Review Alcatraz Open Air 2024: zondag 11 augustus - Er boenk op!

De sporttereinen van De Lange Munte in Kortrijk stonden weer een heel weekend in het teken van harde gitaren, liters bier, maar vooral een liefde voor de Belgische metal. Maar liefst 40 Belgische bands stonden er dit jaar op het festival. Uiteraard konden we als GigView niet anders dan er aanwezig te zijn. Ook deze dag was er weer boenk op. We hebben fantastische shows gezien, maar ook een misstap hier en daar. Een verslag! 

Audrey Horne- Prison Stage

Een televisiemoment dat ik nooit zal vergeten, is hoe Audrey Horne, gespeeld door Sherilyn Fenn, een kers eet en nadien een knoop legt in het stokje, gewoon door het in haar mond te steken. Classic Twin Peaks. Deze band had dus een grote taak om hier aan te kunnen tippen. En dat lukte hen... Soms. De Noorse hardrockers hebben jammer genoeg niet het oeuvre om mij een drie kwartier te kunnen boeien. Hardrock is een genre waar er veel clichés kunnen in voorkomen, en ja, Audrey Horne had ze allemaal. Af en toe hadden zij een geweldig solo of kon zanger Torkel Rod ons wat beroeren met zijn stem, maar over het algemeen kon deze band me niet boeien. Het werd me zelfs te erg dat na rockballade nummer 3 ik me richting een tent begaf. Tijd voor verfrissing aan de bar, want nu al was het te heet door de zon aan de Prison Stage.

Cobra The Impaler – Helldorado

Met Cobra The Impaler hebben we in Belgie onze eigen Mastodon en daar mogen we wel een beetje fier op zijn. De band rond gitarist, spilfiguur en ervaren rot Thijs De Cloedt aka Tace DC brengt messcherpe riffs, groovy ritmes en straffe vocalen. Ondertussen hebben deze heren al een mooi palmares verzamelt dus mocht een plekje op Alcatraz zeker niet ontbreken. Zeker nu niet met hun nieuw album, Karma Collision, onder arm. De setlist was dus ook een mooie mengeling van hun twee albums. De charismatische frontman, Manuel bespeelt bovendien het publiek op een manier waarop hij ze in een paar minuten uit zijn hand kan laten eten en hij beheerst bovendien de techniek zeer goed. Iets wat hij ook zeer goed beheerst is de balans tussen screams en clean zang. Neem daarbij nog de cocktail van new wave of American heavy metal, kolossale grooves, melodieuze breaks en een snuifje thrash en classic metal. Kortom de ideale mix voor een zweterig feestje.

Eternal Champion – Helldorado

Vernoemd naar een personage in een literaire fantasyreeks brengt het Amerikaanse Eternal Champion epische heavy metal naar de Kortrijkse gronden. Dat we hier überhaupt staan heeft alles te maken met de warme aanbevelingen van Rock Tribune redacteur en metalconnaiseur Vic Van den Abeele in een vlog naar aanloop van het festival. En het moet gezegd, we hebben ons best geamuseerd met het geleverde spektakel. Fighting The World van Manowar knalt bij wijze van intro door de boxen waarna een bescheiden feestje volgt dat lekker weghapt op een zondagse zomerdag. Verwacht van Eternal Champion geen wereldschokkende vernieuwingen maar pure en eerlijke heavy metal in de beste traditie van Visigoth, Cirith Ungol, Omen of nog een bastaardkind van Manowar en Candlemass. Het maliënmasker van vocalist Jason Tarpey blijft maar twee nummers lang op het hoofd en wellicht heeft de hitte onder de zeilen van Helldorado daar alles mee te maken. Ongehoord of verrassend is het allemaal niet maar soms is goed gestolen meer waard dan origineel maar barslecht. De kans is klein dat we dit des huizes nog vaak zullen opzetten maar desalniettemin hebben we genoten van pakweg The Armor Of Ire en I Am The Hammer. Dank u voor de tip, Vic!

Left To Die – Swamp Stage

Gisteren mochten liefhebbers van old school deathmetal hun hartje al ophalen aan Massacre en hun integrale uitvoering van ‘From Beyond’ en ook vandaag staat er weer een bijzonder lekker brokje muziekgeschiedenis op het programma.  Meer zelfs, Left To Die heeft tot missie om een zo mogelijk nog grotere klassieker uit het genre volledig ten uitvoering te brengen met een volledige doorloop van ‘Leprosy’, het tweede album van Death. Je zal altijd kniesoren hebben die bedenkingen maken bij bands die als tributeband fungeren voor artiesten of bands die ondertussen het tijdelijke voor het eeuwige hebben ingewisseld. Maar het respect en de perfectie waarmee Left To Die eer betoont aan de erfenis van Chuck Schuldiner kunnen enkel maar bewondering afdwingen. De geluidsman van de Swamp heeft duidelijk een bijzonder aangename en vooral rustige nacht achter de rug want de man is van bij het begin bij de pinken. Duimen en vingers worden afgelikt bij aan perfectie grenzende uitvoeringen van geniale werkstukken als Born Dead, Open Casket en -uiteraard- Left To Die. Het publiek haalt de luchtgitaren boven in ijdele pogingen het fantastische vingerplukken op het podium te imiteren en bij de afsluiter brult iedereen enthousiast de gekende  lijnen ‘Why don’t you…pull the plug!’ luidkeels mee. Zondag rustdag? Ik dacht het niet.

Conan – Helldorado

Nu dit is een band dat eer doet aan het personage wiens naam ze dragen! Zij zijn een toonvoorbeeld van hoe je van doom en sludge iets maakt dat blijft boeien, de grond doet daveren en ook nadat ze gedaan hadden, nog in je hoofd blijft rondspoken. Er komt een bepaalde oerkracht uit hun muziek, iets dat je doet dromen van een woeste krijger te zijn, zittend op de rug van een sabeltandtijger en jagend op mammoeten. Dit trietal uit Liverpool had aan een tiental nummers genoeg om heel de tent om te toveren in een woestenij zonder weerga. Dat we fan zijn, zoveel is duidelijk. Maar het blijft me verbazen hoe deze band, die toch al wel wat jaren op de teller heeft staan, elke keer een show op poten stelt die kan tellen als een van de beste die we op het festival gezien hebben. Is het door de komst van de nieuwe bassist David Riley of gewoon omdat de band steengoede nummers heeft, wie kan het zeggen. Wie er niet bij was heeft een kopstoot van een show gemist! Herkansing op Desertfest! 

Legion Of The Damned – Swamp Stage

We hadden eerlijk gezegd een grotere opkomst verwacht bij Legion Of The Damned want de grote tent is nauwelijks voor een derde gevuld wanneer de sympathieke Hollanders hun intro aan flarden scheuren. De inzet is er echter niet minder om en de efficiënt thrash-granaten spatten stuk na stuk uit elkaar voor een weliswaar kleine maar fanatieke horde volgelingen. Om alle misverstanden uit de weg te ruimen over wie of wat de band is wordt ter lering van het publiek afgetrapt met Legion Of The Damned, een song die duidelijk ook nog wat lering van de geluidsman vergt want het geluid is niet optimaal. Dat euvel is echter snel hersteld waardoor het optimaal genieten is van onze persoonlijke favoriet Slaughtering The Pigs, de ideale song om mentaal en zonder risico op juridische vervolging af te rekenen met minder sympathieke collega’s of familieleden. Veertig minuten later is het alweer voorbij en mag Son Of The Jackal het slotakkoord inluiden. Een bijzonder degelijke prestatie die zeker een groter publiek had verdiend.

Jinjer – Prison Stage

Oekraïners op het hoofdpodium en wel nog meer bepaald uit het zwaar belegerde en bezette gebied Donetsk. Maar geen nood, Jinjer kwam in vrede en frontvrouw Tatiana had zich mooi uitgedost in het rood voor dit offensief. Jinjer brengt een mix van progressieve metal en metalcore met invloeden uit andere genres en dit werd duidelijk gesmaakt door het publiek. Hun succesvolle vierde studioalbum Wallflowers dateert alweer van 2021 en daar kregen we twee tracks van gepresenteerd, Vortex en Call Me A Symbol. De rest van de set was mooi verspreid over hun andere albums maar er was ook plaats voor twee nieuwe nummers. Het recentelijk uitgebrachte Someone’s Daughter en Fast Draw. Daarmee veronderstellen we dat er nieuw werk in aantocht is. Een zeer energiek optreden, en hiermee zat de 'grote Tati' show er op.

Unto Others – Helldorado

Tussen alle blastbeats, hakkende riffs en gutturale vocalen in voelt Unto Others bijna aan als welgekomen verademing. De gothic rock schuifelt door hetzelfde straatje waarin ook bijvoorbeeld Tribulation of Tiamat met de voeten slepen maar ook wie The Sisters Of Mercy of Fields Of The Nephilim hoog in het vaandel voert heeft deze band vandaag met het label ‘te checken’ vereerd. Flink headbangen of een rondje moshen zit er bij deze band niet in maar zacht wiegend en beheerst knikkend genieten we wel van Can You Hear The Rain, When Will Gods Work Be Done en Heroin. De band speelt ingetogen maar zuiver en het is dan ook met enige pijn in het hart dat we Helldorado vroegtijdig de rug toekeren want in de Swamp wacht Aborted op onze aanwezigheid.

Aborted – Swamp Stage

Gezeten op zijn piepende driewieler komt Billy The Puppet (Saw) het podium opgereden om een volle Swamp welkom te heten bij de komende slachting genaamd Aborted. In het verleden hebben we ons wel eens druk durven maken over het gebrek aan interactie van het Belgische publiek bij een vaderlandse trots als Aborted maar na vandaag nemen we alles daarvan terug. En hoe! Op geen enkel moment in deze driedaagse hebben we de Swamp op zo’n korte tijd zien veranderen in zo’n ongelofelijk gekkenhuis. De moshpit ontploft quasi onmiddellijk wanneer Sven(cho) en zijn discipelen het podium met hun aanwezigheid vereren en de gemoederen zullen niet bedaren tot outro Sandstorm wegsterft. In de afgelopen jaren is Sven geëvolueerd van een rasfrontman naar een rasentertainer en het publiek eet uit zijn hand. Na een kwartier staan de meeste moshers al te drijven in een ranzige mengeling van eigen zweet en gulle zweetdonaties van hun collega’s in de frontlijn. Maar Aborted kent geen genade en rust niet voor het laatste restje energie uit de immer dampiger lijven van hun aanhang gewrongen is. Circlepits: check, walls of death: check, een stroom crowdsurfers: check en jumping jacks (jawel!): check. Ook op het podium is de nakende uitputting naar het einde van de set toe duidelijk zichtbaar op de gezichten maar plooien is nog niet voor vandaag. De enige verlichting waarop we mogen rekenen zijn de droog humoristische bindteksten van de frontman waarin zijn moeder opvallend vaak fungeert als lijdend voorwerp. Strak, strakker strakst is het credo en of het nu om nieuwer werk gaat in de vorm Dreadbringer, minder nieuw werk als The Origin Of Disease of ‘oudje’ The Saw And The Carnage Done, nooit is de band op een foutje te betrappen. Aborted laat een uitgeputte, tot op de draad versleten en kapot gebeukte Swamp achter. Kinesisten ten lande kunnen zich alvast voorbereiden op het broodnodige oplapwerk. Heerlijk.

Green Lung – Helldorado

Om ons dagelijkse portie stoner op te lepelen, trokken we naar de Helldorado tent, alwaar Green Lung hunnen kunnen kwam etaleren. En dat het daar een feestje werd, dat is nog maar een understatement. Met hun uiterst dansbare stoner zette de Britten de tent in vuur en vlam. Het vijftal had niet veel nodig om het feestje te starten. Al meteen van opener The Forest Church wist iedereen dat er hier iets speciaals ging gebeuren. Veel van hun songs gaan over rituelen, heksen en goden, dus het werd met momenten een sceance, een open ritueel waar geen persoon in kon stilzitten. Tien nummers, dat hadden ze nodig om ons in hogere sferen te krijgen en te buigen voor hun Maxine (Witch Queen). En dat deden we dan ook met plezier. Met soms erg psychedelische riffs en beukende drums werd de duivel binnengelaten en met afsluiter, het doomy One for Sorrow, konden wij alvast het dansen voor de rest van de dag niet meer laten.

Terrorizer – Swamp Stage

Het is een bekend scenario uit sciencefiction films. Eerst volgt een nucleair/chemisch/biologisch (schrappen wat niet past) bombardement dat 90% van de mensheid uitroeit waarna een invasie van buitenaardse grondtroepen volgt om de weinige overlevenden af te maken. Aborted fungeerde daarstraks als het bombardement en het is aan Terrorizer om de resterende nog ademende lijven het genadeschot te geven. Er tekent zich trouwens een trend af bij oudere extreme bands waarbij ze hun succesalbums quasi integraal ten beste geven want het leeuwendeel van de set is opgebouwd rond hun bekendste werk ‘World Downfall’. Een met bloed en modder bedekte Brian Werner brult zijn vocalen in een wel erg opvallende microfoon die aan een volledig verrot geraamte is bevestigd. Maar meest opvallende figuur, net door zijn onopvallendheid, is de stoïcijns grijnzende David Vincent die bijzonder in zijn schik lijkt met een rol net buiten de spots. De lompe grindcore gaat er in als zoete koek al gaat het publiek net iets minder te keer dan bij Aborted, zelfs fans van het extremere werk hebben soms nood aan enige recuperatie. Horde Of Zombies, het ijzersterke Fear Of Napalm, Strategic Warheads of Resurrection, de liefhebbers smullen er van en de krap drie kwartier vliegen voorbij.

Korpiklaani – Prison Stage

Wie perfecte uitvoeringen van songs verwacht heeft bij Korpiklaani weinig te zoeken. Het is dan ook een band wiens missie het niet is om hun werk technisch perfect aan een publiek voor te schotelen maar vooral om een feestje te bouwen en in dat doel slagen de Finnen met vlag en wimpel. Frontman Jönne komt -zoals ondertussen bijna traditioneel- duidelijk van een andere planeet waar bepaalde stimulerende middelen ruim voorhanden zijn. De glazige blik en afwezige indruk verraden dat er waarschijnlijk meer in het spel is dan enkel overmatig alcoholgebruik en zijn zang schippert dan ook voortdurend tussen kattevals, weinig toonvast en gewoonweg afwezig. Reeds bij het tweede nummer steekt hij zijn broek af om zijn achterwerk aan de camera te showen. Dat lijkt echter allemaal geen bezwaar want de humpafolk slaat duidelijk aan bij het publiek dat het op een dansen en hossen zet dat het een lieve lust is. We zien zelfs een man voorbijkomen die één van zijn vrienden gebruikt als surfplank bij wijze van alternatief crowdsurfen. A Man With A Plan, Levan Pollka, de Boney M cover Gotta Go Home, … ze zorgen allemaal voor feestelijke taferelen bij de liefhebbers. Afsluiter Vodka komt niets te vroeg want ondertussen lijkt de benevelde zanger zelfs de controle over zijn benen verloren te hebben en kweelt de helft van het nummer gelegen op het podium mee. Tussen al het duistere metalen geweld is de carnavalsact Korpiklaani een welkome afwisseling maar echt serieus kunnen we dit niet meer nemen.

Orange Goblin – Helldorado

We are all Sons of Salem. Of dat werden we toch, na de woeste doortocht van Orange Goblin in de Helldorado-tent. Deze Britse stoners lieten er geen gras over groeien en kregen met hun stoner/sludgy geluid iedereen in de tent mee. Ze waren daar om hun nieuwe album 'Science, Not Fiction' voor te stellen, en hun dertigjarig bestaan te vieren. Hierdoor was de set een mengeling van nieuw werk en enkele klassiekers, allen met het grootste plezier gebracht. Want hoe vaak je deze band ook ziet, de smile die op het gezicht van Ben Ward staat wordt telkens breder en breder. Tijdens het brengen van de nummers maakte hij tijd om plezier te maken met het publiek. Elke vraag om ‘fucking crazy’ te gaan werd dan ook met plezier beantwoord. Want hoe je het draait of keert, lachen werkt enorm aanstekelijk, ook op een metalfestival. Zelfs Oprah kon het woord ‘JOY’ niet beter brengen dan die glimlach van Ward. Ook Gandalf op de drums, Chris Turner, kon een grote glimlach niet onderdrukken. Ja, het is fijn vertoeven in het gezelschap van deze oranje snuiters. Fijntjes!

