Review Brutus @ Ancienne Belgique - Brutus moet je beleven, we hadden echter de indruk dat dit niet door een uitverkochte AB gebeurde

Datum: 
vrijdag, 3 februari, 2023

Maanden op voorhand was dit optreden van Brutus in de schitterende Ancienne Belgique al uitverkocht, nog voor het nieuwe album Unison Life uitkwam, dat de band hier ten volle kwam presenteren. Brutus is een fenomeen aan het worden in onze Belgische muziekwereld en staat garant voor intensieve optredens. We kunnen ons echter niet van de indruk ontdoen dat ondanks een nokvolle AB de energie deze avond op een lager pitje stond, wat misschien deels aan de hele reeks nieuwe nummers maar vooral aan het eerder makke publiek leek te liggen.

Om stipt 19:00 mocht de jongeman Quentin Sauvé aanvangen voor een voorlopig nog matige opkomst. Deze Fransman stond daar in z’n eentje tussen synthesizer en elektrische en akoestische gitaar waar hij mee afwisselde. Wat deze jongeman bracht was soft. Te soft voor deze avond, wetende wat er nog komen zou. Het publiek werd niet wakker, juist tegenovergesteld, werd in een slaap gewiegd. Een half uurtje bracht Sauvé wel heel experimentele, zweverige muziek, met echter een foutje waardoor hij een nummer opnieuw moest inzetten. Niet iets dat je voor Brutus zou verwachten. Echter voor de liefhebbers: op 2 maart speelt hij in Le Botanique, zo deelde hij mee.

De echte opwarmer van deze avond was The Guru Guru, die met een Mary Poppins achtige intro aanvingen (het nummer in kwestie: (How much is that) Doggy in the Window van Patti Page). De perfecte intro voor Where's my Rum (Isn’t It Anywhere), die de zanger leek te zoeken op het podium. Je leest het al, gekke mannen met gekke muziek, die stevige dan weer dromigere (indie)rock brachten met hier en daar stevige uithalen. Een veel betere voorbode op de hoofdact, die zelfs iets langer dan een half uur mocht spelen wat ons betreft. Het publiek stond er echter bij en keek ernaar, letterlijk, wat toch wel wat jammer is voor de band.

Brutus dan! Het trio Stefanie Mannaerts, Peter Mulders en Stijn Vanhoegaerden verkreeg al sympathie nog voor ze begonnen omdat ze hun eigen soundcheck deden. Toen de lichten in de zaal dan uitgingen kon het feest echt van start gaan. We hadden ons mentaal al voorbereid op een ruige, dynamische show zoals altijd, maar moesten onze verwachtingen bijstellen. Met opener Liar, Horde II en War werd er nochtans door de band stevig uit de startblokken geschoten, het publiek (dat dus ook bij The Guru Guru amper leek mee te doen) keek er echter naar als een mak lammetje. De eerste voorzichtige beweging begon zich voor het podium te vormen, maar die grote moshpits die we gewend zijn te zien en/of beleven bleven nog uit. De scherpe zang van Stefanie terwijl ze erop los drumt als een furie en het gitaartalent van beide heren klonk wel opnieuw uitmuntend. Hun silhouetten werden geprojecteerd door licht op een groot wit doek achteraan het podium, meer had de band niet nodig om indruk te maken.

Wanneer een gehele zaal beter reageert op een nieuw nummer als Victoria (dat de laatste maanden en masse op de radio te horen was) dan bv. War of Horde II, dan weet je dat velen nieuwe fans zijn of bv. Stubru luisteraars die Brutus live komen ontdekken, of om dat eens gezien te hebben. We kregen nog het stevige Justice De Julia II voor de kiezen, een muzikaal hoogstandje dankzij Peter en Stijn, maar daarna zakte het optreden enigszins in elkaar als een slappe pudding. Met de lange, spacy intro Miles Away werd de start van een hele reeks nieuwe songs van Unison Life gegeven. Op plaat net zoals voorgaande twee albums Burst en Nest opnieuw pure kwaliteit vol intensiteit en emoties, maar live hier in de AB moest iedereen er nog wat inkomen. Niks dan nieuw materiaal tot bijna het einde van het optreden, het deed feitelijk geen goed aan het al makke publiek. Wij hebben het al zoveel, niet dubbel maar tiendubbel keer energieker geweten!

Bovenstaande heeft dus niets met de kwaliteit van de band of de nieuwe songs te maken, want bv. What Have We Done is een bom van een nummer. Bij Dust kreeg de band zelfs het gezelschap van Stefan De Graef van Psychonaut als gastzanger met extra gitaar. Maar misschien was het niet de beste keus om bijna die hele nieuwe plaat na elkaar te spelen, juist omdat velen de nieuwe nummers zich nog niet eigen hebben gemaakt en dit de publieksactiviteit en dus ook de dynamiek van het optreden verminderde. Natuurlijk was dit optreden de eerste live presentatie van Unison Life en vanuit dat oogpunt kregen we misschien exact wat te verwachten.

En toen weerklonk daar plots Baby Seal. Een kort maar zeer krachtig nummer, de toon was opnieuw gezet. Dat ging zonder een second pauze meteen over in grote hit All Along, en nu pas ging het publiek eindelijk uit hun dak. Om te eindigen speelde de band nog het emotionele Sugar Dragon waar de melancholie vanaf droop en Cemetary van vorig album Nest, nog zo’n killer-song, om spetterend mee te eindigen.

Wij eindigen met deze conclusie: Brutus moet je beleven. Wij hadden de indruk dat dit niet door de gehele AB gebeurde. Naast de algemene publieksactiviteit enkele concrete voorbeelden: die persoon links van ons die om de 5 minuten naar het verloop van een voetbalmatch keek op z’n smartphone of dat groepje wjiin of cava drinkende, keurig uitgedoste mannen en vrouwen dat zich nog halverwege de show naar voor probeerde te persen al luid schetterend hoe de mensen met scherpe blikken naar hen keken wegens dat zo abrupt en onbeleefd te doen, en de algemene indruk dat veel mensen eerder Brutus eens gezien wouden hebben na die zo vaak op bv. Stubru gehoord te hebben. Geef ons daan maar liever een kleinere clubshow met echte fans, waar Brutus wel ten volle beleefd wordt.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!