U bent hier

The Agonist - Eye of Providence

Posted by Jeroen Vranken op Thursday, 26 February 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: The Agonist

Album: Eye of Providence

Genre: Metal

Label: Century Media Records

Score: 92/100

Canada is de thuisbasis van de female fronted metal band The Agonist. Deze band heeft sinds zijn beginjaren een stevige fanbase opgebouwd. Een van deze redenen van het succes was de frontwoman Alissa White-Gluz. Ze is ook de oprichtster van deze band. In maart 2014 raakte het nieuws bekend dat ze de nieuwe zangeres van Arch Enemy werd. Dit was een hele schok voor de metal wereld. Nu stelden vele fans zich de vraag hoe de toekomst van deze band er zou uitzien. Even later werd bekendgemaakt dat Vicky Psarakis de nieuwe zangers van The Agonist werd. Al de ogen waren dus op haar gericht.

The Agonist staat erom bekend dat ze zowel cleane vocals als metal growls combineren. Een ander kenmerk is de speelstijl van gitarist Danny Marino. Hij gebruikt soms onortodoxe akkoorden en maakt ook veel gebruik van octaven. De thema’s waar men over schrijft hebben een moraal kantje. Zo gaan de teksten over sociale dilemma’s, dierenrechten, de staat waar de wereld zich in bevindt, … Deze band bracht in 2007 hun eerste album uit en heeft ondertussen vier albums uitgebracht.

Eye of Providence is het eerste album van Vicky Psarakis bij The Agonist. Er zijn momenteel drie videoclips uitgebracht voor dit album. Zo werd er een videoclip gemaakt van Gates of Horn and Ivory, My Witness, Your Victim en A Gentle Disease. Vele metal albums maken gebruik van geluidseffecten of instrumentale partijen als eerste nummer voor een album. Dit is hier zeker niet het geval. Het eerste nummer is al meteen een nummer om u tegen te zeggen. Gates of Horn and Ivory is een typisch nummer van The Agonist. Hier worden de kwaliteiten van Vicky al direct op de proef gesteld. Zo worden de growl stukken afgewisseld met cleane stukken. Danny trakteert ons hier ook op een van zijn geweldige solo’s. Voor een intro met wat geluidseffecten zijn we aanbeland bij My Witness, Your Victim. De gitaar partij is zeer catchy. Men kan al spontaan beginnen headbangen. Ook al is er een nieuwe zangers, de speelstijl van deze band is niet veel veranderd, Danse Macabre is hier een mooi voorbeeld van. Voor de mensen die nog niet overtuigd waren van de kwaliteiten van Vicky zullen na dit nummer concluderen dat ze een zeer waardige plaatsvervangster is. I Endeavor is een nummer waar we de kwaliteiten van ieder bandlid aan bod komen. Er worden verschillende complexe partijen gespeeld. Dit zorgt voor een mooi totaalplaatje. Een nummer dat weer gebruik maakt voor wat extra geluidseffecten is Faceless Messenger. Na deze effectjes valt de zang in. In dit nummer wordt de nadruk vooral gelegd op de cleane vocals. We horen hier hoe groot het stembereik van Vicky is. Zo zijn er momenten dat ze heel hoogt zingt voor een zangeres in dit genre. Dit is een van de meest catchy nummers op het album. Dit kan wel zijn doordat de doorsnee fan gemakkelijk met dit nummer kan meezingen. Op dit album vinden we zelfs een akoestische intro terug. Perpetual Notion begint zeer rustig. Tijdens de intro horen we Vicky mee neuriën. Dit zorgt ervoor dat we zelf ook spontaan mee beginnen te neuriën. Na enkele seconden vallen de zware gitaren en de growls in. Dit is toch een van de langste intro’s op het album. We horen hier ook weer clean vocals terugkomen. Niet zomaar clean vocals maar zeer hoge clean vocals. Het thema van dit nummer is de zin van het leven en het eeuwige leven. A Necessary Evil heeft zonder twijfel de ruigste intro die we op dit album te horen krijgen. Het tempo ligt hier zeer hoog. Het tempo gaat wel af en toe naar beneden wanneer we het hebben over de cleane stukken maar dit wordt snel weer omhoog gedreven. Architects Hallucinate heeft een trager tempo. Dit is zeker niet erg aangezien we verwend worden op enkele prachtige melodieën en riffs. Disconnect Me is weer een nummer om u tegen te zeggen. Dit is een nummer wat typerend is voor The Agonist. Het nummer gaat over een creatie. Beter gezegd, iemand is een creatie van iemand of iets anders. Men verliest de grip op het leven. Een zin die het nummer samenvat is: “Am I just your creation? Terminate this operation, taking back the chance to feel alive”. The Perfect Ombodiment gooit het weer over een andere boeg. We horen een cleane gitaar en clean vocals. Deze vocals hebben we nog niet van Vicky gehoord. Dit zijn eerder warme en zachte vocals. Men bouwt zo op naar een riff waar we distortion gitaren horen, een hoger tempo en brutere vocals. Tegen de tijd dat we aan de volgende strofe zitten, zijn de vocals en instrumenten weer een beetje bruter. Toch is er nog geen sprake van growls. Na een tijdje bouwt men weer een beetje af om op zijn beurt weer naar een hoogtepunt te klimmen. Danny trakteert ons ook hier weer op een geweldige solo en meeslepende riffs. Niet headbangen is niet aan de orde bij dit nummer. Men maakt weer gebruik van een akoestische gitaar en clean vocals bij A Gentle Disease. De titel verwijst naar “The gift of poison”. Dit nummer bevat geen distortion gitaren, bass, growls of drum. De outro is typerend voor Danny zijn speelstijl. Hier komen zijn onorthodoxe akkoorden en progressies aan het licht. Het voorlaatste nummer is Follow The Crossed Line. Dit nummer is op geen enkel gebied hetzelfde als het vorige nummer. Hier zijn er growls in overvloed. Dit nummer is wat de fan van The Agonist graag hoort. As Above So Below is weer zo een nummer dat traag op gang komt. Dit is zo een typisch nummer wat de meeste bands gebruiken als eerste nummer op het album. Dit is tevens ook het langste nummer op het album (maar liefst bijna 8 minuten). Alles voor 2:30 minuten is rustig. We hebben het hier over cleane gitaren, laag tempo en rustige vocals. Hierna bouwt men op naar een hoogtepunt. Dit is in de stijl van The Perfect Ombodiment. Dit is zonder twijfel een van de meest catchy nummers op het album. In dit nummer horen we ook dat de bass op sommige momenten op de voorgrond staat. Dit hebben we niet echt gehoord bij de andere nummers. Eens men het hoogtepunt bereikt, bouwt men weer rustig af.

Na het vertrek van Alissa heeft de band een deel fans verloren. Natuurlijk kregen ze wel weer enkele fans bij door de nieuwe zangeres. Een voordeel wat de band heeft is dat de hele metalwereld het vertrek van Alissa heeft meegemaakt en hierdoor heeft The Agonist toch meer naambekendheid gekregen. Dit album is minder bruut als de vorige albums maar dit is zeker niet erg. Er zijn meer cleane stukken dan dat we van deze band gewend zijn, er is zelfs een volledig clean gezongen nummer. Het voordeel van dit is dat er meer variatie is in vergelijking met de vorige albums. Dit is een zeer goed album, Vicky en de rest van de band hebben bewezen dat ze op dezelfde golflengte zitten en dat ze perfect kunnen samenwerken. Voor de mensen die geen fan meer van deze band zijn zou ik zeggen, luister dit album en de kans is groot dat je opnieuw overtuigd bent door deze band. Vooral mensen die een instrument bespelen en/of zingen zullen dit een zeer goed album vinden.

Tracklist: