Review Alcatraz Open Air 2023: vrijdag 11 augustus

Datum: 
vrijdag, 11 augustus, 2023

GigView coverde opnieuw Alcatraz Open Air te Kortrijk. Op de eerste festivaldag - vrijdag 11 augustus - stond veel variatie geprogrammeerd. 36 bands stonden op het programma met voor ieder wat wils, van thrash, death en power metal tot stonerrock, metalcore en hardcore. Lees hier onze impressies van deze eerste festivaldag.

Het festivalterrein bestond net als de recente voorgaande jaren uit vier podia, op een voldoende afstand van elkaar verwijderd maar nooit was het te ver lopen. Meerdere podia betekent veel aanbod en variatie, maar ook noodgedwongen keuzes maken. Het festivalterrein heeft trouwens echt een meerwaarde gekregen met heuse decors en thema's (de zandgrond met de totempaal, het El Presidio café, de toren met fakkels, ...), een ruime keuze aan drank- en eetstanden en entertainment ter verwelkoming aan de ingang, het begint een Hellfest-esque aankleding te krijgen. Dat is dus een groot compliment! Bij het betreden van het terrein zagen we vooral aan de tenten veel houtschilfers liggen om het terrein te behoeden van een modderpoel te worden. Missie geslaagd alvast en ook het weer was Alcatraz dit weekend gunstig gezind! Met een goed humeur stapten we kordaat van de ene naar de andere stage.

Eleine - Prison Stage

We begonnen onze dag met Eleine op het hoofdpodium, de grote Prison Stage. Alcatraz heeft de gewoonte om een sterke opener te programmeren (denk maar aan Vended vorig jaar!) en ook het Zweedse Eleine kweet zich keurig van deze opdracht. Een nog relatief jonge band, maar de muzikale kwaliteit spatte er van af. Het uithangsbord van de band is ongetwijfeld frontvrouw Madeleine Liljestam, die samen met gitarist/growler Rikard Ekberg de band oprichtte en het gros van de songwriting op zich nemen. Madeleine is een publieksmenner, niet alleen met haar looks maar zeker ook met haar attitude en blik. Alcatraz werd wakker met deze symfonische black/death metal. We Are Legion, Death Incarnate!

Serial Butcher - Swamp Stage

Op naar de Swamp Stage (Alcatraz z'n Marquee zeg maar) dan voor het eerst maar zeker niet voor het laatst deze dag. Het Gentse collectief Serial Butcher is een band die soms in meerdere en soms in mindere mate op onze radar verscheen en die altijd al deel leek uit te maken van de Belgische underground sinds wij er als jonge snaken inrolden. Vandaag mochten de heren op brutale wijze de Swamp ontmaagden en ze deden dat in stijl. De laatste jaren hebben we ze enigszins uit het oog verloren en het is dan ook even wennen om enkel Koen Verstraete (gitaar) als bekend gezicht te mogen begroeten. Vocalist Sven (zie ook Carrion) heeft de plaats ingenomen van oudgediende Kurt maar kwijt zich met verve van zijn taak. De brutale deathmetal was een behoorlijk zwaar ontbijt op deze eerste festivaldag maar de heren hebben weinig genade met de gevoelens van de binnendruppelende festivalgangers. Voor subtiliteit waren er vandaag alternatieven genoeg, Serial Butcher was hier vooral gekomen om iedereen met een fors pak slaag wakker te maken. Brute Force Lobotomy? Het zal nog niet zijn!

A Goat As Our Shepherd - La Morgue

Ondertussen werd ook de La Morgue tent officieel ingehuldigd. A Goat As Our Shepherd kreeg de opdracht om het publiek daar warm te maken, een nog wel erg jonge band met slechts twee digitale EP's uitgebracht. Covid-19 stak een stokje voor verdere plannen, maar uitstel is geen afstel, hier gaan we zeker nog van horen! Stevige deathmetal schalde hier door de boxen voor een voorlopig nog kleine opkomst. Dat verdiende meer want muzikaal zeker te pruimen!

Drain - Helldorado

We namen ook nog een kijkje wat er in de Helldorado z'n opwachting maakte, zie het als de GMM's metaldome van Alcatraz. Dat was hardcore in z'n meest pure vorm, gemaakt door de mannen van het uit Californië afkomstige Drain, ook een nog relatief jonge band. Een ware mokerslag in je gezicht kreeg je hier, bijna letterlijk wanneer de zanger van het podium sprong om vooraan de eerste rij te zingen en het publiek te laten meedoen. Rechttoe rechtaan hardcore met zelfs een vleugje cross-over thrash, een goeie opener voor het vandaag haast volledig hardcore getinte Helldorado.

Wind Rose - Prison Stage

Ondertussen zaten we al aan de tweede band op de Prison Stage, je kan je dus inbeelden hoe snel alles elkaar afwisselde en zelfs overlapte. Een moordend tempo dat het onmogelijk maakt om alles naar behoren te zien. Heel wat anders dan al dat muzikaal geweld, Wind Rose speelt snedige power metal, of zelfs 'fantasy metal'. De heren waren uitgedost in feeërieke, kleurrijke outfits die zeer warm moeten geweest zijn onder de stralende zon. Wind Rose gaat eigenlijk over verhalen over machtige dwergen en hun queesten. Met songtitels als Drunken Dwarves, To Erebor Fellows Of The Hammer en het ludieke Diggy Diggy Hole weet je genoeg. De zanger zou zowaar een echte dwerg recht uit zo'n verhaal kunnen zijn. Het opgedaagde publiek had er zeker zin in! Over veelzijdigheid en variatie gesproken!

Alkerdeel - Swamp Stage

Het wegvallen van Gaahls Wyrd die 's avonds zouden spelen was voor vele liefhebbers van de eerder zwartgeblakerde versie van metal een behoorlijke domper op de feestvreugde. Ter elfder ure zijn de landgenoten -en notoire vetzakken- van Alkerdeel ter hulp geroepen. Zij mochten de plaats innemen van Frozen Soul, die - zo vernamen wij viavia, want we hebben geen enkele communicatie voorbij zien komen - nog vastzaten in Dover voor de ferry. Plots stond daar dus Alkerdeel in de Swamp en nog niet Frozen Soul, heel verwarrend vooral ook omdat er geen backdrop of logo te zien was. We herinneren ons hun razende doorgang in de Morgue een aantal jaar geleden als een absoluut hoogtepunt van die editie. Zo intens als toen wordt het nooit, daarvoor is de Swamp te groot en het uur te vroeg. Desalniettemin bleef hun vuige (wat een heerlijk woord!) sound een absoluut unicum in de Belgische scène. Gaat dat zien, maar dan vooral in een schimmelig zaaltje ergens ten lande op een onzalig uur.

Gnome - La Morgue

Bij het binnenkomen van het terrein loop je als eerste op de blauw-rode circustent van La Morgue en ook hier namen we nog eens een kijkje voor Gnome. Voor wie Gnome niet kent: een trio uit het Antwerpse die een mix van lekkere grunge en stonerrock gecombineerd met gekke melodieen en brullende gitaren brengt, zet daarbij de drie bandleden nog een kaboutermuts op en je hebt Gnome. Aan het aantal rode mutsen in het publiek te zien en de massa die tot ver buiten La Morgue stond te kijken is deze band toch al bekender dan we vermoed hadden. Gnome, een band die we zeer zeker nog gaan opzoeken in de toekomst.

Rise Of The Northstar - Prison Stage

Op naar de Prison Stage waar Rise Of The Northstar aan hun set ging beginnen. Toegegeven een nobele onbekende voor ons, of dat dachten we toch, maar dat zou heel snel veranderen. Deze jongens hebben echt een indruk nagelaten en ik ben nu al vrij zeker dat de ontdekking van het festival (want je ontdekt toch altijd wel iets nieuws op een festival) nu al gekomen is. Opvallend zijn hun Japanse invloeden op hun outfits en zwarte maskers, Metalcore gecombineerd met nineties New York hardcore en rap/hiphop en je hebt het Franse Rise Of The Northstar. Plots blijken ze toch niet zo onbekend te zijn, wanneer ze Here Comes The BOOM inzetten, beginnen we spontaan mee te zingen en herkennen we dit nummer. In Frankrijk blijkbaar zeer populair en, ook al bestaan ze al van 2008, hier kunnen ze ook wel eens enorm populair gaan worden bij het bredere publiek en daar zijn passages die blijven plakken, zoals deze op Alcatraz, echt ideaal voor.

Do Or Die - Helldorado

het Belgische Do Or Die maakte ondertussen ook hun opwachting op het Helldorado podium. We waren meteen mee met de krachtige hardcore die daar aan de gang was. Veel fans hadden de tijd van hun leven al zo vroeg op de dag, ze brulden de songs mee en startten menig moshpits, opbouwend naar later op de dag toe. De afwisseling en interactie van de twee zangers met elk hun eigen stijl zorgt voor net dat extraatje voor een boeiend optreden. Genieten van dit talent uit eigen land!

Kludde - La Morgue

We zouden opvallend veel La Morgue bezoeken dit weekend. Geen toeval, enerzijds stonden er veel Belgische bands geprogrammeerd, maar ook nog eens met veel talent. Kludde was nog zo'n voorbeeld. Deze band gaat al zo'n twintig jaar mee, heeft een turbulent muzikaal verleden erop zitten maar zijn nu echt wel terug. De rauwe, duistere black metal paste per-fect in La Morgue en het publiek werd even ondergedompeld in het duister, alsof de nacht al gevallen was. Wie de rauwe grunts weet te ontcijferen, hoort dat ze zelfs in het Vlaams zingen. Wel voor het getraind oor. Toen we opnieuw buiten kwamen deed het zonlicht pijn aan de ogen.

Metal Church - Prison Stage

Op de Prison Stage was het de beurt aan lekkere klassieke heavy metal met Metal Church. Ze zijn al een aantal keer op het festival te gast geweest, maar deze keer helaas zonder Mike Howe, de sympathieke zanger. Howe liet het leven in juli 2021. Hij is vervangen door Marc Lopes, waarvan we helaas niet kunnen zeggen dat hij dezelfde indruk of impact achterlaat. Waar Howe nog zijn eigen stempel leek te drukken, doet Lopes dat niet in die zin. Alcatraz had hiermee wel een primeur, want het was een van de (of misschien zelfs het) eerste optreden met de nieuwe zanger op Europese bodem. Muzikaal zeer knap, de band kwam ook hun nieuw album Congregation of Annihilation (het eerste met Lopes) voorstellen.

Death Before Dishonor - Helldorado

Met Death Before Dishonor stond er wederom Amerikaanse hardcore op het podium in de Helldorado. Ergens zouden we kunnen zeggen een niveau hoger dan de eerdere bands in deze tent (deze Amerikanen hebben dan ook al jarenlang ervaring), maar minstens zo intens waren Drain en Do Or Die.  De invloeden van bv. Agnostic Front en Madball zijn zeker te horen in hun muziek, maar ze bouwen daar mooi hun eigen songs rond. Opnieuw een intens hardcore feest daar in de Helldorado.

Unleashed - Swamp Stage

Voor een band met de naam, faam en ervaring van Unleashed is een plaatsje in de vroege namiddag eigenlijk een aanfluiting maar gezien het andere moois op de affiche zijn harde keuzes blijkbaar nodig. Niet dat de Zweedse bende zich daar iets van lijkt aan te trekken. Onder leiding van veteraan Johnny trekken ze een blik oldschool viking-metal open waar menig jongere band een behoorlijk puntje aan kan zuigen. To Asgaard We Fly was de gedroomde start van een no-nonsense reis door hun indrukwekkende discografie. Van een pompend The Longships Are Coming over Midvinterblott en Hammer Battalion tot de meezinger Death Metal Victory en het afsluitende Before The Creation Of Time. De publieksrespons viel dan misschien enigszins tegen, voor de fans was het genieten van de eerste tot de laatste minuut. Skoll!

Svalbard - La Morgue

Het viertal van Svalbard maakte ook hun opwachting in La Morgue. We wisten niet waaraan ons te verwachten en zagen plots een vrouw met gitaar achter de microfoon staan. Tot onze verrassing kregen we geen vorm van symphonic metal te horen (sorry voor het cliché, overigens heel slecht vertegenwoordigd dit jaar op het festival) maar een muilpeer van jewelste in de plaats. Met hun post-hardcore met punk en metal invloeden en opvallende melancholische intro's raasde Svalbard hun muziek door de tent. Maar ook hier moesten we vroegtijdig weg om ander metalen geweld op de Prison Stage niet te missen.

Bury Tomorrow - Prison Stage

Met Bury Tomorrow waren we toe aan een metalcore grootheid die geen introductie meer vraagt. Na bijna twintig jaar zijn ze uitgegroeid tot één van de grootheden in het metalcore genre. Ondanks hun populariteit staan ze toch nog steeds in de vroege namiddag geproggrameerd, iets wat ze stilaan toch ontgroeid zijn, ze verdienen onderhand plaatsjes op de betere tijdslots op de grotere festivals. Daniel, Davyd, Adam en Kristan laten het niet aan hun hart komen, hun set bestaat zoals meestal uit een mix van oude hits en nieuwe nummers die al bijna klassiek te noemen zijn zoals de afsluiter van hun set Death. Een hele set lang springen en alles geven op het podium en gewoon op geen valse noot te betrappen zijn. Deze jongens zijn klaar voor een stapje hoger, nu nog een festival dat ze die kans geeft en deze band is vertrokken voor nog vele jaren aan de metalcore top.

Slapshot - Helldorado

Ondertussen wederom Amerikaanse hardcore (deze keer uit Boston) in de Helldorado tent. Zouden al die Amerikaanse hardcore bands samen met het vliegtuig zijn afgekomen vragen we ons ommenduur af? Hier pikten we slechts het einde van mee, en zagen een zanger met bebloed hoofd, hij had zichzelf meermaals zo hard met de microfoonstand op het hoofd geslagen dat het bloed er uit liep. Ok dan maar, very hardcore deze stunt zeggen we met rollende ogen... Het doet niet meteen eer aan het soms toch wel als geweldadig bestempelde muziekgenre, is onze perceptie. Of is dit echt "hardcore", jezelf tot bloedens toe slaan (omdat de muziek je zover krijgt, een kick als het ware, daar gaan we toch vanuit)? Alweer, ok dan maar.

Psychlona - La Morgue

We maakten dan maar een toertje opnieuw naar La Morgue om te horen wat daar gaande was. Daar begon net Psychlona, nog een nobele onbekende voor ons. We werden in de tent (waar we trouwens steeds bij elk optreden langs de zijkanten nog konden binnenglippen, ook al stond het volk tot buiten te kijken/luisteren) ondergedompeld in een stonerrock sfeer. De naam van de band verraadt het wel al, psychedelische muziek, logge stonerrock gespeeld door rockers op leeftijd in carreaux hemden. Een beetje een typetje dat bevestigd werd. Iemand toevallig een Nederlands stickie?

Frozen Soul - Swamp Stage

Ergens hebben we gedurende de namiddag ook Frozen Soul nog even meegepikt in de Swamp stage. Het was, net als hun verplaatsing en vervanger op dat uur, nergens meegedeeld wanneer ze nu juist zouden spelen. Het was dus gokken wie je voor je had in de Swamp tent, tenzij een banner, backdrop of logo dit verraadde. Dikke vette deathmetal recht uit Texas kregen we op ons bord. Technisch knap en wat een bom van een stem heeft Chad Green, maar na verloop van tijd klonk het wel allemaal wat hetzelfde. Laat ons zeggen dat het geheel ons niet echt bijbleef, ook al raasde de band erop los.

Forbidden - Prison Stage

Met Forbidden stond er nog een oude rot op het podium. De organisatie, algemeen gekend om hun liefde voor het thrash metal genre, zullen in hun handen gewreven hebben met de bevestiging van Forbidden. En gelijk hebben ze, voor het eerst vandaag kregen we een waar portje thrash recht uit de oude doos. Denk aan Testament, Exodus, Vio-lence en Death Angel, bay area thrash metal dus! Norman Skinner werd hier geïntroduceerd aan het Belgische publiek als nieuwste zanger en hij deed dat goed, al mag het wat beweeglijker zijn. Helaas zijn we niet goed bekend met hun oeuvre en moeten we songtitels aan ons laten voorbij gaan. Weetje: je kon ze een paar dagen eerder al aan het werk zien in muziekcafé Elpee in Deinze, dat moet pas een bom geweest zijn in zo'n intieme, kleine setting!

Slomosa - La Morgue

Met Slomosa kregen we meer stonerrock voorgeschoteld in  La Morgue. Opnieuw net als bij Psychlona de perfecte setting hiervoor. Deze Noren rocken echter iets meer dan hun voorgangers, met hun 'Tundra rock' brachten ze hun publiek in vervoering. Ook al zijn ze nog een jonge band, ze klinken zeer professioneel. Spontaan denken we feitelijk aan Kyuss, dat is geen misse vergelijking!

Terror - Helldorado

Wat was dat vandaag toch met de Helldorado, ja, opnieuw hardcore. En deze keer van zo goed als het hoogste niveau: Terror! Dat de tent nog recht stond na hun optreden, daar zijn we feitelijk verwonderd over. Het hele optreden hebben we zeker niet kunnen meepikken, maar wat een activiteit! Pits, violent dancing, crowdsurfen, de mensen gingen als een gek tekeer. Zanger Scott Vogel heeft zo'n effect op z'n publiek. Hij kreeg zelfs het gezelschap van een andere gastzanger, het leek ook alsof de hele hardcore entourage aanwezig op het festival van aan de zijkanten stond te kijken, zo druk was het ook in de coulissen. Iedereen aanwezig had de tijd van hun leven met deze iconen binnen de hardcore wereld, temidden op, opzij of voor het podium.

Trivium - Prison Stage

Ook Matt Heafy en z'n collega's van Trivium waren opnieuw van de partij. Trivium is nog zo'n graag gezien gast op het festival. Net als hun vorige passage stonden ze opnieuw garant voor een daverend metal feestje. Het duurde al niet lang of het publiek ging door het dolle heen met bv. Down From The Sky. Opmerkelijk was dat bassist Paolo stokstijf stond achter zijn basgitaar die vastgemaakt was op het podium. Blijkt dat dit de eerste show was sinds zijn operatie voor z'n hernia. Chapeau, Paolo! Als we enig negatief punt mogen geven, veel oude nummers hebben we niet gehoord, maar gelukkig wel de kleppers Strife en natuurlijk In Waves, waarbij Heafy (eens zonder een gekke bek te trekken, maar bloedserieus) het publiek aanmaande om allemaal te gaan zitten om dan op zijn signaal recht te springen. Hij kreeg veel gehoor maar helaas niet tot achteraan. Dat heb je wel met een festival, geef ons dan maar hun show begin dit jaar in de AB waar het er nog veel energieker aan toe ging. We hebben het Alcatraz publiek eigenlijk al actiever/energieker geweten, dat geldt over deze hele festivaldag.

Possessed - Swamp Stage

Met Possessed stond er nog een icoon op het podium. Deze keer in het deathmetal genre, Possessed kan gerust een van de grondleggers genoemd worden. Sinds begin de jaren 80 zijn ze al actief, met periodes van inactiviteit tot anno 2023 waar ze nog steeds alive and kicking zijn. Zanger Jeff Becerra zong vanuit zijn rolstoel en genoot zichtbaar van het publiek te zien en te kunnen optreden. Becerra is al sinds 1989 verlamd door een hardhandige beroving. Om maar te zeggen dat deze mens al wat meegemaakt heeft, hij zal dan ook zijn uitlaatklep in de muziek vinden. Ook hier zijn we niet bekend met de songs, maar de deathmetal gekenmerkt door snelle gitaar en drumritmes ging door merg en been. De Swamp stage werd er alleen maar donkerder van! Een volgende overlapping zag ons genoodzaakt dit strakke optreden halverwege al te verlaten.

Prong - Helldorado

Liefhebbers van New Yorkse thrash, alternative en groove metal zakten massaal af naar de Helldorado voor het optreden van Prong, dit was ook voor ons een van de hoogtepunten van deze eerste dag op Alcatraz Open Air. Bij Prong zijn al veel bandleden gepasseerd maar de lead vocals worden al sinds de oprichting in 1986 verzorgd door Tommy Victor. Prong speelde een zeer gevarieerde set, openen met de klassieker Whose Fist Is This Anyway om dan dadelijk nieuwe nummers zoals hun pas verschenen Non-Existence te brengen. Om te eindigen trokken ze nog een blik klassiekers als Snap Your Fingers, Snap Your Neck en Revenge Best Served Cold open. We voelden even weer onze prille donkere jeugdjaren in de plaatselijke jeugdhuizen oprispen.

Powerwolf - Prison Stage

We gaan eerlijk zijn, Powerwolf zijn we al een aantal jaar uit het oog verloren. Dit komt omdat we zoveel releases (studio-albums, live albums, compilaties, boxsets, ...) van deze Duitse power metalband zien passeren dat we gewoon niet meer mee zijn. Album na album klinkt het ook steeds hetzelfde, zelfs de grootste fans kunnen dit niet ontkennen. In de volksmond gaat rond dat Alcatraz eigenlijk Gojira en Megadeth hadden geboekt als headliners voor deze 15e verjaardagseditie, maar die werden door een bepaalde organisatie ingepalmd en elders geplaatst, aldus zo klonk het in die befaamde wandelgangen. Met spoed op zoek naar nieuwe headliners dus, een heuse klus, en voor deze eerste festivaldag is dat Powerwolf geworden. Zij waren de eigenlijke headliner en afsluiter, maar moesten nog 's avonds laat doorreizen naar een andere locatie om op te treden en konden niet tot na middernacht spelen, aldus opnieuw die wandelgangen. Daarom stond Powerwolf geprogrammeerd als voorlaatste op de Prison Stage. Ze hadden een serieuze productie op poten gezet, maar om eerlijk te zijn, we zijn al meer gewoon van deze Duitsers met bv. hun eerdere shows in AB en recenter de Lotto Arena. Genoeg over al dit, de show dan. Vlammen (en confetti) a volonté al van bij het begin met (toepasselijk) Faster Than The Flame. De bandleden kwamen op onder luid gejuich van het talrijk opgekomen publiek, al reikte dat niet veel verder dan de PA toren (een groot verschil met de headliner van zondag). Toetsenist en publieksmenner Falk Maria Schlegel kreeg een wierrookkelk overhandigt, die hij dan weer overhandigde aan zanger Atilla Dorn. Zulke gimmicks zijn niet nieuw maar wel entertainend. Gelukkig sprak de muziek meer voor zich, met hits als Army Of The Night, Dancing With The Dead (waar Atilla aan Falk vroeg of hij met hem wilde dansen, aldus geschiedde), Armata Strigoi, Amen & Attack en Demons Are A Girl's Best Friend. Het publiek kon het ten zeerste smaken en zong, klapte en headbangde lekker mee. De gewoonlijke hilariteit bij Resurrection By Erection maar het meest opvallende aan het optreden was de plotse gastbijdrage van Trivium's Matt Heafy bij We Drink Your Blood. Dit was een unicum. Een bisronde werd nog ingezet met nogmaals veel vuur en zo zat het optreden van Powerwolf erop.

Mad Sin - La Morgue

Veel tijd om te bekomen al van dat goeds de afgelopen uren hadden we niet. We trokken ook nog even naar La Morgue want daar klonk het heel anders dan we al gehoord hebben vandaag. Een meer folk en rockabilly sound trok onze aandacht, komende van de Duitse band Mad Sin. Een lijvige zanger vergezeld door twee gitaristen, drummer en ...contrabasspeler? Ja hoor, dat groot ding met snaren stond op dat kleine podium, het was er dus heel druk. De tent stond ook afgeladen vol, bij lang niet iedereen een onbekende dus. Speciaal, laten we het zo noemen, maar wel met veel sfeer en gelukzalig klinkende muziek!

I Am Morbid - Swamp Stage

We hadden opperhoofd David Vincent bijna niet herkend, zo frisgewassen en goedgeluimd als op dit optreden op Alcatraz hebben we de man immers zelden gezien. Het bleek een voorteken want wat een intens optreden schotelde men ons deze avond voor! De setlist (het merendeel afkomstig van het Covenant album) was werkelijk om duimen en vingers van af te likken en song na song werd loepzuiver het publiek in geslingerd. Trey Azagthoth mag dan wel voor eeuwig en drie dagen de werkelijke grondlegger van Morbid Angel blijven, er is weinig af te dingen aan de manier waarop I Am Morbid de muzikale erfenis van die legendarische band vandaag eer bewees. Met Immortal Rites werd de kop er meteen fluks afgerukt, gevolgd door Fall From Grace en muilpeer Blessed Are The Sick. Rapture en Vengeance Is Mine klonken nog nooit zo venijnig en bij Maze Of Torment leek het kookpunt bereikt maar blijkbaar kon er nog altijd wel een tandje worden bijgestoken want ten bewijze scheurde Dominate de Swamp bijna aan flarden. Volledig murw gebeukt ondergingen we nog lijdzaam en quasi uitgeput Where The Slime Live en een traag maar ongenadig God Of Emptiness. Met voorsprong het meest intense wat we vandaag op Alcatraz gezien hebben. Een bomvolle Swamp bedankte de band met een daverend applaus. Missie volbracht, een grijnzende David Vincent zag dat het goed was.

Michael Schenker Group - Prison Stage

Een optreden aankondigen als een afterparty, tja wat kan je dan nog verwachten. Headliner Powerwolf was al gepasseerd en Michael Schenker (je weet wel, ex Scorpions en UFO) met z'n project Michael Schenker Group mocht de Prison stage afsluiten als afterparty. We gaan hierover kort zijn. We kregen gewoonweg een hele hoop UFO covers te horen, met het bekende Doctor, Doctor als startschot. Weliswaar keurig gezongen door Robin McAuley als we het goed hebben en verder een knap staaltje gitaarwerk daar op het podium, maar je merkte het al aan het karig overgebleven publiek aan deze mainstage... Dit werd geen hoogvlieger. Paradijs voor die meute oude rockers die het top vonden om die oude UFO songs opnieuw te horen, maar tot zover. Nee, dan namen we liever een kijkje elders, bijvoorbeeld in La Morgue.

La Muerte - La Morgue

Een band met een ware comeback, La Muerte stond in La Morgue geprogrammeerd, maar wij vinden dat dit toch te klein was voor zo'n band. In de underground scene zijn ze namelijk een ferme naam die al sinds eind de jaren 80-begin 90 meegaat. Helaas hebben ze een jarenlange hiatus gehad, waardoor een doorbraak er nooit inzat. Ze werden nochtans geloofd door zelfs internationale pers, deze Brusselaars. Hun sound is moeilijk te omschrijven, vuile garagerock maar toch, de black invloeden zijn niet te negeren. Ook de podiumprésence spreekt boekdelen, met een juten zak over het hoofd met gaten voor de ogen erin stond de zanger daar. Het was een hele ervaring waarin je je moest laten meeslepen, al kunnen we inbeelden dat ook dit lang niet spek voor ieders bek is! Naast Schenker op de Prison stage en dit, zagen we dus helaas heel wat mensen zich al richting uitgang begeven, moe van deze eerste toch al zware en drukke festivaldag.

Dismember - Swamp Stage

Met Dismember stond na Unleashed een tweede semi-legendarische deathmetal band uit Zweden op de affiche. Waar Unleashed nogal ongelukkig in de namiddag geprogrammeerd stond, wais ook de stek van Dismember weinig benijdenswaardig. Ten strijde moeten trekken na de headliners op het hoofdpodium op het onzalige uur van half één des nachts heeft zo zijn gevolgen voor de publieksbelangstelling. De Swamp is nauwelijks half gevuld na de uitputtingsslag van dag één en tijdens het optreden zullen nog heel wat toeschouwers de veilige haven van hun bed inruilen voor het typische kettingzaag-geluid van de Zweden. Wie toch de volharding opbracht om de vermoeidheid te trotseren zag een degelijk en professioneel optreden zonder franjes of verrassingen. Uiteraard passeerden alle usual suspects de revue en werden de fans op hun wenken bediend met Override Of The Overture, Skin Her Alive en Casket Garden. Het onvermijdelijke Dreaming In Red mag een vet punt zetten na een geslaagde eerste dag.

Agnostic Front - Helldorado

...Maar dat was nog buiten Agnostic Front gerekend. Beginnen en eindigen met stevige hardcore in de Helldorado, zo was de programmatie hier ingedeeld. En wie beter dan de veteranen van Agnostic Front om dat af te sluiten. We namen hier nog een kijkje tijdens Dismember en zagen dat opnieuw langs de zijkant van het podium heel de hardcore wereld verzameld leek. Straight in your face hardcore, maar inclusief de gekke bekken van gitarist en stichtend lid "Vinnie Stigma". Een heerlijke afsluiter voor de Helldorado zo laat op de dag.

Bekijk ook de foto's van de eerste festivaldag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!