Luistersessie MaYan - Dhyana

Datum: 
zaterdag, 30 juni, 2018

In de Tilburge Sandlane Recording Facilities presenteerde MaYan hun nieuwste album Dhyana aan de pers. We waren overdonderd na deze eerste kennismaking. De variatie, bombast en mengeling van zacht, hard, koor, orkest en andere elementen liet ons haast versuft achter. Lees hier onze bevindingen.

MaYan zal vriend en vijand verrassen met Dhyana, het nieuwe album dat ze op 21 september zullen uitbrengen. Opgenomen in de Sandlane Recording Studio in Rijen, Nederland onder begeleiding van producer Joost van den Broeck, een studio befaamd in de wereld van metal. Dhyana is niet zomaar een standaard MaYan album, dankzij een heuse Indiegogo crowdfunding campagne kon de band een orkest inhuren om live de orkestratie op te nemen.

Het album gaat filmisch van start. De intro van The Rhythm Of Freedom laat je in een filmvoorstelling wanen, om plots over te gaan naar classic MaYan met een snel en heavy stuk. Grunts van Mark wisselen af met de clean zang van Henning Basse. Het is het eerste van een reeks veelzijdige nummers die we te horen krijgen, want ook een progressive instrumentaal tussenstuk ontbreekt niet.

Tweede track Tornado of Thoughts – I don’t think therefore I am – is het makkelijkst verteerbare nummer op het album. Het klinkt als een zware rockopera, heavy, melodieus met grunt en soprano vocals. Dat dit nummer al enkele keren live is gespeeld, doet snakken naar meer.

Saints Don’t Die opent eerder rustig als een opera. Ongetwijfeld horen we hier de kwaliteiten van Laura Macri aan het werk. Het gaat echter over naar bombastisch met zeer diepe grunts. Het is een track die de vibe van het eerste album naar boven brengt. Het wordt gedomineerd door clean vocals in het eerste deel, terwijl het tweede deel veel harder is.

Dhyana laat een mooie afwisseling horen van Marcela Bovio en Laura Macri. Verder is het een orkestraal nummer, dat eerder als een intermezzo dient.

Rebirth from Despair is zoals de titel wel doet vermoeden opnieuw een zwaar nummer. Een bombastische intro leidt in maar dat is het de hele tijd, bombastisch. We horen veel grunts en zijn overtuigd van een sterk live potentieel.

The Power Process biedt een intro met koor en viool, rustig openend met female vocals. En dan plots, boem, die loeizware grunts en zware gitaren doen opnieuw hun introductie, terwijl de female vocals aanhouden.

The Illusory Self bevat de standaard ingrediënten van bands als Epica: grunts, melodische passages en razendsnelle drums. Het bevat echter ook momenten van stilte. Een lang nummer met veel variatie, maar niet zo zwaar als bijvoorbeeld Rebirth from Despair.

Satori is opnieuw een intermezzo tussen alle drukte heen, een kalm nummer dat bestaat uit piano.

Maya – The Veil Of Delusion – is terug zwaar, de voorliefde voor de Maya cultuur en Chili van Mark Jansen duikt hier wel heel hard op. Razendsnel, bonkend maar toch gelaagd, later wordt het trager en zelfs spookachtig.

We komen bijna aan het einde van de plaat. The Flame Rage of God bevat opnieuw veel koorzang, waaronder ze de titel zingen onder een ferme dosis bombast. Het is een gevarieerd nummer, zacht en hard afwisselend. Hier zowaar geen abrupt einde zoals bij de andere zware songs, het heeft als het ware een outro.

Het echte einde komt er met Set Me Free. We krijgen een epische opening voorgeschoteld dat doet denken aan bv. Dimmu Borgir nummers. Naaste de vocals van onder andere Henning Basse is deze song ook heel gitaar georiënteerd. Het is een knaller van een lang nummer, met middenin een puike gitaarsolo, clean vocals afgewisseld met grunt en tot slot Marcela Bovio die nog een laatste keer haar vocale inbreng geeft.

Lees ook het interview dat we achteraf met de band hadden.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!