Review Power Prog & Metal Fest 2014 (dag 2)

Paasweekend, dat betekent voor de doorgewinterde metalhead het eerste festival - op Durbuy Rock Festival misschien na - van het jaar. De Lotto Mons Expo was opnieuw de accommodatie voor het Power Prog & Metal Fest. Drie dagen vol met bands uit diverse metalgenres met dit jaar PAIN, My Dying Bride en Saxon als headliners.

Op de tweede dag van dit festival stonden heel wat meer bands op het programma. Murderset Pieces was de eerste hiervan. Zij waren een van de twee metal battle winnaars en deden dat goed voor een beginnende groep. Stevige, harde metal, helemaal niet power of prog. Zoveel volk was er nog niet om hen te aanschouwen, het was immers nog vroeg op de dag. Een raad die we hen kunnen geven is hun présence wel verbeteren, een meer metalhouding en -kleding zou gepast zijn. Maar muzikaal zeker te pruimen, de band heeft groeipotentieel.

Hierna speelde Burning Circle: stevige heavy metal dat in orde klonk, maar niets speciaals. De zanger had wel een krachtige stem en soms deed het wat aan Evergrey denken, wat zeker een compliment is. Maar het feit dat ze ons verder niet bijgebleven zijn, getuigd van het eerder genoemde niets speciaals.

Het lelijke eendje van deze dag was Grenouer, een band helemaal uit Rusland en helemaal niet bekend met onze contreien. Deze band speelde zachte rock. Maar ze probeerden teveel, ze overdreven met publieksinteractie. Blijven aanmoedigen opdat er meer mensen zouden meedoen (overigens ontzettend weinig volk dat aan het podium stond) en blijven zeggen dat ze van België houden, het doet meer slecht dan goed. Het werd op den duur onwennig. Muzikaal viel er ook weinig te pruimen, vooral de slechte zang en de misser van het laatste nummer, de titel was verkeerd aangekondigd. Zouden het zenuwen zijn?

Het werd eens tijd om het niveau omhoog te brengen. Triosphere uit Noorwegen slaagde daar meer dan goed in. Noorwegen levert niet alleen goede black metalbands aan zo bleek, Triosphere speelde krachtige progressive/power metal. Ze waren een energiebom on stage, maar het publiek in het begin niet zozeer. Meteen ook de eerste vrouw die we vandaag op het podium zagen, zangeres en bassiste Ida Haukland. Haar stem past perfect bij de muziek. De band is bezig aan een nieuwe album waarvan ze een nieuwe nummer ‘The Sphere’ speelden, het klonk veelbelovend. Ondertussen waren er ook meer aanwezigen om hen te aanschouwen. Met hun strak gitaarspel met regelmatig knappe solo’s gaven ze het publiek het eerste hoogtepuntje van de dag. Het mocht zelfs wat harder, aldus de frontvrouw, toen ze voor meer power metal nummers gingen. Maar het kon ook rustig, een beetje afwisselend. Tot slot nog even vermelden dat ze een nieuwe drummer hebben, dit was zelfs zijn eerste optreden, het viel zelfs niet op.

Ook Serenity deed het goed. Ze hadden zelfs al het publiek mee nog voor het begin bij de soundcheck. Ze begonnen eerst met iets heel populairs: de Game of Thrones intro (tv-serie van HBO voor de mensen die het laatste jaar onder een steen geleefd hebben). Serenity heeft een interessante line-up gekregen. Zanger Georg Neuhauser wordt sinds het laatste album ‘War of Ages’ permanent bijgestaan door zangeres Clémentine Delauney. Maar zij was jammer genoeg bijna niet te horen, haar microfoon stond veel te zacht, iets dat enkel naar het einde toe verbeterde. Nuja, de stem van Georg is veel belangrijker bij de band. Wat een stem trouwens, hij moet een van de beste, opkomende zangers zijn van de laatste jaren. Muzikaal speelden ze heel wat nummers van voorgenoemd album, goede nummers van vroeger een beetje uitsluitend, wat een beetje jammer was. Maar aan dynamiek geen gebrek. Het publiek werd nauw betrokken bij het optreden en Clémentine, naast zingen sprong die de hele tijd het podium op en neer. Deze tweede dag van het PPM Fest was nu pas echt goed op gang getrokken.

Normaal zou nu Emergency Gate spelen, maar in hun plaats stond The Black Tartan Clan op het podium. Zij waren de vervanger van het afgezegde Equilibrium, waarvan twee bandleden het opgestapt zijn en ze niet konden spelen. Belgische folk/pagan metal kregen we in de plaats, maar hun vervangband konden ze lang niet evenaren. Ze teren een beetje op de populariteit die folk metal tegenwoordig geniet, maar zullen nog hun plaats moeten zoeken in de muziekwereld.

Hierna speelde Borealis, een melodische metalband uit Toronto, Canada. Een goed gekozen bandnaam in dit geval en belangrijker, ze gaven ook een goed optreden. Zulke bands vinden nog het meest aanhang op PPM Fest. Alweer een beetje dat Evergrey gevoel, maar minder progressief en meer melodisch. Een aangenaam optreden.

Dan was het eindelijk de beurt aan Emergency Gate. Met hun melodic death metal kregen we heel andere muziek te horen. Het trok dan ook lang niet zoveel volk om een of andere reden, wat jammer was want de band was heel goed. Ze probeerden hard, maar kregen weinig respons. Het was hier gewoon geen publiek voor hen. Zonde, want muzikaal en vocaal zat alles goed en de grunts waren een leuke afwisseling. Emergency Gate past echt in zijn genre, zowel het melodische als het death metal kwamen goed door. Elders beter, zeker en vast!

Masterplan dan. Met hun laatste stop hier in België in de Biebob, een band die slechts nog een schaduw van zichzelf was. Maar hier op PPM Fest bewezen ze enigszins dat ze nog niet uitgeblust zijn. Ze begonnen sterk met de hit 'Enlighten Me' en bleven de ene hit na de andere spelen. De nieuwe nummers kwamen amper aan bod, een goede zet van de band. ‘Spirit Never Die’, ‘Crimson Rider’, 'Soulburn', 'Kind Hearted Light', ... stuk voor stuk goeie nummers. Ook het rustige ‘Back from my Life’ werd gespeeld. Maar doorheen het optreden merkte je dat ze vrij stroef speelden, ook de band zelf gaf dit toe, het was alweer een tijdje geleden dat ze nog gespeeld hadden. Ook technische problemen strooiden roet in het eten, vooral dan bij de microfoon van zanger Rick Altzi (de nieuwe zanger sinds het vertrek van Jorn Lande) maar al bij al kunnen we spreken van een geslaagd optreden, een setlist vol met oldies. Eindigen deden ze met 'Crawling from Hell'.

Ook Evergrey zette een prima prestatie neer. Iets wat ze eigenlijk met elk optreden doen. Zij waren heer en meester, dit is dan ook een festival bij uitstek voor hen. Tom Englund en zijn twee kompanen zijn goed bekend met dit festival, het is al de tweede maal dat ze hier staan. Ze gingen stevig van start met The Masterplan en het bleef er stevig aan toe gaan. Maar Evergrey blinkt vooral uit in je te pakken op je emoties. Gevoel en emotie staan centraal in hun muziek. I'm Sorry als beste voorbeeld daarvan, een pracht van een emotioneel nummer dat door velen werd meegezongen. De band zelf had er veel zin in. De publieksinteractie zat goed, de bandleden presteerden maar vergaten ook geen plezier te maken. De toetsenist had vandaag duidelijk gevoel voor humor door niet altijd te spelen wat er moest gespeeld worden of de laatste toon van een keyboardmelodie hard af te breken, wat zanger Englund aan het lachen bracht tijdens het zingen. Kortom, een sfeervol en goed optreden.

Het was tijd om een bom te doen losbarsten. Hoe zouden we Rage best omschrijven. Simpel, volgens de gitarist Victor Smolski zelve als ‘raging metal’. Een combinatie van power, prog, thrash en heavy metal. Rage kwam, zag en overwon. Al vanaf lied nummer één ging het er heftig aan toe. Moshpits waren er bijna de hele tijd. Ze barstten uit hun voegen met ‘War of Worlds’ gevolgd door ‘Carved in Stone’. Ze speelden een strakke setlist van begin tot eind. Ze vierden overigens 30 jaar Rage en kondigden aan dat ze eind dit jaar op clubtour gaan. Drie jaar geleden heeft Rage hier overigens ook gespeeld. Hoe het toen was, daar kunnen we ons niet over uitspreken, maar nu heerste er een enorme publieksfeer. Afsluiten deden ze met ‘Higher than the Sky’, dat gewoonweg door het publiek een stuk werd gezongen. Fantastisch.

Hier stopte het niet. Het Finse Amorphis gaf een minstens net zo goeie show. Opnieuw een enorme sfeer. Een nog grotere menigte verzamelde zich aan de Alpha stage, iets dat de band meer dan verdiende. Ze gaven een show om u tegen te zeggen, met enorm veel variatie en voor ieder wat wils. Zowel de oudste death/doom metal nummers als materiaal van de laatste plaat 'Circle' kwamen aan bod, met tussenin de topsongs van de band. Het ging dus afwisselend tussen zware nummers en nummers die je raken. Er werd gemoshed, gecrowdsurft, geheadbanged en af en toe ook gedanst, dat is allemaal mogelijk bij Amorphis. Hieruit blijkt al de gevarieerdheid van de band. Het blijft ook indrukwekkend om zanger Tomi Joutsen te zien headbangen met zijn lange dreadlocks, alles en iedereen moet dan uit de weg. Een bisronde gaf de band niet, ze speelden gewoon van begin tot eind door zonder al te veel publieksinteractie. Ze zijn een band van weinig woorden zo blijkt.

Lees de review van dag 1 hier en dag 3 hier.