Review Oilsjt Omploft XI @ Sint-Annazaal Aalst - Blood on the dancefloor

De organisatoren van Oilsjt Omploft kan men niet anders omschrijven dan een bende stijfkoppen, en voor alle duidelijkheid, dat bedoel ik als gemeend compliment. Liefst twee keer moest het festival uitgesteld worden vanwege de pandemie. In 2020 was het festival oorspronkelijk gepland op de eerste dag van de lente maar amper drie dagen voor de start ging ons land in een eerste lockdown. Ach, nood breekt wet en het hele evenement werd met frisse moed verplaatst naar 2021. Meer zelfs, de organisatie voegde een warm-up avond toe aan het festival om de geleden pijn en het gemis enigszins te verlichten. Doch, ook ditmaal mocht het niet zijn, ook 2021 bracht ons nog niet het beloofde en verhoopte rijk der vrijheid. Alsof de organisatie met dit alles nog niet genoeg kopzorgen te verwerken kreeg begonnen ook enkele bands zich terug te trekken uit de line-up. Doom besloot veilig thuis te blijven, Victims hield op te bestaan en ter elfder ure zag men ook Belgische deathmetal trots Carnation afhaken omwille van redenen gehuld in mysterie. Met Sunpower, Hiatus , Vitamin X en BARK werden weliswaar waardige vervangers uit de Lage Landen gevonden maar menig ander organisator zou er na zo’n hindernissenparcours het bijltje bij neer hebben gelegd.

Hulde dus aan Rock ’n Load Concerts en VZW Hambiance voor hun koppigheid en doorzettingsvermogen.

Aan de succesformule van Oilst Omploft is gedurende de gedwongen rust gelukkig niet gesleuteld; een gezellig kleinschalig festival met een affiche die even divers als interessant is, een evenement waar muziek nog boven luxueuze catering en kermistoestanden staat. Voor dit soort gelegenheden is de term old school ooit uitgevonden. De legendarische/beruchte (al naargelang de bron) Sint Annazaal is dan ook volledig uitverkocht op zaterdag en ook op de openingsavond is het gezellig druk. GigView was met twee reporters van de partij.

Vrijdag 18 maart 2022

Spitsen zijn er om afgebeten te worden en wie kan dat beter doen dan het relatief jonge Antwerpse thrash/death gezelschap Incinerate? Relatief jong omdat het trio reeds geruime tijd actief is in de scene, onder andere in het schielijk ter ziele gegane Rot. Het geluid is bij aanvang van de set nog niet optimaal maar dit zal gedurende het optreden stelselmatig verbeteren, al kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de toevoeging van een tweede gitaar misschien voor een voller (live)geluid zou kunnen zorgen. Incinerate begeeft zich muzikaal in de vuigere krochten van het thrash genre, uitgehouwen door illustere voorgangers zoals Kreator ten tijde van hun eerste drie albums, oude Sepultura (Beneath The Remains) en Demolition Hammer. Subtiliteit en uitgesponnen twinsolo’s hoef je dus niet te verwachten. Met enthousiasme hakt en zaagt het drietal zich door hun set waarbij vooral de nummers Corporate Genocide, Amazon Violence en Human Demise Ritual in positieve zin opvallen. De organisatie heeft er op deze opwarmingsavond voor gekozen om elke band een full set te laten spelen maar in het geval van Incinerate zijn 40 minuten op dit moment misschien nog net iets te lang. In elk geval -alweer- een Belgische band om in het oog te houden want potentieel is er meer dan voldoende.

Door de jammerlijke afzegging van Carnation mocht in laatste instantie BARK opdraven als invaller. Zelfs zonder gitarist Martin Furia, die dezer dagen toert met Destruction en waardig vervangen werd, ontbrak het de Antwerpse band niet aan energie om de zaal op te zwepen met hun stevige groove metal. Dat het hun eerste optreden in een half jaar was, maakte dat de goesting bij zanger/brulboei Ron en zijn kornuiten van het podium droop. De ene knaller na de andere van de ondertussen drie CD’s uit de BARK-discografie (een vierde CD komt er later dit jaar) volgde elkaar op tijdens de set van een uur. En de sfeer werd treffend geïllustreerd toen Ron een rondje in de moshpit vooraan de zaal maakte op de schouders van een enthousiaste fan. Het pletwals-effect dat we al vaker bij BARK live mochten ondervinden, had nog niets van zijn efficiëntie verloren. We geven graag nog de setlist mee.

Setlist BARK:

1. Voice Of Dog
2. All Hell Breaks Loose
3. Mass Lobotomy
4. Day Of The Witch
5. I’m A Wreck
6. Hollow Words
7. To The Grave
8. Written In Stone
9. They Are All Dead
10. Roll The Dice
11. Last Breath
12. I Remain Untamed
13. Venomous Blood

Ondergetekende heeft een bijzonder warm plaatsje in zijn hart voor bands die thrash voorzien van een zwartgeblakerd randje zoals het eeuwig onderschatte Bewitched. Ook het Duitse black/thrash gezelschap Desaster (wistje datje: alleen al in Duitsland lopen er 5 bands rond met deze naam) is zo’n band die een satanisch laagje glazuur over hun ranzige thrashformules smeert. Maar dan satanisch met een vette knipoog zoals Venom, niet satanisch en bloedserieus zoals pakweg Watain. We mochten de band al enkele keren eerder aan het werk zien en telkens werden we weggeblazen door de ijskoude storm die de in leder gehulde Teutonen het publiek in bliezen. Spijtig genoeg blijft die storm vanavond beperkt tot een stevige bries want het geluid blijft een hele set lang bijzonder iel waardoor de verwachtte sonisch vuistslag uitblijft. Het nieuwere Learn To Love The Void mag de debatten openen, onmiddellijk gevolgd door gouwe ouwe Devil’s Sword maar waar bij Incinerate het geluid gaandeweg verbeterde blijft het bij Desaster hangen op een niveau van ‘net niet’. Ironisch genoeg is het door het ontbreken van een vette sound dat net een trager en epischer nummer als Churches Without Saints plots live wel wel uit de verf komt. Waar we op plaat al sneller geneigd zijn dit nummer te skippen blijkt het vandaag zowaar het hoogtepunt van een degelijke maar nooit overtuigende set. Aan de inzet van de Germaanse horde is het alvast niet te wijten want met name de gitaristen doen hun stinkende best om het publiek op te fokken. Het is dan ook met een licht gevoel van teleurstelling dat we ons even strategisch terugtrekken in blijde verwachting van hoofdact Cyclone.

Voor de headliner van de vrijdagavond, het legendarische speed metal/thrash metal-ensemble Cyclone, werd het een triomfantelijke terugkeer naar de Aalsterse Sint-Annazaal waar ze ooit in 1985 het voorprogramma speelden van Destruction. Het dak ging eraf en wilde toestanden voor en op het podium spraken boekdelen, tot bloedens toe, blood on the dancefloor. Zanger Guido was duidelijk in zijn nopjes en hij en zijn vier kompanen konden zelfs niet uit hun element gebracht worden toen een snoodaard per ongeluk de kabel van Guido’s microfoon had gedeconnecteerd bij een wild podiumtafereel tijdens In The Grip Of Evil, waardoor de song gedeeltelijk instrumentaal werd gebracht. Opmerkelijk was trouwens dat nieuwe drummer Gabriel (ook bekend van The Dead Run, een instrumentale post metal band) op slechts twee weken tijd en met amper zeven repetities zich al beregoed ingewerkt had in de set die twaalf songs uit de twee Cyclone-albums ‘Brutal Destruction’ en ‘Inferior To None’ telde (zie setlist hieronder). Het kwam de geweldige sound van Cyclone ten goede en leidde zelfs na bisnummer Slavery nog tot een extraatje toen ook nog The Call Of Steel onvoorzien aan de setlist werd toegevoegd. We kijken alvast uit naar nog meer optredens van Cyclone en hopen stilletjes dat er ook eens een nieuwe song op het hongerige publiek losgelaten wordt. Weetje: eindelijk zijn er T-shirts van Cyclone te krijgen en die gingen al vlotjes over de toonbank in Aalst.

Setlist Cyclone:

1. Prelude To The End
2. Take Thy Breath
3. I Am The Plague
4. In The Grip Of Evil
5. So Be It
6. Neurotic
7. Fall Under His Command
8. Throw The First Stone
9. Paralysed
10. Fighting The Fatal
11. Slavery
12. The Call Of Steel

Zaterdag 19 maart 2022

Onder een stralende zon proberen punkers, crusts, thrashers en metalheads op het plein voor de St. Annazaal hun katers te verdrijven en worden er wonden gelikt na een flink robbertje moshen tijdens Cyclone op de openingsavond.

Dag twee start dan ook met een algeheel gevoel van loomheid en dus moet opener Bezette Stad voor een halfgevulde zaal opboksen tegen de goedgeluimde weergoden. Veertien minuten (14!), zoveel tijd heeft de band uit Mechelen nodig om hun antikapitalistische boodschap de zaal in te slingeren, inclusief samples (hoorde ik daar nu een fragment uit de film Daens???). Er zijn nog maar weinig hardcore/punk bands die zo openlijk politiek stelling nemen maar Bezette Stad is duidelijk op een missie en het klinkt allemaal best aanstekelijk en opgefokt. En wanneer een nummer wordt opgedragen aan alle syndicalisten voelt ondergetekende zich zelfs beroepsmatig en persoonlijk aangesproken. Een aangenaam maar bijzonder snel verorberde amuse gueule.

Tweede band op het menu is het Limburgse Speed Queen en ze zijn het treffende voorbeeld van de juiste band op de verkeerde plaats. Hun old school heavy ‘fucking’ metal, diep gedrenkt in de jaren 80 staat in oogverblindend contrast met het punk en thrash geweld dat de rest van de affiche bevlekt. De band lijkt dat ook zelf te beseffen en met het nodige gevoel voor humor en een tomeloze inzet scheuren ze door een setlist gevuld met nummers die zowel gisteren als dertig jaar geleden hadden geschreven kunnen zijn. Werkelijk alles klopt aan het plaatje, de verhoogjes waarop de gitaristen kunnen springen, de bindteksten en de kledij (de vocalist lijkt zo weggelopen uit een Italiaanse pornofilm van het goedkopere type), alles ademt een sfeer van nostalgie uit. Het is allemaal zo cliché dat het onweerstaanbaar aanstekelijk is en muzikaal is er geen speld tussen te krijgen. Wie de band een kans geeft beleeft een bijzonder aangenaam half uur en zeg nu zelf, wat kan er nu mis zijn met nummers die vintage titels dragen zoals King Of The Road, Kids Of Rock ’n Roll en Stay Drunk?

Slechts enkele weken geleden waren we aanwezig in Dendermonde toen Hangman’s Chair ten dans speelde. Opener was toen het furieuze doom/punk gezelschap Blind To Faith met in hun rangen zanger/ADHD’er Stijn. Vandaag treedt dit podiumbeest op met zijn andere band Reproach, een gezelschap dat van energieke en chaotische live shows hun handelsmerk heeft gemaakt. Voor de eerste keer vandaag beginnen we iets te zien dat op een moshpit lijkt. Reproach is evenveel een ervaring als een concert en de tijd vliegt. Uw nederige verslaggever heeft nog net de tijd om een goede daad te verrichten en voor de thuisgebleven dochter een opname te maken van de sonische oplawaai Onward To Destruction, het arme kind moet haar favoriete nummer noodgedwongen missen om zich te wijden aan de minstens even uitdagende wiskundestudies.

De zaal begint aardig gevuld te geraken wanneer het Antwerpse Bütcher op het appèl verschijnt. De vlag van deze speedmetal formatie is de laatste jaren steeds hoger gehesen en ze mogen zich ondertussen beroepen op een fanatieke aanhang. Met in de gelederen een vocalist die tonnen charisma meesleurt en een gitarist (Max, zie ook Evil Invaders) die kan fungeren als adjunct frontman begin je als band eigenlijk aan een op voorhand gewonnen veldslag. Bütcher komt, ziet en overwint en het publiek geniet, headbangt en zingt mee alsof 666 Goats en Thermonuklear Road Warrior reeds tot het collectieve muzikale geheugen of de Vlaamse canon behoren. De bandleden zijn zo in hun sas dat er even -met een sardonische glimlach- lijkt overwogen te worden de set te rekken maar de signalen vanaf de zijkant van het podium zijn onverbiddelijk, hier zijn vandaag zieltjes gewonnen.

Omwille van afzeggingen allerhande zijn de lokale helden Sunpower ter redding geroepen. Bij deze band geen sprake van leer, kettingen of hanekammen, integendeel, het lijkt wel of men de plaatselijke Kubb-club gevraagd heeft snel in te springen. Maar schijn bedriegt, Sunpower heeft geen grootse podiumact of duister imago nodig om een publiek voor zich te winnen. Speciaal voor deze gelegenheid wordt een ‘Back To Basics’-set gespeeld, een benaming met een dubbele bodem. Enerzijds is het de titel van een 8 minuten durende EP van de band die integraal wordt gespeeld maar omdat 8 minuten bijzonder kort is (ik kijk naar jullie Bezette Stad!) wordt de set verder opgevuld met bekende en minder bekende nummers van bands die mee de basis hebben gelegd van punk en hardcore, zoals The Misfits. Sunpower speelt natuurlijk een thuismatch maar zelfs zonder dat gegeven moet de neutrale toeschouwer vaststellen dat de op vrij klassieke leest geschoeide hardcore en punk bijzonder goed aanslaat bij het publiek. Sunpower weet zelfs te verrassen door enkele nieuwe nummers te brengen waaronder het Nederlandstalige (!) De Grond Zit Vol Vergif. En als ingeweken inwoner van Opwijk ben ik uiteraard ook moreel verplicht om te vermelden dat ook het naar hun geboortedorp verwijzende OC-Crew de revue passeert. Was dit nu wat ze noemen een applausvervanging?

In crustmiddens wordt de naam Hiatus fluisterend en met enig ontzag uitgesproken. De band met thuisbasis Luik heeft in de underground een semi-legendarische status en tot de aankondiging van hun deelname aan Oilsjt Omploft ging ik er zelfs van uit dat deze band dood en begraven was. Niets blijkt minder waar en dit jaar is men zelfs van plan nieuw werk uit te brengen. Omdat Vitamin X ergens tussen Nederland en België gestrand is met autopech moeten de ervaren rotten iets vroeger dan gepland aan de bak maar noch de muzikanten noch de talrijk opgedaagde fans zien daar graten in. De frontman mag er dan wel uitzien als de sjofele vader van Tomas Lindberg (At The Gates), wanneer de man zijn strot opentrekt blaft en gromt hij als een jonge hond. De mix van crust, grindcore en d-beat (ach, het kind moet een naam hebben) gaat er in als zoete koek en voor het eerst is er sprake constante chaos in de voorste linies. Welkom terug!

In allerijl heeft de organisatie een Chinese vrijwilliger op pad gestuurd om Vitamin X -letterlijk- te depanneren. Wanneer de Noorderburen eindelijk in Aalst arriveren staan ze dan ook stijf van de adrenaline en opgekropte frustratie. Een ideale startbasis om een fanatiek en energiek optreden op te bouwen. De hardcore/punk wordt met zoveel overtuiging gebracht dat we beginnen te denken dat de leden op de hoogte zijn van een nakende Apocalyps en nu snel het maximum willen halen uit de tijd die hen rest. Het door Hiatus reeds flink opgewarmde publiek wordt nu tot het kookpunt gedreven, stagedivers riskeren lijf en leden door onbesuisd het publiek in te duiken en vooraan gaat de ene na de andere mosher omwille van de inmiddels spekgladde vloer tegen de grond. Het is nu echt feest in Aalst en als om dat te onderstrepen wordt er vanop het podium een confetti-kanon afgevuurd. Het heeft niet veel gescheeld of we waren About To Crack maar één ding is zeker, de kreet You Suck ging voor deze band vandaag zeker niet op.

Het lijkt op het eerste gezicht een contradictio in terminis maar het optreden van thrashveteranen Xentrix is na de doortocht van Vitamin X een welgekomen adempauze. Over het algemeen hebben de thrashbands het vandaag wat lastiger om het publiek voor zich te winnen tussen al het punkgeweld. Xentrix is één van die vele bands die tijdens de opkomst van thrash in de jaren 80 werd meegezogen in het zog van hun Amerikaanse en Duitse voorbeelden maar in tegenstelling tot die beide scènes bleef de impact van Britse bands erg beperkt. Sabbat, Acid Reign en Onslaught mogen dan wel bij de kenners op enige waardering rekenen, net als Xentrix zijn ze er nooit in geslaagd om de underground ver te ontstijgen. Al vanaf opener Bury The Pain is het duidelijk dat Xentrix vandaag gezegend is met een glashelder geluid. De uitvoering is top en de bandleden hebben er zin in maar om één of andere reden pikt het publiek de energie vanop het podium niet helemaal op. Doodjammer want de band geeft een uitstekend optreden dat zeker meer respons verdient. Het is wachten tot afsluiter No Compromise (een hopeloos onderschatte thrashklassieker) voor het publiek echt een keer los gaat maar dan is het kalf al half verdronken.

Wat nu volgt is geen review maar pure oorlogsverslaggeving. Het Zweedse Wolfbrigade had ik van tevoren met dikke stift aangekruist, nooit eerder kreeg ik de kans om de band te aanschouwen en hun live reputatie kennende was de honger groot dit eens van dichtbij te mogen meemaken. Voor wie niet vertrouwd is met de furieuze d-beat van Wolfbrigade: probeer je voor te stellen dat Motörhead en D.R.I. samen een kind maken en dat dat kind geboren wordt met ADHD en een agressiestoornis, dan krijg je ongeveer Wolfbrigade. Het moge duidelijk zijn voor iedereen dat deze band de eigenlijke headliner is van de dag. Vanaf de eerste tonen veranderen de voorste rijen van het publiek in een kolkende massa waarin armen, benen en hoofden zodanig in elkaar verstrengelen dat de eigenaar van de desbetreffende lichaamsdelen nauwelijks nog te achterhalen is. Nummer na nummer neemt de chaos toe en zweet en bloed vermengen zich op vloer en lijven, tranen worden nauwelijks gelaten of het zou van ontroering moeten zijn. Eigenlijk is heel het optreden één langgerekte orgastische muziekbelevenis maar als we dan toch een paar uitschieters mogen benoemen gaan we voor het manifeste From Beyond, de pure impact van Return To None en de furieuze razernij van Warsaw Speedwolf. Legendarisch!

(PS: twee dagen later heb ik de schier onmogelijke opdracht om aan mijn huisarts uit te leggen hoe het komt dat zijn patiënt eruit ziet alsof hij net een aanrijding met een goederentrein heeft overleefd, zijn meewarige blik…).

Onslaught staat vervolgens voor de bijzonder moeilijke uitdaging om een uitroepteken achter dit zeer geslaagde festival te zetten. Gewoonweg ondoenbaar na de doortocht van Wolfbrigade die bijna tot de afbraak van de zaal heeft geleid. Net als Xentrix moet Onslaught knokken om het publiek voor zich te winnen maar in tegenstelling tot hun landgenoten kunnen ze putten uit een iets ruimer arsenaal aan thrashkrakers. Opnieuw valt aan de muzikale kwaliteit niets af te dingen, het Aalsterse publiek is iets inschikkelijker tegenover Onslaught maar door vooral het middenstuk van de set vol te stouwen met relatief nieuw werk (A Perfect Day To Die, Strike Fast Strike Hard, Bow Down To The Clowns) maken de Angelsaksen het zichzelf ook niet makkelijker. Het is trekken en sleuren voor elk applaus maar de gelukkig zijn er überkrakers als Power From Hell om alsnog de grootste sceptici overstag te laten gaan. Een laatste pint wordt gedronken, een laatste high-five uitgewisseld en melancholie vervult het hart van menig stoere aanwezige (M/V/X) die met nazinderende gehoorgangen de nacht inglijdt.

Oilsjt Omploft mag met trots terugblikken op een bijzonder geslaagde editie en dat ondanks, of wie weet wel dankzij, het moeilijke voortraject. Diep respect en bewondering voor iedereen die dit festival heeft mogelijk gemaakt. Misschien één kleine suggestie; kan er volgend jaar nagedacht worden over een rubberen mat of andere vloerbekleding om de werkelijk spekgladde tegels voor het podium te bedekken? Je in de pit wagen was bij vlagen een openlijke sollicitatie voor de gipskamer. Alvast bedankt en tot volgend jaar!