Review Alcatraz Open Air 2022: zaterdag 13 augustus - Vonken en vuur
Opnieuw een bloedhete dag op de woestenij van Alcatraz. GigView was opnieuw present van begin tot eind na een korte nachtrust voor een dag waar vonken en vuur een thema leken doorheen de vele artiesten die we aan het werk zagen, de een al intenser en vuriger (zowel in letterlijke als figuurlijke betekenis) dan de ander. Read all about it!
Vended - Prison stage
Het startschot deze dag werd gegeven door Vended. Je onbekend? Ons toen ook nog. Maar wat een ontdekking! Hier stond op de Prison stage een mini-Slipknot op te treden. Dit kan je zelfs bijna letterlijk nemen, zanger van deze band uit Iowa (net als Slipknot): Griffin Taylor, inderdaad, zoon van Corey Taylor. Achter het drumstel: Simon Craham, zoon van Slipknot drummer Clown die er minstens even hard op losbonkt. Samen met Connor Grodzicki, Jeremiah Pugh en Cole Espeland lieten deze jonkies ons kennismaken met hun energieke muziek waar net als Slipknot niet echt een label op geplakt kan worden maar wel garant staat voor een explosieve show, en dat op hun eerste Europese tournee. Wees welgekomen en aan al de laatkomers, je hebt al wat gemist!
Powerstroke - Swamp stage
De Swamp tent werd dan weer geopend door Powerstroke. Je ziet deze Belgen onder leiding van Maarten 'Marty' Geeraerts altijd wel ergens opdoemen op een affiche, nu was het de beurt aan Alcatraz. Powerstroke brengt hun mengeling van metal en hardcore altijd professioneel en demonstreerden dat op hun half uur speeltijd wederom, helaas voor een nog niet zo groot verzameld publiek.
Dress The Dead - Prison stage
Dress The Dead, nog zo'n band voorheen nog nooit van gehoord maar best wel een aangename ontdekking. De laatste dag hebben we Arch Enemy op het programma staan, vandaag moesten we het doen met Dress The Dead. Straffe, uptempo muziek dus met screams en grunts van een zangeres, namelijk Kayla Dixon. De frontvrouw gaat altijd met alle aandacht lopen, maar vergeet vooral het heerschap Craig Locicero niet. Zijn rijke muzikale geschiedenis in de Bay Area thrash metal wereld neemt hij mee in zijn nieuw project Dress The Dead en dat hoor je goed: lekker thrashy ging de muziek de woestenij van Alcatraz in, begeleid door de screamy vocals van Dixon. Die twee zijn een 'match made in heaven'.
Saille - Helldorado
Ook eens tijd voor een tripje door de woestenij (bijna letterlijk te nemen, met al het zand (lees: opgedroogd en vertrappeld gras dat er ooit groeide) en stof dat opwaaide op het terrein) naar de Helldorado voor Saille. Het Belgisch-Nederlandse Saille timmert reeds jaren aan de weg maar ondanks hun muzikale kwaliteiten zijn ze er vooralsnog niet in geslaagd de underground te ontgroeien. Waar de band vroeger grossierde in melodieuze black metal is men stilaan opgeschoven richting zwartgeblakerde deathmetal, een evolutie die ervoor zorgt dat er ook live behoorlijk wat afwisseling te beleven valt. De band zorgde voor een zeer degelijk optreden dat door een halfgevuld Helldorado behoorlijk gesmaakt werd. Nu de rest van de wereld nog.
Cyclone - Swamp stage
Tijd voor nog een Belgische band hierna, feitelijk een semi-legendarische want ze bestaan al sinds de jaren 80: Cyclone. Jawel, oude thrash van Vilvoorde die er anno 2022 nog steeds staat, al zat er een jarenlange pauze tussen zeg maar. Het was pas toen founding members Guido en Stefan opnieuw even gingen jammen dat het de vlam er terug inschoot. Je kon ze vorig jaar al op Alcatraz aan het werk zien, dat was toen hun reünieconcert. Dit moet zodanig in de smaak gevallen zijn dat de band gewoon het jaar erna dus opnieuw geprogrammeerd is. Zeker geen klagen, hun thrash tunes weergalmden als vanouds doorheen de tent en brachten menig crowdsurfer en moshpit in actie, maar tweemaal na elkaar, is dat niet wat teveel van het goede? Er staan zeker genoeg andere Belgische bands te springen om hier te komen spelen. Maar daarvoor hebben we natuurlijk de Helldorado én vooral La Morgue al.
Butcher Babies - Main stage
Opnieuw naar de main stage! De twee huppelkontjes (geen discriminatie bedoeld hoor) van Butcher Babies kregen ondanks de loden zon de massa in beweging. Heidi Shepherd en Carla Harvey zochten dan ook veelvuldig contact met het publiek op de eerste rijen en dat mag ook letterlijk genomen worden. De vrouwelijke duozang is natuurlijk een sterk kenmerk van de groove metal van Butcher Babies die toch al sedert 2009 aan de weg timmeren. Er werden songs van alle tot nu toe verschenen full-length albums (uitgezonderd ‘Lilith’) en EP’s gespeeld, met als extraatje de recente single It’s Killin’ Time, Baby!, die de voorbode is van een gloednieuw album. Het niet aflatende enthousiasme van Butcher Babies resulteerde in een stroom crowdsurfers die de security nat in het zweet zetten.
Uada - Helldorado
Terzelfdertijd heel wat anders in Helldorado. Het Amerikaanse Uada heeft bijzonder goed gekeken naar de Poolse collega’s van Mgla. Zowel op muzikaal gebied als naar podiumpresentatie (de zwarte kappen) zijn de gelijkenissen tussen beide bands legio. Wat niet wil zeggen dat we hier te maken hebben met een schaamteloze kopie, daarvoor zijn de composities te sterk. Bovendien gooit Uada zo nu en dan een behoorlijke scheut rock ’n roll in de mix waardoor een eigen smoel gegarandeerd is. Persoonlijke hoogtepunten waren Cult Of A Dying Sun en het verwoestende Snakes & Vultures. Als je het ons vraagt één van de sterkere dingen die we deze driedaagse gezien hebben.
Temptations For The Weak - La Morgue
Een beetje metalcore om verder wakker te worden na een korte nacht is nooit niet slecht, zeker niet als deze van Temptations For The Weak komt. Deze band is al een tijdje een mooi parcours aan het afleggen, en daar kon een optreden op Alcatraz niet op ontbreken. De Morgue stond goed vol en het publiek had zin om te dansen. Wat begon met een kleine circlepit van drie man, eindigde tot een enorme wall of death, toch eentje dat gedragen kon worden door La Morgue. Ook een leuk extraatje aan het optreden was dat de gitarist die ochtend nog had gehoord dat hij vader ging worden. Des te reden te meer om er een lap op te geven, iets wat zowel de band als het publiek dan ook gedaan hebben. Vanwege GigView dan ook een dikke proficiat!
Exhorder - Swamp stage
Zonder deze Amerikaanse band zouden we misschien nooit gehoord hebben van Pantera of Lamb Of God. Exhorder is één van de eerste thrashmetal bands die een flinke scheut groove in hun muziek injecteerden maar het grote succes dat de eerder genoemde bands kenden en kennen is hun nooit te beurt gevallen. Na enkele pauzes is de band sinds 2017 weer volop actief en behoorlijk wat bezoekers stonden te trappelen van ongeduld om dit live te mogen aanschouwen. De band had er zin in en vooral de iets oudere festivalganger genoot met volle teugen van Legions Of Death, My Time en Desecrator. Halfweg de set passeerde ook het beruchte Slaughter In The Vatican de revue. Na afloop zagen we niets dan tevreden gezichten. Denk nog eens aan deze authentieke band als je volgend jaar ergens ten velde het heropgerichte en op-zakken-vullen-mikkende-aanfluiting Pantera gaat bekijken (GMM?).
Ill Niño - Prison stage
Het was fijn Ill Niño opnieuw terug te zien. De Latino-Amerikaanse band heeft dan wel heel wat personeelswissels doorheen de jaren gekend, hun muziek is er gelukkig niet onder komen te lijden. We noemen het zelfs nostalgie om songs van in de nillies opnieuw terug te horen zoals God Save Us, This Is War, If You Still Hate Me, Te Amo - I Hate You en How Can I Live (without you), goed meegezongen door het publiek en meer dan opzwepend genoeg om de moshpits op gang te trekken en crowdsurfers over de hoofden door te geven. Nü metal is still alive, alsook Ill Niño!
Harakiri For The Sky - Helldorado
In de Helldorado tent zagen we dan weer dat Harakiri For The Sky al een enorme fanbase had meegepakt, die gretig uitkeek wat deze Oostenrijkers te bieden hadden. Een post black metal band, daar waren we alvast wel voor te vinden. Wat we te horen kregen waren fantastische muzikanten, die zeker wisten wat ze aan het doen waren en dan ook instrumentaal zeker de moeite waard waren. Maar zet daar dan die zanger bij en je krijgt totaal iets anders. Iets wat eigenlijk niet echt samenhoort. En dat is enorm jammer, want hier zit zeker enorm potentieel in. Maar toch gaan zij de annalen van Alcatraz in met zowat de slechtste cover dat ooit op de heilige grond van De Lange Munte werd gespeeld. Een post black metal versie van A Song to Say Goodbye van Placebo. Sorry mannen maar van Placebo blijf je af. Moest Brian Molko dit gehoord hebben, hij zou spontaal zelfmoord gepleegd hebben om zich meermaals om te draaien in zijn graf. Een minpuntje op toch al wel een mooie dag.
Hippotraktor - La Morgue
Heathen, die ook deze namiddag geprogrammeerd stonden, kwamen nog niet opdagen, ze zaten zo we vernamen in de file in Dover. Hun optreden zou verplaatst worden naar één uur 's nachts zoals we van een collega vernamen (want echt geafficheerd of gemeld stond dit niet), tijdens Behemoth en Watain. We hopen voor hen dat daar nog menig fan naar is gaan kijken, want als je verder onderaan leest waren beiden meer dan de moeite. We namen op deze moment een kijkje in La Morgue, daar speelde Hippotraktor. We hadden al veel gehoord van deze naam en konden ze eindelijk eens live aanschouwen. Uit het Mechelse komen deze heren en ze brengen een soort technical/progressive metal met groove en post-metal invloeden. Denk Gojira maar ook Opeth en Psychonaut, maar een nog veel rauwer, ongewassen sound. Het moet niet altijd even afgelikt zijn. Ze kwamen hier hun debuutalbum Meridian presenteren (uit sinds oktober 2021), en dat we er nog van gaan horen!
Evil Invaders - Prison Stage
Klokslag 16:00. Evil Invaders betraden het podium van de Prison stage. We hebben hen ondertussen al zo vaak aan het werk gezien en gehoord (onlangs ook nog op de Graspop main stage) dat het moeilijk wordt om niet in herhaling te vallen. Ook dit dreigt enigszins bij Evil Invaders te sluipen, herhaling. Maar toch, ondanks show na show te spelen geven de mannen zich steeds voor de volle 100%, zelfs bij deze temperaturen. Ook hier op Alcatraz kwam Evil Invaders hun laatste telg voorstellen, Shattering Reflection. Sledgehammer Justice en vooral In Deepest Black lijken nu al klassiekers te worden die niet meer weg te denken zijn uit hun repertoire. Tja, ook wij vallen hier in herhaling, want we zeiden dit eerder ook al, hoe In Deepest Black een heel andere, meer heavy metal zijde van de band laat horen, maar met bijvoorbeeld Sledgehammer Justice en andere, oudere songs toch nog hun snedige speed/thrash kant niet verliezen. Gewoon opnieuw een bom van een optreden.
Krisiun - Helldorado
Tijd ook voor het aanschouwen van een familiebedrijf in Helldorado. Het Braziliaanse Krisiun bestaat uit drie broers met een voorliefde voor (technische) deathmetal. Het broederschap is duidelijk zeer ingenomen met hun plaats op de affiche van Alcatraz want quasi tussen elk nummer wordt publiek en organisatie uitgebreid bedankt. De dank is echter wederzijds want het is voor de liefhebber volop genieten van aan perfectie grenzende uitvoeringen van Ravager, Swords Into Flesh en een ruig Combustion Inferno. Hoe zeer de band ook zelf staat te genieten van hun optreden, dit trio verdiende op basis van hun prestatie beter dan een matig gevuld Helldorado.
Eyehategod - Swamp Stage
Over Eyehategod gaan we kort zijn. We zagen de muzikanten het podium opkomen onder een heel donkere setting, de muziek kwam op gang en dan kwam de zanger waggelend het podium op. Hij leek zodanig stoned dat hij amper leek te beseffen waar hij was en meer met de draad van zijn microfoon in de war was, dan dat hij de aandacht bij de muziek hield. We gebruiken hier het woord triestig, al hadden de fans op de voorste rijen dankzij de muzikale prestaties van de band die hun typische, donkere sludge sound wisten over te brengen toch een leuk moment.
Woyote - La Morgue
Dan was het veel beter in La Morgue. Een vreemde eend in de bijt, zo zou je Woyote wel kunnen omschrijven. Deze band met naast de twee Amerikanen, gitarist Mikey Doling (SNOT, Channel Zero) en zanger Aaron Nordstrom (Gemini Syndrome), ook nog de vier Belgen Sebastiaan Verhoeven (bas), Charles Degolla (drums), Jari De Roover (gitaar), Quentin Cornet (gitaar) in de rangen brengt pas in oktober hun debuutalbum uit. Drie gitaristen dus en dat voor een groep die geen echte metal brengt, maar eerder in de grunge-hoek te situeren valt. Op 5 augustus jongstleden woonden we de listening session bij van hun nog te verschijnen album en op Alcatraz kregen we één van de eerste concerten van de band te zien. De singles Atlas Shrugged en Shine konden rekenen op al een beetje herkenning. En we waren niet de enige belangstellende, want de tent was verre van leeg. Wordt vervolgd als het album beschikbaar is en er meer concerten op de planning staan.
Life Of Agony - Prison stage
Over Life Of Agony gaan we ook kort zijn, maar op een heel andere manier. Zangeres Mina Caputo zingt gelukkig nog altijd als haar vroegere zelve Keith Caputo, een emotionele stem die uitstekend past bij de wanhopige teksten van vooral de debuutplaat ‘River Runs Red’. Dat album uit 1993 viert volgend jaar zijn dertigste verjaardag en is nog altijd de rode draad in concerten van LOA. Teren op oud succes dus, want van alle andere albums (uitgezonderd ‘Broken Valley’) werd er telkens slechts één song gebracht. Echter, wie maalt daarom als de fanatieke aanhang blijft uit de bol gaan op de tonen van bijvoorbeeld Bad Seed, Method Of Groove, This Time en Underground? Mina voelt haar klaarblijkelijk beter in haar vel dan ooit en drumster Veronica Bellino is ondertussen goed ingewerkt en had na de set medische verzorging nodig, zodanig hadden de inspanningen onder de ongenadige zon haar parten gespeeld!
Necrophobic - Helldorado
Na de mindere prestatie van Dark Funeral gisteren was het aan Necrophobic om de Zweedse eer te redden in Helldorado. De blackened death klonk nu in elk geval een pak overtuigender dan die van hun landgenoten maar echt optimaal was het nu ook weer niet. In elk geval waren de songs tenminste van elkaar te onderscheiden en een zekere mate van chaos hoort nu eenmaal onvermijdelijk bij het genre. De liefhebber laat het niet aan zijn/haar hart komen en met The Call, Mark Of The Necrogram en The Nocturnal Silence viel er genoeg moois te beleven. Geen topprestatie maar een degelijk en professioneel optreden.
Vio-Lence - Swamp stage
Nog meer thrash uit de Verenigde Staten. Wat die Bay Area allemaal niet voortbrengt. Vio-Lence zijn ook oudgedienden, maar nog lang niet uitgeblust. Ze zetten de Swamp tent in vuur en vlam, nog meer dan hun voorgangers Exhorder en Cyclone (en let op onze woorden, het was niet de laatste keer). Moshpits, crowdsurfers van bij de eerste nummers, Vio-Lence maakte er een thrash feest van met hun opzwepende songs, nog intenser gemaakt door de bulderende stem van zanger Sean Killian. Over and out met deze uppercut van jewelste.
Marche Funèbre - La Morgue
La Morgue begaf zich meermaals in hogere sferen deze zaterdag, en daar had deze Marche Funèbre ook zeker iets mee te maken. Hun uitstekende doom metal (waarvan ook een prachtig nummer in het Nederlands) paste niet echt met de brandende zon buiten, of de sauna binnen, maar dat kon het publiek niet deren. Zij zagen een uitstekend concert, met een zeer dankbare zanger Arne Vandenhoeck, wiens vocale talenten perfect pasten bij de wat de rest van de band neerzette. Hebben we dan een opvolger voor Amenra gevonden? Deze reviewer kan het alleen maar hopen.
Amaranthe - Prison stage
Een echt buitenbeentje dan op de Prison stage: Amaranthe. Een zanger, zangeres en (invallende) grunter, naast de muzikanten op podium. We vreesden voor wat dit zou geven op deze dag van Alcatraz, waar thrash, black en death de kroon spanden, maar de 'happy metal' van Amaranthe wist een enthousiast publiek en vele fans te bereiken. Uiteraard kon menig man smullen van de outfit van Elise Ryd (hoeveel meter zouden die benen wel niet zijn?), maar gelukkig zit er veel meer kwaliteit en bezienswaardigheden in deze band. Met Fearless, Viral, Strong en Archangel lag de focus duidelijk op het laatste album Manifest, maar ook fans van het eerste uur konden genieten van hits als Hunger, Amaranthine en Call Out My Name. Twee ballades zaten er tussen die stomende, snelle songs, dat is op een festivalshow misschien iets teveel van het goede. Wel werd hierdoor de interactie tussen Elise en zanger Nils Molin mooi in de verf gezet. Grunter Henrik is niet meer van de partij, hij verliet vrij recent de band, en een ons onbekende vervanger was mee, die zeker zijn best doet maar waarvan je wel merkt dat hij niet volledig geïntegreerd is. We hebben Amaranthe al beter gezien, maar dat zal aan de situatie gelegen hebben en niet zozeer aan de band. Herkansing dit najaar in Trix!
Death Angel - Swamp stage
Tijd voor ultra-violence: Death Angel is again in town! Ook deze Amerikaanse thrashers wisten alles aan gort te slaan en dat nog meer dan bij voorganger Vio-Lence. Zanger Mark Osegueda en de zijnen zijn immers opnieuw op hort doorheen Europa om overal waar ze halt houden het kot af te breken met hun muziek. Zo ook op Alcatraz waar de Swamp tent uit z'n voegen leek te barstten. Zeker een hoogtepunt van dit hele weekend.
Hemelbestormer - La Morgue
Wat visuals toch kunnen doen bij een optreden. Bij Hemelbestormer maakten we een reis door de ruimte en zagen we de uithoeken van het universum. Hier werden we begeleid door de instrumentale post-metal die dit viertal zeer goed neerzette. Nummers die vaak de grens van tien minuten voorbijstaken zorgden ervoor dat de set voorbijvloog, net zoals onze ruimtereis. En deze reviewer genoot van elke minuut. Feitelijk ook een van de hoogtepunten van het festival. De band heeft geen schrik om genres door elkaar te mengen, gaande van (bij momenten) harde sludge, tot rustige ambient noise en alles wat er tussen zit. En dat zorgde voor een zeer leuke ervaring, die La Morgue sterk oversteeg.
As I Lay Dying - Prison stage
Met As I Lay Dying stond er ook metalcore van de bovenste plank geprogrammeerd, kwestie van zowat iedereen te plezieren. Met het herjoinen van zanger Tim Lambesis is het Amerikaanse As I Lay Dying opnieuw opgestart en dat loopt opnieuw als een sneltrein. Had de band voorheen al steengoede songs en albums, dan deden ze daar met het nieuwste Shaped By Fire nog een schep bovenop. Agressief, melodisch, loeihard, zo kunnen we dit optreden omschrijven. De stofwolk voor de Prison stage leek nog nooit zo groot, want al van begin af aan met Blinded, Through Struggle en het übermachtige Within Destruction werd het publiek gek. Ook voor old school fans, en dat waren er heel wat na een bevraging van Lambesis, werden verwend met songs als The Darkest Night, An Ocean Between Us en 94 Hours. Job well done.
Carcass - Swamp stage
Wat blijft Carcass toch een heerlijk eigenzinnig bandje, niet alleen muzikaal blijven ze keer op keer topwerk afleveren, de onderkoelde Britse humor van Jeff Walker zorgt dat het nooit al te serieus wordt. Zelfs de moshpit leek wat beschaafder dan het kooigevecht bij mede-Britten Napalm Death. Het optreden was een mooie staalkaart van de discografie van Carcass waaronder oude kraker Incarnated Solvent Abuse, recenter werk in de vorm van The Scythe’s Remorseless Swing, pure grindcore erupties à la Exhume To Consume en melodieuzer werk zoals Keep On Rotting (In The Free World). Domper op de vreugde was dat het optreden wegens tijdsgebrek plots abrupt werd afgebroken. Bedankt nonkel Jeff en tot de volgende keer!
Testament - Prison stage
Next up op de Prison stage: Testament. Bij Testament is het altijd erop of eronder, middenin bestaat niet. Het geluid zat goed, de bandleden hadden er zin in en de Bay Area thrash loeide over het terrein, kortom: het was erop. Songs als The New Order, Practice What You Preach (vrij vroeg gespeeld), The Formation Of Damnation, First Strike Is Deadly en natuurlijk Into The Pit werden met veel vuur gebracht. Wel opvallend was dat er maar één nummer van het meest recente album Titans Of Creation werd gespeeld. In feite kregen we dus een mooie best of set en met een Chuck 'Chief' Billy die er zin in heeft, kan dat niet misgaan.
Enslaved - Helldorado
Wie het liever rustiger aan had, kon naar Helldorado. De Noren van Enslaved stellen eigenlijk nooit teleur. Hun progressieve black metal maakt al enkele albums ruimte voor wat meer experiment, en dat hoorde je ook tijdens hun optreden op Alcatraz. Ook hun visuals zorgden hier extra voor. Er werd gretig uit het laatste album gespeeld, maar ook klassiekers als Havenless en Return To Yggdrassil konden het aanwezige publiek zeker bekoren. Zij zagen dan ook een zeer gretige band, die met enorm veel spelplezier het publiek inpakten. Zij konden dan ook met deze mooie intro zich gereed maken voor Behemoth.
Exodus - Swamp stage
De laatste thrashers in de Swamp stage deze dag, of neen, toch niet, want Heathen moest nog optreden. Exodus was in ieder geval de echte headliner hier, want net zoals bij Testament en Death Angel werd de boel afgebroken. De focus lag enigszins op het laatste album Persona Non Grata dat ze kwamen voorstellen, maar toch vooral ook de klassieker Bonded By Blood leek aan bod te komen, en daar was niemand kwaad om. Zonder weinig fillers door zanger Steve 'Zetro' Souza, die er net als de uit het gepensioneerde Slayer teruggekeerde Gary Holt van begin af aan bij is, werd er gebeukt van begin tot einde en de front security had hun werk! The Big Four? Maak daar feitelijk maar Big Five van, met Exodus erbij!
Wolvennest - La Morgue
Het podium was veel te klein voor de zeven mensen die Wolvennest meehad. Ze stonden allen dicht op elkaar geplakt, en dan moest er nog ruimte zijn voor het kleine altaartje. Voor dat het opreden begon, hadden ze al wierook opgezet, die goed bleef hangen in de tent van La Morgue. Bij het betreden kon je het al in de lucht ruiken, hier ging iets speciaals gebeuren. En dat deed het ook. De band zette meteen Swear To Fire in, een ode aan het vuur, en al meteen een mooi begin van de set. Deze band laat dan ook meteen zien waarvoor een theremin is uitgevonden. Psychedelische metal heeft bijna nog nooit zo goed geklonken. Alle aanwezigen in de tent werden getransporteerd naar de wereld van Wolvennest, waar het zeer fijn vertoeven is. Een mooi contrast voor wat Behemoth nog op het hoofdpodium ging neerzetten en wat Watain met de Helldorado en z'n publiek zou uitspoken.
Watain - Helldorado
De absolute schandvlek op een verder zo goed als perfect blazoen van Alcatraz is toch wel de onbegrijpelijke keuze om Behemoth en Watain op hetzelfde moment te programmeren. Het stelt fans van het zwartere werk voor een onmogelijke keuze en welke optie je ook kiest, je blijft tandenknarsend denken aan wat je verliest. Met als gevolg een nauwelijks halfgevulde tent, dat eigenlijk een aanfluiting is voor deze band.
Als vanouds is vuur een belangrijk element van de live-show en vocalist Erik Danielsson hanteerde vakkundig de toorts om verscheidene podiumelement in de hens te zetten. Nu staat de man niet echt bekend als een bijzonder sympathiek en innemend heerschap maar dat hij vervolgens de brandende toorts in het publiek gooide was ronduit gevaarlijk. Tussen de nummers door werd duidelijk dat zijn gedrag enigszins toe te schrijven was aan drank of andere middelen. De zanger stond te zwalpen op zijn benen en enkel de microfoonstandaard behoedde hem van de vrije val. Ondanks de kennelijke staat van hun vocalist slaagde Watain er toch in om een bijzonder nijdig en snedig optreden neer te zetten. Malfeitor klonk ronduit geweldig, Reaping Death betekende een verkorting van ons leven en Towards The Sanctuary blies stof uit plaatsen in ons lichaam waar we geen stof vermoedden. Al bij al een zeer sterk optreden, ondanks (of dankzij?) het onhebbelijke gedrag van de frontman.
Behemoth - Prison stage
Ook Nergal, de zanger/gitarist van Behemoth, kon zijn frustratie niet onder stoelen of banken steken: "welke onnozelaar programmeert Behemoth nu samen met Watain?", aldus de zanger luidop naar het publiek toe (en stiekem naar de organisatie, hoewel, stiekem). Een niet mis te verstane boodschap die op luid gejoel werd onthaald. Door deze dwaling in de programmatie hebben veel mensen, die liever Watain zagen, een uistekend Behemoth gemist, die een wandeling door hun hele oeuvre hadden gemaakt. De nummers volgden elkaar in sneltempo op, zodat het publiek bijna geen ademruimte kreeg. Het leek net of de band zelf naar Watain wou gaan afzakken. Dit zorgde voor een vaart in de set, maar wel een waar elk nummer met een enorme precisie gespeeld werd. En wat een drumstel stond er op dat podium. Een drumstel dat meermaals gestraft werd, alsof het een overspelige non was. Haal daar dan nog het theatrale van Nergal bij, die wel eens graag de draak steekt met het Christendom en je weet dat je een fantastisch optreden hebt gezien, maar wel eentje dat een kwartiertje vroeger eindigde dan gepland. Toch voelde je je niet belogen, want deze band weet 100% wat het zwarte hart van zijn publiek wil, en heeft dit dan ook in overvloed gegeven. Een zeer waardige headliner voor een dag die al enorm veel te bieden had!
Bekijk ook de volledige fotoreportage.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!