U bent hier

Tiles - Pretending 2 Run

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Monday, 27 June 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Tiles

Album: Pretending 2 Run

Genre: Progressive Rock

Label: The Laser's Edge

Score: 88/100

Top en af! Moet er nog meer gezegd worden? Eigenlijk niet, maar ik zal toch m’n best doen.

Tiles presenteert ons hun zesde studioalbum ‘Pretending 2 Run’. Een dubbelalbum dat nummer na nummer weet te verrassen. De totale duur is maar liefst één uur en 36 minuten, toch verveelt het geen enkele minuut. De band, afkomstig uit Detroit, brengt progressieve rock en hard rock die doet terugdenken aan de jaren 70. Ze weten dit echter op een moderne en vernieuwende manier te brengen. Anders konden we evengoed teruggrijpen naar onze favoriete albums van Rush, Deep Purple en Dream Theater, toch?

Dat het repetitiekot van Tiles vlak aan de grens met Franssprekend Canada ligt, valt direct op in opener en titeltrack Pretending 2 Run. Een Franstalige vrouwenstem leidt het album in met een quote van Girolamo Savonarolo. Hierna neemt zanger Paul Rarick het in het Engels over met zanglijnen die doen denken aan die van Bullet For My Valentine. Verder in het album toont hij dat hij vocaal nog meer in z’n mars heeft. Ook in andere nummers, zoals Voir Dire en Meditatio komt de Franse stem nog even piepen.

De eerste zes nummers zijn stevig en het meest verwant aan de progressieve rock. Epische drumritmes en sterke gitaarmelodieën nemen hier de overhand. De bas doet exact wat hij moet doen. Dat ze wel 'een goei pakske' kunnen spelen is nu wel duidelijk. Net wanneer je dan denkt dat je de identiteit van de band kent, komen ze met het verrassende Refugium. Een polyfonische acapella track met goed uitgedachte zanglijnen die het album een extra artistiek kantje geeft. Vergelijk het met Our Prayer van The Beach Boys (‘The Smile Sessions’).

Inheemse instrumenten openen deel twee van het dubbelalbum. In het algemeen wordt in dit deel meer ruimte gelaten voor experimenten. De drums, gitaar en bas durven plaats maken voor synthesizers, natuurgeluiden en enkele onorthodoxe instrumenten. Verder krijgen we nog te maken met twee ‘reprises’ van de titeltrack. Backsliding sluit het album in rust af.

Maken perfecte overgangen tussen nummers, het artistieke gebruik van Frans, polyfone samenzang en diverse soorten instrumenten, klanken en maatsoorten dit album dan zo uniek en speciaal? Neen. Iedereen kan bovenstaande zaken in zijn album steken. Wat Tiles’ plaat zo geniaal maakt is dat ze al deze elementen (en meer) weten te combineren en er een samenhorend conceptalbum van kunnen maken. De tracks verschillen veel van elkaar, maar toch hoor je dat ze allen uit hetzelfde album komen. Dit is iets wat weinig bands succesvol beheersen.

Ik hoop dat als ik binnen een paar jaar ‘Tiles’ intyp op Google, ik eerst op hun website of Wikipedia bots i.p.v. op een hoop lokale tegelwinkels, die bekendheid verdienen ze namelijk.

Enkele nummers uitkiezen is moeilijk omdat het album in z’n geheel het eigenlijke meesterwerk is. Mijn advies? Neem iets vast om je mee bezig te houden (een boek, krant, Facebook, Playstation, (huis)werk…), zet dit album op (niet op shuffle!) en neem de tijd om het helemaal te beluisteren.

Wil je toch eerst een voorsmaakje? Begin dan met Shelter In Place, Pretending To Run en Refugium.

Tracklist:

Cd 1: