Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2021: vrijdag 13 augustus - Zonder verplichtingen en voorzorgen puur genieten

Datum: 
vrijdag, 13 augustus, 2021

Yes! Eindelijk!!! Na 18 maanden van genoodzaakte onthouding konden we nog eens zonder verplichtingen en voorzorgen genieten van live muziek, moshpits, walls of death en verschaald bier. Zo'n 10.000 bezoekers deden hetzelfde, zonder mondmasker en afstand. Heel wat bands stonden op het programma van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival daar in Kortrijk, met op de eerste dag een gevarieerd programma met Epica en Channel Zero als headliners.

Covid-19 check-up aan Xpo

Laat ons uitermate eerlijk zijn: alles verliep vlot. Eens aangekomen aan de Kortrijk Xpo hal 3 dat als uitvalsbasis diende voor een covid-19 controlepost en testcenter, moest je op een ruime parking (al vragen we ons af of die in de loop van de dag niet te klein was nu echt iedereen hier diende te parkeren?) een vrij plekje zoeken en een vlotte covid-19 check-up doorgaan waar je een dagbandje verkreeg dat aantoonde dat je coronavrij was. Dit kon middels het groen scannen van je Covid Safe ticket langs een van de met dranghekken afgebakende gangen, met het aantonen van een recente test of herstelcertificaat. Wie geen van dat had, kon zich ter plekke laten testen in het naastgelegen testcenter. We kregen te horen dat op deze eerste dag twee mensen positief waren getest, zij werden naar huis gestuurd en zoals de covid-19 Alcatraz regels dat voorschrijven zullen zij hun geld terugkrijgen.

Aankomst op vergroot festivalterrein

Eenmaal de formaliteiten in verband met vaccinatiepas of soortgelijks en testen in hal 3 van de Kortrijk Xpo achter de rug waren, stond de weg naar vrijheid in de vorm van een shuttle bus de bezoekers op te wachten. Na niet te lang wachten op een van de vele bussen en na nog geen 5 minuten rijden, aangekomen op de heilige grond van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival, dat als het ware een hele afgebakende coronavrije zone was zonder de gekende regeltjes van mondmasker en afstand, toch knap om dat zo georganiseerd te krijgen!

Daar was de ontlading tussen de duizenden bezoekers heel intens en hartelijk, op een terrein dat uitgebreid was, mede door coronaregels om voor wie dat wou toch wat extra afstand te creëren, en mooi aangekleed. Zo was de site van de El Presidio bar verzet en helemaal aangepast en vergroot, met zelfs een aangelegd strandgedeelte in openlucht. Mensen met dag- en combitickets dienden dit aan een van de toegangspoortjes te laten scannen om daar zo'n echt stoffen festivalbandje om de arm te krijgen. Ironisch en zelfs lachwekkend genoeg stond er een ellenlange rij aan de VIP receptiepost, waar ook guests en pers zich dienden te melden, alles samen. Dit zorgde ervoor dat menig persoon in deze wachtrij niet tijdig het festivalterrein konden betreden om de eerste band(s) te zien, ondanks dat ze ruim een uur op voorhand waren en toch stevig voor dat VIP ticket betaald hadden, je zou hier toch een iets vlotter onthaal of doorstroming kunnen verwachten. Was het bv. hier nog even onwennig om met z'n allen dicht tegen elkaar gepakt samen te staan wachten? In eerste instantie wel, maar die 'coronaremmingen' vielen net als het mondmasker al snel weg, en gelukkig maar!

Op het hoofdpodium was ondertussen dj Kardy het reeds talrijk aanwezige publiek aan het opwarmen voor de allereerste band van het festival: Channel Zero.

Channel Zero – Prison Stage

Een special! Niet één maar wel tweemaal een optreden van Channel Zero vandaag! Channel Zero opende hun eerste set op de middag op de Prison Stage met Angel, een hommage aan hun in 2013 overleden drummer Phil Baheux. Waarna ze het podium terug verlieten om daarna met een 'new set' Alcatraz voor geopend te verklaren. “Eindelijk” waren de eerste woorden van Franky De Smet Van Damme en met Dark Passenger kregen we direct een knaller van formaat als ontbijt. Hot Summer, Suck My Energy en andere hoogtepunten uit de recente albums tarten onze oren waarna we de woorden van FDSVD nog eens herhaalden, eindelijk terug.

Black Mirrors – Swamp Stage

Ook mede door de coronapandemie die de wereld nog steeds in zijn macht heeft was er een ruim aanbod aan bands van eigen bodem. Zoals de Brusselse band Black Mirrors. Een stoner-rockband onder leiding van de Italiaans afkomstige frontvrouw Marcella Di Troia. Deze band wordt nogal vaak vergeleken met Blues Pills (en soms terecht) maar laat dit niet aan Marcella haar oren komen of er zwaait wat. Wat wel een feit is dat het goede maatje zijn van The Vintage Caravan en The Night Flight Orchestra. Gewapend met Look Into The Black Mirror zetten deze Brusselaars een stomende set neer waarbij de tent afgeladen vol stond en Black Mirrors er zeker verschillende zieltjes heeft gewonnen. Opvallend detail is dat BM iets heeft met de Native Americans (indianen), wat duidelijk te merken is aan de klederdracht en danspasjes van Di Troia.

Thundermother – Prison Stage

Voor wie graag een band ziet met wat vrouwelijk schoon, zat op Alcatraz op zijn plaats. Ik denk dat er nog nooit zoveel bands met vrouwen aan bod zijn gekomen. Laat staan een volledige vrouwelijke bezetting. Alcatraz 2021 had er zo een paar in hun line-up. Startend met de deernen van Thundermother uit Zweden. Stevige en oerdegelijke heavy metal en (zoals veel bands op Alcatraz) gewapend met een nog niet gepromoot album, Heat wave, onder de arm het beste van zichzelf gevend. De drang naar publiek was bij deze dames zo groot dat zangeres Guernica en gitariste Filippa van het podium sprongen (wel voorzien van mondmasker) en hun nummer vervolgenden tussen het enthousiast publiek dat uit hun dak ging. De dag was nu pas écht gestart.

The Vintage Caravan – Swamp Stage

De IJslandse band The Vintage Caravan (tevens goede maatjes van onze Black Mirrors) was de volgende die de Swamp Stage in vuur en vlam mocht zetten. Hun blues getinte stonerrock, die live een stuk steviger voor de dag komt, viel blijkbaar erg in de smaak van het talrijk opgekomen publiek. Met drie nummers uit hun laatste album, Monuments, was dit nochtans niet erg voor de hand liggend. Whispers opende de set, later volgde nog Chrystallized en Can’t get you off my Mind. Bij On The Run ontplofte gewoonweg de tent en het was nog maar 15:00 uur. Zoveel zin hadden de bezoekers er in, niks dan blije gezichten. Dat beloofde voor de rest van het weekend.

King Hiss – Prison Stage

Dat Jan Coudron en zijn kompanen niet zouden misstaan op een groot podium, daar waren we tamelijk zeker van. Maar King Hiss speelde liever op zeker en wachtte met het terughalen van bassist Dominiek uit het zonnige zuiden van Frankrijk tot ze er zeker van waren dat alles doorging. Fleddy Melculy’s gitarist Bart Govers was voor het geval er iets verkeerd zou lopen al ingeschakeld als vervanger en mocht voor zijn stand by zijn als extra muzikant assisteren tijdens het nummer King Hiss. De setlist was weinig verassend maar dat hoeft ook niet. Na een periode van geen live muziek doen de hits meer deugd dan nieuw werk. Zodoende werden we getrakteerd op songs als Snakeskin, Earthquaker, Mastosaurus en afsluiter La Haine. En Dominiek, die spoorde na de show direct terug naar het zuiden van Frankrijk.

Brutus – Swamp Stage

Een festival ten tijde van corona organiseren is een zware opgave. Bands annuleren of geraken gewoonweg niet ter plaatse. Gelukkig zit er in ons Belgenland fantastisch veel talent en kan dat opgevangen worden. Eén van die vervangende bands was het Brabantse Brutus met frontvrouw en drumster Stefanie, nog steeds in hun zijwaartse opstelling waardoor het contact met het publiek vergroot. Met hun te verschijnen live album Live In Gent in het vooruitzicht was dit een ideaal gegeven. Een set die voornamelijk geconcentreerd was rond hun laatste album Nest en aangevuld met een paar van hun eerste worp Burst was die een piece of cake om het opgekomen publiek in te pakken. De energie in de tent nam onmiddellijk toe met opener War. Ook songs als Fire en Techno van dat Nest blijven bij, en dat haast zeemzoete, pakkende Sugar Dragon. Opmerkelijk was het feit dat hun grootste hit All Along niet in de set was opgenomen, iets dat de laatste optredens al het geval is. Wie maalt er om, Brutus did it again!

Thorium – La Morgue

Sinds de vorige editie is er ook een derde podium op Alcatraz, La Morgue. Een tent waar enkel Belgische bands spelen. Dit jaar geen uitzondering op die regel en op vrijdag waren bands geprogrammeerd die al wat van 'ouderdom' waren maar daarom in het geheel niet afgeschreven. Thorium was één van die bands, een soort superband met ex-leden van Ostrogoth, 23 Acez en Lord Volture. Een set die mooi verdeeld was met nummers uit hun eerste titelloze album en hun nieuw album Empires In The Sun. De stem van David Marcelis heeft op momenten veel weg van Rob Halford en op andere leunt het over naar de vocalen van Biff Biford. Een ideale trip down the memory lane en de tijden van NWOBHM.

Unleash The Archers - Prison Stage

Nog meer schoon vrouwelijk talent aan de Prison Stage. Maar laat ons daar zeker niet op focussen, want Unleash The Archers als een geheel klonk als een wervelwind. Heel anders dan wat we al een hele dag gehoord hadden, was de energieke power metal een welgekomen variatie. Het was overigens de eerste en enige overzeese band op het festival deze  dag, de groep komt van Vancouver, Canada maar zijn er ondanks covid-19 reisbeperkingen toch in geslaagd op tijd ons Belgenland te bereiken en op te treden, respect! Als een wervelwind gingen ze tekeer, de mannen en vrouw van Unleash The Archers. Brittney Hayes en Scott Buchanan (een koppel) kwamen er met hun bandmaten hun laatste album Abyss voorstellen. Daar werden dan ook de meeste nummers van gespeeld. Drie kwartier lang raasde deze tornado op de Prison stage, al was het niet spek voor de bek van iedereen, aan het gemor van bv. enkele oudere thrashers te horen. Niet getreurd, jullie beurt komt nog!

Suicidal Angels - Swamp Stage

Het begrip ‘knaldrang’ is vandaag al meerdere keren rijkelijk geïllustreerd geweest maar wat er zich voltrok bij het optreden van Suicidal Angels doet daar nog een flinke schep bovenop. Nog voor het eerste Griekse thrash akkoord werd aangeslagen, hing er al elektriciteit in de lucht en volwassen mannen stonden zenuwachtig giechelend en met zichtbaar ongeduld te wachten op wat voor velen de eerste moshpit in pakweg twee jaar zal geweest zijn. De furieuze aftrap Endless War was dan ook het ideale startsignaal voor drie kwartier quasi onafgebroken vriendschappelijk geweld. Years Of Agression bleek vervolgens het ideale medicijn om jaren opgekropte agressie bot te vieren op lijf en leden van de medemens en Front Gate en Eternally To Suffer brachten de Swamp tot voorbij het kookpunt. Met Blood Ground kreeg de horde uitgelaten wildemannen vervolgens een welverdiend -relatief- rustpunt terwijl het bedwelmende parfum van bezwete en gekneusde lijven ondertussen steeds dikker werd. Het bleek echter stilte voor de storm want met de dubbelklapper Capital Of War en überkraker Apokathilosis brak de hel pas echt los in de frontlinie. Suicidal Angels liet een murwgebeukte massa achter na een zo goed als feilloos en retestrak optreden en ik durf bezweren bij het graf van meerdere aflijvige familieleden dat ik na afloop tranen in de ogen van meerdere stoere binken zag.

Kissin' Dynamite - Prison Stage

Om de avond met een vrolijke noot in te zetten kwamen de Duitsers van Kissin’ Dynamite de wei verblijden met hun heavy/glam metal. De heren hadden er enorm veel zin in (zoals vele bands die dag), maar in vergelijking met de emoties die Brutus eerder oproepte, bleven we hier op onze honger zitten.  En wij niet alleen. De interesse van het publiek zakte vrijwel onder nul nadat de gimmick enkele nummers verder kwam en velen besloten toen veel pintjes te verzetten of net dan hun frietje te gaan halen. Dat is het nadeel van een band die de clichés opstapelt en ook oer-Duits klinkt. Gelukkig waren er betere dingen te verwachten in de loop van de avond.

Moonspell – Swamp Stage

Het Portugese Moonspell stond voor de tweede keer op rij (zie, we zijn dat 1,5 coronajaar op slag al vergeten) op de Swamp Stage van dit festival. De godfathers van de progressieve gothic metal hadden dan ook iets nieuws te melden, namelijk een spiksplinternieuw album Hermitage. En aan de reactie van het publiek te zien wordt ook deze plaat met open armen ontvangen. Vier nieuwe nummers zaten in de setlist. The Greater Good, Common Prayers, The Hermit Saints en het onuitspreekbare Apophthegmata. Maar tracks waar iedereen op zat wachten waren natuurlijk Opium en Alma Mater die natuurlijk luidkeels meegezongen werden. Ook het oude en gewaagde Soulsick kregen we voor de kiezen. De corona periode heeft Moonspell ook geïnspireerd om van uiterlijk te veranderen. Frontman Fernando's lange haren zijn verdwenen en heeft tegenwoordig een mooi onderhouden baard, waar is die wolfman van weleer? Om te eindigen bedankte de band nog Alcatraz om dit weekend mogelijk te maken en gooide er als afsluiter Full Moon Madness achteraan. Geen tierlantijntjes en accessoires deze keer, gewoon kwalitatieve muziek brengen.

Ostrogoth – La Morgue

Terug naar de La Morque tent waar terug een band stond die een verleden heeft in België en zelf Metallica onder zijn fans kan rekenen, Ostrogoth. Het kan ook aan mij liggen maar buiten de gevestigde waarde in de persoon en origineel lid Mario Pauwels stond er op het podium een band dat terug wat personeelsbezettingen heeft ondergaan. Gelukkig blijft de muziek door de jaren heen hetzelfde. Ecstasy and Danger, Paris By Night, God’s Final Touch, Full Moon’s Eyes, Heroes’ Museum, het passeerde allemaal onder luid applaus en luidkeels meegezongen de revue. Zelf de frontman had er veel zin in en liet zich even al crowdsurfend de tent rondgaan. Al heeft Ostrogoth een ruime carrière achter de rug, er wordt blijkbaar ook nog steeds richting de toekomst gekeken want de set startte met een nog nooit live gespeeld nieuw nummer: Victory of Faith.

Tarja - Prison Stage

Wie het niet zo had voor die oude rotten in La Morgue kon ook vrouwelijk schoon verkiezen op de Prison stage. Daar stond Tarja, u weet wel, die ex-frontdame van een bepaalde Finse band dat toen der tijd veel heisa veroorzaakte. Muziek en zang die lang niet voor iedereen is, het waren dan ook allen (hevige) fans die aan de front verzameld hadden. Met Dead Promises kwam Tarja op na haar muzikanten onder luid applaus. Ook opvolgers Demons In You en Falling Awake deden het goed. De cover van eerder niet-genoemde band laten we onbesproken, maar zorgde nog op het einde voor een sfeermoment. We merken vooral op dat Tarja solo niet altijd even boeiend is (en al zeker niet op een zonovergoten festivalterrein, want potver, wat was het al warm vandaag) maar een goede connectie heeft met haar bandleden en het speelplezier spatte ervan af!

Mayhem - Swamp Stage

Alle bands die deze dag op de affiche prijkten stonden te blinken in hun vel en straalden puur spelplezier uit na bijna twee jaar inactiviteit. Alle bands… behalve één. Je bent de zelfverklaarde gevaarlijkste band ter wereld of je bent het niet natuurlijk en Mayhem deed vandaag zijn stinkende best om die al dan niet terechte reputatie alle (on)eer aan te doen. Ik herinner mij ook nog de tijd dat enkel een 'badkamergeluid' kon doorgaan voor 'evil & trve' maar de chaotische klanken bij het begin van de set vroegen wel erg veel van het doorzettingsvermogen van de modale metalfan. To Daimonion en My Death waren nauwelijks als nummer te herkennen in de sonische storm, rijkelijk gelardeerd met de vocals van Atilla die na al die jaren nog niets aan ziekelijkheid hebben ingeboet. Extreem is het wel, maar echt strak mogen we de eerste speelhelft niet noemen. Tot opluchting van velen (en woede van enkelingen) besloot de geluidsman vervolgens dat enige verstaanbaarheid misschien toch kon bijdragen tot de algehele beleving zodat er toch nog optimaal genoten kon worden van black metalklassiekers als Freezing Moon, Life Eternal en Pure Fucking Armageddon. Mijn dertienjarige dochter vond het allemaal maar niets en keek zelfs een beetje angstig uit haar puberogen maar de brede glimlach van opvallend fit ogende Necrobutcher aan het einde van de set bewees wat iedereen al wist; Mayhem is een gevestigd instituut van professionele muzikanten en het gevaarlijke imago is vandaag de dag vooral een slimme marketingtruc geworden. Desondanks een bijzonder geslaagd optreden, al zullen meningen verdeeld zijn.

