Moonsorrow - Jumalten Aika

Rating: 
0
Nog geen stemmen

Artiest: Moonsorrow

Album: Jumalten Aika

Genre: Pagan metal

Label: Century Media Records

Score: 93/100

5 jaar na hun vorige album, namelijk ‘Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa’ vonden de Finnen van Moonsorrow het tijd om terug een nieuw album uit te brengen. Met ‘Jumalten Aika’ brengen ze zo hun zevende langspeler uit. Wie een beetje gekend is met deze pagan metal weet dat Moonsorrow lange nummer niet schuwt. Die lange nummers betekenen daarom geen verveling, zoals sommige bands dat wel kunnen, maar Moonsorrow weet er telkens een mooi geheel van te maken die blijft boeien.

Het eerste nummer, met dezelfde titel als het album, geven ze er onmiddellijk een voorbeeld mee. Na een episch begin geraakt het nummer op gang en weten we hoe laat het is. De typische Moonsorrow-sound komt naar voren en de epische, maar soms duistere riffs draaien je om de oren. Met 12 minuten kunnen ze toch wat afwisseling in het nummer steken, dat doen ze dan ook. Het tempo gaat op en af en de vocalen van zanger Ville Sorvali worden soms bijgestaan door koorzang in de achtergrond, wat het geheel dan terug een stukje epischer maakt.

Het tweede nummer Ruttolehto sis. Päivättömän Päivän Kansa heeft de lengte van de titel mee, het nummertje duurt toch iets meer dan de volle 15 minuten. Dan zijn we lekker een kwartiertje zoet met dit meesterwerk. Na een intro met koorzang beukt het nummer er in. De riff wordt afgebouwd naar een tussenstukje waarna Ville zijn keelgat terug openspert. Het tempo blijft hoog liggen en de vocalen worden terug meermaals afgewisseld tussen Ville en wat koorzang. In dit nummer schreeuwt de frontman terug op zo’n manier dat je denkt dat hij met blote voeten op een pak nagels heeft getrapt, wat ik niet negatief bedoel, want het past weliswaar perfect in het geheel. In een kwartier durend nummer kun je al eens een langere intermezzo steken, het tempo daalt en de spanning wordt opgebouwd om er daarna terug lekker doorheen te beuken. Man, wat een heerlijk nummer is dit, en we zitten nog maar net aan de helft. Enkele minuten lang blijven de basdrums je aan een hoog tempo om de oren vliegen, waarna het tempo nogmaals daalt. De koorzangen komen op de voorgrond, de epische folk-deuntjes worden erbij betrokken en zo komt er een einde aan het verhaal. Dit is op zijn minst gezegd een waar meesterwerk.

Het derde nummer Suden Tunti krijgt een heerlijke riff om mee te beginnen. Dit nummer klinkt wat duisterder dan zijn voorgangers. De gitaarlijnen worden uitgerokken, de vocals klinken meer hysterisch en het tempo ligt laag waardoor er toch een ietwat donkere sfeer gaat ontstaan. Zo’n vrolijk verhaal moet dit toch niet wezen. Het einde wordt dan nog eens bijgestaan door een vrouwelijke stem. Wat het uiteindelijk allemaal betekend zou ik eens moeten gaan opzoeken of iets dergelijks, want mijn Fins is nu ook weer dat niet. Daarna, Mimisbrunn, terug een kwartiertje wegdromen met de Finnen. Een akoestisch stukje heet je welkom om er terug het stevige werk tegen aan te smijten. Het duistere is weliswaar nog aanwezig, maar het is wat minder dan het vorige nummer. Terug een typisch Moonsorrow nummer, namelijk een kleine 16 minuten, verschillende tempo’s, verschillende vocalen, … Alles wat het nodig heeft om een afgewerkt product te zijn. Veel meer kan ik er niet aan toevoegen, behalve het lekkere contrast rond de 7 minuten, namelijk een gezellig folk-deuntje om er dan de zware, snelle black metal-achtige stijl na te krijgen. Hier is het terug moeilijk om het hoofd stil te houden, ook de voeten moet ik bedwingen, want die zouden wel eens de basdrum willen volgen, met alle gevolgen voor mijn onderbuur natuurlijk.

De lange nummers vliegen voorbij zonder dat je het goed en wel beseft en we zijn al aanbeland aan het laatste nummer. Ihmisen Aika (Kumarrus Pimeyteen) dient als heerlijke afsluiter. Je moet nu niet denken dat Moonsorrow de bedoeling had om hun album rustig af te sluiten, want het nummer heeft terug alles wat het moet hebben. Naar het einde toe wordt er wat afscheid genomen met toch heel wat duister geroep en gepraat. Moest je zeggen dat ze communiceren met een of ander kwaadaardig wezen, het zou perfect kunnen. Ville Sorvali weet hoe hij sfeer moet scheppen met enkel zijn stem, want na dat geroep worden de achtergrond geluid stilletjes aan gedempt en komt het besef dat dit heerlijke album ten einde is.

Moonsorrow heeft met hun zevende album terug bewezen waarom ze een van de groten zijn in het milieu. Ze keken niet naar een minuutje meer of minder en het heeft me alleszins geen seconde gaan vervelen. Voor iedereen die van het genre houdt, dit is een verdomde aanrader. En voor wie ze gemist heeft op Durbuy Rock Festival of ergens anders, je krijgt een mooie herkansing op zondag 19 juni op Graspop. Ik raad het je alleszins aan, want er zitten toch wel enkele nummers in waarbij het live moeilijk wordt om het hoofd stil te houden.

Tracklist:

  1. Jumalten Aika
  2. Ruttolehto sis. Päivättömän Päivän Kansa
  3. Suden Tunti
  4. Mimisbrunn
  5. Ihmisen Aika (Kumarrus Pimeyteen)

Meer info over Moonsorrow:

Moonsorrow Jumalten Aika cover

Categorie: