U bent hier

Graveworm - Ascending Hate

Posted by Avon Moltoy op Wednesday, 9 December 2015

Rating:

Nog geen stemmen

Artiest: Graveworm

Album: Ascending Hate

Genre: Dark metal

Label: ATM

Score: 79/100

Soms kan één misstap je je hele leven achtervolgen en al het andere dat je gepresteerd hebt in de schaduw stellen. Weinigen kunnen zich herinneren wat Bill Clinton als president gedaan heeft maar iedereen herinnert zich wel hoe hij doktertje speelde met een stagiaire, daarbij een sigaar gebruikend bij wijze van alternatieve thermometer. En wat te zeggen van Tom Coninx die op korte tijd bekender geworden is als fervent verdediger van gedwongen abortus dan als voetbalcommentator. En dankzij de wonderen van Youtube, Facebook, Instagram en dergelijke zijn ook wij simpele stervelingen er niet langer gerust op dat onze meest gênante momenten in het verborgene blijven. Voor je het weet staan er foto’s online waarop twee dronken mannen enthousiast aan je tepels staan te likken op de weide van Graspop, bij wijze van geheel fictief voorbeeld.

Het Italiaanse Graveworm heeft in zijn geschiedenis éénmaal zo’n uitschuiver gemaakt die van mij het uiterste vergt om ze sindsdien nog serieus te nemen. Ik doel hier op hun cover van de REM-klassieker Losing My Religion op het album ‘Engraved In Black’ (2003). Het zou een leugen zijn te beweren dat ik REM een leuke band vind maar dit verdient niemand. De versie is zo van de pot gerukt dat je welhaast moet denken dat het een smakeloze grap is maar gezien de traditie van Graveworm om covers op hun albums te plaatsen is het blijkbaar toch een bewuste en –godbetert- serieuze keuze geweest. Het klinkt alsof men in een bestelwagen een kat aan het castreren is met een aansteker en nagelschaartje.

Doch gedane zaken nemen geen keer en terwijl het ene deel van mijn brein (troetelnaam ‘Stalin’) op de achtergrond iets foetert over muzikale verkrachting en publieke executies, spant het andere deel (codenaam ‘Lennon’) zich in om de Italianen het voordeel van de twijfel te geven. En verhip, ‘Ascending Hate’ blijkt een bijzonder genietbaar, ja zelfs aangenaam album te zijn. De black metal roots zijn grotendeels verlaten maar in de plaats daarvan krijg je een muzikaal gerecht voorgeschoteld van melodieuze death metal, gothic met links en rechts een uitstapje naar thrash en metalcore.

‘Ascending Hate’ is vooral een heel consistent werkstuk geworden met weinig uitschieters maar vooral een heel constante kwaliteit die zich net onder de toppers uit het genre beweegt. Maar belangrijker nog; er staat werkelijk geen enkele stinker op de plaat. Al moeten we in alle eerlijkheid bekennen dat op onze versie de interpretatie van het Bon Jovi nummer Runaway ontbreekt dus wie weet missen we een nieuw dieptepunt in metalen covers.

Doch laten we vooral uitgaan van wat we wel weten. De gedragen intro leidt opener The Death Heritage mooi in en vanaf dan zijn we vertrokken voor een aangename rit die vooral liefhebbers van het ter ziele gegane Agathodaimon bijzonder zal bevallen. Maar Graveworm heeft niet alleen met één oog op het verleden dit album bij elkaar gepend want de promiscue pastaliefhebbers weten ook verduiveld goed hoe ze de link moeten leggen met wat jeugdige metalheads tegenwoordig consumeren. Zo liggen in Liars To The Lions de invloeden van In Flames er vingerdik op en horen we de echo van Amon Amarth in Son Of Lies. Persoonlijke favoriet is het met stemmig pianospel gelardeerde Rise Again dat me dan weer aan de heftigere passages van Haggard doet denken.

Al bij al een bijzonder verdienstelijke plaat van een band die zich steeds net onder het oppervlak heeft wist te houden. Misschien toch een kleine waarschuwing; door de veelheid aan invloeden van andere bands creëert men weliswaar een groot gevoel van herkenbaarheid maar dreigt men wel enigszins in te boeten aan identiteit. Bovendien zou het album nog straffer kunnen geweest zijn wanneer men een tweetal songs had geschrapt want naar het einde toe heb je het als luisteraar wel gehad.

Bij deze vergeef ik Graveworm dan ook hun brutale verkrachting van iconische popsongs, tenzij men zich wil wagen aan het brutaliseren van de popartiesten zelf. In dat geval nomineer ik alvast Justin Bieber, het voltallige One Direction en Pharell Williams. Want hoezeer men een song ook mismeestert middels een cover, niets kan qua esthetische belediging tippen aan het sardonische Happy.

Tracklist: