Paradise Lost - The Plague Within

Rating: 
0
Nog geen stemmen

Artiest: Paradise Lost

Album: The Plague Within

Genre: Doom metal

Label: Century Media Records

Score: 71/100

In 1663 voltooide John Milton zijn epische gedicht ‘Paradise Lost’. Het werkstuk inspireerde hele generaties van kunstenaars gaande van beeldhouwers en schilders tot filmregisseurs en muzikanten.  Het levensverhaal van de gelijknamige Engelse metalband vertoont treffende gelijkenissen met de inhoud van het gedicht: hoogmoed en de onvermijdelijke val die daarop volgt. Eerst overspeelt Lucifer zijn hand door in opstand te komen tegen zijn werkgever (algemeen bekend onder de naam ‘God’) en vervolgens doet de mens hetzelfde, met het gekende gevolg: de uitdrijving uit het Aards Paradijs. Zowel Lucifer als de mens komen gehavend doch gelouterd uit deze pijnlijke ervaringen.

De Britse formatie Paradise Lost legde een gelijkaardig parcours af. Geflankeerd door landgenoten My Dying Bride en Anathema begonnen ze begin jaren ’90 aan een steile opmars met hun recept van death, doom en gothic-elementen. Het publiek lustte er wel pap van en al snel was het één van de pionierbands van de metalscène. Geleidelijk verdwenen de ruigere elementen uit hun sound wat hun populariteit initieel enkel deed toenemen, het album ‘One Second’ (’97) mag zelfs –naar metalnormen- een hit genoemd worden.

Een mengeling van hoogmoed, artistieke verblinding en geld ruikende platenmaatschappijen zorgde daarna voor een dramatische wending. Voortbordurend op het meer gelikte geluid van ‘One Second’ besloot men vol de kaart van de populariteit te trekken en evolueerde de band naar een donkerder versie van Depeche Mode, synthpop gestript van die vermaledijde metal invloeden. Het bleek een misrekening. De fans wendden zich massaal af en de albums ‘Host’ en ‘Believe In Nothing’ staan geboekstaafd als indrukwekkende voorbeelden van intellectueel-artistieke flatulentie.

Sinds het in 2002 verschenen ‘Symbol Of Life’ maakt de band de omgekeerde weg, de pop/rock ruimde geleidelijk aan plaats voor een hardere sound. De doom en gothic-elementen maakten hun herintrede en de afgehaakte fans vonden de weg terug naar het koude nest.

Ook op het veertiende (!) studio-album ‘The Plague Within’ mogen we opnieuw een oude vriend verwelkomen. Allicht hebben de zijsprongetjes van Nick Holmes (zang) in Bloodbath en Greg MackIntosh (gitaar) in Vallenfyre er wel iets mee te maken maar feit is dat er terug wat death metal in de nummers sluipt en daar kan ondergetekende alleen maar dankbaar en blij om zijn, toch?

Laat ik heel eerlijk met jullie zijn beste lezers, dit album brengt mij zodanig in verwarring dat een existentiële identiteitscrisis zich acuut aandient. De liefhebber van doodsmetalen die ergens in mijn ziel rondwaart maakt zweverige rondjes van plezier bij het beluisteren van de nummers maar er schuilen nog personages in mijn onderbewustzijn die minder te spreken zijn over ‘The Plague Within’. Wat mij persoonlijk steeds heeft aangesproken in Paradise Lost is hun vermogen om memorabele songs te schrijven, van het soort dat zich met weerhaken vastzet in je brein en zich weigert te laten verjagen. Honesty In Death en Fear Of Impending Hell uit het voorgaande album ‘Tragic Idol’ fladderen nog geregeld door mijn zenuwbanen. De combinatie van ruigheid met een aanstekelijke melodie was steeds het sterkste wapen van deze eilandbewoners. En laat nu net dat een beetje ontbreken op ‘The Plague Within’.

Akkoord, Flesh From Bone is een lekker voortjakkerende adrenalinestoot die aanzet tot een lekker potje hoofdschudden maar je zal het nummer na afloop niet spontaan geestelijk kunnen reproduceren. Ook in Victims Of The Past gromt men zich een flink stuk eindweegs maar opnieuw; het blijft niet echt plakken. Het slepende Sacrifice The Flame is een zich traag voortslepend doommonster dat druipt van duistere melancholie en ideale begeleidingsmuziek is voor een melancholisch avondje donker filosoferen, maar van Paradise Lost verwacht ik meer dan het produceren van een achtergrondmuziekje bij het nachtelijk contempleren over de verloren kansen in mijn leven.

Nochtans herbergt ‘The Plague Within’ ook enkele songs die wel degelijk blijk geven van het grote vakmanschap van Paradise Lost. No Hope In Sight is en bijzonder sterk staaltje van melodieuze doom/death metal en mag daarom niet toevallig het album openen. En voor een nummer als An Eternity Of Lies zouden veel bands essentiële onderdelen van hun lichaam veil hebben. Maar over het algemeen blijf ik achter met een vreemd onvoldaan gevoel. Een nieuw album van Paradise Lost zou wekenlang niet van de draaitafel mogen verdwijnen (bij ‘Tragic Idol’ stond de teller op 5 weken), maar deze plaat dreigt nog deze week de aanzet tot het vergaren van stof mee te maken.

Daar zit je dan als reviewer. Enerzijds blij omdat (voormalige) jeugdhelden terug de weg naar de rauwere stal hebben gevonden en anderzijds teleurgesteld omdat ze net door die terugkeer een deel van de aantrekkingskracht en eigenheid verliezen. Het enige logische en eerlijke besluit is dat ‘The Plague Within’ een fantastisch metalalbum is en tegelijkertijd een middelmatige Paradise Lost plaat. Maar oordeelt u vooral zelf.

Tracklist:

  1. No Hope In Sight
  2. Terminal
  3. An Eternity of Lies
  4. Punishment Through Time
  5. Beneath Broken Earth
  6. Sacrifice the Flame
  7. Victim of the Past
  8. Flesh From Bone
  9. Cry Out
  10. Return To the Sun

Meer info over Paradise Lost:

paradise lost the plague within cover

Tags: 
Categorie: