U bent hier

Slayer - Repentless

Posted by Avon Moltoy op Wednesday, 9 September 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Slayer

Album: Repentless

Genre: Thrash metal

Label: Nuclear Blast

Score: 81/100

Mag ik jullie uitnodigen voor een sociaal experiment? Begeef u naar het dichtstbijzijnde metalcafé, ga naar een heavy concert of waag u tussen de zwarte horde op een festival. Zuig voldoende zuurstof in uw longen, buig licht achterover en schreeuw zo hard u kan: SLAYEEEEEEERRR! U zal verbaasd staan over de bijval die uw deel is en de uitroep zal gegarandeerd nog minutenlang verder echoën omdat anderen uw strijdkreet oppikken. Meer nog dan een band is Slayer een begrip, het staat symbool voor de rebellie, furiositeit en intensiteit die van metal zo’n aantrekkelijk genre maakt voor een geselecteerd deel van de bevolking. Het begrip heeft nog geen spat van zijn kracht verloren ondanks het feit dat de band zelf de laatste jaren een eerder routineuze indruk maakte. Live was Slayer nog maar een schim van zichzelf en van albums als de middelmatige werkstukken ‘Diabolus In Musica’ of ‘Christ Illusion’ of het zoutloos geproduceerde ‘World Painted Blood’ werden de fans ook niet meteen blij. Het symbool dreigde de muzikanten te overstijgen.

Twee gekoppelde gebeurtenissen luidden echter een ommekeer in. Ten eerste het afhaken van Jeff Hanneman omwille van gezondheidsproblemen (die later zelfs tot zijn dood zouden leiden). En twee: het inlijven van Exodus’ meesterbrein Gary Holt. Met Holt op gitaar leek Slayer live eindelijk terug peper in de kont te krijgen, shows werden met meer energie en zichtbaar plezier afgewerkt en zelfs de enigmatische Kerry King leek zich te willen bewijzen ten opzichte van de nieuwe rekruut. Tel daarbij ook nog eens het herintreden van drummer Paul Bostaph en het gesternte leek zich positief te constelleren voor het Amerikaanse thrash-instituut.

De ultieme test voor de houdbaarheidsdatum van Slayer zou evenwel het nieuwe album worden. Zou men er in slagen om de plaats van de aflijvige Hanneman als songschrijver in te vullen? Welke impact heeft de verzuurde relatie tussen leden en ex-leden gehad op het schrijfproces? En welke rol is weggelegd voor de nieuwe oude rot Gary Holt? Het muzikale antwoord ligt er nu in de vorm van het langverwachte ‘Repentless’.

Nee, een ‘Reign In Blood 2.0’ is het niet geworden maar Slayer bewijst na enkele middelmatige albums eindelijk weer dat ze terecht tot de thrash-elite behoren. De sfeervolle opener Delusions Of Saviour verleidt de luisteraar om het oor dichter bij de boxen te brengen om dan genadeloos de trommelvliezen te doorboren met het vileine titelnummer. Repentless is een Slayernummer ten voeten uit en zet spontaan aan tot het vermoorden van pluimvee en onsympathieke collega’s. Take Control jakkert daarop ongenadig verder in hetzelfde straatje.

Deze blitzstart doet het beste vermoeden maar er wordt al snel gas teruggenomen met Vices, Cast The First Stone en When The Stillness Comes. Op zich is er niets mis met het terugschroeven van het tempo, want traag kan ook betekenen dat de impact vergroot, maar het voelt toch wat onnatuurlijk aan. Temeer omdat zanger Tom Araya een poging doet om te zingen. Met alle respect voor de sympathieke frontman maar ik hou er toch meer van wanneer hij klinkt alsof hij dringend zijn bus moet halen en met gefrustreerde haast zijn songteksten afhaspelt.

Met Chasing Death staat er zelfs een heuse miskleun op ‘Repentless’. Eén van de vele neo-thrashbands geraakt hier misschien nog mee weg maar van de hardste band van The Big Four verwachten we toch net iets meer. Net op het moment dat de teleurstelling om de hoek dreigt te loeren herpakt men zich echter. Piano Wire is het laatste nummer dat Hanneman de wereld schonk en enkel en alleen al omwille van de sentimentele waarde is deze song de moeite waard. Atrocity Vendor en vooral You Against You zijn moordende granaten die menige moshpit zullen doen exploderen, in deze twee nummers blijkt de ontegensprekelijke muzikale impact van Gary Holt op het riff-en soleerwerk. De midtempo stamper Pride In Prejudice zou niet misstaan hebben op ‘South Of Heaven’ en sluit het werkstuk op passende wijze af.

‘Repentless’ is het beste Slayer-album in jaren maar had de potentie uit te groeien tot een echte knaller. Dat het album daar net niet in slaagt heeft te maken met de minder geïnspireerde songs in het midden die de vaart uit het geheel halen. Een strengere selectie op en inperking van de tracklist had hier een oplossing kunnen zijn. Fans van de band zullen dit album ongetwijfeld omarmen maar zullen daarbij wel steeds één hand vrijhouden om de knop ‘skip’ in te duwen.

Enonthoudlievekinderen: roses are gay, violets are gayer. Fuck this poem and listen to Slayer.

Tracklist: