Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2018: vrijdag 10 augustus

Datum: 
vrijdag, 10 augustus, 2018

Alcatraz Hard Rock & Metal Festival breidt uit. Deze editie toonde opnieuw een groeitendens. Een grotere en vernieuwde Prison stage (de Alcatraz main stage) en nog meer bands verdeeld over drie dagen. Terwijl vorig jaar de eerste dag een voorproevertje was voor de twee dagen die nog moesten komen met een beperkt aantal bands om voornamelijk de camping logies bezig te houden, werd dit jaar de eerste dag een volwaardige festivaldag. Lees hier het verslag.

Net als vorig jaar speelden bands op twee podia vlak na elkaar met zelfs geen minuut tussen, een iets te strak schema omdat je soms het begin van de opvolgende band miste, of net andersom de allerlaatste noot van de afsluitende band. Bark mocht van start gaan op de Swamp stage, ondergebracht in een tent die dezelfde sfeer als de befaamde Graspop marquee opwekt. Een ideale setting voor de Antwerpenaren van Bark. Hun loeiharde deathmetal kwam er perfect tot zijn recht. De tent stond al goed gevuld bij aanvang en de allereerste moshpit en crowdsurfers kwamen van de grond, het zou een harde dag worden voor de frontstage security. Bark bracht songs uit hun twee albums, het ene al rauwer dan het andere. De nekspieren werden opgewarmd en de handen gingen in de lucht, inclusief bier op vraag van zanger Ron Bruynseels. Die had het ongelooflijk naar zijn zin, net als de andere bandleden overigens. Op z'n Antwerps sloten ze af: “wij hebben nog ientje”. Dat laatste nummer werd onderbroken om het publiek nog meer op te jutten en toe te spreken. Wat volgde was een grote moshpit die alvast Alcatraz waardig was.

The Quill mocht de vernieuwde Prison stage openen. Deze main stage was nog iets groter dan vorig jaar en had zijvleugels waar de artiesten op konden paraderen en net als op bv. Wacken Open Air kwam er vuur uit de torens bovenaan. Geen van al dat benut bij The Quill, een heavy metalband die al sinds eind de jaren 80 bezig is maar nooit echt van de grond is gekomen. Met een epische filmintro openden ze, maar wat volgde klonk als dertien in een dozijn hardrock. De cliché’s zoals lang uitgerekte gitaarsolo’s en een ballade waren aanwezig, maar wat wel opviel was de Fairies Wear Boots cover van uiteraard Black Sabbath. Ze sloten ludiek af met de outro Always look on the Bright Side of Life.

Het is ruim een jaar geleden dat Gary Meskil op een uiterst agressieve manier werd overvallen in de straten van Brussel. In de wetenschap dat de New Yorker toen ei zo na het leven liet, viel de komst van Pro-Pain naar Alcatraz Hard Rock & Metal Festival op zijn zachtst gezegd als opmerkelijk te bestempelen. Het leek wel alsof de hardcore veteranen kost wat kost wilden aantonen dat wat zich in juli 2017 voordeed een afgesloten hoofdstuk is. Een korte maar vooral agressieve set viel het publiek in de Swamp Stage te beurt. Van openingsnummer Unrestrained tot meebrullers als Un-American, Deathwish of Fuck It: voor rustpauzes was er in Kortrijk geen tijd! Op een wel heel verrassende gebeurtenis na dan toch, plots stormden twee naakte mannen het podium op, achterna gezeten door de Alcatraz cipiers in strakke leren pakjes. Met het onvermijdelijke Make War (Not Love) werd een einde gemaakt aan deze geslaagde passage van Pro-Pain.

Het voorlaatste festival voor Diablo Blvd ooit. Het klinkt onwaarschijnlijk en we typen dit met enige pijn in het hart, maar het is wel een feit. Diablo Blvd speelt nog op Pukkelpop en geeft een afscheidsoptreden in de Ancienne Belgique in december en daarna houden ze ermee op. Het was dus met volle teugen genieten om Alex Agnew, Andries Beckers, Tim Bekaert, Jan Rammeloo en Kris Martens nog eens samen aan het werk te zien, hun passie voor muziek te brengen. Diablo Blvd liet de Prison stage voor de eerste keer ontploffen. Met Beyond the Veil vingen ze aan en al snel vroeg zanger Alex bij Life amounts to Nothing om nog een schepje er bovenop te doen in de moshpit die al op gang was. Demonize deed daar nog een schepje bovenop en ook de ene crowdsurfer na de andere passeerde de bühne. De security stond maar te niksen volgens Alex, daar moest verandering in komen. De heftigheid van de opvolgende wall of death deed zelfs de ehbo mensen even over de hekken kijken of alles nog goed ging. Alcatraz, goede vrienden Rock Tribune, het publiek en ook Van Quickenborne werden bedankt. Nieuwste hit Sing From The Gallows maakte opnieuw indruk, het rustige The Future Will Do What It’s Told liet een andere zijde van de band zien en eindigen deden ze met het door het publiek meegezongen Black Heart Bleeds, waarbij Alex op het einde struikelde en op het podium viel en Andries ludiek zijn voet op de goedlachse frontman zette.

The Atomic Bitchwax die daarna op de Swamp stage speelden hebben we gemist wegens interview verplichtingen. Op naar Ross The Boss die we nog een stukje konden meepikken op het hoofdpodium. Ross ‘the boss’ Friedman is natuurlijk gekend van zijn tijd bij het legendarische Manowar en is met zijn eigen project toe aan het derde studioalbum. Het klonk ons allemaal wel heel bekend in de oren, we hoorden de ene Manowar ‘cover’ na de andere. Wat we dus zagen, was eigenlijk een soort Manowar coverband met een van de originele bandleden in de gelederen. En hoewel zanger Marc Lopes nooit Eric Adams (zanger Manowar) zal zijn, hebben we verder geen bemerkingen. Een leuk optreden, maar tenzij Manowar itself daar zou staan niet memorabel.

De heropleving van thrash metal oude school bracht een overvloed aan groepen voort. Slechts enkelen van hen slaagden er in om een blijvende indruk na te laten. Het Griekse Suicidal Angels mag absoluut tot deze laatste categorie gerekend worden. Het mag dan allesbehalve origineel zijn, de groep rond Nick Melissourgos slaagt er steeds in om het publiek bij de strot te grijpen. Op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival werd dit andermaal bevestigd. Een energiek optreden (we hadden niet anders verwacht) zette het publiek zonder onderbreken aan het headbangen. Geen wonder dat deze Grieken een uitnodiging ontvingen voor de aanstaande MTV Headbanger's Ball Tour. Een greep uit het gebrachte werk: Seed of Evil, Moshing Crew en afsluiter Apokathilosis.

Wie ook opnieuw aanwezig was op Alcatraz, was Dee Snider. Deze keer zonder zijn Twisted Sister, die twee jaar terug officieel afscheid namen op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. Dee op zijn eentje boert nochtans ook goed. Uiteraard kon hij het niet laten enkele grote Twisted Sister hits te brengen, maar met zijn nieuw solo album dat onlangs uitkwam kregen we leuke, energieke rocksongs te horen zoals Become The Storm en I Am The Hurricane. Natuurlijk waren het de nummers Burn In Hell, I Wanna Rock en -hoe kan het ook anders- We’re Not Gonna Take It die het publiek volledig mee kregen. Dee Snider en band was beperkt in speeltijd dus deze keer geen absurd lange versie van dat laatstgenoemd nummer. Een keurig optreden dat we hopelijk nog regelmatig in onze contreien mogen terugzien.

Op de Swamp stage was het daarna tijd voor Venom Inc. Er wordt vaak met de term ‘iconen’ geschermd en even vaak wordt die ten onrechte gebruikt. In het geval van Venom Inc. is het woord icoon zelfs nog een understatement. Hoe noem je anders de muzikanten die regelrecht bekend staan als de uitvinders van een geheel apart metal genre, met name black metal. Het originele Venom is reeds lang geleden uit elkaar gevallen en nu bestaan er als het ware twee versies, zonder partij te kiezen constateren wij gewoon dat er in Venom Inc. meer originele leden zitten dan het huidige Venom. De drie veteranen lieten hun helse sound los in de Swamp tent en het was echt wel een schoolvoorbeeld van hoe de oude garde nog eens komt tonen hoe het eigenlijk moet. Je kon met de vingers in de neus nog gemakkelijk tot helemaal vooraan lopen, wat misschien wel ergens jammer is en dan vooral voor de potentiële crowdsurfers. Gitarist Mantas keek een kleine drie maanden geleden de dood nog in de ogen nadat hij geveld werd door een hartaanval. Je kon het helemaal niet meer zien aan hem. En als een hartaanval deze oude rotten al niet tegenhoudt, dan een technisch drumprobleem ergens halverwege de set al helemaal niet. De aanwezigen werden vakkundig om de oren geslagen met oerklassiekers als Black Metal, Witching Hour, Welcome to Hell, Sons of Satan en Don't Burn the Witch.

Laat ons eerlijk zijn, Status Quo was eigenlijk toch wel een beetje een vreemde naam op de Alcatraz affiche, niet? Metal kunnen we hen zeker niet noemen en veel hard zit er ook al niet echt in hun rock. Soit, Status Quo draait wel al zolang mee dat ze intussen hele generaties overspannen en nog steeds veel volk op de been brengen. De heren zitten nog vol energie, amuseren zich zichtbaar op het podium en Francis Rossi is voor een mens van 69 lentes nog enorm goed bij stem. In zijn bindteksten alludeerde Rossi zelf op de ietwat ongewone combinatie van Status Quo en een metalfestival. Er was ook nog een zeer verwarrend intemezzo over hoe ouder wordende heren een zogenaamde turkey neck kunnen krijgen maar de relevantie daarvan is ons volledig ontgaan. Het publiek deed heel de set goed mee maar het was toch vooral met de hits You’re In The Army Now en de overbekende kleppers Down Down, Whatever You Want en Rocking All Over The World die het meeste respons kregen alsook de meeste mensen aan het dansen. Status Quo co-headliner op een hardrock- en metalfestival, waarom niet, maar het was niet een van de optredens die echt zal bijblijven.

Amorphis dan, de headliner van de Swamp stage. Hoe prachtig kan muziek zijn. Die quote uit het publiek nemen we mee. Zo prachtig als het optreden van Amorphis dus. Een band die een zekere intimiteit en melancholie weet op te wekken met hun progressieve deathmetal, al moet deathmetal met een korrel zout genomen worden. Amorphis wist met hun laatste albums die deathmetal perfect te mixen met progressieve en atmosferische elementen en een geheel te creëren dat zalig klinkt. Met de openingstrack van het laatste album Queen Of Time openden ze, The Bee. Een nummer dat alles wat hierboven vermeld is volledig weerspiegeld. De mensen vooraan in de tent genoten zichtbaar. Zo ook met The Golden Elk, nog zo’n nieuw nummer. Ook hits uit het vorige album Under The Red Cloud kwamen aan bod, zoals Sacrifice, Bad Blood en het machtige Death of a King.

Pas bij het vierde nummer hoorden we zanger Tomi Joutsen voor het eerst het publiek toespreken. Met een simpele “Thank you Belgium, we are Amorphis from Finland” zetten ze het volgende magnifieke nummer in. De afwisseling tussen de melodieën, de clean vocals en zware grunts van Tomi, alles viel op z’n plek. We kregen zelfs een waar kippenvelmoment met Wrong Direction, de intensiteit was voelbaar en zichtbaar. De band wisselde hun progressief werk even af met een duik in de geschiedenis met Against Widows en The Castaway. Maar de grootste hits waren toch Silver Bride en afsluiter House of Sleep.

En dan de meest vreemde eend in de bijt. Brides Of Lucifer, ze kwamen uit het niets maar stonden al als headliner geprogrammeerd op Graspop Metal Meeting en deden de Ancienne Belgique maanden later zomaar even uitverkopen. Het gaat hier over het project van Koen Buyse (Zornik) en Steven Kolacny met het Scala koor, of toch dertien dames hiervan. Ze brengen covers van bekende hardrock en metal songs en dat is niet voor iedereen weggelegd. Je bent ervoor te vinden of helemaal niet. Daarom zagen we gedurende het optreden heel wat volk er de brui(d) aan geven, en zo verschrikkelijk veel toeschouwers waren er al niet op deze eerste festivaldag. Wie wel bleef, kreeg een spectaculair optreden voorgeschoteld.

