Review Alcatraz Open Air 2022: vrijdag 12 augustus - Desertfest Kortrijk?
De eerste dag Alcatraz Open Air kon velen bekoren. Van de extreme metalheads tot de klassiekere, iedereen kon zijn gading vinden. Hoe uiteenlopend onze interesses ook waren, we hebben ons best gedaan!
We trokken op deze eerste festivaldag vooral naar La Morgue en het nieuwe, vierde podium Helldorado, beiden onder een tent. Je leest het goed, een verdie podium op het Alcatraz domein. Dat was niet de enige verandering, de Swamp stage was voor de eerste keer opgetrokken in een grote tentconstructie als een grote dome als het ware, de Prison stage, de main stage en als enige in openlucht, was onveranderd. Nu we het toch over veranderingen hebben, ook het terrein was anders ingedeeld. Groter om plaats te maken voor het vierde podium, maar met dit weer ook vooral stoffiger, alsof we een woestijn betraden met momenten. Niet alleen daarom verwijzen we in de titel naar Desertfest Kortrijk, ook de muziek in vooral La Morgue en Helldorado zou allen goed passen op eerdergenoemd indoor festival dat in verschillende landen doorgaat.
We werden na de ticketcontrole verwelkomd op de Lange Munte door het Alcatraz patrouille team (lees: de vrouwen in heel strak, leder uniform) een een gekroonde koning en koningin, terwijl boven hen twee gitaristen deuntjes speelden en een gehoornde en met staf uitgeruste sjamaan metalscreams en satansgezang zong.
April Art - Prison stage
Als opener op vrijdag mocht het hoofdpodium de Duitse kleurrijke bende April Art ontvangen. Zangeres Lisa-Marie Watz, met roodgekleurde haren en kort rokje, zoog alle aandacht naar zich toe, maar had gezien het vroege aanvangsuur haar stembanden nog niet optimaal opgewarmd. De muziek ligt in het straatje van wat een band zoals In This Moment brengt. Er was nog niet veel volk binnen, maar toch voldoende om de inzet van April Art te belonen met een eerste kleine moshpit.
Parasite Inc - Swamp stage
De Swamp ziet er dit jaar vanop een afstandje uit als een fiks uit de kluiten gewassen veeschuur, de ideale plek dus om de komende drie dagen flink het beest uit te hangen. Gelukkig ziet het er vanbinnen allemaal een beetje gezelliger uit. Omdat we naar goede gewoonte zeer vroeg aanwezig zijn pikken we enigszins onverwacht ook hier de openingsband van vandaag mee: Parasite Inc. Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we voor deze ochtend nog nooit van deze band hadden gehoord maar de melodieuze deathmetal met flinke thrashinjectie weet ons positief te verrassen. De enthousiaste Duitsers weten meteen wat reactie los te weken en we zien rondom ons bevestigend gemompel, voorzichtig headbangen en knikjes van tevredenheid. Deze jonge Duitsers hebben vandaag fans gemaakt.
Hangman's Chair - Helldorado
Helldorado is het nagelnieuwe vierde podium op Alcatraz en het is een pareltje, prachtig artwork en door de vele openstaande tentflappen een aangenaam ruim gevoel. Ideaal voor bands die van plan zijn er een zomers feestje van te maken. Verre van ideaal voor een band als Hangman’s Chair die toch vooral teert op melancholie en een gevoel van verlatenheid. De Franse zwartkijkers musiceren naar gewoonte weer feilloos en er valt werkelijk niets af te dingen aan prachtsongs zoals An Ode To Breakdown, Cold & Distant en het werkelijk fenomenale Naïve, maar door de binnenknallende zon is het moeilijk om volledig op te gaan in het dekentje van depressie waar de band zich in zaal zo graag in duffelt. Probeer je maar eens te hullen in zwartgalligheid als er links van jou mensen in bikini aan een cocktail slurpen en rechts een koppeltje mekaar grondig staat in te smeren met zonnecrème. De juiste band op de verkeerde plaats. Ga dit vooral opnieuw bekijken in een donkere en tochtige bunker in uw buurt.
Bark - Swamp stage
Eigenlijk een beetje onverantwoord van de organisatie van Alcatraz om zo vroeg al zo een bommetje los te laten. Bark had voor ieder wat wils tijdens hun show. Groovy Riffs, beukende drums en dan de rauwe stem van zanger Ron Bruynseels deden verschillende metalhartjes sneller kloppen. Deze band verdiende absoluut een plaatsje iets hoger op de affiche, want de hitte in de tent die zij genereerden kon gemakkelijk concurreren met wat de zon dat weekend voor ons in petto had. We all barked liked dogs and we loved it! Absolute aanrader!
The Night Flight Orchestra - Prison stage
De zeemzoete kitscherige hardrock/AOR van The Night Flight Orchestra werd veelal door het publiek ondergaan, waarschijnlijk zat de warmte er voor iets tussen. De band, met onder meer zanger Björn Strid (Soilwork), gitarist David Andersson en bassist Sharlee D’Angelo (Arch Enemy) in de gelederen, deed samen met twee wulpse airhostessen/achtergrondzangeressen hun best om er iets van te maken. De toeschouwers amuseerden zich alsnog, getuige de grote polonaise die door het publiek trok.
Rivers Of Nihil - Helldorado
Een halfgevulde tent staat met enig ongeduld te wachten op de Amerikaanse technische death metal van Rivers Of Nihil. De band weet die verwachtingen echter niet helemaal in te vullen. Op plaat kunnen we de muzikale hoogstandjes van de band best pruimen maar live komt het gegoochel met noten en tempowisselingen vandaag niet helemaal tot zijn recht. Het constante af-en aangeloop van toeschouwers is misschien wel het beste bewijs dat muzikaal vakmanschap alleen niet voldoende is voor een geslaagde show. Herkansing dit najaar wanneer ze onze contreien weer aandoen in het gezelschap van Archspire.
Your Highness - La Morgue
Your Highness is al een tijdje aan een enorme opmars bezig en dit bewezen ze nogmaals tijdens hun show op Alcatraz. Zij zorgden zelfs voor de perfecte opener voor wat wij hier bij Gigview graag ‘Desertfest Kortrijk’ noemen. De band liet geen steken vallen en stond garant voor show die de goedgevulde Morgue in beweging kreeg. Eén klein nadeel: hun bier Hoogheid had geen slechte aanvulling op de drankenkaart geweest. Had de show dat nog net iets beter kunnen maken.
Lorna Shore - Swamp stage
Er hangt al een tijdje een zekere ‘buzz’ rond Lorna Shore en dat vertaalt zich, ondanks het nog relatieve vroege uur, in een meer dan behoorlijk gevulde Swamp. Zelf zijn we normaal gezien niet zo’n grote fans van deathcore maar wat dit collectief uit New Jersey brengt is toch een variant die we behoorlijk kunnen smaken. Het recente succes van de band heeft niet in het minst te maken met hun ‘nieuwe’ charismatische vocalist Will Ramos die krijst en grunt met een urgentie alsof hij elk moment verwacht opnieuw te worden weggevoerd naar de psychiatrische instelling waar hij net ontsnapt is. Wat een energie, wat een overtuiging, wat een inzet. Opener To The Hellfire grijpt iedereen meteen bij het kruis en dat wordt 40 minuten lang niet meer losgelaten. Ondertussen incasseren we nog wat extra klappen met Sun//Eater en Cursed To Die. Dit najaar tourt de band samen met onze deathmetal trots Aborted door de States, alsof de VS de voorbije jaren nog niet genoeg hebben meegemaakt. Indrukwekkend.
Pallbearer - Helldorado
Pallbearer deed wat de band moest doen, een strakke show spelen, zonder teveel franjes. Was het voor sommige wat saai, een beetje te uitgesponnen? Deze muziekstijl kan zeker voor dat gevoel zorgen, maar dat maakt het voor mij net zo interessant. Dit is muziek waar erg goed over is nagedacht en dat kwam erg goed over. Ik heb er in ieder geval enorm van genoten en keek uit naar wat er nog zou volgen.
Suicidal Angels - Swamp stage
De sympathieke Griekse thrashers zijn graag geziene gasten op Alcatraz en staan steeds weer garant voor een luidruchtig en baldadig feestje. Vandaag is dat niet anders en vanaf de eerste tonen van Endless War warrelt het stof van de moshpit op om pas te gaan liggen als de laatste tonen van Apokathilosis wegsterven. Onderwijl worden we nog om de oren geslagen met ondermeer Born Of Hate, Years Of Agression en publiekslieveling Capital Of War. Het was weer leuk, het was weer intens maar nooit echt onvergetelijk. Suicidal Angels doet vooral waar het goed in is, een degelijke show neerzetten waarbij iedereen met een glimlach naar huis gaat. Niet meer, niet minder.
Wo Fat - La Morgue
Van de diepe bassen van Pallbearer gingen we over naar de psychedelische woestijn van Wo Fat. Het publiek was enorm aan het genieten van enkele klassiekers van de band, moor ook nummers uit hun nieuwe ‘The Singularity’ werden gretig doorgeslikt. Ook de band had er enorm veel zin in, kijkend naar de glimlach op het gezicht van de drie bandleden. Hun geluid deed vaak denken aan Sleep, maar dan wat gematigder. Een perfecte mix om de hete zon tegen te gaan.
Cowboys And Aliens - Helldorado
Donderdagavond kregen Cowboys & Aliens onverwacht telefoon met de vraag of ze ter vervanging van Monolord vrijdag konden optreden op Alcatraz. De Brugse band moest geen twee keer nadenken en gaf in de Helldorado-tent een spetterend optreden dat de aanwezigen uitermate kon bekoren. Zanger Henk, gitarist John, drummer Peter en bassist Tom gaven een masterclass in hoe groovende stoner live moet klinken en maakten in hun sterke set ook plaats voor de nieuwe song Find You Soon, die in november op de nieuwe release ‘Burn!’ terug te horen zal zijn.
Cattle Decapitation - Swamp stage
Hier kunnen we bijzonder kort over zijn: de band was er niet. Autopech in Duitsland stak -bijna letterlijk- stokken in de wielen. Jammer, maar voor ons de ideale gelegenheid om het ruime assortiment aan voedsel te verkennen.
Stöner - La Morgue
Met namen als Nick Olivieri en Brant Bjork in je band, zou je toch denken dat de Morgue zou vollopen voor deze band, maar jammer genoeg was ze maar voor de helft gevuld. Het was wel een afwisselende show, met lage laagtes, maar des te meer de hoge hoogtes. Het samenspel van Bjork en Olivieri deed soms terugdenken aan hun oude samenwerking bij Kyuss, maar dan naar deze tijd teruggebracht. Ze brachten een mooie combinatie van desert-rock en psychedelica, waar het gitaargeluid soms volledig werd weggedrukt door de bas van Olivieri. Ook leek het niet echt te boteren met de drummer, want Oliviere draaide zich regelmatig kwaad om en ging op het einde zelfs tegen de drummer roepen. Geen idee waar dat over ging. Eindigen deed de band met de klassieker ‘Green Machine’, wat zeer welkom was, want anders had de show wat op een sisser geëindigd.
Vandenberg - Prison stage
Wat een tegenvaller was het concert van Vandenberg. Maakte de legendarische Hollandse band in 2020 een doorstart, met Ronnie Romero (oa Ritchie Blackmore’s Rainbow en Michael Schenker Group) als zanger, dan is heden ten dage Mats Leven (Candlemass) de zanger. En daar nijpt het schoentje. Mats Leven mag dan een fameuze zanger zijn, maar zijn timbre past niet bij de klassiekers uit het oeuvre van Vandenberg. Het deed afbreuk aan de originele versies. Voeg daar ook nog eens een overbodige drumsolo aan toe en we zijn alsnog blij dat we toch als positieve noot mogen uitpakken met de vaststelling dat de covers Judgement Day en Here I Go Again van Whitesnake (waarbij gitarist Adrian Vandenberg meer dan tien jaar speelde) en de Vandenberg-tophit Burning Heart behoorlijk klonken.
Pentagram - Helldorado
Neem het van mij aan, zoek je een lief dat zo naar je kijkt zoals zanger Bobby Liebling naar het gitaarspel van gitarist Matt Goldsborough kijkt. Uitpuilende ogen, tong wild heen en weer gaand,…. Dat is liefde. De band, die al 51 jaar bezig is, is één van de grondleggers van de heavy metal, vooral van de Doom Metal, en dat merkte je aan de show. Er werd enorm veel ruimte gemaakt voor klassiekers als ‘Forever My Queen’ en ‘Sign of the Wolf’. Ondanks de gevorderde leeftijd was Bobby erg actief en erg goed bij stem, en had hij geen moeite het publiek uit zijn hand te laten eten. De band heeft al erg veel wissels gehad doorheen de jaren, maar dat was amper te merken, de band stond er en gaf een geweldige show. Moest je ze nog niet kennen, zeker checken, ook een echte aanrader.
Stratovarius - Prison stage
Was het de helse temperatuur die het plein voor het hoofdpodium veranderde in een gigantische teppanyaki-plaat of is het Alcatrazpubliek vooral gericht op het hardere werk? We moeten het antwoord schuldig blijven maar feit is dat het akelig kalm was voor het podium bij het aantreden van gevestigde naam Stratovarius. Aan de prestatie van de Finse band zal het alvast niet gelegen hebben want de collectie topmuzikanten verzorgde een technisch quasi perfect optreden met een glansrol voor zanger Timo. De progressieve powermetal matcht behoorlijk goed met zomers weer en wie zo dapper was de grilloven te trotseren zag een bijzonder degelijk optreden. Eeuwig jammer van de beperkte publieksopkomst want daardoor misten veel festivalgangers klassenummers zoals Phoenix en Black Diamond. Bij afsluiter Hunting High And Low gaat de meegereisde dochter van ondergetekende volledig uit haar dak, alvast eentje die vandaag bekeerd is.
Dark Funeral - Swamp stage
Uw nederige dienaar heeft een haat/liefde verhouding met de Zweedse duivelsaanbidders van Dark Funeral. Hun albums draaien zeer regelmatig rondjes in de beslotenheid van mijn huiskamer en het feit dat de band doorheen de jaren steeds meer epische elementen is beginnen toevoegen aan hun vuige black metal kan ik bijzonder smaken. Maar…maar spijtig genoeg heb ik de laatste jaren werkelijk geen enkel overtuigend optreden van de band gezien. Met uitzondering van hun doortocht op Windorock in het gezegende jaar 2000 (jawel, we worden oud) wisten ze mij geen enkele keer bij de lurven te grijpen. De Swamp staat reeds bij de intro werkelijk ramvol en gedurende het optreden komen er enkel maar mensen bij waardoor men uiteindelijk twintig rijen dik tot buiten staat me te kijken.
Wanneer Unchain My Soul door de boxen knalt maakt mijn hart een klein vreugdesprongetje. Wie weet beleven we vandaag eindelijk eens een optreden van Dark Funeral dat het onthouden waard is. Mijn enthousiasme zakt echter in als een mislukte soufflé want überkraker My Funeral verandert om onduidelijke reden in een chaotische brij en ook bij Leviathan is nauwelijks beterschap merkbaar. Open The Gates en Nail Them To The Cross klinken plots wel een pak beter maar dan is het kalf reeds verdronken. Een bijzonder wisselvallig optreden met hoge pieken maar evenzeer diepe dalen. Wanneer komt de volgende herkansing?
My Sleeping Karma - La Morgue
Om al het gitaargeweld van de dag wat weg te gieten, stond rond 20h My Sleeping Karma gerant voor wat psychedelica. Met visuals waar Timothy Leary trots op zou zijn, verplaatsten zijn de Morgue naar een ander universum, één waar het enorm fijn vertoeven was. Je vergat zomaar even op een sportcomplex in Kortrijk te zijn. Gitaar, bas en drums gingen zo door je lijf en kwamen tot een explosie van pure extase. Een optreden om in te kaderen!
Napalm Death - Swamp stage
In aanloop naar Alcatraz vertelde ik mijn dochter dat ze toch minstens één keer in haar leven Napalm Death moest meegemaakt hebben, maar dan wel vanop een veilige afstand. Haar reactie na afloop van het optreden was veelzeggend, ze vond het tegelijkertijd fantastisch en verschrikkelijk. Fantastisch omwille van de tomeloze razende energie en verschrikkelijk omdat de lawaaierige grindcore mijlenver verwijderd ligt van haar muzikale comfortzone.
Op minder veilige afstand kon ik de helft van haar verhaal zeker beamen. Wat blijft deze band toch een ongecontroleerde brok energie. De leeftijd lijkt maar geen vat te hebben op frontman en natuurfenomeen Barney die raast en tiert en elke centimeter van het ruime podium benut. Vooral de eerste helft van de set bestaat uit een menu van eerder chaotische songs die meteen garant staan voor een bijzonder heftige pit. Naar goede gewoonte wordt tussen de nummers door een flinke portie maatschappijkritiek gegeven en na een oproep tot meer openheid voor vluchtelingen krijgen we met Contagion zowaar een nummer waar min of meer een melodie in te ontwaren valt. Uiteraard mag Suffer The Children niet ontbreken en ook de ultrakorte maar bijzonder geliefde songs The Kill en You Suffer passeren de revue. Napalm Death is nog altijd boos en zolang dat leidt tot dit soort geïnspireerde uitvoeringen hopen we dat dat nog even zo blijft.