Dark Tranquillity – Swamp Stage

De volgende klepper in de Swamp maakte hun opwachting, de Göteborg melodic deathmetal pioniers Dark Tranquillity, of wat daar nog van overblijft. Enkel zanger Mikael Stanne en toetsenist Martin Brändström schieten nog over van de originele bezetting, verder is het al enkele jaren een komen en gaan van muzikanten bij de band. Ook hier op Alcatraz werd wederom een nieuw bandlid voorgesteld, Christian Jansson heet de gitarist, of dat een naam is om te blijven herinneren is maar de vraag. Anders Iwers en Christopher Amott (ja, broer van Mikael Amott) zijn er helaas al enkele jaren niet meer bij. Toch bracht de band in de week na hun optreden hier een nieuw album uit, Endtime Signals. Hiervan kregen we enkele nieuwe nummers alvast te horen, basically de singles die al uitgekomen zijn: Unforgivable, The Last Imagination en Not Nothing. Steengoede en gevarieerde nummers, ze wisselden keurig af met klassiekers als Hours Passed In Exile, het lang niet gespeelde Nothing To No One, Cathode Ray Sunshine, Lost To Apathy en afsluiter Misery’s Crown. Hoewel er al veel volk stond te wachten vooraan voor Mayhem, kreeg de band toch zo goed als iedereen mee (behalve dan de norse die hard Mayhem fans op de eerste rij, die moeten boos blijven kijken). Een leuk optreden, maar zeker niet hun beste passage. Dit najaar opnieuw te zien in bv. De Effenaar in Eindhoven of op het Hell’s Balls festival in Kortrijk, samen op tournee met Moonspell.

Baroness – Helldorado

Voor wie zijn sludge of heavy metal liever wat alternatiever of progressiever heeft, had Alcatraz Baroness op de Helldorado stage geplaatst. En voor ik deze review begin: ik hou van Baroness. Als ze naar ons landje komen, ben ik daar. Eerste rij. Dus weet, dit is geen echt objectieve review van iemand die Baroness leerde kennen. Ok, reviews zijn nooit echt objectief, maar toch. De band is nog aan het toeren met hun vorige album Stone in gedachte, maar speelde toch een best of show met nummers uit bijna elk album. Enkel Red Album werd achterwege gelaten. Maar het was weer een show om in te kaderen. De reus zelf, zanger/gitarist John Baizley kon zijn plezier amper onderdrukken en bracht de wei in Kortrjik mee in hun eigen wereld. Uitschieters waren (uiteraard) Shock Me en afsluiter Take My Bones Away. Deze band kan alleen nog maar hoger en hoger. Zet ze op een groter podium, als subheadliner. Ja, zo goed zijn deze mannen (en vrouw). Een perfecte band om de laatste nacht van het festival in te zetten. 

Mayhem – Swamp Stage

Mayhem bestaat 40 jaar. Laat dat nieuws even bezinken. De legendarische black metalband met de meest roemruchte en beruchte geschiedenis, omgeven door sterke verhalen en nog sterkere mythes blaast veertig zwarte kaarsen uit op een taart van grafgrond en bloedglazuur. Van een band met die status en reputatie mag je een bijzonder alternatief jubileumfeestje verwachten en dat krijgen we ook. Het ganse concert lang worden de aanwezigen getrakteerd op indrukwekkende visuals die de rijke geschiedenis van Mayhem illustreren met foto’s die de meeste markante momenten van de voorbije vier decennia belichten. Uiteraard wordt er ook meermaals stil gestaan bij de leden die de band ontvallen zijn, hetzij door eigen hand (Dead), hetzij door vakkundige hulp van anderen (Euronymous). Het siert de band dat ze eveneens foto’s en beelden van zo goed als alle vroegere muzikanten en vocalisten tonen. Enkel de beeltenis van Varg Vikernes hebben we niet kunnen spotten omwille van overduidelijke redenen (zie Euronymous). Mayhem doorloopt op deze tournee het omvangrijke oeuvre in omgekeerde volgorde waarbij ze dus starten bij songs uit hun recentere albums en geleidelijk in de tijd terugkeren naar hun allervroegste werk. Beelden en zelfs kledij worden mooi aangepast aan de welbepaalde periode waardoor je oren en ogen tekort komt. Dit is een show die duidelijk erg doordacht en knap in elkaar steekt en een ware bekroning vormt van hun carrière. Op het podium is het uiteraard levende legende Attila Csihar die alle aandacht naar zich toezuigt met zijn doorleefde performance maar ook de rest van de muzikanten is in topvorm, al is het wel zo goed als onmogelijk om slagwerkmonster Hellhammer te spotten achter zijn op een stalen jungle gelijkende drumstel. Net doordat de show zo’n mooi geheel vormt is het bijna beledigend om er een aantal momenten uit te lichten maar ons nekvel werd net iets kouder bij Illuminate Eliminate en Chimera en we gingen helemaal over de rooie vanaf het moment dat het album ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ voorbij kwam met onder andere het onmisbare Freezing Moon en een bijtend Funeral Fog. Pure Fucking Armageddon is het verwachte orgelpunt van een fantastische set die maar net onder de geniale doortocht van Satyricon scoort. Op naar het volgende decennium!

Architects – Prison Stage

Tijd voor meesterklasse van moderne metalcore. Architects hebben hun reputatie als een van de meest invloedrijke bands in de moderne metalcore-scene wederom bevestigd met een verbluffend optreden. Ondanks het brede scala aan artiesten dat dit jaar het festival sierde, wist Architects moeiteloos hun stempel te drukken met een show die kracht, emotie en technische precisie naadloos combineerde. Een welverdiende headliner en afsluiter van drie geweldige dagen Alcatraz. De setlist was een goede balans tussen klassiekers en nieuw materiaal, waarbij nummers als Gravedigger en Doomsday het publiek steeds in een energieke greep hielden. De band opende met het recente Seeing Red, wat meteen de toon zette voor een set die door pure intensiteit werd gekenmerkt. Later volgde ook nog The Curse waardoor het uitkijken naar het nieuwe album steeds scherper wordt. De synergie tussen de bandleden was onmiskenbaar, en elke breakdown werd met chirurgische precisie uitgevoerd. Ondanks de recentste albums wat melodieuzer zijn dan hun beste werk, ging de band hier snoeihard. Zanger Sam Carter bewees wederom waarom hij wordt beschouwd als één van de beste vocalisten in het genre. Zijn stem varieerde moeiteloos tussen rauwe, schreeuwende passages en emotioneel beladen zang, waarbij hij een ongekende connectie met het publiek creëerde. Zoals de verontschuldigingen aan het publiek voor z’n stemproblemen en hij misschien af en toe eens een “sqweaky voice” kon hebben, weinig van gemerkt trouwens. Gitarist Martyn Evans, die wel zware schoenen heeft te vullen, leverde een meesterlijke prestatie af, terwijl de ritmesectie, gedreven door drummer Dan Searle, de basis legde voor het sonische geweld. Het publiek, een mix van doorgewinterde fans en nieuwkomers, was vanaf het eerste nummer in de ban van de band. Er was geen enkel moment van stilstand; moshpits en crowdsurfers domineerden de prison ground. De interactie tussen de band en het publiek was bijzonder, met Sam Carter die het publiek regelmatig aanspoorde om alles te geven, wat ze ook zonder aarzeling deden. Architects hebben op Alcatraz Open Air 2024 niet alleen hun status als topband in de metalcore bevestigd, maar ook laten zien dat ze blijven evolueren en groeien. Hun optreden was een triomf van techniek, emotie en pure energie, en één van de hoogtepunten van het festival. Voor degenen die er waren, was het een onvergetelijke ervaring, en voor iedereen die het heeft gemist, is het een herinnering dat Architects een band is die je live moet zien.

Opeth – Swamp Stage

Om af te sluiten konden de prisoners kiezen om naar Clutch of Opeth te gaan kijken. Hartverscheurende keuze, maar toch ook weer niet. Opeth moet altijd gezien en meegemaakt worden. Want wat deze Zweden allemaal uit hun hoed toveren is altijd magisch. De band begon een twintigtal minuutjes te laat, door problemen met de videowall op het podium. Uiteraard werd hier een mopje over gemaakt door zanger/gitarist Mikael Akerfeldt, met zijn gekende droge humor. De band bracht een prachtige best of set, van slechts zes nummers. Maar toch genoten we enorm van dit uur en een kwart. Opener The Grand Conjuration zette al meteen een stempel. Akerfeldt zijn stem was op het beste van zijn kunnen. En eindelijk hoorden we zijn rauwe grunttalent weer. We missed that one! Ook het komende album 'The Last Will and Testament' zal weer harder klinken. Waarvoor dank! De zware stem stond ook vooraan tijdens afsluiter Deliverance, een iets minder gekend nummer, maar daarom zeker niet minder bemind. De band, verdeeld over twee verdiepingen van videowalls (die dan eigenlijk niet zo goed werkten), was ook op dreef. Er zal al wel wat routine in zitten, maar dat wilde niet zeggen dat er met volle goesting gespeeld werd. Vooral tijdens ‘hit’ Ghost of Perdition hoorde je de subtiliteiten dat deze metaljazz van hen zo goed maakte. Het was een meer dan waardige afsluiten voor deze drie prachtige dagen. Hop naar volgend jaar! Met minstens evenveel goesting. Haja..... Emperor komt!!!

Bekijk meer foto's in ons groots fotoverslag hier!