Review Amon Amarth @ Vorst Nationaal

Datum: 
dinsdag, 26 november, 2019

Vorst Nationaal was voor de gelegenheid omgetoverd in een metal-tempel ter gelegenheid van de komst van Amon Amarth voor hun Berserker Tour. Uitverkocht was het niet, vermits alle zitplaatsen afgesloten waren. Maar de zaal zelf puilde uit, vooral tijdens de optredens van Arch Enemy en Amon Amarth. 

De Zweden van Hypocrisy mochten de spits afbijten met een halfuurtje melodieuze death metal. De setlist bestond vooral uit oudere nummers, waarbij het meest recente War-Path (Virus – 2005) was. De nummers werden adequaat gespeeld, maar het publiek incl. mezelf raakte niet echt begeesterd. Met 2 kanonnen in het genre op dezelfde avond is dit uiteraard geen geschenk.

Dan werd het meer uitkijken naar Arch Enemy en de charismatische en energieke Alissa White-Gluz. De setlist was nogal gelijklopend met Graspop 2018, niet verwonderlijk aangezien intussen geen nieuw werk werd uitgebracht. Deze keer werd wél gekozen voor songs uit Khaos Legends en Wages Of Sin. De herkenbare gitaarriffs en aansluitende catchy refreinen van The World Is Yours en The Eagle Flies Alone uit Will To Power blijven natuurlijk beklijven. Het feit van geen echte headliner te zijn zorgt ervoor dat vooral Alissa diende de show te verzorgen met haar sprongen, acrobatieën met de micro, het zwaaien met de vlag en vooral haar brute stem. Het blijft verbazingwekkend wat een power en energie van haar uitgaat. Maar ook de muzikanten zorgden eens te meer voor een uurtje vlekkeloze death metal.

Het Zweeds avondje werd compleet gemaakt door de Vikingers van Amon Amarth. Zelf twijfelde ik even of hun voorgangers niet eerder als headliner konden fungeren, maar na het zien van hun show was ik volledig overtuigd van hun plaats op de affiche. Nadat het publiek werd opgewarmd door Run To The Hills van Iron Maiden, schalde Raven’s Flight uit de boxen met vuur, dat van alle kanten leek te komen. De drummer bevond zich zo’n 3 meter boven het podium op een reuzegrote vikinghelm. De pyrotechnische momenten waren gedurende de ganse show behoorlijk indrukwekkend met vuurkolommen, rookpluimen, vuurwerk en luide knallen erbovenop. In de ogen van de grote helm werden aangepaste videoprojecties afgespeeld. En uiteraard kon het publiek hierbij niet achterblijven, de ene na de andere crowdsurfer golfde over de massa heen. Bij Deceiver Of The Gods kwam een gehoornde man (een berserker) met groene ogen en bijhorende staf het podium op. En je kreeg zowaar ook een Tomorrowland-momentje bij het afschieten van confetti. Kortom, er was bij elk nummer wel iets te beleven, zo kon je ook op een bepaald moment 2 reuzevikingen aan beide zijden van het podium ontwaren. De charismatische zanger Johan Hegg zwaaide met een vuurspuwende hamer. Datzelfde attribuut gebruikte hij in het bisnummer om te vechten met een immense draak. In Raise The Horns dronken alle groepsleden uit hoorns, gevuld met Belgisch bier. En of drummer Jocke Wallgren nog niet hoog genoeg zat werd zijn podium tot 6 meter opgetild. Tijdens Guardians Of Asgaard werd het publiek opgezweept om mee te zingen. Hegg vond het niet erg indien men de tekst niet kende, want ‘het was toch death metal’. Naast het entertainment speelden ook de muzikanten de pannen van het dak en was Johan Hegg met zijn ‘catchy’ gruntstem alom aanwezig. Het was dus een leuk avondje death metal met alles erop en eraan, voor herhaling vatbaar.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!