U bent hier

Satyricon - Live At The Opera

Posted by Avon Moltoy op Saturday, 25 April 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Satyricon

Album: Live At The Opera

Genre: Black metal

Label: Napalm Records

Score: 93/100

In groot gezelschap durf ik wel eens luidruchtig beweren dat ik in wezen nog steeds een jongen van 16 ben. Doch de waarheid gebiedt mij te zeggen dat dit fysiek noch mentaal opgaat, hoe graag ik ook het tegendeel zou willen beweren. Na een stevig concert duurt het beduidend langer om te recupereren dan dat vroeger het geval was. Een verstandig mens zou zich na deze vaststelling neerleggen bij het onvermijdelijke en zich in het vervolg ver weg houden van de eerste concertrijen maar ik ben dan ook nooit geroemd om mijn vergevorderd inzicht. Toch is er op het psychische vlak wel degelijk sprake van een zekere evolutie. Een huwelijk, het kopen en weer verkopen van huizen en het kopen van kinderen (verkopen is vooralsnog niet aan de orde) maken dat je toch enigszins anders naar de dingen des levens gaat kijken. Stilstand is achteruitgang niet waar?

Niet alleen de mens evolueert doorheen zijn kortstondig bestaan in dit tranendal, er zijn ook bands die doorheen hun carrière blijk geven van een vergevorderde rijping. Meer zelfs, het zijn slechts de uitzonderingen die ermee wegkomen om keer op keer een doorslagje te maken van hun vorige albums (AC/DC, Motörhead,…).Ironisch genoeg wordt de natuurlijke evolutie van bands hun niet altijd in dank afgenomen door de ‘trouwe’ fanbasis.

Satyricon is een band die daarvan kan meespreken. Hun eerste drie albums waren pure Noorse black metal die naadloos aansloot bij hun genre en tijdgenoten. De volgelingen werden een eerste keer op de proef gesteld met ‘Rebel Extravaganza’ dat door het incorporeren van industrial klanken de gemoederen flink verhitte. Vanaf ‘Volcano’ sloop er langzamerhand wat meer hardrock in het geluid, zij het dan op een koude en kwaadaardige manier. Kwatongen beweerden zelfs dat Satyricon richting popmuziek aan het opschuiven was. Het laatste studio-album ‘Satyricon’ liet opnieuw een ander geluid horen en de meningen erover vielen ruwweg uiteen tussen ‘geniaal’ en ‘kouwe kak’.

Dat Satyr en Frost zich ditmaal inlieten met het Nationale Operakoor van Noorwegen mag dus, gezien hun reputatie van experimenteren, niet verwonderen. In tegenstelling tot andere metalbands die weleens een koor of orkest onder de arm namen heeft Satyricon er niet voor geopteerd om dit te doen om hun muziek een semi- intellectueel aura te geven (‘S&M’ van Metallica) of om hun scherpe randjes af te vijlen (Dimmu Borgir). Integendeel, de nummers krijgen door de inbreng van het koor net een extra duistere en epische dimensie.

Het laatste album mag dan al enige controverse veroorzaakt hebben omwille van zijn vermeende slepende traagheid maar wanneer het koor de nummers ondersteunt komen ze tot volle wasdom. Waren we het afgelopen jaar live minder onder de indruk van nummers als The Infinity Of Time And Space of Our World It Rumbles Tonight, dan stijgen ze in deze setting boven zichzelf uit en veroorzaken kippenvel op plaatsen waar we het fysiek onmogelijk achtten. Maar de echte prijsbeesten van ‘Satyricon’ blijken hier toch wel Tro Og Kraft en vooral Phoenix. Dit laatste nummer wordt, net zoals op het album, gezongen door de Noorse singer-songwriter Sivert Hoyem. Opvallend, de meest verhitte (online) discussies kristalliseerden zich net rond dit nummer en zijn onverwachte vocalist maar deze versie bewijst dat het zondermeer een geniaal en ongemeen pakkend nummer is. Misschien wel het sterkste nummer dat het Noorse duo ooit uit zijn mouw schudde.

Mother North is natuurlijk een dankbare en voor de hand liggende klassieker om episch te bewerken en werd eerder al in een versie met klassiek orkest opgenomen, maar in het geheel van dit dubbelalbum is het zeker niet het meest memorabele moment. Veel minder logisch lijkt het om rechttoe-rechtaan beukers zoals Repined Bastard Nation of K.I.NG. in een operajasje te hijsen maar het werkt wonderwel. Meer zelfs, nummers die niet meteen tot het sterkste werk van de band worden gerekend (Den Siste, To The Mountains) blijken in deze formule plots wel aan te slaan.

Het getuigt ook van ballen dat men er bij de postproductie voor gekozen heeft om de kleine foutjes, die in zo’n unieke opstelling onvermijdelijk zijn, er niet uit te halen. Op die manier voorkomt men dat het geheel te gelikt zou klinken en krijg je een juiste live-impressie van het gebeuren. Er is duidelijk ook goed nagedacht over welke nummers geschikt waren voor opera-bewerking en vooral welke niet. Klassieker en verplicht nummer op de setlist Fuel For Hatred ontbreekt dan ook op deze release. Hieruit spreekt een grote mate van zelfkennis en maturiteit en bewijst dat dit niet zomaar ‘Satyricon Goes Classic’ is maar een volwaardige release die zijn plaats heeft tussen hun andere werk.

Alhoewel het hier technisch gezien niet om nieuw werk gaat en het opzet eigenlijk een DVD is (met het dubbelalbum als bonus) zijn de unieke context en de algehele doordachtheid die van de muziek afstralen zo overtuigend dat ik nu al een flinke kanshebber zie voor de toppositie in mijn albumlijst van 2015.

Tracklist:

CD 1