Review Antwerp Metal Fest 2016

Datum: 
zaterdag, 9 juli, 2016 tot zondag, 10 juli, 2016

Antwerp Metal Fest editie 2016, de aanloop zag er wat grimmig uit met de zondvloed die over België trok, maar kijk, blijkbaar houden de weergoden van dit festival, want hoewel de extreme temperaturen van 2015 niet zouden worden geëvenaard, het weer zat weer reuze mee! Wanneer ik naar dit über sympathieke festival onderweg ben, zie je in de weide omgeving al het typische metalvolkje richting Bouckenborghpark wandelen. Mensen waarvan je je soms afvraagt waar zij zich een heel jaar lang schuilhouden. Het prototype van een metalhead zal ik maar zeggen, witte huidskleur, zwarte kledij, afschrikwekkend voor de buitenwereld, maar vergis u niet, zeer aangename en hulpvaardige mensen. In de schaduw van de kerk van Sint Bartholomeus, zal dit jaar de vierde editie van deze Antwerpse metal hoogmis plaatsvinden. Kleine aanpassingen (zo werd de eerste dag verlegd van vrijdag naar zaterdag), zorgden ervoor dat er meer volk dan anders de weg naar Merksem vond op het vroege uur.

Antwerp Metal fest was nog geen 5 minuten bezig of de Turbowarrior of Steel zorgden voor de eerste circle pit, toegegeven - met het nummer Polonaise Pit, was het er bijna letterlijk om vragen - maar het AMF publiek gaf er graag gehoor aan en circle-polonaise was het gevolg. Volgens mij was dit een dubbel AMF record, de vroegste pit ooit en de eerste polonaise ooit, mooi! Wat ook mooi was, waren de versieringen op het drumstel van TOS, maar ga vooral zelf eens kijken en luisteren naar deze steengoede band die muzikaal niet uit één vaatje tapt. Mooi voorbeeld daarvan is het gebruik van de intro (en outro), die is van Paul Elstak en laat niemand deze jongen nu associëren met rock! Leuke opener die onmiddellijk voor sfeer zorgde. Daarna stond Soul Grip klaar om de Marquee feestelijk te openen, maar helaas voor hen leverde de energie die zij er in staken, hen enkel wat beleefd applaus op. Voor de meeste mensen was dit duidelijk een eerste kennismaking met deze band, maar zij deed er alles aan om niet onopgemerkt voorbij te gaan. Mij bleef vooral de drummer bij, die drumde op een ontzettend hoog niveau. Ik vermoed dat hun sound iets beter tot zijn recht komt in een kleinere, donkere zaal.

Met Bodyfarm stond de eerste buitenlandse gast van vandaag op het grote podium. Deze death metalband uit Amersfoort is de eerste death metalband van het weekend, doch niet de enige, de organisatie houdt blijkbaar wel van black en death metal en liefhebbers van dit genre worden dit weekend dan ook in de oorwatjes gelegd. Bodyfarm dus als eerste, lekker vroeg, want nog niet zo gekend in België, maar de aanhang had zich al wel een weg gebaand naar het hoofdpodium. Onze noorderburen hebben al aardig wat death metal bands voortgebracht, denk maar aan Gorefest of Altar, maar deze jongens hebben toch een heel eigen stijl en het moet gezegd zijn, Nederlandse bands komen steevast uiterst sympathiek over. Dat zouden de Nederlandse bands zondag ook nog eens bewijzen. Er werd massaal geheadbangd op de tonen van onder andere hun laatste release 'The dark age'. In de tent waren het de creepy crawlers uit Luik, namelijk Lifers die de meute het eerst aan het dansen kregen. De muziek die ergens tussen metal en hardcore ligt, leek het publiek wel te bekoren en de eerste tent circle pit van de dag was dan ook een feit! Onze Waalse buren gaven zich 100% en zij die zeggen dan onze zuiderse buren niet werken, hebben deze band duidelijk nog niet aan het werk gezien! Na hun onvergetelijke doortocht vorig jaar op AMF, voorspelde ik Bark een rooskleurige toekomst. Sindsdien is het voor hen alleen maar beter geworden. Hun debuutalbum werd overal, overigens volkomen terecht, laaiend enthousiast onthaald en voor het tweede jaar sieren zij de affiche van amf. Deze keer mogen ze op het grotejongenspodium spelen. Je merkt duidelijk dat de heren ondertussen goed op elkaar zijn ingespeeld en daardoor straalt het optreden iets minder energie uit. Vooral zanger Ron had net iets te veel steun nodig van zijn statief, maar de jongens van Bark staan wel garant voor een spetterend optreden, met straffe songs. I remain untamed, is ondertussen bijna een klassieker, deze puppy is ondertussen een stevige bijter geworden, volgend jaar wordt ongetwijfeld het jaar van de bevestiging. Zondag zag ik alvast Gary Meskil (zanger van pro-pain) met het debuutalbum van Bark in de hand rondlopen, curieus waar dat gaat eindigen. De vorige band mag dan grotendeels uit Antwerpen komen, dat dit geen toeval is bewijst Incinerate een beetje later in de Marquee. Met hun kruising van death en thrash metal brachten zij in januari hun eerste full album uit. Niet verwonderlijk dan ook dat de heren, excusez moi le mot, gebrand zijn om deze boreling op de mensen af te vuren. (sorry, ik kon het niet laten). De eerste twee tracks en de laatste twee zijn dan ook exact dezelfde en in dezelfde volgorde dan die op Amazon Violence. Het titelnummer als opener, gevolgd door Consulting the dead, eindigen met Demolished Braincells. Alles daartussen was zalig en retestrak, en ook het AMF publiek hield duidelijk van deze jongens!         

“Als ik nu eens een schoon madam naast mij op het podium zou zetten, wat zou dat geven?” zoiets moet Sven De Caluwe, grommer en founding father van Aborted hebben gedacht. Hij trommelde wat vrienden bij elkaar en kwam met de Griekse Sanna Salou op de proppen! Et voilà, Oracles was geboren. Om het Aborted (want buiten de zanger, zijn ook de drummer en de gitarist van Aborted) met een vrouwenstem te noemen, dat is wel heel kort door de bocht maar het is duidelijk dat zij familie van elkaar zijn. Iets toegankelijker dan Aborted, maar daarom niet minder zwaar. Nadat we, sorry jongens, al aardig wat lelijke mannen op het podium hadden gezien, was Sanna Salou een streling voor het oog en uiteraard oor. Het was het eerste opreden dat Oracles gaf, ooit, toch wederom een mooie primeur voor Antwerp Metal Fest. Dat er hier en daar wat technische foutjes inslopen, bedekken we graag met de mantel der liefde, want persoonlijk hield ik echt van de combinatie die werd voorgeschoteld. Ok, de stem van De Caluwe stond aanvankelijk wat zacht, maar dit werd bijna onmiddellijk vergeten wanneer later de zeemzoete Griekse vocalen ons naar meer doen verlangen! Wanneer Dear Erica door de boxen galmt, kijk ik altijd even rond of ik geen pandabeer in de moshpit zie. Als je niet weet wat ik daarmee bedoel moet je de clip van het nummer maar eens bekijken, waarmee Set Things Right hun set openden in de Marquee. Het was een voorbode van wat zou volgen, snedige metalcore van begin tot einde. Voor diegenen voor wie het wat warm werd in de moshpit, werden vanop het podium koeling toegeschoten door middel van super soakers marquee). Vorig jaar nog op Graspop, daarvoor ook al te zien op Groezrock, dat zijn mooie adelbrieven die deze Antwerpse band kan voorleggen. De stem van de zanger Roger Jr. De Koning word met de jaren beter en  Fairytale Gone Bad kan al bijna een klassieker genoemd worden. Zeer snedig opreden! Tijd voor nog een buitenlandse band, een Griekse nog wel. Suicidal Angels mocht daarna op de mainstage zijn ding doen en dat is thrash metal spelen en goed, héél goed. In het begin leek het of de heren te leiden hadden onder de Griekse crisis, want ze kwamen wat traag op gang, maar eer de heren hun drive gevonden hadden, sprongen de vonken ervan af! Verfrissend was dit optreden, na al de black en death metal en melodic hardcore, simpel maar goudeerlijke thrash metal! Alleen al voor het nummer Bleeding Holocaust, moet je deze heren al gaan bekijken/beluisteren. Geloof me, menige thrash band zou een arm willen geven om zo’n nummer te kunnen schrijven. Maar ook live zijn deze jongens de moeite waard, een echt hoogtepunt! En op de Marquee werden ze opgevolgd door een tweede hoogtepunt, Off the Cross. Een nieuwe band die een soort van doorstart van This Kid leek. Brulboei van dienst is nog steeds Steven Van Crombruggen en voor hem was dit een beetje een thuiswedstrijd. Maar was het de warmte, of de vermoeidheid, want Steven oogde in het begin niet zichzelf. Normaal meer energie dan een Duracelkonijn, maar de eerste twee nummers toch een beetje onwennig. Doch is het duidelijk dat hij het heerlijk vindt om dit te doen. Zo’n jonge band en zo volwassen op het podium. Het is geen toeval dat zij, zonder ook maar één EP uit te brengen al op de affiche van Groezrock mochten staan. Live, eens ze opgewarmd waren, een heerlijk feest! In de herfst komt naar het schijnt hun eerste full album uit, ik kijk er na vandaag alvast halsreikend naar uit! Check in afwachting alvast de clip van “The Final Adjustment”! Voor het hoofdpodium was het ondertussen een gezellige drukte, want Aborted stond klaar. Een beetje een dèjà vu, want een heel deel van deze mensen zagen we vandaag al aan het werk bij Oracles, maar Aborted is duidelijk heel populair en tapt toch uit een ander vaatje. Brutaler dan Aborted wordt het waarschijnlijk dit jaar niet op Antwerp Metal Fest. Dat Sven enkele uurtjes daarvoor nog op het podium stond met Oracles, is nergens aan te merken. Gepakt en gezakt met het nieuwe album 'Retrogore', bestookt de Caluwe het Antwerpse publiek met zijn, grunts, screams en euh … af en toe ook gezangen. Het nieuwe album is iets melodieuzer en dat is tijdens het optreden te merken. Uiteraard passeren klassiekers zoals opener Meticulous Invagination of afsluiter The Saw and the Carnage Done de revue, maar uiteraard worden deze afgewisseld met nieuw werk zoals Termination Redux en Cadaverous Collection. Op de afsluiter van de dag na, was dit volgens mij het drukst bekeken optreden van het weekend! In de Marquee stond daarna een band, die dit jaar plotseling zeer actueel werd, waarschijnlijk niet om de reden die ze hoopten, maar Amörtisseur is dan ook niet zomaar een (zoals Erik Van Looy het zou zeggen) moteurhead tributeband. Zij gaan al een tijdje mee en tijdens de editie van 2014 gaven zij nog een spetterende aftershow. Dit jaar brachten zij een eerste full album uit. Denk niet dat je zomaar Mötörhead covers gaat voorgeschoteld krijgen. Neen, alle nummers werden zorgvuldig vertaald in het Nederlands en worden met evenveel overgave gespeeld als dat wijlen Lemmy het zou doen. Demmy Lekkers, zoals de frontman zichzelf graag noemt, ziet er uit als de neef van Lemmy en wanneer tijdens de show ook nog eens te pas (en nooit te onpas) 2 bevallige deernes het podium bestijgen om lekker mee te shaken, dan klopt het plaatje echt. Of het nu opener Stalen vuist is, klassieker Schuppenaas of afsluiter Veel te hard, het gaat er in als zoete koek. Na het zware optreden van daarvoor op de mainstage is dit een welgekomen, heerlijk vervolg, oorverwarmend!

De echte afsluiter van de dag was uiteraard Kataklysm, en achteraf gezien was dit ook terecht de grote headliner van het festival! De Canadezen, stonden in februari nog in een volgepropte Biebob en veroverden vorig jaar met sprekend gemak de marquee van Graspop en Merksem gaat ook volledig voor de bijl, de vlijmscherpe bijl! Al na het tweede nummer kwam The Ambassador of Pain aan bod, en dit was een voorbode voor de (overigens uitstekende en super vriendelijke) front stage veiligheidsmens. De vlagen van crowdsurfers waren niet bij te houden, hier hangt dan ook zo geen idioot bordje met “no crowdsurfing” zoals op menig festival. Er waren zo veel surfers en we hoorden Maurizio Lacono op een gegeven moment zelfs tegen iemand zeggen “dit is volgens mij de 50ste keer dat je hier voorbij komt!” Sterk staaltje surfen als je het mij vraagt, mede doordat de jongeman in kwestie niet onmiddellijk een lichtgewicht leek! Dit was ongetwijfeld hét optreden van het weekend, door een uiterst sympathieke band! Wanneer Elevate als laatste nummer door de boxen knalt, zien we rondom ons enkel tevreden gezichten! En voor wie na Kataklysm nog een beetje energie over had (en dat waren er blijkbaar nogal wat) stond naar jaarlijkse gewoonte de AMF all star Band op het marquee podium. Ook de mensen op het podium hadden duidelijk nog wat energie over want of het nu Butcher vs Bark was of Leng Tch'e vs Mästürbätör (met overigens een heerlijke versie van Pantera’s 5 minutes alone) de vonken sprongen er vanaf. De vele bandwissels haalden wel een beetje de snelheid uit de show. Memorabel was Halve neuro die tijdens de (You Gotta) Fight for Your Right (to Party!), de halve tent mee op het podium kreeg en wanneer de security mensen deze na het nummer wilden verwijderen, riep Black Swarm zanger Sam gewoon meer volk op het podium om tezamen "we're not gonna take it" te zingen. Daarna konden de die hards nog uit de bol gaan op een dj set van Goe Vur In Den Otto, maar ondergetekende zijn pijp was uit, morgen is er nog een dag!

Een nieuwe dag en de weergoden waren ons nog beter gezind dan gisteren. Wegens, en ik citeer letterlijk, “een kakprobleem” gingen de poorten van de Antwerp Metal hell een half uurtje later open dan voorzien, maar aan de programmatie moest gelukkig niets veranderd worden. Dus mooi op tijd stond ik in de Marquee om de eerste band van de dag te aanschouwen met name Onrust. Toen ik deze jongens aan het werk zag op de laatste editie van Pandafest, schreef ik dat dit een band was om in het oog te houden en kijk, een half jaar later kruisen ze weer mijn pad. Wederom als opener en wederom stellen deze jongens niet teleur. Ze zijn een beetje een buienbeentje op deze metalfest, omdat ze eigenlijk een heel eigen genre hebben ontwikkeld. Het neigt nog het meest naar sludge en post rock Rock, met bezwerende vocalen die bijna in je gezicht gespuwd worden door zanger Ruben. Aardig wat mensen vonden toch al op dit vroege uur de weg naar de tent en ik ben er zeker van dat onrust weer zieltjes voor zich gewonnen heeft! Na het openen van de het kleine podium op pandafest, nu openen van de Marquee op Antwerp Metal Fest, volgend jaar uitbrengen van hun eerste album en dan openen van de Marquee op Graspop? Van de ene steengoede, veelbelovende Belgische band dan snel naar de andere steengoede, veelbelovende Belgische band, wel van een totaal ander genre, Carnation. Een opkomende Death metalband die hoge toppen scheert de laatste tijd. Zanger Simon heeft een charismatische podiumuitstraling en lijkt op de bastaardzoon van Hellboy en Till Lindemann. Niet alleen vocaal en muzikaal valt er wat te beleven bij deze band, maar zij hebben duidelijk begrepen da het oog ook wat wil. Mooie, subtiele inkleding, een zanger met een nogal uitzonderlijke podiumprésence en heerlijke eerlijke death metal, met als uitschieter toch wel het nummer Explosive Cadavers. Een nummer dat toch al door menigeen werd meegezongen en door de eerste rijen alvast werd meegeheadbangd! Over het optreden daarna van de sympathieke Nederlandse band Run Like Hell kunnen we eigenlijk kort zijn. Lekker hardcore, maar helaas was het AMF publiek volgens mij bevangen door de hitte of nog onder de indruk van de vorige band. Jammer, want de beleving van deze noorderburen loog er niet om. Snedige nummers, die vol overgave werden gebracht! Het kon natuurlijk ook zijn dat iedereen ging postvatten aan het hoofdpodium om de tweede Nederlandse band van de dag te kunnen bekijken, namelijk Sisters of Suffocation. Want geef nu toe, hoeveel keer krijgt men de kans om 4 vrouwen op het podium te zien op een metalfestival. Death metal uit Eindhoven, tot daar aan toe, maar wanneer blijkt dat er 4 vrouwen op het podium staan, wil iedereen dit toch wel gezien hebben. Maar deze dames zijn hier duidelijk niet geboekt op basis van hun lieve snoetjes, nee zij brengen zware rauwe death metal en hoe lief en aandoenlijk de normale spreekstem van zangeres Els Prins ook is, zo zwaar klinkt haar grunt en zangstem, heerlijk contrast en soms een beetje bevreemdend. Maar ook haar muzikale zussen, stonden zeker hun, euh, mannetje op het podium. Diegene die kwamen om enkel de dames te zien, werden al snel meegesleept in hun zware riffs en opzwepende drums. Mooie verrassing in alle opzichten! Wat een contrast met de band die hen opvolgde in de Marquee, Marginal. Een Antwerpse band vol lelijke venten (sorry jongens), met een zanger die waarschijnlijk dit jaar niet ging voor de prijs “el Sympathico”. Snedige speed metal, dat wel, met korte harde nummers. Ik vermoed wel dat zij de prijs krijgen van meeste nummers op de setlist, wij telden er alvast 19. Het publiek lustte er wel pap van en een kolkende tent was dan ook hun verdiende loon! Tijd voor een beetje een legende toch, Do or Die. Deze Belgische hardcoreband bestaat al sinds 1999 en oprichter Chris Michez is nog steeds van de partij. Vocaal wordt hij bijgestaan door zijn brother in arms, Stéphane Frocheur, tel daarbij nog 4 muzikanten en je weet dat het podium goed vol staat. De heren mogen samen dan wel het zwaarste zangduo van het weekend zijn, ze deden me bij momenten echt denken aan gummyberen, zo veel energie! Daarbovenop kwamen ze nog eens super sympathiek over, dus tonnen respect voor deze hardcore legends!

Na het afhaken van Extinction AD (wegens te weinig optredens in Europa cfr.), kwam er een plaatje vrij op de Marquee. Tangled Horns kreeg de eer om deze leemte op te vullen met hun grunge-stoner rock! Het laatste wapenfeit van deze jongens uit Hoogstraten is hun derde album “unstoppable Force” en laat dit nu net zijn wat deze jongens teweeg brengen op een podium. Zanger Kris Martens is een natuurkracht die rondraast op het podium en het publiek en de organisatie zeer dankbaar was voor deze kans. De kempenzonen vaten de koe bij de horens en gaven het beste van zichzelf, maar vooral de charismatische frontman Kris bleef ons bij. Overgave en nederigheid hand in hand en niet te vergeten een killer show met krachtige (grunge) rocksongs. Zeer verfrissend in deze hitte! Dan was het tijd voor het huisorkest van AMF, Pro-Pain. Eén van de meest memorabele optredens van de vorige edities, staat ongetwijfeld op naam van Pro Pain. In een uurtje veroverden zij de harten van het publiek en gaven een stomende set, geen wonder dat er massaal gesmeekt werd om deze Amerikanen terug te vragen. Als beloning mochten zij een beetje langer spelen. Dat was nochtans de planning, technische problemen met de basmonitor strooiden echter roet in het eten. In plaats van langer, werd het een kortere set en zanger/frontman Gary Meskil werd genoodzaakt om zijn setlist grondig te herzien en gaandeweg aan te passen. Zo werden kleppers als Sucks to be you, Johny black en Fool taste of freedom helaas geschrapt. Om het goed te maken probeerden onze Amerikaanse vrienden zo veel mogelijk nummers toch te spelen en zo was er dit jaar weinig ruimte voor interactie. Maar voor het publiek maakte het niet uit, crowdsurfers en moshpits waren het bewijs dat pro pain in de Antwerpse ogen, nog altijd een (h)eerlijke band is. Wie deze Amerikaanse tornado gemist heeft in Antwerpen, krijgt een herkansing tijdens Ieperfest! Tijd voor nog een thuiswedstrijd, Fatal Move, Antwerpse hardcore van de bovenste plank. Deze Jongens timmeren al jaren aan de hardcoreweg en maken grote vorderingen. De band is duidelijk goed op elkaar ingespeeld en zanger Ziggy zingt hoe langer hoe meer alsof zijn leven er vanaf hangt. Hij heeft meer energie dan een ADHDer die net een krat Redbull heeft achterover gekapt. De energie werkte duidelijk aanstekelijk op het publiek en her en der ontstonden er pitjes in de tent! In 2015 kwam hun stevige langspeler Blindfolded uit en op enkele nummers na werd deze volledig door de gehoorgangen van de luisteraars gespiesd. Maar de jongens probeerden ook een nieuw nummer uit, waar ze naar eigen zeggen zelfs nog geen titel voor hebben. Als dit een voorbode is voor nieuw werk, kijkt ondergetekende daar alvast naar uit. Toen werd het stilaan tijd voor de Zweedse invasie. Want op het hoofdpodium kwamen de twee laatste bands uit het land dat eerder al verantwoordelijk was voor Volvo, Ikea en ABBA. Met Entombed AD stond er net iets anders op het podium. Eigenlijk stond Entombed op het podium, want de AD op de backdrop, verdween letterlijk achter de drums. Maar wat een jolige bende was dit toch. Zanger Lars-Göran Petrov was goed bij stem en zeer goed gezind. Hij ging regelmatig een conversatie aan met het publiek en was zeer goed gemutst. Wie zegt dat death metal serieus moet zijn, moet zeker deze Vikingen eens gaan bekijken. En er was uiteraard ook nog muziek, zoals te verwachten stonden er vooral Entombed nummers op het menu, maar geen fan die daarom maalde, en fans waren er. Het was weer een gezellige drukte aan het hoofdpodium. Deze band was duidelijk een schot in de roos. Het verschil met de laatste band in de Marquee, Wiegedood kon niet groter zijn. Hoe vrolijk het er aan toe ging op het hoofdpodium, zo serieus en zwaar was het in de Marquee. Kan ook niet anders met zo’n bandnaam en nummers op de setlist als, Kwaad Bloed en De Doden Hebben het Goed. Ondanks het feit dat deze jongens te kampen hadden met de concurrentie van de EK finale (die op groot scherm gevolgd kon worden), vonden toch veel mensen de weg terug naar de marquee tent. Dat hun muziek veel vergt van zanger Levy Seynaeve, werd na dik drie kwartier duidelijk, toen hij compleet uitgeput (net iets te vroeg) het podium verliet. Maar de mensen hadden wel een intense 45 minuten voorgeschoteld gekregen (naar het schijnt intenser dan de eerste helft van Frankrijk-Portugal).

Back to Sweden, part wo, want niemand minder dan het legendarische Katatonia mocht deze editie afsluiten. Qua intensiteit konden ze helaas niet tippen aan pakweg Wiegedood of Kataklysm, want daar leent hun muziek zich niet echt toe. Mannen in het zwart op een zwart podium, die zware muziek brengen, zo valt het optreden van Katatonia misschien nog het best te omschrijven. En hoewel het begin zeer sterk was, met heerlijke opener July, zat ook My Twin vrij vroeg in de set. Helaas was alles daartussen bij momenten weinig opwindend en nog voor de laatste noten van het schitterende Forsaker uitgegalmd waren, hadden deze jongens al het hazenpad gekozen, zelf misschien ook niet onder de indruk van hun eigen prestatie of toch een beetje teleurgesteld in de iets te kleine opkomst voor deze, toch wel, unieke band! Wie na deze sombere noen nog zin had in een feestje kon nog terecht bij de jongens van Bizkit Park, en geloof me deze band weet hoe ze een feestje moeten bouwen. Hun recept is ondertussen gekend, zoek zowat alle lekkere nineties cross over metal platen bij elkaar van Papa Roach over Disturbed naar Limp Bizkit en Linkin Park en je krijgt een super energiek optreden waar iedereen zo goed als alle nummers kan meezingen. Leuk als afsluiter en toch een beetje raar dat een festival waar vooral death metal gespeeld wordt, er zoveel mensen lijken te genieten van een compleet ander genre.

En laat dit nu net de sterkte van dit festival zijn, hoewel de nadruk dit jaar misschien wel lag op death metal, kan je hier zo veel meer zien, luisteren en ontdekken. Antwerp Metal Fest is wat mij betreft het eerlijkste en fijnste zomer metal festival van België. De organisatie doet jaar na jaar hun uiterste best om een gevarieerde en verrassende affiche te voorzien en heeft blijkbaar een goede band met de weergoden!

Kort samengevat kunnen we zeggen dat Kataklysm de terechte (echte) headliner was. Dat (Belgische) buitenbeentjes als Onrust en Tangled Horns, helemaal geen gek figuur slaan en dat zij in de toekomst zeker gaan groeien in hun genre. Dat buitenlandse bands zorgvuldig gekozen werden en een meerwaarde waren! Dat het altijd de moeite is om er vroeg bij te zijn, want de openers van dit festival zijn steevast steengoed. Dat de Belgische revelatie van dit jaar Carnation was én dat je ons zeker terugziet volgend jaar!

Bekijk ook de foto's op Flickr van zaterdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!