U bent hier

Review Rage - Seasons of the Black

Posted by Boswachter Johannes op Monday, 31 July 2017

Rating:

Uw beoordeling: 9

Artiest: Rage

Album: Seasons of the Black

Genre: Heavy Metal

Label: Nuclear Blast

Wat is dat toch met die Teutoonse thrashers? Bands als Rage, Accept, Destruction en Tankard bestaan alleen niet allemaal al dertig jaar of langer, ze houden er ook allemaal een zeer hoog werkritme op na en leveren, hier en daar een uitzondering te na gelaten, steevast kwaliteitsvol werk af. Het zou misschien wel kunnen zijn vanwege het feit dat de meesten onder hen nog steeds niet voltijds van de muziek kunnen leven er dus ook nog een ‘echte’ job naast hebben om het gezin te onderhouden en de rekeningen te betalen. Daardoor moet je natuurlijk een extreem grote liefde voor de muziek hebben, anders hou je die combinatie niet vol en ten tweede, deze heren kunnen zich financieel gezien geen verslavingen en rehabs en eindeloze greatest hits tournees permitteren. Neem nu Rage, onze vriendjes van vandaag, de band rond spilfiguur Peter “Peavy” Wagner (zang/basgitaar). Opgericht in het Heilige Thrashjaar 1986 (en dan rekenen we de jaren voorheen toen ze zichzelf Avenger noemden niet mee) en met Seasons Of The Black ondertussen al aan hun 23^e(!!!) studio album toe. Reken maar eens uit hoe lang de heren van Metallica nog moeten doorgaan om ooit aan dat aantal te geraken.

Seasons Of The Black heet deze worp dus en het is waarlijk een prachtig juweeltje geworden. Met de komst van de nieuwe leden Marcos Rodriguez op gitaar en Vassilios “Lucky” Maniatopoulos heeft de band een meer dan creatieve x-ste adem gevonden. Deze bezetting van Rage is puur dynamiet gewoon.

Opener is het titelnummer zelve en een regelrecht bommetje. Super thrash, snel, snedig en enorm melodieus. En wat is dat met die geniale akkoordenwisselingen in het midden? Zalig gewoon. Ook Serpents In Disguise dreigt je middenrif(f) te verscheuren als je niet oppast. Hier kan je gewoon niet op blijven stilstaan! Blackened Karma klinkt iets lomer met die zwaardere riff maar blijft melodisch overeind staan. Op Time Will Tell forceert Peavy mijns insziens zijn stem toch net iets te veel, hoewel het voor de rest wel een sterk nummer is. Septic Bite snauwt zich inderdaad een weg in je gehoor met z’n hakkende riff en dreigende vocals. Op Walk Among The Dead klinkt het dan precies alsof Rage de power metal kant dreigt uit te gaan. Geen slecht nummer maar dit past niet echt bij deze band.

De tracks acht tot en met elf vormen samen één geheel, een soort van mini rock-opera met de overkoepelende titel The Tragedy Of Man. Gaia begint met natuurgeluiden en een akoestische gitaar en Peavy zingt een beetje in Irisch Folk Ballad stijl. Het duurt echter maar een minuutje, waarna met gierende gitaren Justify wordt ingezet en daarmee ook de toon voor een episch, krachtig muziekstuk met een verhalende weerklank. Om bij het einde van Farewell met diezelfde akoestische gitaar te eindigen.

Ik zou hier gewichtig kunnen doen en de grote kenner uithangen die al het werk van Rage kent. Dan zou ik echter liegen en dat mag niet van mijn mama. Echte die hards zullen mij dus misschien om de oren kunnen slagen met releases uit het verleden van Rage die tien keer beter zouden kunnen zijn dan dit album. Van het zestal albums dat ik van deze band ken vind ik dit toch één van de beste!

Tracklist: