaties in haar stem doorheen het nummer. Er is tevens een vrouwelijke achtergrondstem te horen voor de eerste en meteen ook laatste maal op dit album. Het lied eindigt met violen die voor een unieke outro zorgen.

"Never go Back" is een song met veel tempowisselingen. Het begint als een stevige rock song waar dan Amy's stem bijkomt. Het refrein vertraagt van tempo, waardoor strofes en refrein goed uit elkaar zijn te houden.

"Swimming Home" is het laatste nummer. Meteen ook het liedje met het grootste 'wegdroomgehalte'. Gitaar is afwezig, drum is zacht en heel wat 'fantasy' geluiden spelen een rol bij het creëren van deze sfeer. Het klinkt haast alsof je je in een sprookje bevindt. De tekst geeft een extra melancholische wending aan dit alles. I'm sorry, nothing can hold me, I adore you still...

Het album valt niet te vergelijken met de voorgaande albums. Het zou fout zijn om bijvoorbeeld te beginnen vergelijken met hun stokpaardje Fallen. Het is een fris, nieuw begin voor de band en zeker een aanrader. Evanescence is back!