Moonspell - Extinct
Artiest: Moonspell
Album: Extinct
Genre: Dark metal
Label: Napalm Records
Score: 85/100
De Portugese gothic-metal formatie Moonspell is aan de release van hun elfde studio album toe. In het verleden hebben ze de wereld laten zien wat ze waard zijn, ondanks het nodige geëxperimenteer bleven ze steeds hun gothic roots behouden. Ook in ‘Extinct’ hebben ze een mooie balans gevonden tussen het melodische, het melancholische en de duistere aspecten van de gothic metal.
Vanaf het eerste lied Breathe (Until We Are No More) horen we een sterke balans tussen ‘Alpha Noir’, en ‘Omega White’, de dubbelaar die ze in 2012 uitbrachten. Het lied begint zeer melodisch en zacht, maar neemt door Fernando’s ruwe uitbarstingen extra kracht aan tijdens het refrein. Er wordt op deze manier meteen een mooi voorsmaakje gegeven van wat we van de rest van het album kunnen verwachten. Opvallend zijn ook de Oosterse melodieën, die overigens te horen zijn op het hele album en waarmee Moonspell opnieuw een experimenterend kantje toont. Ook tijdens het titelnummer Extinct is er variatie aanwezig in de vocalen, hier wordt het refrein met zachtere vocalen gezongen, terwijl de strofen een hardere klank krijgen. Deze hardere klank wordt vooral gecreëerd door de strak klinkende gitaren en commanderend klinkende vocalen. Het lied komt tot einde met een subliem stukje gitaarwerk.
Medusalem is het lied waarin veruit de meeste afwisseling te horen is. Het klinkt als een echte gothic song, maar ook hier is er een sterk Oosters sfeertje aanwezig. Opmerkelijk aan dit lied is ook het strakke drumwerk van Mike Gaspar. Het iets tragere lied Domina grijpt je vast door de zeer melancholische melodieën en vocalen, het is ongetwijfeld een zeer meeslepend lied. Bij The last of Us en Funeral Bloom wordt er weer wat meer toon gezet, de songs hebben beiden een opwekkend klinkende melodie die een grote kans maakt op te blijven hangen in je hoofd.
Malignia en A Dying Breed zijn opnieuw veel meeslepender en dreigender, vanwege de keyboardsounds en Fernando’s weerkerende growlpartijen. Het voorlaatste lied, The Future is Dark is een zeer sfeervol en opzwepend nummer dat ook gerust gebruikt had kunnen worden als afsluiter van het album. Voor een zeer eigenaardige afsluiter is gekozen met La Baphomette. Het nummer dat begeleid wordt door piano, heeft veel weg van een dodenmars. Om het nummer volledig te kunnen plaatsen zijn meerdere luisterbeurten nodig maar het voegt zeker karakter toe aan het geheel.
Na een eerste luisterbeurt zou kunnen besloten worden dat dit een typisch Moonspell album is met niet al te veel rariteiten, maar wanneer men dit album meerdere malen beluisterd kunnen steeds nieuwe ‘verborgen schatten’ ontdekt worden, die ook van dit album weer een mooi pareltje maken. Het geweldige aan een Moonspell album is dat de 5 Portugezen er steeds opnieuw in slagen om een enorme expressie in hun albums te steken, de emoties die tijdens elk lied te voelen zijn geven extra kracht aan het geheel! Na meer dan 20 jaar te bestaan en meer dan 10 studio-albums uitgebracht te hebben weten de mannen in Moonspell nog steeds vernieuwende muziek naar de buitenwereld te brengen. Ze houden zich steeds aan dezelfde gothic-metal formule als basis, maar toch is er ook op dit album weer plaats voor het nodige geëxperimenteer, dat net dat ietsje meer toevoegt!
Tracklist:
- Breathe (Until We Are No More)
- Extinct
- Medusalem
- Domina
- The Last of Us
- Maligna
- Funeral Bloom
- A Dying Breed
- The Future Is Dark
- La Baphomette
Meer info over Moonspell:
