Hanni El Kathib - Moonlight

Rating: 
0
Nog geen stemmen

Artiest: Hanni El Kathib

Album: Moonlight

Genre: Alternative

Label: V2 Records

Score: 69/100

Vele dertigers en veertigers zullen het beamen: op een bepaald moment in het leven zal het comfortabele de bovenhand nemen op het avontuurlijke. U kent dat wel, dat gevoel van 'het allemaal al eens gezien te hebben'. Zo zou u bijvoorbeeld nóg eens naar Rock Werchter kunnen gaan, maar dan mist u de familiebarbecue. En in plaats van een hele zaterdagnacht te drinken en dansen, kijkt u al liever eens - met uw bepantoffelde voeten op de salontafel - naar de achthonderdste herhaling van 'Love Actually' op VTM. Over tv gesproken, dat voetbalabonnement, zou u dat wel verlengen volgend seizoen? In weer en wind op die tribune, en in het stadion zie je niet eens de herhalingen. Zo ook uw eerste grote liefde, die verroeste Volkwagen V1 in de garage, zal uiteindelijk worden ingeruild voor een super-deluxe campingcar, want dat is toch geriefelijker. En waar u vroeger als een wervelwind door het leven raasde, wordt nu voorafgaand elke minuscule actie een uitgebreide kosten-batenanalyse gemaakt. De dagen van seks, drugs & rock 'n' roll zijn voorgoed voorbij. Eén per één heeft u de wilde haren verspeeld. Onverschrokkenheid heeft plaats geruimd voor behaaglijkheid. Kortom: u speelt op veilig.

Ondanks dat muzikanten veelal een rebels imago hebben, blijken ook zij er vatbaar voor. Naarmate een carrière vordert, worden paden wel eens platgetreden en succesformules uitgemolken. Zelfs Hanni El Kathib, ooit een compromisloze je-m'en-foutist binnen de moderne blues rock, lijkt zich met elke nieuwe release gestaag in de comfortzone te manoeuvreren. Debuutplaat 'Will The Guns Come Out' had nog veel weg van een roekeloze collectie dronkemansliederen die in een metalen vuilniscontainer schenen te zijn opgenomen. Opvolger 'Head In The Dirt' daarentegen, klonk mede dankzij de invloed van producer Dan Auerbach al een heel stuk cleaner. De tegendraadse, rafelige sound van weleer werd vervangen door een meer gangbare vorm van garage rock. En ook deze derde, 'Moonlight', gaat op datzelfde opgepoetste elan verder. Dat resulteert in toegankelijke en dansbare songs die zeker smaken, maar jammer genoeg niet de eigenheid bevatten om echt te blijven hangen. 

Aan de wil om nieuwigheden uit te proberen, zal het echter niet gelegen hebben. Opener Moonlight wordt voortgestuwd door een aan-hiphop-refererende drumbeat en in Worship Song (No.2) wordt er succesvol geflirt met psychedelica. De discogevoeligheid die Two Brothers dan weer laat horen, zou met gemak de dansvloer van pakweg Studio 54 hebben laten vollopen. Dit album laat met andere woorden het meest gevarieerde horen wat El Kathib tot nog toe maakte.
En toch blijven we wat op onze honger zitten. Aan eclecticisme en goodwill geen gebrek, maar de spontaniteit die van 'Will The Guns Come Out' een ongeslepen diamant maakte, is eerder schaars op 'Moonlight'. Voor iemand die er niet zo lang geleden prat op ging dat 'alles in één enkele take kon worden opgenomen' en dat 'fouten in de opnames niet geven, zolang de performance er maar staat', is dit een vrij uitgekiende plaat. Alles lijkt tot in de puntjes gepland, niets aan het toeval overgelaten, nooit krijgen we de indruk dat er slechts één take nodig was. Waar El Kathib er goed aan zou doen om de teugels even te laten vieren, houdt hij ze strak aangespannen. The Teeth bijvoorbeeld, bouwt op naar een vuige, smerige rocker van een gitaarsolo. Maar wanneer dat sologeweld ten volle zou kunnen (of moeten) losbarsten, is het er alweer mee afgelopen en vangt het refrein aan. Spontaan moeten we hierbij denken aan een vroegtijdige ejaculatie.
Ook andere nummers zoals Melt Me of All Black voelen, ondanks hun potentieel, te sec aan om verbluffend te zijn. Er wordt te vaak krampachtig getracht om gesofisticeerd te klinken, dat er vergeten wordt te rocken. En dat is bijzonder spijtig want rocken kan deze Californische multi-instrumentalist als de beste.

We concluderen dat Hanni El Kathib er goed aan zou doen om meer op zijn intuïtie af te gaan. Talent heeft hij met hopen, maar hij moet ook durven. Durven experimenteren, durven losbreken uit die veilige Black Keys-achtige richting die Dan Auerbach hem destijds met ‘Head In The Dirt’ uitstuurde. In plaats van zich aan de snelheidsregels te houden, moet hij af en toe de gaspedaal van die Volkswagen V1 eens goed induwen en racen als een gek. Als hij een beter evenwicht zou kunnen vinden tussen het avontuurlijke en het comfortabele, dan wordt die volgende elpee misschien wel jaarlijstjes-materiaal.

De tijd zal het uitwijzen, en intussen heeft u aan ‘Moonlight’ een best aangename soundtrack voor die zomerse, zorgeloze dag. Dat is al bij al ook niet mis.

Tracklist: 

  1. Moonlight
  2. Melt Me
  3. The Teeth
  4. Chasin'
  5. Worship Song (No 2)
  6. Mexico
  7. Servant
  8. All Black
  9. Home
  10. Dance Hall
  11. Two Brothers

Meer info over Hanni El Kathib:

Categorie: