Review Amaranthe + Follow The Cipher + Warkings @ Trix

Het was een Zweeds/Deens (of toch op z’n minst een Scandinavisch) vrijdagavondje te noemen de afgelopen eerste februari. De afgeleverde pakketjes bleken drie bands te bevatten waarvan de een al van een iets betere Ikeakwaliteit dan de andere bleek te zijn.

De aftrap werd gegeven door Warkings, een internationaal bont gezelschap dat die diversiteit ook op het podium etaleerde. Spookverschijningen van een Spartaan (d), een kruisvaarder (g), een viking (b) en een Tribuun (= een soort van Romeinse legeraanvoerder) op zang. Ze brengen stevige power metalsongs in de lijn van Powerwolf en zingen daarin over, jawel, oorlog en veldslagen. Voor de gelegenheid werd Antwerpen omgedoopt tot Antwerpus. Een hoog entertainmentsgehalte, dat zeker, maar de drang om na hun set onmiddellijk aan hun merchandise booth te gaan kamperen kon ik toch bijzonder snel onderdrukken.

Vervolgens was het de beurt aan Follow The Cipher, een nieuw paardje uit de stal van Nuclear Blast. Bij het Duitse label doen ze nogal lyrisch over deze band en draaide de promotiemachine voor het debuutalbum (ook Follow The Cipher geheten) uit 2018 op volle toeren. Wij zagen het deze avond eerlijk gezegd toch niet. Om te beginnen de prestaties van vocaliste Linda Toni Grahn. In het begin dacht ik nog dat ze niet goed doorkwam in de mix, dat komt wel vaker voor wanneer een vocalist inzet tijdens een optreden, maar al snel bleek dat haar stem gewoonweg niet krachtig genoeg was om boven het geweld van gitaren, bas en drum (vooral die drum want wat kon die kerel beestachtig hard meppen zeg) uit te komen. En wanneer ze dan wel eens een uithaal deed klonk die toch niet geheel zuiver om het nog zacht uit te drukken. Ook de muzikale richting van FTC is niet geheel duidelijk. Wat moet dit voorstellen? Sabaton meets Lacuna Coil meets ik-weet-niet-wat, of iets in die trend. Ook qua uitstraling moet er toch eens een bandmeeting opgezet worden vind ik. Wat ik bedoel? De bassist is gekleed als een soortement piraat, de ene gitarist stelt een soort van graffitispuitende gemaskeerde ninja voor of zo vermoed ik en de zangeres lijkt een vaste klant van de Blue Oyster bar van z’n SM outfit te hebben beroofd ofzo. Zo zagen ze er uit als het vis noch vlees allegaartje dat ze muzikaal ook uitstraalden. Neen, ook hier overviel de lust om de shirtvoorraad van de band te gaan plunderen mij allerminst.

Maar dan was het eindelijk tijd voor de band waarvoor iedereen eigenlijk toch wel gekomen was, Amaranthe! Ik ken veel mensen die hun neus optrekken voor deze band en ik kan wel oor hebben naar hun argumenten maar je moet toch één ding toegeven over hen, en dat is: “HET WERKT!” De afwisseling tussen de vrouwelijke en mannelijke cleane vocalen en de grunts. De electronische invloeden die zo de melodic death metal een metalcore glans geven. De looks van Elize Ryd, de lange paardenstaart en haar outfits die aan die van een popidool als Ariana Grande doen denken. Met het in oktober van vorig jaar verschenen Helix is de Zweedse band al aan hun vijfde album toe in 10 jaar tijd. Ik weet nog dat ik kennis maakte met Amaranthe hier in ditzelfde Trix in januari 2010 toen ze het voorprogramma verzorgden voor Epica. En nu stonden ze dus op het podium als headliner, een plek die ze door hun harde werk zelf verdiend hebben.

De drumriser stond ver genoeg naar achter zodat het grootste deel van de planken een speelruimte werd voor de drie vocalisten, de gitarist en bassist. De synthesizer en elektronische klanken liepen mee via de mix. Na de Helix intro bestormden de muzikanten het podium en gingen ze er meteen volle kracht tegenaan. Vijf albums, zoals ik al zei en zodoende heeft Amaranthe een arsenaal aan materiaal om uit te putten voor een setlist. Die van vanavond ging alvast knallend van start met het geweldig swingende en beukende Maximize. Elise, Henrik en Nils wervelden over het podium en gaven zich vanaf noot één voor het volle pond. Ook de snarenplukkers Olof en Johan gingen er als gekken tegenaan. Het eerste deel van de set bestond geheel uit ouder werk. We kregen Digital World, On The Rocks, 1000000 Light Years, Hunger en Invincible voorgeschoteld.

Na zoveel krakers moest het publiek toch even naar adem happen. Daarom werd ons een rustpuntje gegund met een door Elize prachtig neergezet Amaranthine. Daarna was het tijd om eens uitgebreider kennis te mogen maken met het nieuwe album. Er werd ingezet met GG6 (toevallig ook het opschrift op de rug van het shirt van Henrik maar ik heb nog steeds geen idee waarvoor het juist staat), Dream (met die geweldige staccato rap van Elize), The Score en het titelnummer zelf. Ook het verslavend catchy 365  mocht niet ontbreken. Tijdens de drumsolo vooraf nam Elize ook nog de tijd om van outfit te switchen. Sorry, ik kan het niet laten, wat is dit toch een prachtmadam! En het zwarte pakje dat ze nu aanhad benadrukte dat enkel nog maar meer. Hierna volgden nog That Song en het super poppy Drop Dead Cynical.

Voor er aan de toegiften begonnen werd kwam bassist Johan Andreassen alleen het podium op om de fans te bedanken voor hun komst, een paar verbale kwinkslagen uitdeelde met enkele enthousiastelingen en een neerzitten-en-weer-rechtveren spelletje met ons speelde. Ik verklaar bij deze Johan ook tot mijn broeder omdat wij beiden een Stickman (het onofficiele Pearl Jam logo) tattoo blijken te hebben op nagenoeg exact dezelfde plek op onze onderarm. Maar laat ik u niet verder afleiden met zulke futiliteiten, al duurde dit intermezzo toch net iets te lang. Of de alcohol daar iets mee te maken had laten we in het midden. Back to the music eindelijk. Met Call Out My Name vloog de hele band er weer in. In Unified dwong Nils een hoofdrol af met zijn fantastische strot. De finale kwam er met Countdown en The Nexus.

Dit was het tweede concert in wat aangekondigd werd als The Helix World Tour maar de band is eigenlijk al sinds mei 2018 nagenoeg onafgebroken op tournee. Dat uit zich duidelijk zichtbaar in de manier waarop de bandleden op elkaar ingespeeld zijn en hun nagenoeg vanzelfsprekende interactie met elkaar. Misschien net daarom is het toch jammer dat de nieuwe nummers als een apart deel in de set zitten. Het zou beter zijn om ze meer te laten afwisselen met de oudere songs, nu kregen we tijdens het Helix gedeelte een iets meer afwezig en heen en weer lopend publiek. Ach, detailkritiek want in de eerste plaats hebben wij toch enorm genoten van deze avond die de muzikale variant van Zweeds/Deense betrouwbaarheid is gebleken.