King Buffalo - La Morgue
Deze jonge band is nog niet lang bezig, maar zorgde wel voor een perfect einde aan Desertfest Kortrijk. Met hun eigen idee op fuzz, stoner en psychrock konden ook zij het publiek vervoeren naar andere plaatsen. Absoluut een band om meer in de gaten te houden. Deze drie jongelingen uit New York gaan soms zo hard als een stonerband, maar net zo goed kunnen ze je laten meezweven op hun psychedelica, maar altijd met dat streepje voor. Een band dat de toekomst van het genre veiligstelt.
Mgla - Swamp stage
Morgen staan met Behemoth de absolute koningen van de Poolse black metal op het hoofdpodium maar de kroonprinsen staan vandaag in de Swamp reeds ongeduldig te trappelen. Mgla is op korte tijd uitgegroeid van een goedbewaard geheim in de underground naar absolute wereldtop. De tijd dat black metal moest klinken alsof het in een badkamer was opgenomen enkel gebruik makend van moeders potten en pannen ligt ver achter ons want zelfs de meest kritische muziekliefhebber die de neus optrekt voor black metal moet erkennen dat wat Mgla brengt van een zeldzame duistere en ijzingwekkende schoonheid is. De repetitieve epische erupties grijpen meteen naar de keel en wie er zich aan overlevert wordt even losgesneden van de realiteit. Wij verliezen ons lavast in meesterlijke composities als Exercises In Futility IV, Age Of Excuse II, Mdlosci II en With Hearts Towards None I. Misschien één kritische bemerking, één uur is wel bijzonder lang om de spanningsboog bij dit soort muziek te behouden, een kwartiertje korter had van dit geweldige optreden een legendarisch optreden kunnen maken.
Peter Pan Speedrock - La Morgue
Nadat we al goede echo’s hoorden van het optreden van Peter Pan Speedrock op het Sjock-festival in juli, konden we samen met een volle Morgue-tent nu zelf aanschouwen hoe de kerels uit Eindhoven Rock City zich na enkele jaren afwezigheid opnieuw meldden op het live-front. Uiteraard was ook bandmascotte/bijkomend groepslid Dikke Dennis present en liet hij zich meermaals opvallen. De ene keer met vocale bijdragen en kopstoten aan de in de lucht geworpen microfoon, dan weer met stagedives waarbij hij zijn lijf van ruim meer dan 120 kilo lanceerde. Het getuigt allemaal van de uitbundigheid die bij dit concert kwam kijken. En dat ondanks het matige geluid dat de Morgue op vrijdag te bieden had. Dit euvel belemmerde niet dat de toeschouwers (zeker die op de eerste rijen) zich overgaven aan wilde taferelen (moshpit, crowdsurfing, stagediving). Iedereen was welkom op het podium en de crewleden deden moeite om de microfoonstatieven van de Speedrockers te vrijwaren. Met een setlist van haast twintig songs is het moeilijk kiezen wat de hoogtepunten waren, ze volgden mekaar in ijltempo op. Maar we stippen toch graag aan dat muzikant Nick Oliveri (oa ex-Queens Of The Stone Age) gesmaakte backing vocals verzorgde (songtitel ontglipt me helaas) en dat met Dikke Dennis Schoppenaas (een herwerking van Motörhead’s Ace Of Spades) werd gebracht.
Sólstafir - Helldorado
Veel volk verzamelde natuurlijk aan de Prison stage om daar headliner Accept aan het werk te zien met hun aanstekelijke hardrock, maar wij kozen ervoor om naar de Helldorado te trekken en de afsluiter daar te aanschouwen die ons hopelijk in een Ijslandse sfeer zou omhullen. Eigenlijk kunnen we het optreden van Sólstafir maar met twee woorden omschrijven: gemiste kans. Er werden teveel nummers uit het laatste album gespeeld, veel te veel Engels gesproken en er waren net iets teveel technische problemen om hier een geweldig optreden van te maken. De band was op zich niet slecht aan het spelen, maar er zat geen echt plezier in. Ook het publiek was niet volledig mee, wat jammer is, want je zou van zo een atmosferische band op een kleiner podium als de Helldorado verwachten dat ze iedereen meehebben in hun barre tocht door het koude Ijsland. Het enige nummer dat daarmee een beetje in de buurt kwam was ‘Ótta’, maar dat kwam veel te laat in de set en was slechts een kleine wandeling in het hartje van Reykjavic. Jammer, had de Prison stage dan toch een betere keuze geweest? Gelukkig morgen nog een dag!
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!