U bent hier

Ghost - Meliora

Posted by Avon Moltoy op Thursday, 24 September 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Ghost

Album: Meliora

Genre: Doom/rock

Label: Spinefarm Records

Score: 95/100

Zes mysterieuze en op anonimiteit terende heren. Eén verkleed als anti-paus geflankeerd door vijf duistere discipelen, gewapend met pakkende en zelfs meezingbare pop/rock deuntjes die doen denken aan The Beatles en Blue Öyster Cult en tekstueel De Gehoornde prijzen. Wie vijf jaar geleden had voorspeld dat dit de grote verrassing in het muzikale landschap zou worden zag zichzelf wellicht manu militari afgevoerd middels dwangbuis en het betere tranquilizerwerk.

En toch groeide het Zweedse Ghost in geen tijd uit van een goed bewaard geheim bij ingewijden tot een act van wereldformaat met rabiate fans waaronder Dave Grohl en James Hetfield. Als notoir cynicus distantieer ik mij quasi principieel van elke trend of hype die ik volgens sommigen moet volgen om ‘in’ te zijn. Het was dan ook met de nodige hautaine arrogantie dat ik mij een paar jaar geleden naar de metaldome op Graspop begaf om met eigen oren te beluisteren waar iedereen nu zo wild over deed. Ik ging binnen met het vaste voornemen een ongenadige recensie te schrijven waarin het woord ‘hipster’ een prominente rol zou gaan spelen, ik kwam buiten als een overtuigde bekeerling.

‘Meliora’ is het derde werkstuk van de duivelse monniken en de titel betekent zoveel als ‘beter’. Een adequatere benaming voor dit album is moeilijk denkbaar want de plaat overtreft in alle opzichten de twee voorgangers. Men verlegt opnieuw enkele muzikale grenzen waarbij men ondanks de terugkeer van het hardere gitaarwerk toch tegelijk dichter komt bij de essentie van de band en het concept Ghost en daardoor (ironisch genoeg) verder weg van pure metal. Het mag daarbij merkwaardig worden genoemd dat een devoot aanhanger van de ruigere metaalarbeid zoals ondergetekende net door die evolutie nog meer last lijkt te ondervinden van de duistere aantrekkingskracht van deze band. Ghost lijkt definitief klaar om uit de beslotenheid van de –ondanks alle vooroordelen- ruimdenkende metalscéne te breken waarin ze zijn opgegroeid, dit is muziek die een ruimer publiek verdient.

Voorafgegaan door een futuristische intro opent het album ongenadig sterk met de stampende rocksong Spirit, een nummer dat zo doordacht is in opzet dat na amper één luisterbeurt een aangenaam gevoel van herkenning zich van de luisteraar meester maakt. Reeds bij de tweede keer dat het refrein voorbij komt zit uw dienaar luidkeels ‘Spirit! Absinthe!’ mee te brullen, meewarig hoofdschudden bij mijn gezinsleden veroorzakend.

Met From The Pinnacle To The Pit en Cirice volgen nadien twee vrij ruige nummers die tegen doom metal aanschurken maar doordat de nadruk meer op toetsen dan op gitaar ligt zijn ze daardoor merkwaardig catchy en zelfs poppy. Bij momenten doen de riffs mij eerder denken aan Muse dan aan pakweg Metallica. Bezorgde metalvaders die hun kroost tevergeefs naar de duistere zijde van muziekland wilden lokken doen er goed aan het eens met dit muzikale tweeluik te proberen.

Maar de echte klapper moet dan nog komen in de vorm van het adembenemend mooie He Is. Vergeet alles wat u ooit is wijsgemaakt over de ballad: dit is er één. Ghost is ondertussen toe aan zijn derde vocalist in de vorm van Papa Emiritus III en hij is verreweg de pastor met de warmste stem en het grootste bereik tot dusver. Vele black metalbands hebben muzikaal ode gebracht aan Satan maar wisten daarmee niet meer dan enkele pubers met een identiteitscrisis het Verlichte Pad op te krijgen. Laat He Is morgen echter één keer los op Radio 1 en half België staat in de rij voor een lidkaart van The Church Of Satan. Wie er nog aan twijfelt dat er zoiets als demonische schoonheid bestaat wordt met dit nummer finaal de mond gesnoerd.

De luisteraar krijgt echter weinig tijd om in stilte na te genieten van de song want Ghost veegt alle stille overpeinzingen finaal van tafel met het genadeloos hakkende Mummy Dust dat wat weg heeft van Cradle Of Filth maar dan minus een vocalist die klinkt alsof hij verkracht wordt met een witgloeiende lantaarnpaal. Het zijn vooral de dragende stem van Papa Emiritus III en de prominent aanwezige toetsen die maken dat zelfs dit heavy nummer makkelijk verteerbaar is voor wie minder vertrouwd is met het zwaardere rockwerk. Maar eigenlijk geldt dit voor het hele album. Wie de songs louter muziektechnisch ontleedt zou dit zonder verpinken indelen bij de categorie ‘heavy metal’. Maar de algemene beleving en sfeer, ontzagwekkende vocalen en slim geconstrueerde nummers (die refreinen!) maken dat het geheel, ook voor een publiek dat metal liefst links laat liggen, erg genietbaar is.

Eigelijk valt enkel de song Majesty wat uit de toon, net omdat het refrein wat hoekig en vreemd klinkt en daardoor wat zwaarder op de maag ligt. Maar het is niet meer dan een klein akkefietje dat meteen wordt rechtgetrokken door een alweer bijzonder meezingbaar en aanstekelijk Absolution.

Afsluiter Deus In Absentia stuwt de plaat op het einde weer naar een absoluut hoogtepunt met een epische schoonheid die het kippenvel in golven over de armen jaagt. Als de laatste koorzangen wegsterven blijf je even verweesd achter na wat de meest intense misviering was die ooit op een geluidsdrager werd geperst. Ghost heeft met ‘Meliora’ een klassieker geschreven in een genre dat ze zelf uit de grond hebben gestampt en verdient daarvoor bewierookt te worden.

Met sterke releases van Lamb Of God, Slayer, Barren Earth, Nile, Iron Maiden, Cradle Of Filth en vele anderen is 2015 aan het uitgroeien tot een bijzonder sterk jaar in de metalannalen. Ghost bereikt echter op dit album een niveau dat boven jaarlijstjes uitstijgt. Aanschaf verplicht.

Tracklist: