The Men @ De Kreun

The Men, een korte en droge groepsnaam die getuigt van het nodige zelfvertrouwen en een sprankeltje arrogantie, die de onderliggende boodschap meedraagt dat er binnen het indierock, post-punk genre maar naar één band moet geluisterd worden. Deze band uit Brooklyn maakt dit statement hard door al enkele jaren voortdurend te touren en jaarlijks een plaat uit te brengen. Hun vorige, Open Your Heart, belandde vorig jaar op 5 in mijn persoonlijke top, een jaar later mogen ze opnieuw de bühne op om ons met nieuw werk te overtuigen.

Nu is het moment gekomen dat verschillende verslaggevers heel summier het voorprogramma beschrijven, ofwel wordt dit gewoon radicaal overgeslagen. Vaak gaat het dan ook om een band die de verslaggever niet of te weinig kent. Laat mij toe even een kritische bedenking op te werpen; het zijn namelijk net die bands die de ontdekking van morgen kunnen zijn. Net omdat niemand ze kent ben je als muziekliefhebber moreel verplicht om van voorprogramma's een evenwaardig, weliswaar kort, verslag te maken. Zo help je onbekende bands vooruit in een landschap waar de naambekendheid er regelmatig voor zorgt dat bands goed bevonden worden, terwijl het ten slotte om de muziek draait.

Soit, dit geheel terzijde, want voor ons bemerken we geen jonge band, maar het viertal tegen de veertig aanlopende post-punkers genaamd The Neutrinos. Na ongeveer één minuut en de openingszin "I'm a whore, you motherfucker", gezongen door een vrouw met levenservaring, bemerk ik reeds een grijns op het gezicht van mijzelf en een pak anderen in het publiek. Dit zou wel eens een toffe schnabbel kunnen worden. Met de hitsige surfpunk van het eerste nummer kreeg het publiek meteen de indruk dat deze band met plezier naar het verleden kijkt, gedrenkt in een hedendaags kleedje en bespat met voldoende druppels absurditeit. Gedurende de set hoefde het publiek zich nooit te vervelen omdat zowat elk nummer een andere weg leek op te gaan. Zo passeerden The Pixies en de jaren '80 alternatieve rock, merkten we knipogen naar The Kills op, werden we getrakteerd op een eigenzinnige ballad om daarna keihard voor de post-punk te gaan. De sfeer van de nummers volgde een soortgelijk pad dat kronkelde tussen donker, rockend, opzwepend, gezapig en zomer. Het publiek werd getrakteerd op een groep die duidelijk geniet van live-performances, er werd lustig geteast en geplaagd met fluisteren, grommen, huilen en megafoongezever. Afsluiter The Butcher of Common Sense werd voorafgegaan door een sneer naar geluidsbeperkingen en gezien als hommage aan de noise, uitwijden hierover hoeft dus niet. The Neutrinos zijn niet de meest memorabele band, maar zeker een aanstekelijke opener die achteraf, aan de merchandise-stand te zien, vooral hun leeftijdsgenoten kon bekoren. Al zal ook ik achteraf eens in hun repertoire gaan grasduinen.

De echte hommage aan noise kwam pas een halfuur later toen de jonge kerels van The Men het podium betraden. Het nieuwe album New Moon is duidelijk hun 'Crazy Horse' plaat geworden. Na slechts twee luisterbeurten valt op hoe ze de folk en country rock als extra element in hun muziek een plaats wouden geven, alsof er nog niet genoeg invloeden op hun albums te vinden waren. Maar de vraag of dit hun optredens gematigder zou maken hoefden we niet te stellen. Opkomen zonder drummer om meteen een shoegaze, noiserock jam in te zetten was hun antwoord op de ongestelde vraag. Toen de drum inviel kregen we ook zang te horen, al viel het geluid wat tegen. De zang leek het bij enkele nummers nipt te verliezen van het gitaargeweld. Toch wel jammer, want met drie zangers die elk enkele nummers op zich nemen beschikken ze toch over een extra troef. Niet getreurd, The Men beschikt namelijk over een resem troeven die we in die combinatie bij weinig andere bands terugvinden. Hoe zalig is het om een band te zien spelen alsof ze net hun eerste plaat uit hebben waar het onstuimig enthousiasme van af druipt. Wel deze heren beschikken deze gave ook nog na vier albums en jaren touren, bovendien voegen ze hier hun ervaring aan toe. Hun arbeidsethos kan enkel te verklaren zijn vanuit een geweldige passie en gedrevenheid om enkel dat te doen waar ze zelf zin in hebben. En net die onbezonnenheid gaat bij The Men gepaard met een gave om elk genre tot de hunne te maken en te laten verweven met alle andere invloeden. Zo werden we onder andere getrakteerd op snedige punkrock waar de 'Crazy Horse' piano en de mondharmonica niet het onderspit moest delven.

The Men slaagt er live in om voortdurend uit de bocht te gaan zonder grip met het parcours te verliezen. Rustmomenten op plaat monden live steevast uit op stevige noiserock jams zonder dat de song op de achtergrond belandt. Op plaat waren we al fan van hun sublieme capaciteiten om in al hun hevigheid sterke songs te verwerken, live blijkt deze combinatie ook zijn ding te doen. De nummers uit New Moon zijn over het algemeen iets lichter verteerbaar dan die uit Open Your Heart, maar live moeten ze qua intensiteit niet voor elkaar onder doen. Laat je dus niet misleiden door hun iets rustigere aanpak op New Moon, eens op het podium valt met deze jongens niet te spotten. Deze jongens hebben de gestructureerde chaos behoorlijk goed onder de knie, wat zich vertaalt in uitgesponnen jams waarbij het al eens wat minder zuiver en correct mag zijn. Zo doet de sologitaar heel vaak dienst als definitie van gestoord en deviant gedrag waarbij het piepen en het kraken de uitstekende song naadloos verbindt met de drang naar eigenzinnigheid. Zo kregen we een nieuwe, agressieve invulling van het begrip slidegitaar voorgeschoteld op onze, al iets minder nuchtere, maag. Opmerkelijk trouwens dat we geen gitaarwissels zien, ook geen setlist op de grond en voor dergelijke muziek ook zo goed als geen effectpedalen. Deze jongens hebben duidelijk lak aan geschreven en ongeschreven wetten en teren vooral op hun talenten. De balans tussen zeer stevige shoegaze, noiserock, garage, punk en country, folkrock lijkt voor velen een brug te ver, wel The Men is die brug!

Het publiek wist duidelijk waarvoor ze kwam en The Men gaf hen met veel plezier nog wat extra's. Jammer dat het publiek toch eerder bestond uit meerwaardezoekers dan uit jong geweld. Bij deze band past namelijk een losgeslagen publiek dat houdt van andermans zweet en losgeslagen ledematen. Desalniettemin was dit concert zoals we gehoopt hadden dat het ging zijn: vuil en onbezonnen, afgelijnd en chaotisch, mooi en meedogenloos. Een parel die het aanwezige publiek al even koestert, zo een band waarvan je hoopt dat ze ook niet al te groot wordt. Zodat je ze kan blijven zien in kleine zalen in het bijzijn van soortgenoten en gelijkgezinden. En vooral in de hoop dat ze gewoon blijven muziek maken voor zichzelf en hun iets beperktere maar des te doordrongen fanbase. Heren, we zien u graag terug, en snel!