Review Anomalie, Schammasch & Naglfar @ Cinema Aalst

Datum: 
zaterdag, 1 december, 2018

Aalst staat vooral bekend als carnavalstad en daardoor ook per definitie als de stede waarin foute muziek wordt omarmd als was het een nieuw lief. Hoog tijd om daar verandering in te brengen met duister zwartmetaal.

Het regent zachtjes wanneer we ons door de vallende duisternis richting Aalst begeven. In de donker wordende velden verzamelt de nevel zich in alle stilte en een onaangenaam gure wind jaagt de weinige mensen op straat met aandrang hun warme huizen in. De weergoden hebben alvast hun best gedaan om bij te dragen aan de ideale setting voor een avondje duistere black metal.

Wanneer we De Cinema betreden is ook het voorportaal volledig aangepast aan de komende liturgieën. De merchstand is middels doeken, creepy artwork en brandende kaarsen omgetoverd tot het voorgeborchte van de hel. Een bijna tastbaar dikke walm van wierook betrekt ook het reukorgaan bij de totaalbeleving. Deze atmosfeer is ook consequent doorgetrokken naar de concertzaal zelf waar versieringen samengesteld uit botten en nog meer donkere kunstwerken bijdragen tot de feestvreugde.

Die sinistere sfeer staat enigszins in contrast met de opvallende vriendelijkheid van de medewerkers die vanavond de verzamelde vleermuizen van tickets, bonnetjes en drank voorzien. Zelden werden we zo gemeend hartelijk verwelkomd en bediend. Als het al één ding bewijst dan is het wel dat liefhebbers van het zwarte metaal weliswaar een portie duisternis weten te appreciëren maar dat ze in de eerste plaats toch ook gewoon welopgevoede jongens en meisjes zijn met een warm hart voor koude muziek.

De eerste lezing wordt vandaag verzorgd door het Oostenrijkse Anomalie. Met in hun rangen leden die ervaring hebben bij Harakiri For The Sky en een frontman die nog een verleden heeft bij The Vision Bleak valt het niet te verwonderen dat je van hen geen standaard black metal mag verwachten. Een kerkelijk aandoende intro gaat over in een bijna 50 minuten durend ritueel (jawel, de voorprogramma’s krijgen behoorlijk wat speeltijd) dat nog het best te vergelijken valt met een iets compactere versie van Bathushka. De sacrale declamerende zang, de uitgesponnen dragende riffs en het afgemeten slepende drumtempo wekken een roes op waardoor de strategisch geplaatste erupties van agressie des te harder aankomen. De publieksinteractie is nihil maar past perfect bij de geladen sfeer die men tracht op te wekken. De enige aanwijzing dat de vijf muzikanten er zich wel degelijk van bewust zijn dat er een publiek aanwezig is vandaag zijn de opgeheven vuisten tijdens de outro, weliswaar met hun rug naar de zaal gekeerd staand. Anomalie is een band die het niet van individuele nummers moet hebben maar van de doorgetrokken sfeer van de eerste tot de laatste noot. De intro’s en outro’s trachten dit te bevorderen en ondergetekende wordt een aantal keer volledig meegezogen in de gure maalstroom. Alleen spijtig dat een aantal bezoekers het tijdens die verstilde momenten nodig vinden om elkaar op de hoogte te brengen van de gezondheidstoestand van de bomma, de opvoedingslessen van de hond of de onmisbare app’s op hun nieuwe smartphone. Ik besef dat concerten ook gelegenheden zijn om bij te praten met vrienden en kennissen die men te lang uit het oog verloren is maar elke concertzaal heeft een plaats waar men zulks zonder storen kan doen: buiten. Anomalie wist ons in elk geval bijzonder te bekoren en hun nieuwe EP ‘Integra’ vond na afloop van hun donderpreek dan ook gretig aftrek bij oude en nieuwe fans.

Van Oostenrijk is het maar een verwaarloosbare trip naar Zwitserland, thuisland van het avantgarde gezelschap Schammasch. Hun intro zoekt het eerder richting ambient maar moet qua het veroorzaken van koude rillingen niet onderdoen voor de vorige band. Gehuld in een gewaad van zwart en goud en voorzien van een zwart masker gaat de frontman zijn eveneens in aangepaste kledij gehulde horde voor in een uitgesponnen ritueel dat naadloos verder bouwt op dat van Anomalie. Schammasch is over het algemeen wel een paar treden agressiever dan hun voorgangers maar vooral in songs zoals 'Metanoia' waarbij een rol is weggelegd voor cleane vocalen is het toch vooral sfeer die het haalt van geweld. Ook hier is er quasi geen contact met het publiek maar het is net die afstandelijke houding die dat de muziek een extra dimensie krijgt (AmenRa iemand?).

Na deze twee ritualistische ervaringen komt het optreden van headliner Naglfar aan als een vuistslag in het gezicht. De melodische black metal is een storm van agressie in vergelijking met de openingsbands en het lijkt dan ook een bijzonder sterke zet van de Zweden om net voor deze package te kiezen. Zanger Kristoffer neemt wel uitgebreid de tijd om met het publiek te converseren en zo leren we onder andere dat het volgens de kale frontman reeds 12 jaar geleden is dat Naglfar nog eens de Belgische bodem bevuilde. We zijn te lui om het te checken maar we geloven de vriendelijke man op zijn woord. Middels enthousiast gebruik van arm en vuist weet hij de ondertussen volgelopen Cinema te bewegen tot enthousiast headbangen en meebrullen op oude en nieuwe nummers van de band. Mijn persoonlijke favoriet The Perpetual Horrors wordt in een hogere versnelling het publiek ingeslingerd en And The World Shall Be Your Grave wordt opgedragen aan alle ‘echte’ metalheads (en uiteraard bevinden die zich vandaag per toeval in Aalst). Verder onthouden we ook gedreven versies van The Mirrors Of My Soul en A Swarm Of Plagues. Naglfar geniet optimaal van de spanningsboog die langzaam werd opgebouwd door de twee supportacts en laat een tevreden Cinema achter. De Zweden winnen weliswaar deze veldslag maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het zwaarste werk vandaag toch werd verricht door hun verkenningstroepen. Niettemin was het een bijzonder fijn weerzien met deze mannen uit het Hoge Noorden en hopelijk wacht men niet opnieuw 12 jaar om de Lage Landen met een bezoek te vereren.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!