Review Graspop Metal Meeting 2019 dag 2: vrijdag 21 juni - Vreemde headliners maar knallend afscheid van Slayer

Datum: 
vrijdag, 21 juni, 2019

De 24e editie van Graspop Metal Meeting, de tweede keer op een rij volledig uitverkocht. Het beloofde druk vertoeven op de Desselse weide. Met Within Temptation en Slayer op vrijdag, Lamb of God en Slipknot op zaterdag en Sabaton en Kiss op zondag werd enerzijds gekozen voor oude waarden, anderzijds een gewaagde keuze genomen voor (co-)headliners. Voor twee van hen was het overigens een afscheid, een laatste passage op Graspop Metal Meeting. Slayer is een van hen, die op deze tweede festivaldag afsloten.

Op vrijdag sloten Within Temptation en Slayer elk een main stage af. Velen waren geschrokken van Nederland's grootste symfonische metalband als gekozen headliner, terwijl het helemaal geen verrassing was dat het afscheid van Slayer de Graspop-geschiedenisboeken zou ingaan. Lang niet zo erg als vorig jaar maar toch met enig aanschuiven rond de middag aan de main entrance en vooral ook aan de parkings rukten de Graspop-troepen de weide op.

Like A Storm - Main Stage 1

Like A Storm opende op de Main Stage 1 en die zagen we nog van ver even aan het werk. Geen grote getallen aanwezig daar aan de main voor deze band uit Nieuw Zeeland, die al voor de derde keer op Graspop speelt. Ze incorporeren lokale instrumenten als didgeridoo in hun muziek, wat een leuk en apart effect oplevert. Maar tot zover, we begaven ons naar de Marquee.

Wiegedood - Marquee

Daar opende Wiegedood de metalen debatten. Een naam die steeds meer de ronde doet tegenwoordig. Niet verwonderlijk als je weet dat de leden ook in bands als Amenra en Oathbreaker spelen. Doomy black metal brengen de heren van eigen bodem, soms rustig, dan weer loeihard, ze wonden er dan ook geen doekjes om. Vaak gehuld in een rookwolk gaven ze het beste van zichzelf met songs als Cataract, Prowl en Onder Gaan. De Doden Hebben Het Goed (referentie naar hun drie EP’s met deze titel), zeker als ze in het hiernamaals bereikt worden met de muziek van Wiegedood.

Death Angel - Main Stage 2

Ondertussen speelde ook Death Angel op de Main Stage 2, het was een keuze maken zoals dat nog vaker dit weekend diende te gebeuren. Death Angel is altijd goed, eender waar en wanneer dus daar wisten we wat we konden verwachten. De band onder leiding van zanger Mark Oseguada stelt zo goed als nooit teleur en aan wat we aanschouwden daar aan de Main Stage 2 was het opgekomen publiek van exact dezelfde mening als ons. We spoeden ons echter naar de Metal Dome om daar een uniek optreden mee te maken.

The Hu - Metal Dome

De Mongoolse band The Hu mocht de Metal Dome openen, die al met deze allereerste band volgepakt stond tot buiten! Zouden de heren zelf ooit gedacht hebben zo’n succes te oogsten hier op Graspop? De sfeer in de tent was fenomenaal, onder luid “hu hu hu” geroep vanuit het publiek kwam de band op. Aanstekelijke songs als Yuve Yuve Yu, Shoog Shoog en Wolf Totem lieten iedereen meezingen, op en neer springen, crowdsurfen of dansen, terwijl de band er duchtig op los speelde en hun typisch ‘mongolian throat singing’ uit hun strot weerklonk. Welk nummer ze ook speelden, telkens galmde dat “hu hu hu” doorheen de tent tijdens elke overgang. Dit tot groot jolijt van de band, de lead-zanger speelde er spontaan op in en deed volop mee. Dat ze slechts gebrekkig Engels spraken, maakte hen alleen maar sympathieker. Daar stonden ze dan, met hun oriëntaalse instrumenten en vachten, de Metal Dome te veroveren zonder daar veel moeite voor te doen. Fenomenaal, dit optreden. Door het fabuleuze optreden van The Hu moesten we wel Eisbrecher op de Main Stage 1 missen, heel jammer want zij bewezen een van de revelaties te zijn vorig jaar, toen ze de Main Stage openden en een heel leuke show gaven. We veronderstellen dat ze dit jaar dat gewoon opnieuw deden.

Hierna was het plan om ofwel de metalcore van To The Rats And Wolves te aanschouwen ofwel het brute geweld van Hatebreed. Een interview verhinderde ons dit mee te maken.

Glenn Hughes performs Classic Deep Purple Live - Main Stage 1

Ouwe rockerstijd op de Main Stage 1. Glenn Hughes hebben we leren kennen via de platencollectie van onze pa. De verhalen over het liederlijke rock ‘n’ roll leven dat de heer Hughes heeft geleid, zijn legendarisch en dan kennen we waarschijnlijk de helft nog niet. Maar de man is nog steeds alive en enorm kicking. De backdrop toonde ons een foto van een nog zeer jonge Glenn. Dit jaar zal de man 67 kaarsjes op zijn verjaardagstaart vinden maar hij is nog steeds enorm goed bij stem. Hughes maakte destijds deel uit van de Mark III en Mark IV tijdperken van Deep Purple en het waren nummers uit die periode waarmee hij momenteel aan het rondtouren is. Hij en zijn muzikale kompanen trapten af met het stomende Stormbringer. Het probleem wanneer muzikanten optreden met nummers van hun (vaak) legendarische vroegere band, is dat de andere partijen ook gespeeld moeten worden natuurlijk. De gitarist deed een uitstekende job met de riffs en solo's van Ritchie Blackmore. De toetsenist zette echter maar een magere versie van Jon Lord neer en hoewel de drummer volgens mij een prima mepper is, miste zijn stijl de sappigheid en dat op-het-randje-van-waanzin-balancerende van Ian Pace. De setlist vervolgde met Might Just Take Your Life en Sail Away. En je merkte dan ook dat dit een soort van jukebox was waarbij veel mensen ontdekten dat ze al die nummers toch wel (her)kennen. Glenn sprak ons even heel kort toe waarbij hij liet weten dat zijn speeltijd kort is en hij daarom dus zo weinig mogelijk tijd wou verliezen met geleuter en ons zoveel mogelijk muziek wou laten horen: “You know I like to sing, don’t you?”. Hij ging verder met het slepende bluesnummer Mistreated. Gevolgd door die klassieker der klassiekers Smoke on the Water in een medley met Georgia, net zoals ze dat in zijn Deep Purple dagen ook deden. Als je van een geniaal nummer dat zelfs na dertig jaar stevig kont blijft schoppen wilt spreken, Burn is er zo één. En Highway Star ook. Tijdens dit afsluitende nummer gaf hij zelfs zijn basgitaar uit handen. Hij krijgt en nog altijd met gemak die kraakheldere screams uitgenepen en bevestigt hierbij dat die oude rakkers het nog altijd kunnen.

Bleed From Within - Jupiler Stage

Van een heel andere orde was het optreden van Bleed From Within. De sympathieke Schotten speelden op de Jupiler stage, perfect voor de metalcore die ze aan de man brengen. Als we van een comeback spreken, dan is Bleed From Within daar een goed voorbeeld van. In 2011 stonden ze voor het eerst op Graspop, toen meer deathcore gefocust. Sindsdien werd het stil rond de band maar met de vorig jaar uitgebrachte plaat Era brachten ze de metalcore naar een hoger niveau en het resultaat mag er wezen, de band brengt de ene na de andere ijzersterke show. Ook hier op Graspop, de set opende sterk met Afterlife, een binnenkopper van formaat. Al bij het derde nummer blikte zanger Scott Kennedy terug op de eerste keer dat de band hier stond. Toen was er een hele grote wall of death, zo herinnerde hij zich... Zo gezegd zo gedaan, ook deze keer gingen de fans gewillig mee. Om maar aan te tonen dat het er hard aan toe ging.

Candlemass - Marquee

Ondergetekende zal wel nooit snappen waarom een legendarische doomband als Candlemass tevreden moet zijn met een relatief lage plaats op de affiche. Zeker wanneer later op de avond The Eagles Of Death Metal en Stone Temple Pilots nog ten dans mogen spelen. Twee bands waar verschillende mensen een uitgesproken mening over heb maar noch het massaal aanwezige publiek bij beide bands noch de lezer heeft daar waarschijnlijk een boodschap aan. Eigenlijk hebben de liefhebbers van Candlemass vandaag maar één vraag: ‘kan hij het’? En met ‘hij’ bedoelen ze dan zanger Johan Längqvist die in een ver en duister verleden deel uitmaakte van de vroegste incarnatie van de band. Zijn opvolgers aan de microfoon (en zeker de semi-legendarische Messiah) hadden een veel groter vocaal bereik dus het was afwachten hoe de man het er van af zou brengen. Meer dan behoorlijk zo blijkt, Längqvist is ervaren en slim genoeg om zich met zijn natuurlijke bariton niet te wagen aan de toonhoogtes van zijn opvolgers en voorgangers maar dit stoort geen moment. Integendeel, de man is bijzonder goed bij stem en zijn timbre past wondermooi bij de epische doom die zijn kompanen ten toon spreiden. Een nummer als Mirror Mirror klinkt daardoor zowel vertrouwd als verfrissend nieuw. Candlemass verveelt geen moment en de ervaren rotten zijn nauwelijks op een foutje te betrappen. Enige punt van kritiek is misschien dat het optreden wat bezieling miste maar de gigantische Marquee leende zich natuurlijk minder tot sfeerschepping dan de intimiteit van een zaalshow. Desalniettemin een meer dan geslaagde doortocht met het onvermijdelijke maar immer prachtige Solitude als verwacht orgelpunt.

Testament - Main Stage 2

Op de Main Stage 2 gingen we verder thrashen. En dat met twee legendarische Amerikaanse thrash metalbands. De eerste was Testament, de oer-Bay Area band rond zanger Chuck Billy en gitarist Eric Peterson. De andere gitarist Alex Skolnic was ook een van de originele leden maar hield het in de jaren negentig voor bekeken en kwam er pas in 2005 terug bij. Ook allemaal al vergevorderde vijftigers ondertussen maar het Heilige Vuur brandt nog hevig bij de heren. Chuck Billy ziet er opgeblazener dan ooit uit en het lijkt wel alsof hij elke noot er krampachtig moet uitduwen maar hij doet het toch maar vijftig minuten lang. Testament opende met twee nummers uit hun meest recente album Brotherhood of the Snake, uit 2016 ook alweer ondertussen. Het titelnummer en The Pale King. Daarna werd er een mooie verzameling songs uit het rijke muzikale verleden van de band gespeeld waarbij de meeste niet verrassend uit de klassieker The New Order (1988) kwamen. En het was niet enkel de zon die de temperatuur tot recordhoogte opjoeg daar aan de Main Stage 2. Practice What You Preach speelden de heren en dat is exact wat zij en wij deden hier op Graspop. Het Testament rolde en donderde over de weide. Voor het podium kookte en kolkte de massa dat het een lieve lust was en dat werd enkel maar erger tijdens Into the Pit. Eigenlijk verdient een legende als Testament een hogere plaats op de affiche maar dan wel in de Marquee of zo. Noch de heren, noch wij lieten het echter aan ons hart komen en gaven het volle pond.

Combichrist - Metal Dome

Het was een zware keuze op deze moment van de dag voor alle fans van het hardere werk. Wie zich naar de metal dome begaf, kon daar een portie industrial metal ondergaan. Feitelijk heet het aggrotech wat Combichrist brengt, een mix tussen metal en EBM (Electro Body Music). Ten zeerste apart, maar zo aanstekelijk. Mooie aankleding hier trouwens, de spelende bands konden op de grote in stukken opgedeelde videoschermen hun eigen beelden weergeven. Bij Combichrist was dat een bewegend fluogekleurd zeemonster met tentakels, de cover van het nieuwe album One Fire. Opnieuw stond de metal dome nokvol, en in lichterlaaie. Let’s dance, riep vocalist Andy LaPlegua, waarop de planken vloer van de dome haast uit z’n voegen trilde. Stilstaan was bij dit optreden gewoonweg geen optie, je bonsde automatisch mee op en neer. Voor de gamers onder ons klonken er ook bekende tunes, het opzwepende Devil May Cry nummer Never Surrender bijvoorbeeld. Een van de vele nummers waar publieksinteractie aan te pas kwam. “Never” schreeuwde Andy, “Surrender” dan het publiek, dat veel reactie opleverde gevolgd door daverend applaus. Ook Follow the Trail of Blood bracht een heus meezingmoment met zich mee, alsook What the Fuck is wrong with you. De hele tijd zweepte niet alleen Andy maar ook de nieuwe drummers Dane White en Will Spodnick het publiek op, je zou zowaar voormalig drummer Joe Letz vergeten, en die was al zo gek en energiek. Laatstgenoemden stonden met ontbloot bovenlijf geen minuut stil achter hun twee drumkits. Ook Maggots at the Party kon niet ontbreken en One Fire dat gemixt werd met Black Sabbath’s Paranoid intro. Het tweede metal dome optreden dat een gigantisch succes was.

Architects - Main Stage 1

Het was ferm wat kiezen zoals al vermeld, want ondertussen speelde Architects op de Main Stage 1. Ook deze band weet hoe ze een publiek moet bespelen, maar zoals we dat al eerder ervaren hebben, is Architects voor een groot terrein gedurende klaarlichte dag niet wat het moet zijn. Terwijl we ze grandioos vinden bij een zaalshow, lijkt hun muziek niet over te komen of ons te raken althans in openlucht. Ook deze keer was het van hetzelfde laken een broek. Kippenvelmomenten bij songs als Holy Hell, Royal Beggars, A Match Made In Heaven, Hereafter, Doomsday en Gone with the Wind vervlogen weg met de wind (pun intended) en een teveel aan drumbas veroorzaakte dat de rest van de muziek soms gewoon weg leek te vallen. Het was niet al kommer en kwel, want je zag wel degelijk dat de band z’n uitstekende best deed. Maar helaas, het kan niet altijd jackpot zijn. Wat was trouwens de bedoeling van zanger Sam Carter die daar stond in zijn maatpak en wit hemd? Een beetje een vreemde outfit gezien dit festival en vooral hun muziek. Een klein detail natuurlijk, maar we snappen het niet.

Cult Of Luna - Marquee

De Marquee is niet de ideale plek om de bezwerende postmetal van het Zweedse Cult Of Luna te ondergaan. De duistere en traagzame klanken vloeken nu eenmaal met het zomerzonnetje dat binnenknalt en met de occasionele olijke uitroepen van festivalgangers in feeststemming die passeren. De band opende met de nieuwe single The Silent Man, een tien minuten durend epos dat de perfecte samenvatting is van de hele muzikale evolutie die de groep doormaakte, van slepende doom naar repetitieve en bezwerende postmetal in de traditie van Neurosis en ons eigen Amenra. De aandachtige luisteraar hoort hier en daar zelfs een experimenteel stukje voorbij komen dat doet denken aan bijvoorbeeld Radiohead. Cult Of Luna maakt muziek die een pak minder toegankelijk is dan de doorsnee thrash metalband en wanneer je niet ‘in’ de muziek geraakt kunnen we ons voorstellen dat de verveling op den duur kan toeslaan. Geen evidente band dus voor een groot festival zoals Graspop en wellicht was dit optreden wat later op de avond beter tot zijn recht gekomen in de meer intieme sfeer van de Metal Dome. De aanwezigen lieten het zich echter niet aan hun hart komen en genoten traag meeknikkend van wat wellicht de kortste setlist van heel GMM was. Persoonlijk hoogtepunt is een doorleefde uitvoering van Ghost Trail. Cult Of Luna zette vandaag een zeer sterke prestatie neer op een bijzonder ongelukkige locatie.

Anthrax - Main Stage 2

Na de aanstellerij van Architects op de Main Stage 1 was het op de Main Stage 2 tijd voor legendarische thrash metalband nummer twee, Anthrax! Hoeven deze architecten van de thrash metal nog een introductie? Onder het alom gekende geloei van de sirene en Cowboys From Hell intro kwam de band op. Geen tijd om eerst even diep in te ademen, Caught In A Mosh kon immers tellen als opener. Zanger Joey Belladonna had precies nog een middagdutje onder zijn zonnebank gedaan. Ze gingen vervolgens verder met de Joe Jackson cover Got The Time. Joey is zo’n enorme klassebak van een front- en showman dat hij zelfs nog oogcontact zou kunnen maken met iemand die nog in zijn tent ligt te slapen op de boneyard camping. En als hij het zegt, wat brullen we dan allemaal mee? Inderdaad, I Am the Law! De band sloeg het meest recente album For All Kings (2016) volledig over en focuste de setlist gewoontegetrouw op hun meesterwerk Among The Living (1987). In The End (met het gekende klokkengelui) uit Worship Music (2011) was het meest recente nummer dat we vandaag geserveerd kregen. Ach, detailkritiek, want brulden we niet met z’n allen mee hoe Antisocial we wel niet zijn? De band besloot met Indians, inclusief het ‘spontane’ stilleggen van de boel door Sott Ian omdat we zogezegd niet alles gaven tijdens de zogenaamde wardance. We hebben al enthousiastere en meer bevlogen optredens van Anthrax mogen meemaken maar als pre-soiree was dit best aangenaam.

Lynyrd Skynyrd - Main Stage 1

Veel had Lynyrd Skynyrd niet nodig om met hun afscheidsshow de Stenehei om te toveren naar the deep South van The Us of A. Het zonnetje scheen en boven de PA had iemand een Confederate vlag opgehangen. Toch kon het optreden niet iedereen bekoren. Misschien had hun plaatsing tussen Anthrax en Amon Amarth daar wel iets mee te maken. Toch genoten we met een fris pintje in de hand van dit optreden. Dit kwam vooral door de resem hits en zowat de grootste meezinger van heel het weekend. Maar niet iedereen was van in het begin mee. Dit omdat de band niet meteen met een grote hit begon. Workin' for MCA is aardig, maar niet meteen een nummer waar iedereen wild van wordt. Het zou uiteindelijk dan ook een negental nummers duren tot er rondom ons gedanst werd. De band was anders wel aardig op dreef. Het enige originele bandlid, gitarist Gary Rossington, stond met een brede grijns te spelen. Was het omdat hij uitkeek naar zijn pensioen, of om het dansende publiek te zien, geen idee. Zanger Johnny Van Zant had er anders ook wel zin in, als was ik stiekem aan het wachten tot een politiek (in)correct statement. Ook werd zijn confederate-pride maar herleid tot een kleine sjaal aan zijn microfoon. Net of hij wist dat hij er in Europa op weinig bijval op kon rekenen. Zelfs tijdens de bisronde werd deze sjaal vervangen tot een simpele stars en stripes. Daarnaast was hij wel bijna perfect aan het zingen. We konden hem amper op een fout betrappen. Pas tegen het einde kwam het moment waar iedereen op had gewacht. Heel de wei scandeerde Sweet Home Alabama mee met de band. Ook werden er veel gsm's de lucht in gestoken, alsof de jeugd even de mama moest opbellen om deze klassieker te delen. Ook afsluiter Free Bird kon op veel bijval rekenen. Dit werd dan ook een mooi eerbetoon aan alle mensen die ooit in de band hebben gezeten, met een mooi plaatsje voor de overledenen. Al bij al een heerlijk intermezzo tussen al het geweld dat die avond nog ging komen.

Children Of Bodom - Marquee

Het laatste album, Hexed, zit nog vers in het geheugen en we waren dan ook benieuwd hoeveel we hiervan te horen zouden krijgen op Graspop. Ondertussen is het al de 7e keer dat Alexi en zijn kompanen hun kunnen laat zien op de weide van Graspop. Het was dan ook spijtig dat Children Of Bodom maar 50 minuten de tijd kreeg om ons te overtuigen. Al vanaf de begin noten van Are You Dead Yet was het publiek al volledig aan het meebrullen. Hierna werden we omver geblazen door Under Grass And Clover. Verder kregen we van datzelfde album ook Platitudes And Barren Words en This Road naar ons hoofd geslingerd. Geweldige live nummers waar de fans duidelijk van genoten. De tent ontplofte volledig toen we Angels Don’t Kill en Hate Me te horen kregen. Dit bewees dat de oudere nummers nog steeds meer leven onder de metalheads en dat de nieuwe nummers niet de eer krijgen die ze verdienen. Als we eerlijk zijn, Hexed is een zeer sterk album, misschien wel een van de betere van de laatste tien jaar. De tijd vloog voorbij en Alexi kondigde aan dat het al tijd was om de set af te sluiten en dat we nog één nummer te horen kregen. If you want Peace…Prepare For War zorgde er voor dat we nog een laatste keer de vuisten de lucht in smeten en uit volle borst meebrulden. De vocalen waren strak, de gitaarsolo’s verschroeiend en de duetjes tussen Alexi en Janne waren weer zalig om naar te luisteren. De cliché bindteksten van Alexi kunnen wel wat werk gebruiken maar na een geweldig optreden vergeven we het hem!