Echter niet vanaf de start. Met Symphony of Destruction werd aangevangen, de dertien bruiden wandelden een metalen brug op en bleven daar een hele tijd statisch staan. De energie kwam van de gitaristen en drummer, die in het rond liepen en hun muziekkunsten toonden. Ook Holy Diver en Poison klonk niet zo fantastisch en tot overmaat van ramp begon het even te stortregenen. De band ging gewoon door en zette vuur in als tegenaanval. De Prison stage zag er indrukwekkend uit met vlammen links, rechts en bovenaan bij onder andere Painkiller. Soms paste de monotone zang, dan weer niet helemaal. Wel werd zo goed als elk nummer quasi perfect gespeeld door de getalenteerde muzikanten. Speciaalheden kregen we bij bv. Slayer’s South of Heaven waar met hamers op een klokkenspel werd geslagen, waarbij in combinatie met de Brides het dramatische effect al eigen aan het nummer nog meer verhoogd werd, alsook de unieke versie van Fear of the Dark op piano, Kolacny omringd door de bruiden van Lucifer. Songs als Walk en Warriors of the World zorgden voor veel sfeer, met de meiden allemaal op een rij vooraan het podium, vuisten in de lucht. Het waren vooral de laatste songs Burn In Hell, Chop Suey en Duality die de boel bijna letterlijk in vuur en vlam zetten. Steekvlammen, demonische figuren, een ferme lichtshow en puik gitaarspel, dat was Brides Of Lucifer samengevat. De volgende productie is begin volgend jaar te zien in de Lotto Arena, met een andere show en vooral: eigen werk.

Om de vrijdag af te sluiten en nog een deftig na-feestje te bouwen moesten we afzakken naar de tent voor Bizkit Park. Als een soort van vleesgeworden jukebox serveerden zij ons een eerbetoon aan nu metal. Nu metal moet één van de meest verguisde genres zijn binnen de metal. Zowel de lovers als de haters menen allebei hun overtuigende argumenten hiervoor te hebben. De aanwezigen bij de Swamp stage op vrijdagavond laat waren ongetwijfeld stuk voor stuk lovers. Bizkit Park gaan we niet zomaar een coverbandje noemen, alstublieft dankuwel. Dit is een concept waarover goed werd nagedacht en dat zo professioneel mogelijk wordt aangepakt. Hun stage outfit lijkt wel aangekocht in een stock overschot van Adidas met zwarte broeken, lange kousen, rode vestjes, witte t-shirts en rode petten, allemaal voorzien van de overbekende streepjes. En, niet onbelangrijk bovendien, die van Bizkit Park hadden tenminste hun pyjama thuis gelaten. Iets meer dan een uur gingen de mannen er volle bak tegenaan. We hoorden alle bekende nummers van rond de eeuwwisseling passeren. Er werd volop geput uit het oevre van Limp Bizkit, Linkin Park, Korn, Slipknot, System Of A Down, Papa Roach en nog vele anderen. Vaak werden die hits onderling gecombineerd en naadloos in elkaar verwerkt. Bizkit Park heeft ook een promoclip opgenomen, dus verwacht je binnenkort maar aan een leuke video van deze mannen! Een paar gasten van de Alcatraz video crew die het nodig vonden om te komen streaken waren ook van de partij... Zij brachten hiermee eigenlijk ook totaal geen meerwaarde op het feestje. Neen, dan meer respect voor de tomeloze energie van de Bizkit Park dudes en eigenlijk ook wel onder de indruk van hun muzikale capaciteiten want het is dan misschien wel een soort van ‘naspelen’ dat ze doen, maar speel maar eens foutloos de partijen na van Wes Borland, Daron Malaklan, Brian Welch en consoorten. Who needs dj sets when you have guys like these!

Lees ook de review van de tweede en derde festivaldag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!