Review Alcatraz Open Air 2024: zaterdag 10 augustus - Zweden boven!

De sporttereinen van De Lange Munte in Kortrijk stonden weer een heel weekend in het teken van harde gitaren, liters bier, maar vooral een liefde voor de Belgische metal. Maar liefst 40 Belgische bands stonden er dit jaar op het festival. Uiteraard konden we als GigView niet anders dan er aanwezig te zijn. Op deze tweede dag hebben we uitzonderlijk veel verschillende genres gezien. Punkers, black metallers, core-fans of stoners, of gewoon fans van Zweden, voor ieder wat wils. En uiteraard, nog een shotje whiskey!

Temptations For The Weak – Swamp Stage

Om de Swamp even met een bommetje te starten heet dat dan. Deze Antwerpse band speelt een mengeling van trash en metalcore (trashcore?) en zorgde voor een heus feestje in de tent. De band stond al eerder op Alcatraz, zij het op de kleinere podia. Maar met deze set bewees het vijftal dat ze klaar zijn voor het grotere werk. Het was vooral zanger Jadran Beauprez die zich profileerde als een echte metal-frontman en de massa dwong om moshpits te starten. Ook was hij een zeer dankbaar frontman. Naar het publiek toe, maar ook richting de organisatie, die elk jaar moeite doet om België op de metalkaart te zetten. Maar dan terug naar het optreden. Met slechts een handvol nummers wist deze band te overtuigen. Strakke gitaren, een bas om u te zeggen en drums die zo hard doorbeukten dat ze zelfs de duivel konden bedwingen, zo zagen we deze band ontketend. En het moest dan nog twaalf uur worden! Dit was een mokerslag van het begin van deze dag, en we hopen het beste voor deze band, want dat verdienen ze!

Ankor – Helldorado

Ankor mocht vandaag de Helldorado openen, en hoe. Alcatraz blinkt steeds uit in hun openers (we herinneren ons nog levendig onze kennismaking met opener Vended), zo ook met Ankor. Let wel, zeker niet voor iedereen. De hardnekkige deathmetal liefhebber zal hier niet veel heil gevonden hebben, maar wie een open mind heeft vindt zeker zijn gading hierin. De muziek die Ankor maakt kan omschreven worden als modern metal, metalcore en een portie elektronica er doorheen verweven én met een zangeres als boegbeeld. Het is een soort mengeling die we dezer dagen wel vaker zien opduiken (denk aan Dream State, Future Palace enz.). De Catalaanse mannen hebben het gezelschap van de Griekse drumster Eleni Nota en de Britse zangeres Jessie Williams, die ondanks dat ze schattig oogt clean vocals wisselt met brute grunts. Sinds Jessie is er een nieuwe wind doorheen de band. Hun recente EP Embers staat bol van hits en die brachten ze hier ten volle aan de man. Het elektronische Darkbeat, het melodische Stereo, het energieke Venom dat de ware metalcore (of haast zelfs technical death metal) laat horen, ... en niet te vergeten de drumsolo, Ankor liet het publiek uit hun hand eten, voor velen een ware ontdekking!

Over eten gesproken, tijd om de nodige energie op te doen en de dorst te lessen! We hebben het er nog niet over gehad, maar Alcatraz is een waar foodtruck paradijs. Van de reguliere frieten, pasta en pizza tot culinaire burgers, fish & chips, Aziatisch, Vietnamees, verschillende veggie alternatieven en zelfs Wurgers (jazeker, een burger tussen twee wafels). Ook de ijsjes gingen dit weekend goed over de toonbank. En dat aan vrij schappelijke prijzen vergeleken met de grotere festivals!

Finntroll – Prison Stage

Eén mythe kunnen we vandaag alvast begraven: trollen verstenen niet in de zon. Onder een werkelijk verschroeiende koperen ploert knalt Finntroll z’n folk metal over de weide en noch de band noch het publiek lijkt zich iets aan te trekken van de broeierige omstandigheden. De laatste jaren hebben de Finnen zich enigszins verwijderd van hun polka roots ten faveure van een iets thrashier geluid maar met behoud van voldoende folkelementen om er nog altijd een feestje van te maken. Er wordt furieus afgetrapt met Solsagan en vanaf de eerste tonen gaan de dansbeentjes van de grond. Het publiek lust er wel pap van maar het valt toch op dat de reacties net iets enthousiaster zijn bij een ouder nummer als Natfödd dan bij nieuwer werk als het pompende Ormfolk. Publiekslieveling Trollhammaren wordt ook vandaag straal genegeerd maar niemand lijkt zich daar echt iets over aan te rekken. Het kan geen sinecure zijn om met een gezicht vol corpsepaint en getooid met puntoren de hitte te trotseren maar op geen enkel moment wordt daarover geklaagd. Na het optreden draaien de automaten met zonnecrème overuren maar voor velen komt die ingreep helaas rijkelijk te laat.

Massacre – Swamp Stage

Eén seconde heeft Massacre nodig om de Swamp te veroveren. Vanaf het moment dat het typische ‘kettingzaag gitaargeluid’ de boxen verscheurt gaan de vuisten bij de liefhebbers van old school deathmetal de lucht in. En er is zeker reden tot vreugde want Massacre speelt voor deze tournee hun debuutalbum ‘From Beyond’ (1991) in z’n integraliteit. Dawn Of Eternity opent de set net zoals op het album en men volgt vanaf dan trouw de volgorde van de songs zoals die op de plaat verschenen, enkel Chamber Of Ages en From Beyond hebben haasje-over gespeeld. De Swamp puilt zeker niet uit, wellicht is Massacre daarvoor net iets te onbekend bij de generatie onder de 40, maar wie er is geniet met volle teugen. Ook de pit laat zich niet onbetuigd onder de furieuze klanken van Biohazard, Cryptic Realms en Succubus. Bij afsluiter Corpse Grinder mag Benediction frontman Dave Ingram nog een stukje meebrullen na een innige knuffel en kus met Massacre brulboei Kam Lee. Dit Massacre kan nog jaren mee.

Arson – La Morgue

Om het simpel te houden: Wat was dat? Van de eerste slag op de drumvellen tot het afscheidswoord van de zanger was Arson een gigantisch feestje, eentje dat ik nog niet zo vaak gezien heb. Uiteraard helpt het als je een whiskeybar op het podium hebt, en je fans af en toe een whiskeytje meegeeft, maar dan moet je muzikaal er ook wel staan. En dat deed Arson ook, met verve. Het aantal pits, walls of death en crowdsurfers was bijna niet bij te houden. Deze reviewer was zowel zijn bril en slets kwijt tijdens de grootste pit dat de Morgue zou zien. Tot vanachter de soundmixer werd er rondgelopen naar lieve lust. De slets, die ik vlak voor het podium kwijt was, vond ik terug aan de tafels achteraan. De bril (en bijhorende, nu kapotte, brillendoos) werden door lieve festivalgangers binnengebracht bij de Lost & Found, waarvoor dank. Arson is een band waar je nog veel van gaat horen. Hun succes in het buitenland mag nu ook voor ons Belgenlandje gelden, want deze mannen weten hoe je Southern Punk naar een hoger niveau leidt, en weten echt hoe je een feestje moet bouwen! Nogmaals, wat was dat!!!

Fleshgod Apocalypse – Swamp Stage

De Italiaanse horde Fleshgod Apocalypse laat eind augustus hun nieuwste werkstuk ‘Opera’ los op de mensheid en vandaag krijgen we zowel via de mooie backdrop als muzikaal al een voorsmaakje van dat album. Niet iedereen is even groot liefhebber van de uitdagende mix van technische deathmetal, klassieke muziek en opera dus er is nog plaats genoeg in de Swamp om de festiviteiten van dichtbij mee te maken. Aan de band uit Perugia zal het niet gelegen hebben want hun ingewikkelde songs worden met een indrukwekkende zuiverheid ten gehore gebracht. Met Healing Through War wordt meteen sterk afgetrapt en in tegenstelling tot andere bands op dit podium zit het geluid er vanaf de eerste noot meteen knal op. We krijgen vandaag een best off voorgeschoteld waar liefhebbers van het gezelschap duimen en vingers bij aflikken, No klinkt bijvoorbeeld live nog straffer dan op plaat. Met Pendulum krijgen we ook de nieuwe single van het te verschijnen album voorgeschoteld maar het echte hoogtepunt van de set is de dubbele afsluiter The Fool en The Violation die ook flink wat beweging veroorzaken op de eerste rijen. We hebben deze mannen (en vrouw) ooit al in veel mindere vorm mogen aanschouwen.

Rituals Of The Dead Hand – La Morgue

Wat een contrast met Arson (de band voorafgaand aan ROATH). Waren we daarnet nog euforisch en uitgelaten, dan doken we nu in de diepste krochten van het bestaan. Rituals Of The Dead Hand is een nevenproject van leden van de postmetal formatie Hemelbestormer. Het trio combineert klassieke black metal met een stevige dosis doom. De zware, dreigende klanken vulden de tent en creëerden een beklemmende sfeer die moeilijk te ontwijken was. Om dit ritueel nog een beetje extra weerklank te geven werden er een paar gemaskerde priesters, gewapend met een dierenschedel, op het podium die een nummer de vocalen overnamen waarmee het occulte gehalte de hoogte in steeg. Ondanks de geringe opkomst bewees ROTDH dat er ook voor dit genre plaats is in België.

Benediction – Swamp Stage

Na de doortocht van Massacre zijn de verwachtingen voor die andere old school deathmetalband Benediction redelijk hoog gespannen. Helaas, driewerf helaas. Hoezeer Dave Ingram en de zijnen ook hun best doen, op geen enkel moment kunnen ze ook maar tippen aan de eerdere storm die hun Amerikaanse broeders eerder op de dag veroorzaakten. Hoofdreden daarvoor is een werkelijk tenenkrullend slecht geluid waardoor we tijdens de eerste vier songs enkel drums en bas te horen krijgen, alsof de soundcheck nog volop bezig is. In de loop van de set wordt het geluid lichtjes beter maar echt optimaal is het nooit. Zelfs de gortdroge bindteksten van de frontman kunnen weinig soelaas bieden en het is doodjammer dan een klassieker als The Grotesque volledig verzuipt in een abominabele brij. De fans van het eerste uur lijken zich daar echter weinig van aan te trekken want de pit staat geen moment stil. Kam Lee komt op het einde nog een stukje meebrullen als wederdienst voor het gastoptreden van Ingram bij Massacre eerder op de dag. Het zorgt opnieuw voor een innig broederlijk moment tussen de twee oudgedienden en vormt meteen ook het enige lichtpuntje in een verder snel te vergeten optreden.

Dio Disciples – Prison Stage

Onder de bezielende impuls van de weduwe van Ronny James Dio toert Dio Disciples de wereld rond om de rijke muzikale erfenis van de beste metal vocalist ooit in ere te houden. Tegenwoordig treden ze zelfs aan met 2 zangers; Joey Belladonna van Anthrax en Oni Logan van Lynch Mob. Het vocale duo heeft daarbij gezorgd voor een mooie rolverdeling. Bij de meer epische nummers is het vooral Joey die de honneurs waarneemt en wanneer er behoefte is aan een flinke portie rock ’n roll treedt Oni in het voetlicht. Ondersteund door een werkelijk fenomenale liveband brengen ze een mooi overzicht van het rijke oeuvre dat Ronny James ons als erfenis naliet. Holy Diver, het opus van de band Dio opent de debatten maar met The Mob Rules wordt ook de doortocht van de overleden zanger bij Black Sabbath niet vergeten, Long Live Rock ’n Roll grijpt dan weer terug naar de Rainbow periode. Ervaren metalheads staan zij aan zij met kinderen en zelfs kleinkinderen te genieten van een stukje levende metalgeschiedenis. De machtige riff van Heaven And Hell (Black Sabbath) tovert vele vierkante kilometers kippenvel tevoorschijn, geen sinecure bij deze tropische temperaturen. Afsluiten doet men met twee Dio nummers die een perfecte illustratie zijn van het brede spectrum dat de band overspande; het progressieve met toetsen gelardeerde Rainbow In The Dark en het rechttoe rechtaan We Rock. Wat een manier om de erfenis van een muzikant in stand te houden.

Bizkit Park – Helldorado

Moet deze band nog voorgesteld worden? Begonnen als een coverband die de hits brachten van Limp Bizkit en Linkin Park maar tegenwoordig larger than life. Geen nu-metal nummer ontbreekt op hun setlist. En dat dit gesmaakt wordt was te merken aan het opgekomen publiek. Nog nooit op Alcatraz zo een menigte bij elkaar gezien, er was gewoon geen doorkomen meer aan. Op de tonen van Star Wars verscheen de band op het podium waarna My Generation de juke box opende. Hit na hit volgde elkaar op als ware een langgerekte medley. Korn, Disturbed, Deftones, System Of A Down, .....noem ze maar op, allemaal passeerden ze de revue. Uiteraard ook Limp Bizkit en Linkin Park. Hoogstwaarschijnlijk zijn er een paar mensen die het festival moesten verderzetten met een schorre stem.

Pothamus – La Morgue

In Mechelen weten ze wel wat post-rock (of post-metal) is. Zowel Psychonaut als Hippotraktor en deze Pothamus komen van onder de Romboutstoren gekropen. De twee eerdere bands doen het iets harder, maar Pothamus weet wel hoe ze van een tent een universum kunnen maken. Met songs die makkelijk elk over de 7 minuten gaan, doorbraken zij het harde geweld van de dag met hun fantastische geluid. Het was een moment van bezinning, om even terug in hogere sferen te geraken. Post-rock is nu niet echt een genre dat je op een festival als Alcatraz zou verwachten, maar deze band stond er toch als een huis. Trek er nog een streepje sludge door en je weet wat je kan verwachten van dit uurtje Pothamus. La Morgue is een geweldige plaats om de meer nichere genres te plaatsen, en daarom was de plaatsing van Pothamus een geweldig idee. Vier nummers, meer had deze band niet nodig om ons mee te nemen in hun wereld, waar het enorm fijn vertoeven is. Mechelen boven, zeer zeker! 

Marduk – Swamp Stage

Op de setlist na kunnen we eigenlijk onze review van het optreden van Marduk van enkele jaren geleden op Alcatraz blind kopiëren. Zowel de sterktes als de zwaktes van de Zweedse pantserbrigade zijn in die tijd ongewijzigd gebleven. Wanneer de band speelt is er geen kracht op aarde die de storm van staal kan weerstaan en verwoest Marduk alles wat op het pad komt. Maar… de band laat bijna evenveel stiltes als dat er gemusiceerd wordt. Net zoals in het verleden worden er onbegrijpelijk lange pauzes ingelast tussen de nummers waardoor het opgebouwde momentum en bijhorend enthousiasme telkens opnieuw inkakken. Aan de songs zal het alvast niet gelegen hebben want welke black metaladept kan nu geen stijve plasser krijgen bij een oudje als On Darkened Wings, een furieus Souls For Belial of een midtempo kraker als The Blonde Beast? Ook op de afsluiters Wolves en het allesvernietigende Panzer Division Marduk valt muzikaal niets af te dingen maar toch blijven we met een eerder onvoldaan gevoel achter. Wanneer mogen we eindelijk nog eens het Marduk aanschouwen dat we zo aan ons zwarte hartje drukken? Een Marduk dat veertig minuten lang een donderende chaos veroorzaakt en je de adem afsnijdt? We weten dat hoop koesteren niet echt trve en kvlt is voor black metalfans maar toch koesteren we de hoop om de Zweden ooit weer in hun oude vorm te mogen aanschouwen.

1000Mods – La Morgue

Om de avond met nekpijn in te zetten, gingen wij ook naar de stoners van 1000Mods kijken. Deze Griekse band is al een tijd een zeer gekende naam binnen het genre, en bewezen tijdens hun show op Alcatraz dat ze hun plaats er zeker verdienden. Neen, het is geen Sleep, maar de Grieken komen toch aardig in de buurt. Het leek soms of het viertal ook een tiental camionnen met zand hadden meegepakt, samen met wat cactussen. De woestijn was niet ver af. Deze band heb ik al eerder gezien, en toen vielen ze wat tegen. Maar nu, in een broeierige tent paste hun muziek volledig met de setting. Jammer dat de tent niet zo gevuld stond als ze verdienden, maar ik denk dat Testament daar iets mee te maken had, die op de Prison stage tegelijkertijd er een waar thrash-feestje van maakten (net buiten de tent hoorden we Chuck Billy schreeuwen tot hier, ondersteund door bulderende drums en gitaren!). In een zevental songs, die gepaard gingen met het nodige headbangen, bracht het viertal ons verder dan Kortrijk, en konden we het zand van Oostende, net geen woestijn, onder onze tenen voelen. Meer van dat graag! 

Red Fang – Helldorado

En we kregen dan ook meer van dat. Het Amerikaanse Red Fang stond klaar om nog verder dan Oostende te gaan. We staken met hen de oceaan over en plantten onze blote voeten in het hete woestijnzand van Arizona. Frisse pint in de hand, liefst gepaard met een tequila (dat is een tip voor volgend jaar, organisatie), en we waren klaar voor een uurtje stoner geweld. Waar 1000Mods nog kiest voor de rustigere kant van het genre, gaat het met Red Fang totaal de andere kant uit. Ze zitten op de stonerlijn aan de hardere kant, en dat hadden de fans in Helldorado wel geweten. Met een bijna punkattitude stonden de heren hun muziek te presenteren, en wij zagen dat het goed was. Heel veel moshpits, heel veel crowdsurfers, en nog meer nekpijn. Waarvoor dank. Vooral bij afsluiter Prehistoric Dog, een klassieker, ging het dak van de tent eraf, voor zover mogelijk. Ook hier wel jammer dat deze tent niet volledig gevuld was, maar dat heb je wel vaker met een stonerband op een metalfestival. Misschien moeten ze in Trix zo een festival organiseren voor dit genre, zo rond pakweg oktober? Goed plan lijkt me dat!

Truckfighters – La Morgue

Het triootje stoner werd beëindigd in La Morgue met Truckfighters. Net als 1000mods kiezen zij voor het eerdere diepere werk, en voor de zware nekpijn achteraf. Van het triootje waren zij ook veruit de beste. Wat een show was dat! Het zweet liep van onze lijven, zowel op als voor het podium. Ondanks het weinige zand dat je in Zweden tegenkomt, weten deze heren toch hoe ze de korrels onder je nagels krijgen. Ik heb zelden zo gedanst op een show in dit genre, en ik was zeker niet alleen. Oké, er kon en mocht uiteraard wat meer volk zijn, maar dat kon de pret zeker niet drukken. Ook hier waren er niet veel songs nodig om ons te vervoeren naar een andere wereld, waar het dan ook weer enorm fijn vertoeven is. Deze band staat erg dicht bij Queens of the Stone Age, en dat was dan ook vaak te horen. Dus ben je fan van QOTSA, en ben je stiekem nog erg verdrietig dat ze niet op Pukkelpop stonden, dan is deze Truckfighters zeker iets voor jou. Laat je tranen veranderen in druipend zweet, en weet dat het leven nog zeker de moeite waard is!

Epica – Prison Stage

Epica's optreden op Alcatraz Open Air 2024 was één van de hoogtepunten van het festival. Het Nederlandse symfonische metalgezelschap, geleid door de charismatische Simone Simons, wist de inmates vanaf de eerste noot te betoveren. De combinatie van krachtige metalriffs, orkestrale arrangementen en Simone's engelachtige, maar tegelijkertijd krachtige stem zorgde zoals steeds voor een meeslepende ervaring. Het podium was groots opgezet, met de twee grote cobra’s aan de zijkanten en de perfect afgestemde videowall die de epische sfeer van hun muziek versterkte. De setlist was een perfecte mix van oude favorieten zoals Cry For The Moon en Consign To Oblivion, en nieuwere nummers van hun laatste album Omega waaronder Code Of Life en The Skeleton Key. De bandleden waren in topvorm; gitaristen Mark Jansen en Isaac Delahaye gaven een energieke performance, terwijl toetsenist Coen Janssen zoals altijd zijn keyboards bewerkte met zijn karakteristieke flair. En blijkbaar dacht de band dat de temperatuur in Kortijk nog wat de hoogte in kon. Ondanks dat de temperatuur vaak de 30 graden overschreed en Simone’s verschijning sowieso voor hogere temperaturen zorgt. De pyrotechnische effecten deden de zweetdruppels nog wat sneller van de hoofden glijden. Ook de koorzang en de orkestrale backing tracks werden perfect afgestemd, wat bijdroeg aan de majestueuze sfeer van het concert. Epica bewees wederom waarom ze een van de topacts binnen het symfonische metalgenre zijn. Na hun laatste passage hier in 2021 was hun optreden op Alcatraz Open Air 2024 wederom een triomf, waarbij de balans tussen brute kracht en melodieuze finesse perfect werd getroffen. Het was een show die zowel fans van het eerste uur als nieuwkomers zal hebben achtergelaten met kippenvel en een diep respect voor de muzikale kunst die Epica biedt.

Watain – Swamp Stage

Watain is wel een band die weet hoe ze meteen je aandacht moet trekken. Gigantische brandende kandelaars achter de drummer zorgden al voor een prachtig beeld, en dat moest deze Zweedse blackmetalband nog beginnen. En van bij het begin wist je dat dit een Satanische kerk is waar je graag bij wil zijn. Zanger E (elke bandlid wordt met een enkele letter aangeduid) trok meteen alle aandacht naar zich toe en hield je een uur lang in de palm van zijn hand vast. Als die vrij was tenminste, want tot twee keer gooide het heerschap na het podium net niet volledig in lichterlaaie te zetten met een fakkel, die fakkels gewoon naar het publiek (wij hopen dat de security geen brandwonden hebben opgelopen). Ook gebruikelijk is de kelk met bloed die E na z'n ritueel in het publiek kwakt, de eerste rij smulde er van. Dat deze heren al meer dan 25 jaar bezig zijn, kon je merken aan de professionaliteit van de set. Elke noot, elke drumslag was er om voor een totaalbeleving te zorgen. Black metal is een genre waar er zeker wat theatraliteit aanwezig mag zijn, en dat was hier niet meer als anders. Met teksten over de apocalyps, bloed en moord, was het een lust voor het oor en oog. En neen, wij moesten achteraf niet naar onze psycholoog bellen, daar heeft die het te druk voor. Deze show was zeker een hoogtepunt van de dag. De nacht was bijna gevallen en we konden ons donker hart hier zeker aan ophalen. Watain bewees nogmaals dat zij een van de grootmeesters van het genre zijn, en dat met deze geweldige show, die ons soms met verstomming deed staan. 

Heideroosjes - Helldorado

Bij GigView hebben we een voorliefde voor de Heideroosjes, dus ondanks al die overlappende tijdslots moesten we gewoonweg ook hier in de Helldorado een kijkje gaan nemen. En wat zijn we blij dat we dat gedaan hebben! Was het het contrast met andere bands hier vandaag op het programma of gewoon de aanstekelijkheid van de band en muziek, het was een schot in de roos om de Hollandse punkrockband op Alcatraz te programmeren. Een zeer goed gevulde tent was hier het bewijs van, en de ene na de andere hit werd luidkeels meegebruld. Denk maar aan Scapegoat Revolution, Time Is Ticking Away, Damclub Hooligan al vroeg in de set, het vrolijke We're All Fucked Up en Lekker Belangrijk om dan weer snedig uit te halen met Ik wil niks! of Nothing's Wrong. Ze raakten ook de gevoelige snaar met bv. Ik zie je later. Heerlijk en zowaar nog een hoogtepunt vandaag, ze stellen ook nooit teleur!

Europe – Prison Stage

De Zweedse hardrockband Europe kreeg de eer om zaterdag de Prison stage af te sluiten. Hun wereldtournee vorig jaar voor hun 40-jarige bestaan onder de noemer ‘The Time Capsule 40th Anniversary Tour’ trok volle zalen en dus was dit misschien ook het geval in Kortrijk. De mannen zien er nog redelijk levendig en fris uit, frontman Joey Tempest straalde rock uit en sloeg iedereen met verstomming door Rock the Night vroeg in de show te spelen, wat zeer gesmaakt werd door het publiek. Met Carrie kregen we natuurlijk een slow-moment al werd deze song verstoord door het luidkeels meezingen van het talrijk aanwezige publiek. Nog een slow-moment kregen we bij Open Your Heart , deels akoestisch gespeeld door Joey hemzelf. Dit herhaalde hij op Ready Or Not (maar dan elektrisch). Als bisnummers kregen we Cherokee en natuurlijk hun grootse hit The Final Countdown. 

Crippled Black Phoenix – La Morgue

Soms ga je naar een festival om nieuwe dingen te ontdekken. Bands die je voor het festival nog nooit had opgezet, maar dan, na hun show, je je afvraagt waar zij heel je leven gebleven waren. Crippled Black Phoenix is zo een band. Dit Britse vijftal kan je niet zomaar in een hokje plaatsen. Is het post-rock? Psychedelica? Een zeer donker experiment? Wie gaat het zeggen? Op zich maakt het niet uit, want een uurtje met deze band en ik was volledig verkocht. Het deed me soms aan een tragere Wolves in the Throne Room denken (nog zo een onderschatte band), maar dan eentje dat soms iets vrolijker naar het einde der tijden kijkt. Multi-instrumentalist Justin Greaves had een hoop topmuzikanten en een top zangeres rond zich verzamelt en zorgde voor een geweldig einde aan een dag die me toch vaak had verrast. Soms was deze muziek als een donker, zwaar beladen deken over mij getrokken, en kon ik genieten van de schoonheid die zij naar voren brachten. Op andere momenten werd ik wakker geschud door de introspectie die deze band me deed voelen. Ja, dit was een ‘specialleke’, zoals ze zeggen.

Satyricon – Swamp Stage

In 2022 vertoefden we enkele dagen in diepe rouw omdat Satyricon te elfder ure hun aantreden op Alcatraz afzegde. Het geniale duo Frost en Satyr hadden blijkbaar enige moeite om een live band samen te stellen en bovendien werd de tijd en mentale ruimte van beide heren volledig in beslag genomen door hun muzikale project als omkadering bij een overzichtstentoonstelling van beroemde landgenoot en schilder Edvard Munch. Maar vandaag staan ze eindelijk weer op het podium en tellen ze met Frank Bello zowaar de bassist van Anthrax in hun rangen. En laten we maar meteen van in het begin duidelijk zijn -spoiler alert!- Satyricon zorgt vandaag voor HET muzikale hoogtepunt van deze hele driedaagse. Onder het motto ‘less is more’ hebben de Noren geen behoefte aan een aan pyromanie grenzende vuurshow zoals Watain of indrukwekkende visuals zoals Mayhem, zelfs corpsepaint hoeft dezer dagen niet meer voor de heren. Een simpele backdrop en een overvloed aan fantastische songs volstaan ruimschoots om de harten van de Swamp sneller te doen slaan. To Your Brethren In The Dark opent de set nog enigszins contemplatief en emotioneel maar die rust is slechts schijn want meteen daarop wordt de oude kraker Forhekset van ‘Nemesis Divina’ ten beste gegeven wat meteen tot extatisch enthousiasme zorgt bij dat deel van het publiek dat de band in de jaren 90 leerde kennen. Zelfs het indertijd verguisde ‘Rebel Extravaganza’ wordt middels een ruig Filthgrinder niet vergeten. Dat er zelfs in black metal ruimte is voor meezingers bewijzen vervolgens Now, Diabolical en Black Crow On A Tombstone. Met Deep Calleth Upon Deep wordt opnieuw een relatief rustpunt ingelast om vervolgens pure black ’n roll op de tent los te laten met het pompende Repined Bastard Nation. Zelfs de eerder genoemde compositie bij de tentoonstelling van Munch wordt kort aangeraakt. Het volledig instrumentale intermezzo is de aanloop naar een werkelijk adembenemende finale met The Pentagram Burns, Fuel For Hatred -waarbij Satyr de gevraagde moshpit krijgt-, klassieker der klassiekers Mother North en orgelpunt K.I.N.G. Op geen enkel moment valt de geoliede machine op een foutje te betrappen en rondom ons zien we enkel pure bewondering en genot op de gezichten. Satyricon was het lange wachten meer dan waard en deze doortocht op Alcatraz zal nog lang nazinderen. We durven er geld op zetten dat wij niet de enigen zijn die daarna moeite hebben om in bed de slaap te vatten wegens de overdaad adrenaline die door de aderen raast.

Bekijk meer foto's in ons groots fotoverslag hier!