Desertfest dag 3 - Darkness imprisoning me....

Na een doldwaze dag 2, werd ik met goede moed wakker om mij aan dag 3 van Desertfest Antwerpen 2022 te wagen. Wat ik die dag meemaakt, overtrof wel wat ik er van verwachte. De duisternis keek mee om elk hoekje. Of dat erg was? Neen, dat zeker niet! 

De dag begon echter met, voor mij, de ontdekking van het festival. Het Duitse Plainride kwam met gezllige en uiterst dansbare Desert Grooves en zette heel de Trix-bar aan het dansen. En dat stond in een enorm contrast wat er tien minuten later begon in de grote zaal beneden, op de Desert Stage. Incantation is één van de pioniers van het deathmetal genre en bewees dat ook met verve. De band blies heel de zaal op en zorgde al voor een eerste opkomst van de duisternis. De band zorgde ervoor dat iedereen die aanwezig was deze band nooit meer zou vergeten, want het speelde een strakke show en liet een een enorme indruk na. 

Ook Slamosa liet deze indruk na. Deze Scandinaviërs spelen uitstekende Desertrock, maar noemen het zelf Fjordrock. Ze proberen je de brandende zon in de woestijn te laten vergeten en je te verplaatsen naar de fjorden in het hoge noorden, waar het sneller donker is. Dus waar het sneller duister is.... De sneaky duisternis was zijn apotheose dus zachtjesaan aan het voorbereiden. Want ook met Belzebong werden de grenzen opgezocht. Deze Polen spelen instumentale sludge/stoner en doen je even alle zorgen vergeten. Gewoon headbangen en niet nadenken. Een beetje dansen, een beetje nekpijn creëren, meer moet dat niet zijn voor het avondeten. 

Ook het Zweedse Cities of Mars klonk erg goed. Hun hardrock ondersteunt perfect de apocalyptische teksen die de band naar voren brengt. De band zorgt zelf voor een mooie mix van clean vocals en gutterale grunts, en dit met vaak atmosferische gitaren. We werden zo de duisternis van de ruimte ingegooid. We werden nadien een beetje terug naar de aarde getrokken, of zelfs nog dieper, want het werd tijd voor Lucifer. De band rond Johanna Sardonis stond garant voor een zeer dansbare mix dat ons doet terugdenken aan Deep Purple, Black Sabbath en Blue Oyster Cult. Sardonis zelf stond te zingen alsof de duivel zelf haar achter de hielen zat en gaf al één van de beter concerten dat ik van de band gezien had. 

Dan viel het voor mij een beetje stil, want de honden thuis in centrum Antwerpen moesten ook eten hebben. Ik kwam dus pas terug toen Bongripper hun duivels ontbonden op de Desert Stage. En dat valt bijna letterlijk te nemen. De band stond met volledige overgave aan hun instrumenten te spelen en dit was ook in het publiek te merken. Deze stond in bijna volle extase naar de band te kijken en genoot van elke noot of drumslag die vanhut het podium naar hen werd geworpen. De muziek nam bijna je volledige lichaam over en bleef dan ook enorm nadaveren. 

Daarom werd er ook nog enorm genoten van Wucan. Deze band doet gewoon waar ze zelf zin in hebben. Een dwarsfluit over goed gespeelde Desertrock? Graag! Een klein lichtpuntje die de duisternis van de demonen van ervoor iets  kon wegduwen. Maar dat was maar voor even. Want we werden volledig opgeslorpt door de duisternis tijdens het optreden van Wolves in The Throne Room. Cthulhu en H.P. Lovecraft waren nooit veraf tijdens het beste optreden van heel het festival (ja we hebben er lang op moeten wachten). De black metal van deze band heeft ook wat pagan en folk invloeden en liet je even vergeten dat je op aarde leefde. We werden rondgegooid door de kosmos, we zagen het einde der tijden, maar ook het begin. En dat zonder drugs te nemen. Enkel wat Bollekes Koning. Wat een optreden. Wat een band! Graag nog meer van dat!

Na deze rondtrip werden we terug met de beide voeten op de grond geworpen door afsluiter Sasquatch. Alhoewel, want het werd toch nog even tijd om wat te crowdsurfen. Van plezier, dat we onze duisternis overleefd hadden, maar ook gewoon omdat Sasquatch een geweldige sludge optreden gaf. Een eigenlijk perfecte afsluiter voor wat weer een geweldig weekend was. Bedankt Desertfest. Tot volgend jaar!