Year Of The Goat - The Unspeakable
Artiest: Year Of The Goat
Album: The Unspeakable
Genre: Hard Rock / Progressive Rock
Label: Napalm Records
Score: 59/100
Nostalgie is hip. Nostalgie verkoopt. Vorige maand nog, toen ‘Jurassic World’ in de Belgische zalen kwam, waren we er als de kippen bij! Wij, kinderen van de jaren negentig, nog steeds verknocht aan de originele film, herbeleefden zowaar een stukje van onze jeugd! Diegenen onder ons die intussen zelf ouders zijn, zagen bijgevolg de kans om ook hun kroost met dé ultieme nineties blockbuster te introduceren. Dit alles in de hoop dat ook de kinderen op hun beurt voor een gezonde portie dinogekte vallen.
Fantastisch aan deze remake is dat men grotendeels vasthoudt aan het originele verhaal, wat de herkenbaarheid ten goede komt, zonder de tendensen en evoluties van dit tijdperk uit het oog te verliezen. Nostalgie werkt als trend het meeste wanneer het in een hedendaagse context wordt geplaatst. Stilstaan is immers achteruitgaan.
Die laatste gedachte komt meer dan eens op bij het beluisteren van ‘The Unspeakable’. Het Zweedse Year Of The Goat geeft zich op z’n tweede worp over aan occulte rock in ultieme seventies traditie. Pijnlijk perfecte gitaarriedels en elegische Hammond infusies vormen de hoeksteen waarop zanger Thomas Sabbathi - what’s in a name? – zijn klassieke rockstem ent. Niet bekend met het eerdere werk van deze band, durven we zowaar een eclectische trip te verwachten wanneer All He Has Read het album inleidt met een uitgesponnen en intrigerende aanhef. Dreigend gefluister uit de onderwereld komt ons tegemoet, terwijl de oorlogstrom steeds nadrukkelijker slaat. Wat volgt is een tegendraadse maar geestverruimende gitaarriff, die we zouden durven omschrijven als vintage doom met een oriëntaalse boventoon. Deze intro houdt ergens de belofte van een veeleisende maar voldoening gevende muzikale reis. Eén die het uiterste vergt van al onze zintuigen.
En hoewel ‘The Unspeakable’ inderdaad het uiterste van die zintuigen vraagt, doet ze dat geenszins op de beoogde manier. Eclecticisme is niet langer ons deel wanneer Pillars Of The South en vooral The Emma rechtstreeks uit een classic rock oefenboek blijken te komen. Laatstgenoemde nummer is zelfs een zeemzoete ballade die The Scorpions territoriumdrift zou bezorgen. Bij een lied als Black Sunlight lijkt het wel alsof er nooit sprake geweest is van The Ramones of The Clash. Alle bands die het muzieklandschap sinds ’77 grondig veranderd hebben, worden vakkundig genegeerd waardoor we opnieuw te doen hebben met – oh horror – karakterloze corporate rock à la Journey. In dit opzicht lapt Year Of The Goat de laars aan zowaar veertig jaar muzikale evolutie. Weinig sprake van een hedendaagse context dus, waardoor de term ‘nostalgisch’ ingeruild kan worden voor ‘oubollig’.
Op één enkel vlak uiten de Zweden zich dan toch als een ontwikkeling van de 21e eeuw: door de mystieke sfeer van het album te verbrodden met overproductie. Elke ruis wordt vakkundig gladgepolijst en bijgevolg ook enige pathos, op een manier die in de jaren zeventig technisch onmogelijk was.
Wanneer we aan het einde van de rit de optelsom maken, blijft er te weinig over om van te houden. De muziek die Year Of The Goat ons presenteert, ligt op ieder vlak te ver af van ons huidig referentiekader. Anderzijds – en om positief af te sluiten - moet het gezegd worden: dankzij ‘The Unspeakable’ kunnen we ons tenminste vergewissen van het feit dat niet elke dinosaurus ons hart sneller doet slaan.
Tracklist:
- All He Has Read
- Pillars Of The South
- The Emma
- Vermin
- World Of Wonders
- The Wind
- Black Sunlight
- The Sermon
- Riders Of Vultures
Meer info over Year Of The Goat:.