At The Gates - Prison Stage

Van heel andere koek dna voorganger Tarja was At The Gates. De melodic death metalband uit Zweden behoren tot de pioniers in hun genre, zo werden ze ook aangekondigd en dat klopt volledig. We zagen in het publiek onder andere Primal Creation zanger Koen Mattheeuws lustig meebrullen op songs als Slaughter Of The Soul. Het strot van Tomas Lindberg, die bovendien een aardig woordje Nederlands spreekt tussen de nummers door, klonk hees, maar laat je niet vergissen, dat is altijd zo, dat is zijn stijl. Verder was de band loeihard, het mocht al eens opnieuw tijd worden daar op de Prison stage!

Cyclone - La Morgue

Ondertussen speelde Cyclone in La Morgue. Nadat Cyclone in 2019 eindelijk een doorstart maakte met een gedeeltelijk vernieuwde bezetting en enkele succesvolle try-outs, gooide covid-19 roet in het eten en moesten we wachten tot nu om the return of the legend Cyclone opnieuw te aanschouwen. Als headliner in de kleine tent van La Morgue werd hun een uur speeltijd gegund en daarvan maakten zanger Guido Gevels en co duchtig gebruik om nog eens in de verf te zetten waarom de band en hun twee albums ‘Brutal Destruction’ (uit 1986) en ‘Inferior To None’ (uit 1990) zo’n wereldwijde cultstatus genieten. Zonder poespas en zonder backdrop liet Cyclone de muziek voor zich spreken en daar wou een volle tent graag in meegaan. De old school metal / thrash bracht een niet aflatende pit en stroom van crowdsurfers en stagedivers op gang. Jammer genoeg werd de set geplaagd door technische problemen met een wegvallende basgitaar, maar dat mocht de pret niet drukken. Het concert maakte duidelijk dat Cyclone anno 2021 duidelijk het stadium van try-outs in piepkleine zaaltjes ontgroeid is en klaar is om een rol van betekenis te spelen op menig festival in binnen- en buitenland.

Channel Zero – Swamp Stage

Voor de tweede maal stond Channel zero op Alcatraz vandaag. Van opener op de Prison stage tot afsluiter in de Swamp. Nu was dit optreden aangekondigd als 'old set' en daar was geen woord van gelogen. Een setlist samengesteld uit het titelloze album uit 1992, Stigmatized For Life uit 1993 en Unsafe uit 1994. En als afsluiter Black Fuel uit het gelijknamige album uit 1996. Misschien voor velen eerder onbekende nummers (hoewel, wie herinnert zich No Light (At the End of Their Tunnel) niet meer) maar hier heeft de Belgisch trots terug bewezen dat ze hun oude nummers ook nog steeds onder de knie hebben en hiermee ook een stomende en geweldige show kunnen neerzetten.

Killer - La Morgue

La Morgue afsluiter Killer was dan weer een echt feestje. Klassieker kon het bijna niet worden, met gitarist/zanger Paul ‘Shorty’ Van Camp op kop. Hij stond er als een schattige hobbit, met bindteksten in zo’n slecht Engels dat het bijna niet beter kon. Je waande je meteen in het begin van de jaren 1980. Dit was dan ook voor het iets oudere publiek om de remmen volledig los te laten. Er werd gedanst, er werd geheadbangd dat het een lieve lust was en dat op een band die nu nog altijd hetzelfde klinkt als veertig jaar geleden. Een perfecte afsluiter in La Morgue voor de eerste ‘dag van de vrijheid’.

Epica – Prison Stage

Lees het verslag van headliner Epica hier.

Bekijk alle foto's van deze eerste festivaldag in het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!