Fever 333 - Jupiler Stage

Het was wederom kiezen want gelijktijdig met de Finnen van Children Of Bodom speelde het gekke Fever 333. Gek, want zo werden ze ons omschreven. De Amerikanen (een wondere combinatie van blank en zwart) hebben slechts één album uit en stonden nu al zo hoog geprogrammeerd, het is een rare wereld soms. Maar aan show ontbrak het niet: Fever 333 was een bommetje. Zanger Jason Butler sprak tijdens de nummers veel over vrouwenrechten, de zwarte medemens enz. Het werd allemaal als zoete koek onthaald. Hun mix van hardrock, rap en metal liet de Jupiler stage ontploffen. Hyperactief liepen zanger en gitarist het podium op en af. Flesjes, blikjes en zelfs zonnebrillen vlogen van het podium in het publiek. Ze deden even Slipknot na door het publiek te laten neerzitten en  rechtspringen. Daarna volgde nog een drie-drummers-solo en ging de zanger in het publiek crowdsurfen, terwijl de drummer van de boxen sprong met cimbaal. Ook kwam het drumstel al rollend steeds dichter bij podium terwijl de gitarist er rond speelde. Crazy guys, en dat was nog niet het toppunt, want dat was hoe de zanger op het hele einde van het laatste nummer zich door het publiek begaf en helemaal achteraan de Jupiler kroeg beklom en vanop de eerste verdieping daar afscheid nam van het publiek. Compleet geschift!

Amon Amarth - Main Stage 2

De pre-headliner op de Main Stage 2 vandaag waren de Zweedse vikingen van Amon Amarth. Deze band geniet bij ons, Galliërs, toch van flink wat populariteit. Live stellen ze dan ook nooit teleur. In de goudgele stralen van de ondergaande zon betraden ze het podium. Wij waren zeer benieuwd welke podiumatributen ze nu weer meegebracht zouden hebben. Op dat vlak stellen ze immers ook nooit teleur. De decorstukken zijn er meestal op een heerlijke manier zo gigantisch over… Opener The Pursuit of Vikings was een ouwertje dat zijn diensten flink bewees. De drumriser was een gigantische viking helm. Na het tweede nummer, Deceiver of the Gods, deed zanger Johan Hegg een bescheiden doch best geslaagde poging om ons in het Nederlands toe te spreken. Algauw ging hij echter weer over op het Engels. “Are you ready to feast like Vikings tonight?”, vroeg hij ons. De vraag stellen is ze beantwoorden. Hoor maar hoe iedereen meebrulde met The First Kill. Tijdens The Way of Vikings kwamen er plots een stel heuse vikingkrijgers het podium opgestormd om een robbertje te gaan schijnvechten.

Het nieuwe album, Berserker, is nog maar pas uit en waarschijnlijk nog niet echt heel bekend bij de fans en dus werden er ook een aantal nieuwe nummers op ons los gelaten. Crack The Sky was het eerste en later volgden nog Shield Wall en Raven’s Flight. Waarna het blik Amon Amarth klassiekers werd opengetrokken. Eerst werd het even volledig stil en donker op het podium waarna de grote runentekens vuur vatten voor Guardians of Asgaard. Johan nodigde ons allen uit voor een heildronk ter ere van de vikings. Uiteraard was ’s mans hoorn niet van een gewoon formaat maar wel ééntje van een goeie meter groot. De drinkhoorns en devil horns werden massaal geheven tijdens Raise Your Horns natuurlijk. Het feestje kende een knetterend einde met het razende Twilight of the Thunder God, inclusief de volledig over-the-top Thor’s hamer en het gigantische, bewegende zeemonster. De volgende keer dat Amon Amarth op Graspop zal passeren (en dat mag wat ons betreft volgend jaar al zijn) headlinen ze. Dat hopen wij ten zeerste althans!

Eagles Of Death Metal - Marquee

We pikten ook een stuk Eagles of Death Metal mee. Een ongewone band hier op Graspop ondanks de naam, met de softe rock die ze spelen. Het is echter iets dat we nog zouden tegenkomen deze editie en een trend die zich lijkt door te zetten. Steviger werk durft al eens op Rock Werchter geprogrammeerd worden en Graspop Metal Meeting krijgt ‘Werchter bands’ in de plaats. Met de intro Born on the Bayou kwam de band mettertijd het podium op, om met I Only Want You zelf van start te gaan. Maar wat gebeurt er als je een goeie rockband op Graspop zet in plaats van Werchter? Verschillende uiteenlopende zaken zo bleek. Ten eerste: echte sfeer onder muziekliefhebbers! Waar op Werchter soms de helft van het publiek er maar wat bijhangt, komt iedereen in de Graspop Marquee effectief kijken en luisteren naar de optredende band. Maar ten tweede: niet iedereen lijkt ermee opgetogen. Er werd een biertje naar het podium gegooid dat bijna op bassiste Jennie Vee viel. Het nummer dat net ingezet werd stopte spontaan, Vee werd kwaad en wou figuurlijk de gitaar aan de man geven als hij het beter zou kunnen. De man werd herkend door haar in het publiek en ze vroeg hem naar voor te komen. Dat deed de onrespectvolle man alsof het een prestatie was en de security verwijderde hem, met geduw en boe-geroep van het publiek. Vee bedankte het publiek waarop Whorehoppin (Shit, Goddamn) opnieuw werd ingezet. “Shit goddamn, I’m a man” galmde het dolletjes door de Marquee. Met nog een laatste bedankje erna door zanger Jesse Hughes werd dit akkefietje afgesloten, “thanks for having her back!”. Hughes sprak bijna tijdens elk nummer het publiek aan en muzikaal klonk alles goed. Best wel een geslaagde passage van de rockende Eagles, al moest je er voor zijn. Wie weet, misschien een volgende keer Queens Of The Stone Age, Nine Inch Nails, Foo Fighters of Tool op Graspop?

Discharge - Jupiler Stage

In een rechtvaardige wereld verdienden verpleegsters €5000 per maand, hadden de vrouwen van overtuigde racisten een affaire met groot geschapen Afrikanen en zou Discharge optreden voor een afgeladen Marquee. Doch het leven is niet eerlijk en dus moet de legendarische band het stellen met een halfvol plein aan de Jupiler Stage. Discharge mogen terecht aangeduid worden als de schuldigen voor wat later zou uitgroeien tot de grindcore. De crustpunk met thrash invloeden zou een golf aan bands inspireren maar zelf zijn ze nooit meer dan het clubcircuit ontgroeid. Zonder Discharge geen Napalm Death, geen Carcass en geen Bolt Thrower. Dit gebrek aan echte erkenning zou velen gefrustreerd de gitaar aan de wilgen doen hangen hebben maar Discharge knalde er op los als was de punkgolf pas begonnen en de geur van anarchie nog vers in de lucht hing. Met een gedrevenheid, passie en snelheid waar veel jonge honden nog een lesje van kunnen leren scheurden ze door hun imposante repertoire. Oude en iets mindere oude punks stuiterden tegen elkaar onder een loden zon, een brede glimlach op elk gezicht. De obligate maar bondige politieke en maatschappelijke statements tussendoor stoorden geen moment omdat je voelde dat deze gasten het ondanks de vele jaren op de teller nog steeds menen. Dat men daarbij vaak de typisch Britse tongue-in-cheek aanpak hanteerde, hielp natuurlijk ook. De band verbrak dit festivalweekend ongetwijfeld het record van meest aantal gespeelde songs op zo kort mogelijke tijd. Frontman Tezz mag dan al stilaan tegen de pensioengerechtigde leeftijd aanschurken, met zijn conditie en overtuiging is nog niets mis. De man greep iedereen bij de keel en dirigeerde zijn troepen door een vlammende set waarin het overbekende Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing al vroeg de revue passeerde. Maar ook Fight Back, Never Again, Protest & Survive, State Violence State Control en de mea culpa song You Take Part In Creating The System mochten rekenen op een enthousiast onthaal door het kleine maar fanatieke publiek. Respect!

Within Temptation - Main Stage 1

Lees het verslag van headliner Within Temptation hier.

Mysticum - Metal Dome

Het is met een klein hartje dat we ook afzakken naar de Metal Dome. Toen in 1996 ‘In The Streams Of Inferno’ uitkwam, week die kille industrial black metal radicaal af van wat toen de norm was qua Norwegian black metal. Wat Mysticum bracht was nieuw, opwindend en klonk aantrekkelijk gevaarlijk. Het was dan ook maar de vraag of men er in zou slagen om dit live te vertalen want de kans op een onontwarbare brij is bij dit soort infernale razernij verre van onbestaande. Maar wat volgde was een verbijsterende belevenis, een mentale en fysieke uitputtingsslag. Er zijn nauwelijks woorden voor om te beschrijven wat de Metal Dome gedurende dit uurtje moest doormaken. Kwaadaardig en angstaanjagend zijn mogelijk termen die een zwakke poging zijn om dit optreden te definiëren maar komen eigenlijk niet eens in de buurt van de gevoelens die werden opgewekt. Aan u om te oordelen of het een goed of slecht teken is maar ondergetekende voelde letterlijk agressie opborrelen en dat puur door de muziek.

Staand op drie verhoogde podiumelementen en begeleid door flitsende projecties en misselijkmakende stroboscopen ontketenden de drie muzikanten een razend inferno van gierende riffs ondersteund door een drumcomputer geprogrammeerd in de stand ‘machinegeweer’. De interactie met het publiek was nihil, de podiumpresentatie statisch en een adempauze werd ons niet gegund. Dit alles droeg bij tot de kille, ijselijke en misantrope sfeer waarvan we vreesden dat die live niet gereproduceerd kon worden. Dit is het soort muziek dat Satan gebruikt om collega demonen naar huis te jagen als ze te lang blijven plakken bij de jaarlijkse barbecue van de onderwereld. Tientallen mensen verlaten ijlings de Metal Dome, niet omdat Mysticum slecht stond te spelen, integendeel, net omdat het zo strak en angstaanjagend is dat velen het gewoon letterlijk niet aankonden. Toevallige passanten die even kwamen checken wat er zich afspeelde in de tent, vluchtten na luttele seconden en met waanzin in de ogen naar veiliger oorden. Pluimvee en kleine knaagdieren in een straal van 2 kilometer rond de Metal Dome stortten dood ter aarde. Zo zal het klinken als de Apocalyps zich eindelijk voltrekt. De meest geziene fysieke reactie bij de aanwezigen was dan ook niet de duivelshoorn maar een licht openvallende mond waar een zachte en langgerekte ‘fuck’ op de tong en lippen te sterven lag.

Wie tegen beter weten in toch bleef tot het einde werd sufgebeukt door het militante geluid van onder andere FarLSD of Black Magic Mushrooms. De titels geven al aan dat de heren van Mysticum niet vies zijn van de nodige chemische roesopwekkers en dat zou niet mogen verwonderen. Wie dit soort show neerzet kan niet juist sporen in het hoofd, geen normaal mens verzint dit. Wanneer Cosmic Gun de set afsloot vechten zowel teleurstelling als opluchting om de aandacht. Dit was iets dat zich afspeelde boven de futiele menselijke maatstaven van ‘goed’ of ‘slecht’, dit was een andere dimensie, los van het gekende. Na afloop uitgeput, niet vanwege overmatig rondspringen in de pit of frenetiek headbangen maar louter en alleen door de muzikale trein die net over ons heen gedenderd is. De leden van ons gezelschap, die net als ik enkel zijn durven blijven staan dankzij elkaars steunende aanwezigheid, zijn het er over eens: dit was wellicht het meest extreme dat we op muzikaal gebied ooit hebben meegemaakt. En dit gezelschap bestaat uitsluitend uit fans van deathmetal, grindcore en black metal… Onze breinen zijn zodanig uit hun comfortzone gesleurd, door de mangel gehaald en weer ter aarde geworpen dat Slayer even later bijna klonk als een popband. Bijna.

Slayer - Main Stage 2

Lees het verslag van headliner Slayer hier.

Foto's door Graspop Metal Meeting & Tim Vermoens (FortaRock).

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!