U bent hier

Conrad Keely - Original Machines

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Sunday, 13 March 2016

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Conrad Keely

Album: Original Machines

Genre: Rock

Label: Superball Music

Score: 79/100

Conrad Keely gaat solo, het is eigenlijk zowat de evidentie zelve... Groot was onze verbazing als het genre van zijn eerste solo-worp als rock werd omschreven in de persbio. Hoe kan de frontman van het legendarische …And You Will Know Us By The Trail Of Dead (AYWKUBTTOD) er nu immers in slagen een rockplaat af te leveren? De man staat garant voor complexe harmoniën, breed uitgesponnen klank-erupties waarbij verwijzingen naar de schaal van Richter alleen maar logisch lijken. Niets aan die kerel komt maar in de buurt van het woordje “mainstream”… Is dit rock op zijn Keely’s? Rock met weerhaken? Rock met driedubbele bodems? Wat mogen we verwachten na negen grensverleggende epische albums en een alternatieve no nonsense-houding van zowat 22 jaar? Opvallende vaststelling is het aantal nummers…. 24 stuks. Een epos of eerder een collage sketches?

De plaat opent heel erg mainstream rockend zoals een goedgeluimde Moby het al eens heeft voorgedaan. Warm Insurrection klinkt als The Temper Trap en tijdens In Words of a not so Famous Man horen we voor het eerst de referentie aan het moederschip dat we hierna gemakshalve Trail of Dead zullen noemen. De plaat opent met korte melodisch sterk aangedreven songs die het collagevermoeden nogal ernstig voeden, of wat had u gedacht?

Inside the Cave heeft een interessant spanningsveld met “vroegjarentachtig”-percussie en een aanzwellende apocalyps. Dit is wat we willen horen Conrad! De man gaat in Engines of the Dark zowaar de Kurt Vile-toer op en laat zich dus van zijn singersongwriterigste kant bewonderen. In Your Tide is going Out wordt weer de Trail of Dead-optie gelicht en dit is weer meteen pakken spannender. Opnieuw met rollende gitaar en drums die een spanningsveld opbouwen dat zowel nergens heen lijkt te gaan als eindeloos mag blijven voortduren. Psychedelica! Row Away is een lieftallige Midlake-voltreffer. Sterke melodie, bezwerend en echt wel knap.

Nothing that I meant is nog zo een geslaagde stijloefening die de man ver van zijn stal leidt maar met Pink Floyd altijd een link behoudt. Hier wordt die link op licht geniale manier verweven met heuse flarden Elliott Smith. Het duo The Jungles en All that’s Left is Land toont perfect aan waarom de plaat op geen enkel moment het gevoelsmatig karakter van een sterke plaat oproept. 2 Geweldige vondsten die na elkaar volgen, onmogelijk een grotere tegenstelling kunnen vormen en bovendien extreem afwijken van de songs ervoor en erna. Straf spul, maar het gevoel dat de helft van de songs, in een verder uitgepuurde versie van deze plaat een heuse klassieker hadden kunnen maken overheerst. In haar huidige gedaante waaien de beste gedachten op de cd alweer de hoek om.

En net als we dit denken komt Conrad aandraven met het erg vertrouwd klinkende Hills of K-Town, vintage Trail of Dead dus…. Forbidden Stones is….eh welja, Nine Inch Nails met oosterse kruiden. Bizar maar goed. We zijn dan aan het derde luik van de plaat aanbeland en er lijkt ons nog weinig te zullen boeien. Mooie composities maar te weinig diepgang. Looking for Anchors klinkt op deze wijze welhaast profetisch. De stem van Conrad blijft gelukkig wel overeind en zorgt voor een zachte toets die op de één of andere manier altijd comfortabel aanvoelt en het wintergevoel de kop indrukt.

All Molton is een afgrijselijk nummer (Bryan Adams-kokhalsneigingen) dat op een manier het op zich hoge potentiële niveau van de plaat in de verf zet, maar we gaan hier toch niet met dergelijke fratsen de cd afronden beste Conrad? Spotlight on the Victor verlost ons van deze angstaanval en is een lichtjes briljante sing-along die voortdrijft op een alledaagse maar wondermooie gitaarlijn. Before the Swim sluit op vertrouwde manier rustig af na een bevreemdende vleug Cure ten tijde van Japanese Whispers in Marcel was Here.

Als rabiate fans van het oeuvre van het moederschip Trail of Dead is dit niet wat de verwachtingen inlost, maar zijn we niet iets te streng? De plaat verveelt geen seconde en het is niet omdat ze niet bij aanvang begeestert dat ze niet kan ontbolsteren tot een ster aan het rockfirmament. Lichte bombast in de bewoording, maar dat is nu eenmaal wat Conrad Keely met ons pleegt te doen. Schrap een nummer of 10 en werk de rest wat verder uit en we zitten hier gegarandeerd met top vijf-materiaal in december 2016….. Dus toch maar verder laten garen en sudderen en als de zomer er is kan deze machine wel eens erg origineel uit de hoek komen.

Tracklist: