Meshuggah en Zeal & Ardor @ AB Brussel - Met verdeeldheid in de zaal

Twee extreme bands, meesters in hun eigen genre, zetten de AB volledig in vuur en vlam. Het werd een concert waarvan ik dacht: "eindelijk, corona bestaat niet meer!".

Voor ik begin, eerst een kleine disclaimer. Ik kende Meshuggah zo goed als niet. Ik heb de laatste cd opgezet en de top vijf op Spotify, en dat was de dag voor het concert. Ik was er dus vooral voor Zeal & Ardor, waar ik heel grote fan van ben. Dus hou dat in je achterhoofd tijdens deze review. 

Maar wat een avond. Zeal & Ardor begon aan hun set met verschillende nummers uit hun nieuwe zelfgetitlde album (ook een aanrader) en soms leek het alsof deze nummers nog niet 100% in de vingers zaten. Of nog niet in de hoofden van de aanwezigen, want het was een moeizame start. Pas na een kwartier, met Row Row kwam er schot in de zaak. En wat een schot. Vooral zanger Denis Wagner (de magere backingvocalist) had er zin in en begon rond te hoppen als een duracell konijn dat net verse batterijen kreeg. Want wat een combinatie is dat ook, die drie zangers samen. Frontman Manuel Gagneux had wel zijn vocaal dagje niet, maar dat werd gemakkelijk door de twee andere opgevangen. Toch verontschuldigde hij zich bij het publiek en tijdens een puike versie van Devil's Fine vroeg hij het publiek om mee te zingen. Wat door veel mensen werd gedaan. Andere hoogtepunten: een door merg en been gaande Don't you dare en eeuwige afsluiter Baphomet. Als je op Graspop op vrijdag rond 19:00 niets te doen heb, kom dan naar de Metal Dome en laat je omver blazen. 

Meshuggah was ook een memorabel concert. Het begon met de opener van hun nieuwe album, Broken Cogs, waarbij de bandleden statisch bleven staan. De band deed dat, het publiek, dat is iets anders. Je kon duidelijk een verschil zien van de mensen in de zaal. Zij die enkel voor Zeal & Ardor kwamen en zij die enkel voor Meshuggah kwamen. Ook was er een verschil tussen de mensen die voor de djent-versie van de band kwamen, en zij die hen al van het begin volgden. Ondanks deze verdeeldheid was er al van het begin af aan een gigantische moshpit. Ik heb liters bier over mij gekregen, en ik vond het niet eens erg. Want eindelijk! Maar goed, de band zelf. Ik was enorm aangenaam verast. Normaal ben ik niet zo een fan van het genre, maar wat was dit leuk. En goed. Afgaande van het de reacties van het publiek waren vooral de versies van In Death - Is Life (en opvolger Is Death)" en Demiurge echte crowdpleasers. Ik heb een uitstekend spelende band gezien, die ik nu wel wat nauwer ga volgen.

Het was een geweldige avond om in de AB te vertoeven. Zij die er niet bij waren hebben absoluut iets gemist!